Vandaag is het haar verjaardag en gaan we - zoals ieder jaar op deze dag - naar haar graf. Het blijft een raar moment om daar te staan met dat handjevol mensen en haar naam daar te zien staan op dat graf. Toch went ook dàt na al die jaren enigszins, schrijnt niet meer zoals in het begin. De totale verbijstering heeft plaats gemaakt voor een wat meer algemene verwondering omdat het daar dan weer zo expliciet staat. We zetten er bloemen neer en steken kaarsen aan. Vroeger lieten we er ook ballonnen op, met briefjes er aan, die vaak in de bomen rond het kerkhof bleven steken. Maar dat vinden haar zoons nu niks meer. Daar zijn ze te groot voor geworden. Daarna gaan we doen wat ze zelf graag deed, naar het strand om een stukje te lopen. Meestal is het mooi weer op Wilma's verjaardag en het kan niet beter want ze hield van zon. Als er maar één zonnestraaltje was zat ze er midden in om ervan te genieten, broekspijpen opgerold en haar gezicht gekeerd naar de zon met haar ogen dicht. Genieten met een hoofdletter G. Tot slot gaan we samen eten in zo'n tentje aan het strand in Heiloo. Ze vond het belangrijk om je familie om je heen te hebben op belangrijke momenten. De 5e april van ieder jaar is een belangrijk moment voor ons allemaal en daarom zijn we samen op die dag en om haar heen.
Zeven jaar geleden is het vandaag dat we door die lange gangen liepen in het ziekenhuis in Alkmaar, niet wetend of we ons moesten haasten of niet.
Ze lag op de EHBO-afdeling hadden ze bij de receptie gezegd. Zou ze nog leven dan? Anders lig je toch niet op de EHBO?
Wat hadden ze nou precies gezegd aan de telefoon?
Toen de deuren van de EHBO afdelingen open zwaaiden zagen we mijn zwager met hun zoontje door de gang lopen. Langzaam, het hoofd gebogen, de man met zijn arm om de schouders van zijn zoon.
Dat beeld, dat moment vergeet ik nooit meer.
Want toen heb ik het voor het eerst hardop gezegd... ze is dood.
Maar ik ben niet de enige die dat niet meer vergeet en daarom stond hij vandaag voor mijn deur met een grote bos witte rozen.
Voor haar, voor mij en omdat het vandaag 19 april is.
En omdat we dat zeven jaar later nog steeds kunnen delen.
Eckhart Wintzen was een wonderlijk maar zeer inspirerend fenomeen in managementland. Vorige week overleed hij onverwacht aan een hartstilstand tijdens zijn vakantie in Frankrijk. Wintzen richtte in 1976 het bedrijf voor softwareontwikkeling BSO op, dat hij twintig jaar later voor een goede prijs verkocht aan Philips.
Hij is de bedenker van de 'celfilosofie' die inhoudt dat zodra een bedrijf meer dan 50 medewerkers krijgt er afgesplitst wordt in een tweede cel omdat hij ervan overtuigd was dat een bedrijf groter van 50 medewerkers niet meer goed kon functioneren. Van het geld dat Wintzen kreeg voor BSO gaf hij veel weg.
Ik heb meteen zijn boek besteld, iets dat ik al lang van plan was maar dat een beetje op de achtergrond was geraakt. Hieronder de link waar je dat ook kunt doen. Voor meer info en een voorproefje uit het boek kun je kijken op Wintzen's persoonlijke site.
Ik zag net Karina Wolkers op de uitvaartplechtigheid voor haar man Jan. Ze vertelde ondermeer hoe Jan voortleeft in zijn kinderen. Maar ook in haar. Ze klinkt bijna net als hij, met die zelfde zangerige klank in haar stem. Wat geweldig!
Als je zijn boeken al gelezen hebt of genoten hebt van zijn kunstwerken dan kun je altijd nog naar bovenstaand filmpje kijken en dan moet je vanzelf glimlachen. Ik wel tenminste.
