klik foto voor vergroting
De hele week was er gewerkt aan de verdronken stad op de Noordsvaarder in West-Terschelling. En om half 11 trok iedereen die nog op Terschelling was dan ook naar het slotspektakel dat daar plaatsvond. Toen wij er aan kwamen was het al behoorlijk druk en zat de hele berm bij het Groene Strand vol. Hans vond een plaatsje in het riet bij het orkest en ik vond een plek centraal waar ik het vrij goed kon zien. Het was een schitterend spektakel over Terschellings eigen Atlantis: de Noordsvaarder. Het stuk begon met een achterste voren gespeelde bruiloft, via een verovering van het dorp, een brandende strijdwagen, een onderzeeboot waarop de bemanning een schaap ving en slachtte, een vuurtoren die in een gezicht veranderde, een bootje dat aan kwam rijden met een kikvorsman erin en een grote brand van het dorp die uiteindelijk uitmondde in een gigantisch vuurwerk waarbij de ah's en oh's niet van de lucht waren.
klik foto voor vergroting Een afscheid dat Oerol waardig was en waar we enorm van hebben genoten. De makers en bedenkers van het spektakel (van ondermeer het Silot)eater, Tuig en de Dogtroep (bijeengebracht door Mr. Oerol Joop Mulder) werden bijgestaan door een koor en orkest van vrijwilligers en Oerolbezoekers. Minpuntje vonden wij dat er na dit geweldige feest niks meer te drinken verkocht werd op het Groene Strand. Dat is dan wel een kater hoor en land je meteen weer met twee voeten op de grond: Oerol 2005 - de eindeloze deining - is weer voorbij.
klik foto voor vergroting
Het podium is een Perzisch tapijt op het strand van Midsland. De Hongaarse groep Krékator voert Leonce and Lena op van de Duitse schrijver Büchner. Het is een komedie die tot de literaire hoogtepunten uit de romantiek-Biedemeier periode behoort. Ondanks het frisse vrije en speelse karakter van het stuk handelt het over serieuze levensvragen: hoe moeten we leven, moeten we ons aanpassen aan de conventie of is er plaats voor vrijheid en individualisatie? Is het gezinsleven het allerbelangrijkste of gaat de liefde boven alles. Dat alles binnen drooom en werkelijkheid. Hoewel Krékator het stuk heeft terug gebracht tot de essentie is het nog een vrij lange zit in de brandende zon. Beter dat, dan met regenpakken kijken naar het andere stuk van Krékator W-Workers Circus (ook van Büchner) waarin de acteurs naakt in de koude striemende regen moesten acteren. Het stuk is deels in het Engels, deels in het Hongaars, mét vertaling. De acteurs zijn goed gekleed voor het stuk en brengen hun Oost Europese charme mee. Ondanks het gebrek aan medewerking van de Oerol-organisatie kon ik de voorstelling toch bijwonen (we konden niet meer aan kaartjes komen) door iets later op het strand aan te schuiven. Waarschijnlijk was dat geen probleem omdat het de allerlaatste voorstelling van Krékator was.
klik foto voor vergroting
Een hi-tech spektakel in de open lucht werd gisterennacht verzorgd door de Franse theatergroep Metalovoice en het Schotse Boilerhouse. Op een leeg parkeerterrein tegen de duinrand van West aan Zee stonden op twee podia twee grote cirkelvormige schermen opgesteld. Het leken twee gigantische parabolen die op elkaar gericht waren. Toen de ruimte daartussen gevuld was met de toeschouwers begonnen mannen in zwarte pakken de twee podia te verbinden met karretjes die een soort catwalk vormden. Het zag er allemaal zeer futuristisch uit alsof we op de maan geland waren. Het silhouet van de duinrand stak af tegen het rode avondlicht. 3600 seconds is een unieke theatrale kijk op tijd. Wat kun je allemaal doen in een uur of beter gezegd wat kan er door je vingers glippen als je een uur zomaar voorbij laat gaan. Waarom duurt het ene uur langer dan het andere. Wat zou je doen als het je laatste uur was. Waarom leef je niet in het moment. Vier acteurs die Frans en Engels spraken en een percussionist die op Japanse wijze met zijn stokken jongleerden en die via dramatische elektronische percussie met handen en voeten het tempo aan gaf. Op de grote schermen zag je de tijd digitaal aftellen en er werden beelden op geprojecteerd die deels van aanwezige camera's kwamen. Het geheel was strak geregisseerd en er werd veel aandacht besteed aan de veiligheid van de acteurs dei continu tussen de twee podia renden op stoelen gingen staan en in een draaistoel rondgedraaid werden. De tekst was niet altijd goed te volgen maar het was alleen al een sensatie om op die verlaten plek in de open lucht dit multimedia spektakel te ondergaan. De vorm was indrukwekkender dan de inhoud, maar het was zeker een bijzondere ervaring.