"Ben ik tegen het protocol?" Dat is wat Jos Brink vroeg toen hij Juliana toesprak bij haar 70e verjaardag. Om daarna meteen te pleiten: "Laten we toch gewoon doen met z'n allen!". Hierboven het filmpje waarin dàt en de historische kus die Brink aan Juliana toen gaf te zien is.
Dit fragment typeert Jos Brink die vandaag op 65-jarige leeftijd overleed: buitengewoon charmant en altijd een heer maar wel eentje die graag buiten het protocol was en vond dat je maar gewoon gewoon moest doen.
We waren op Oerol toen zowel Hans als ik een mailtje in onze mailbox vonden van het NOS journaal of ze bovenstaande foto van Piet Reckman mochten gebruiken voor de journaals. Ik schrok, dat betekent meestal niet veel goeds. Toen ik de redactie belde bleek mijn vrees gegrond: mijn oude vriend Piet was overleden.
Er is zoveel over Piet te vertellen dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Bijvoorbeeld dat hij altijd op de Koninginnedagmarkt stond in Driebergen met plantjes uit zijn tuin, snuisterijen van zolder of zijn nieuwste boek. Piet was een hartstochtelijk tuinier en een bevlogen activist. Veel mensen zullen zijn naam kennen van het kabinet Den Uyl dat (mede) dank zij hem niet doorging maar er zijn ook heel wat mensen die Piet kennen van zijn werk op De Horst, in Zuid-Amerika, in de Pleingroep, op Dennendal, in de Mondiaal Sociale Beweging of van zijn vele boeken. Gelukkig heeft hij ons veel nagelaten van zijn denkbeelden en zijn verhalen die nog altijd heel actueel zijn.
Ik weet zeker, als er een hemel is dan zit Piet daar en is hij al weer druk bezig om eventuele misstanden aan de kaak te stellen als die er zijn. Of hij is lekker bezig in de prachtige tuin die ze daar ongetwijfeld dan hebben. Dag lieve Piet, ik zal je nooit vergeten!
Op de 24e april, nu precies tien jaar geleden, stierf mijn vader door euthanasie. De periode van zijn ziekte was een hele dierbare tijd waarin we heel dicht bij elkaar kwamen. Toen het moment gekomen was dat hij niet meer wilde was alles gezegd en gedaan.
Hij had er vrede mee en keek er naar uit dat hij weer samen zou zijn met mijn moeder. Hij had genoten van de aandacht en liefde die hij tijdens zijn ziekte van iedereen had gekregen en voelde zich geliefd en voldaan, al had hij graag nog zijn kleinzoons zien opgroeien en de eeuwwisseling willen meemaken.
Die laatste dagen leek het net alsof zijn lijf hem niet meer deerde en hij de pijn niet meer voelde. Hij lag maar te glimlachen in bed en er was een last van hem afgevallen. De laatste nacht van zijn leven was er een extra bed voor mij in zijn kamer gezet. De tijd leek stil te staan die nacht en we sliepen geen van beiden. Heel vredig, af en toe een woord wisselend en soms ook even wegdommelend brachten we die uren samen door. Toen de dag aanbrak dat hij om acht uur 's avonds zou sterven was hij klaar om dat aan te gaan in alle rust en waardigheid. Wat ben ik trots op mijn vader!
Hij had het voorkomen van een eminence grise en ging iedere ochtend met zijn aktetas op hetzelfde tijdstip naar zijn werk. Hij had belangrijk werk, zo wisten de buren want hij was ook altijd pas laat thuis. Wat de buren niet wisten maar wij wel dat hij op zijn werk vooral bezig was met het spelen van computerspelletjes, het lezen van de krant, het maken van praatjes met collega's en het roken van ontelbaar veel sigaretten. Zijn kast puilde ondertussen uit van de dossiers, patiënten zag hij bijna nooit meer want zijn achterstanden waren skyhigh maar dat deerde hem allemaal niet. Hij was op zijn manier ontzettend druk alleen zelden met werk. Hij ging als laatste naar huis en zijn vrouw zal hem vast regelmatig gezegd hebben: "joh, werk toch niet zo hard".
De elfde letter van het alfabet dat is een heel gewichtige
Omdat ie op ons leven wel een hele grote stempel zet
Ik kom tot de conclusie, ook al is het een voorzichtige
De letter "K" is eigenlijk de letter van de wet
Kijk
De letter "K" die staat voor kerk
De letter "K" die staat voor kroeg
De letter "K" die staat voor kut en kapitaal
En al die zaken houden onderling verband
Dat zegt genoeg
Ze zijn als 't ware een familie allemaal
Toen de krant kopte "auteur Paulus de Boskabouter" overleden en de naam die erbij genoemd was Jan van Oort bleek te zijn was ik even in de war. Het was toch Jean Dulieu, ik hoor het nog zo zeggen aan het eind van de hoorspelaflevering waar, wij aan de radio gekluisterd, naar geluisterd hadden. Het klopt dus allebei want Van Oort had zijn als pseudoniem de Franse vertaling van zijn naam genomen.
Het was altijd aan het begin van de avond en de radio stond in de hoek van de kamer. Wij zaten dan op de grond er voor ingespannen te luisteren naar de verhalen over Paulus, Oehoeboeroe en Eucalypta. Goede herinneringen aan een tijd toen alles nog mogelijk was.
Vandaag zou mijn moeder 82 jaar zijn geworden, ware het niet dat ze 24 jaar geleden overleed. Op zo'n dag als vandaag als ik dan het getal 82 hebt uitgerekend in verband met haar leeftijd dan fantaseer ik wel eens over wat voor vrouw ze nu zou zijn geweest. Ik denk dat ze een mooie oude vrouw zou zijn geworden, nog steeds met een originele kijk op het leven en een nadrukkelijke eigen mening over allerlei actuele zaken. Ze zou vast hebben geleerd om met een computer om te gaan en ze zou nog actief in het leven staan. Maar vooral zou ze genoten hebben van haar kleinkinderen die ze jammer genoeg nooit heeft gekend en die nu ondertussen grote kerels zijn geworden waar je tegenop kijkt.
De rozen op de foto zijn theerozen en dat waren haar lievelingsbloemen.
Vanmorgen hoorde ik dat mijn vriend Duc gisteren plotseling is overleden. Voor hem heerlijk dat hij er niks van gemerkt heeft maar verbijsterend en bizar voor zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen en zijn vele vrienden. Ik kan het ook maar nauwelijks geloven.
Omdat hij zo ontzettend van Schotland hield plaats ik deze foto van 'misty Schotland' (gemaakt door Bart van Oijen) hier voor hem en een fragment uit het gedicht "De deur" van Bert Schierbeek (klik op de foto voor vergroting).
Kijk,
Ik weet het niet
ik was nog nooit dood
maar als je nou dood bent
wat zie je dan
wat zie jij nu wat ik niet zie
want als de ogen zich sluiten
en het zicht naar binnen keert
waar ben ik dan
en jij?
en wij?
"Eén van de belangrijkste kunstenaars van de tweede helft van de vorige eeuw en van grote betekenis voor de moderne kunst in Nederland", dat is wat er op zijn sterfdag gisteren over hem gezegd werd door de kenners. Maar heel lang werd hij verguisd en onderschat en zeiden veel mensen over zijn werk dat hun kleine zoontjes het beter konden. De geschiedenis heeft wel aangetoond dat het werk van Karel Appel internationale bekenheid kreeg en mondiale waardering oogste terwijl er van al die kleine zoontjes in de sfeer van de beeldende kunst weinig meer werd vernomen.
Ik heb ooit een aantal jaren gewerkt bij een stichting die zich bezig hield met het bemiddelen tussen kunstenaars en opdrachtgevers en heb in die tijd het werk van onder andere Appel leren waarderen. Prachtige kleuren en de inspiratie door kindertekeningen kenmerken zijn werk. Maar weinig mensen weten dat hij ook beelden maakte en veel met gevonden materiaal werkte de laatste tijd. Het was een bijzonder kunstenaar.
Mijn vader had een uur lang zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Eigenlijk kan ik het nog altijd niet geloven maar ik ben er nu wel meer aan gewend dan eerst.