klik foto voor vergroting
Wat is er mooier dan bij een strakke blauwe lucht en een kersenbier op het strand van Formerum naar leuke muziek te luisteren. Manuela Kemp trad net als enkele jaren geleden op met haar gelegenheidsformatie the Cheddarheadz. Manuela had geen stem meer maar dat mocht de pret niet drukken de andere twee zangeressen vingen haar goed op. Het repertoir werd gevormd door leuke bekende nummers, waaronder 'What a Perfect Day' van Lou Reed. Toepasselijker kon het niet.
klik foto voor vergroting
Op Hoop van Zegen door Polly Maggoo was het eerste 'klassieke' toneelspel dat ik zag op Oerol. Mieke had haar kaartje opgeofferd aan een vriendin die geen kaartje had. Het podium was een boerenschuur genaamd de 'Cor Langerak schuur' niet ver van ons huisje. Tegen de achterwand bevonden zich de theaterstoelen in de vorm van houten plankjes op rubberen banden. Het decor was opgebouwd uit een zootje spullen en meubels die op een koninginne-markt niet zouden misstaan. Dat is geen kritiek want het werd daardoor heel naturel en charmant. Ook de over een rails open schuivende schuurdeur hoorde bij het decor. Het gezelschap bestaat uit een deel (acterende) muzikanten en acteurs. Het stuk van Herman Heijermans werd ook in 2003 opgevoerd tijdens Oerol en maakte toen al veel indruk. Het is een stuk in oud Nederlands of dialect en het gaat over vissers die onder leiding van een reder uitvaren en schipbreuk lijden. De vrouwen blijven achter en dat levert het nodige drama op. Er werden dan ook heel wat traantjes weggepinkt want de voortreffelijke acteurs wisten het heel realistisch en overtuigend te brengen. Helmert Woudenberg speelt de weerbarstige harde reder Bos en Joke Tjalsma speelde voortreffelijk de huishoudster Kniertje. Verdere rollen voor Lard Adriaan, Anouk Beugels, Constance Kruis en Mathijs Verboom. Verboom heeft samen met Anna Rottier de theatergroep Polly Maggoo in 2000 opgericht. De muzikanten zijn: Michael von Villiez, Jan Petrie en Martin Franke. De laatste was ook verantwoordelijk voor alle mogelijke knappe ondersteunende geluiden, waaronder geplons met water. Over Helmert Woudenberg (
De Jood en de NSB-er) schreven we al eerder op onze site.
Foto: Hans Speekenbrink
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Naast straat-theater zag ik vandaag ook 'strandtheater' Ik weet niet hoe het gezelschap heet maar ik noem het maar 'Mannen met babies' Geheel identiek in zandkleurige kleding dito poppen en wit geschminkte gezichten bewogen ze heel statig in formatie over het strand. regelmatige poses aannemend en zorgzaam en zorgvuldig omgaand met de baby-poppen. Een schitterend schouwspel en een ideaal object voor mij als fotograaf.
Update: In het 'Oerol Krantsje' van vandaag toevallig ook een foto van dit gezelschap. Het blijken acteurs te zijn van Du & Nichts met Im Fluß der zeit, een straat theaterstuk over het stadse leven
klik foto voor vergroting
In Midsland en West-Terschelling is er ook het nodige straat-theater op Oerol. Acts uit voornamelijk het buitenland weten in de drukke winkelstraten de Oerol-gangers te vermaken. Jongleurs, grappenmakers en kleinkunstenaars nemen je in de maling brengen je aan het lachen of weten je te ontroeren. Op de foto een monsterlijke man die een rode zakdoek uit het oor van een jongetje weet te toveren. Kinderen vinden het prachtig en zijn nergens bang voor.
Klik de foto voor vergroting
Het choreografenduo Diane Elshout en Frank Händeler waren in 2004 al spraakmakend op Oerol met hun dansmusical Sirenade. Ook dit jaar hadden ze weer een bijzonder project: een duet dat gedanst wordt in het water. Het programmablad schrijft: 'Terwijl het water langs ons heen stroomt, staan we in onze eigen geprojecteerde dromen'.
De voorstelling vond plaats in een tent waarvan een groot deel van het oppervlak in beslag genomen werd door een enorm vierkant bassin waarin een klein laagje water stond. Er omheen banken en voor de toeschouwers op de eerste rij ijsblauwe poncho's waarvan de bedoeling was om ze over je benen te leggen. Terwijl we binnenkwamen waren de dansers al in het bassin, ieder in een hoek en bewogen zich met lome trage bewegingen op futuristische muziek. En zo verliep eigenlijk het hele eerste deel. Trage vloeiende bewegingen over het bijna rimpelloze water met de prachtige spiegelingen van de man en de vrouw die om elkaar heen draaiden.
Op een bepaald moment veranderde de muziek en ook de bewegingen van de dansers worden actiever en groter. Nu snappen we helemaal waarom we poncho's hebben gekregen. Mijn vriendin en naamgenote die even was ingedommeld (rozig van de buitenlucht, wind en kabbelende geluiden) werd woest gewekt door een enorme plens water in haar gezicht.