Al is ze er niet meer, ik zie haar altijd in mijn gedachten, hoor haar stem en hoe ze kon schateren van het lachen. Heel vaak denk ik aan haar, vanwege iets dat ik zie of hoor, een geur die me aan haar herinnert of de grapjes die wij altijd maakten.
Vandaag is het vijf jaar geleden dat ze verongelukte en brand ik een kaarsje voor mijn zus...
Tegen zussen die zij aan zij staan, kan geen mens op. Pam Brown (uit: Voor altijd zusjes)
Zondag lieten wij ballonnen op bij haar graf met lieve briefjes er aan, ons ritueel voor mijn zusje. Daarna gingen we - helemaal in haar stijl - eten aan het strand van Egmond aan Zee. Het was heerlijk en gezellig, precies zoals ze dat altijd graag wilde.
Vandaag is haar verjaardag en dat blijft mijn hele leven lang een speciale dag waarop ik nòg meer dan andere dagen aan haar denk.
Vandaag kwam het nieuws dat Frédérique Huydts is overleden. Nog maar 38 jaar en deze weken te zien in 'Wie is de Mol'. In dat programma ziet ze er zó goed uit en maakt zo'n krachtige indruk dat het bijna niet voor te stellen valt dat ze vandaag is overleden. Op de site van Wie is de Mol staat te lezen: "Mede op verzoek van Frédérique zelf ? ze was ontzettend trots op het programma en haar deelname eraan ? én haar familie gaan de uitzendingen door. Als eerbetoon aan een vrolijke, moedige, jonge vrouw?"
Wat is het toch een ongelooflijke rotziekte!
Mijn vader zou vandaag 81 jaar zijn geworden als hij nog had geleefd. Maar dat zat er niet in voor hem, hij werd maar 72 jaar. Ik denk nog heel vaak aan mijn vader en kijk met hele goede gevoelens terug op de periode van zijn ziekte, hoe gek dat ook misschien klinkt. Mijn vader en ik hadden een hele sterke band en die laatste jaren van zijn leven - nadat hij gehoord had dat hij ongeneeslijk ziek was - waren gevuld met dierbare momenten.
Het is verschrikkelijk om iemand zoveel pijn te zien lijden maar in zo'n periode valt alle uiterlijke schijn weg en hou je je alleen nog maar bezig met waar het eigenlijk om gaat. Hoe vaak we elkaar verteld hebben dat we van elkaar hielden dat weet ik niet meer maar wat ik wèl weet is dat mijn vader zich in een warm bad van liefde en aandacht heeft gevoeld van zijn dochters, kleinkinderen en anderen die van hem hielden. Hij heeft er van genoten, zich er aan gelaafd en het zich heerlijk aan laten leunen. Een paar weken voordat hij stierf vertelde hij nog dat hij het allemaal erg zwaar vond, met name de pijn, maar dat hij deze periode in zijn leven nooit had willen missen.
Hij koos voor euthanasie. Ik ben nog altijd zo trots op mijn vader hoe hij dat gedaan heeft! Zo waardig, rustig en vol vertrouwen dat hij, waar hij ook zou gaan, mijn moeder weer zou ontmoeten.
Dus stel ik me zo voor dat ze nu ergens samen zijn (klik klik).
Ik hoorde vanmiddag het nieuws dat Joop Admiraal plotseling is overleden aan een hartstilstand. Hij is voor mij echt één van de groten van de Nederlandse toneelwereld: een weergaloos acteur. Mijn eerste herinneringen aan hem zijn van zijn tijd bij het Werktheater waar hij ondermeer 'U bent mijn moeder' speelde, een aangrijpende voorstelling over zijn demente moeder, waarin hij zowel zijn moeder als zichzelf speelde. Sinds 1987 was Joop Admiraal verbonden aan Toneelgroep Amsterdam. Vorig jaar zagen we hem nog in de voorstelling 'Echt iets om naar toe te leven' samen met Arjan Ederveen en Raymonde de Kuyper. Ook daar zette hij volkomen naturel een oudere vrouw op het toneel. De theaterwereld zal hem missen! Stephan van Hesteren maakte de foto.
Ik kende haar van de Hollandsche Manege in Amsterdam waar we een tijdje samen paard reden. Naar Schiermonnikoog gingen we om een weekend lekker buiten te rijden met de wind in je haren over het strand. Ik heb veel met haar gelachen. Ze had veel humor en zelfspot en het was een doorzetter. Als ze zich iets had voorgenomen dan ging ze door tot ze bereikt had wat ze wilde.
Toen ik uit Amsterdam weg was kwam ik haar nog wel eens ergens tegen en kletsten we altijd even bij. De laatste keer was een aantal jaren geleden op de Uitmarkt, toen zag ze er stralend uit en het ging duidelijk goed met haar. Pas geleden vernam ik dat ze overleden is aan kanker. Sindsdien moest ik er steed aan denken en vanmorgen hoorde ik van Miss Jeanette hoe dat gegaan is, anderhalf jaar geleden. Zo'n energieke bruisende vrouw in een paar maanden tijd geveld door kanker.
Daarom deze bloem (klik klik) voor Zillah Emanuels, omdat ik haar een geweldig mens vond.
Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen,
aan liefde die verdween en aan wat nog resteert
aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen
en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert.
Aan bijna-niets, en aan voortdurend vier dezelfde muren
en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt,
aan twintig keer per dag door ramen naar de verte turen
en altijd jezelf met wie je 's avonds drinkt.
En wat ik overhou is niets om weg te geven:
wat ik nog ben, ben ik alleen voor mij.
We've got this gift of love, but love is like a precious plant. You can't just accept it and leave it in the cupboard or just think it's going to get on by itself. You've got to keep on watering it. You've got to really look after it and nurture it.
Morgen gaat zijn allernieuwste speelfilm "Leef!" in première op het Nederlands Filmfestival in Utrecht en vandaag overleed hij: Willem van de Sande Bakhuyzen. Het was al een tijd bekend dat hij ongeneeslijk ziek was maar dat heeft Willem van de Sande Bakhuyzen er niet van weerhouden met volle energie door te gaan met zijn werk. Voor wie hem even niet helemaal kan plaatsen: hij brak door in 1994 als regisseur van Pleidooi en regisseerde later de TV-serie Oud Geld, de toneelstukken Cloaca, Festen en Familie en de films Cloaca en Leef!. Nog maar 47 jaar was hij. Echt een groot verlies voor de Nederlandse theaterwereld.
Op het internet vond ik dit plaatje dat door Willem werd ondertekend. Ik denk dat het komt uit dat radioprogramma waar de gasten iets op een tegeltje moeten schrijven (Ik weet niet meer hoe het ook al weer heet). Het kan niet duidelijker, die boodschap van hem aan ons (klik voor vergroting).
This is the 'Bare Bones' template for
PivotX.
It's not much to look at, but it's a good start to
write your own templates. It contains most of the usual tags you'd like to
have in a template, with a minimum of CSS/HTML.
You can change this text by editing the file '_sub_about.tpl'
in your pivotx/templates/bare_bones/ folder. You can do this by directly editing the file,
or you can go to 'Manage Media' » 'Templates' in the PivotX interface.
To change the links in this list, edit the file '_sub_link_list.html' in
your PivotX's templates folder. You can do this by directly editing the file, or
you can go to 'Manage Media' » 'Templates' in the PivotX interface.
Vandaag is het haar verjaardag en gaan we - zoals ieder jaar op deze dag - naar haar graf. Het blijft een raar moment om daar te staan met dat handjevol mensen en haar naam daar te zien staan op dat graf. Toch went ook dàt na al die jaren enigszins, schrijnt niet meer zoals in het begin. De totale verbijstering heeft plaats gemaakt voor een wat meer algemene verwondering omdat het daar dan weer zo expliciet staat. We zetten er bloemen neer en steken kaarsen aan. Vroeger lieten we er ook ballonnen op, met briefjes er aan, die vaak in de bomen rond het kerkhof bleven steken. Maar dat vinden haar zoons nu niks meer. Daar zijn ze te groot voor geworden.