Het meest indrukwekkende gedeelte van de voorstelling vonden we allemaal het gedeelte waarin een waterscherm ontstaat doordat uit een lange buis aan het plafond water naar beneden komt en de dansers niet alleen meer om elkaar maar ook nog aan weerszijden van en door scherm bewegen.
Prachtig waren de bewegingen, de spiegelingen in het water, de kleuren van het licht en de projecties op water en dansers. Teer de kleuren van water, publiek in het ijsblauw en de danseres in het wit en - als dissonant - de danser met een rood shirtje. We vonden de voorstelling in het begin traag en langdradig maar verderop kwam er meer vaart in en hebben uiteindelijk allemaal genoten van dit bijzondere project. De foto bij dit logje is natuurlijk van Hans en
hier kun je een filmpje bekijken.
Klik de foto voor vergroting
We hadden op het laatst nog een voorstelling bijgeboekt op donderdagmiddag voor 'iets met dans' en 'multiculti' waarvan de omschrijving ons wel aardig leek. We werden verzameld op een duin bij Halfweg en daar moesten we in het middagzonnetje wachten totdat we werden opgehaald. Toen het eenmaal zover was werden we met zijn allen een hoog duin op geleid en bovenop zagen we de 'schouwburg': een diepe beschutte duinpan met daarin een podium waarop het orkest en een aantal dansers al stond opgesteld. Door het mulle zand daalden we af naar beneden waar banken waren opgesteld hoewel ook een aantal mensen lekker tegen de randen van de duinpan aan in het zand bleven zitten.
Het orkest was in het wit gekleed, stond achterste voren opgesteld en alle orkestleden hadden een masker op hun achterhoofd. Dit Nederlandse Jeugd Strijkorkest had een prima geluid ondanks de redelijke harde wind, al weet ik niet of het voor de toeschouwers wat meer bovenin net zo goed te horen was als voor ons.
De Cubaanse dansers zetten een bruisende, enthousiaste en sprankelende voorstelling neer geïnspireerd op de Afro-Cubaanse Orishas, het godenrijk waarop mensen hun dromen, pijn en wensen projecteren. Kleurrijke kostuums, opzwepende ritmes, positieve en negatieve krachten, rituelen en passie waren de ingrediënten voor de prachtige choreografie van Feri de Geus en Noortje Bijvoets.
We werden betoverd door de prachtige muziek (waarvan het arrangement speciaal voor de productie was gemaakt) en die mooie jonge mensen die dan weer gracieus, dan weer gepassioneerd over het podium bewogen. Een perfecte harmonie van zon, wind, kleur, geluid, beweging en inspiratie.
De voorstelling is gemaakt door Stichting Le Grand Cru die eerder interculturele voorstellingen maakte met dansers uit Georgië en Zuid-Afrika. Ze gaan toeren door Nederland vertelde de dirigent aan Paolo dus als je de kans krijgt ga er dan naar kijken. Wij vonden het een hoogtepunt en een voorstelling die wij allen best nog wel een keertje zouden willen zien en horen. De foto is zoals altijd gemaakt door Hans en
hier is nog een stukje film te zien.
klik foto voor vergroting
Een van de mooiste meest indrukwekkende en daardoor meest gewilde voorstellingen van Oerol is die van The Lunatics en Payung Hitam. Dit is locatietheater ten voeten uit. Het podium is de rand van een meer omzoomd door bossen en het meer zelf. Stellages opgebouwd uit bamboe-stokken zijn zichtbaar in het geheimzinnige licht. Mysterieuze oerwoudklanken zijn medebepalend voor het sfeertje. Even je ogen sluiten en je waant je in de binnenlanden van Indonesië. Grootvader Kakek leid met zijn twee zonen een rustig bestaan in het dal. In het avondlicht van de maan maken zij plezier in en rondom het water. Op de heuvel wordt gebouwd aan een imposante constructie. (zie
filmpje van Mieke) Kalek en zijn zonen lachen om die grootheidswaanzin. Als er een grote watersnood (Tsunami) plaats vindt, worden er vele dorpelingen vermist. Grootvader is zijn kleinkinderen en zelfs de maan kwijt. Op zoek naar zijn geliefden ontmoet hij de bouwers. Na een machtsstrijd worden de (cultuur)verschillen overbrugd. Het is schitterend hoe Lunatics samen met de Indonesische acteurs een voorstelling wegzetten waar ook de cultuurverschillen en overeenkomsten in zijn verwerkt. Oeroude legendes zijn er in verwerkt. Het decor is mysterieus. Uit het duister komen steeds nieuwe creaties tevoorschijn. Gestaltes komen opdoemen uit het water. De belichting die tot rondom het meer is opgesteld is magnifiek en draag sterk bij aan de sfeer. De rode draad is de gecompliceerde relatie van de mens met zijn soortgenoten en met de natuur. De mens levert voortdurend een strijd met de oerkrachten van de natuur en weet na onvoorstelbare tegenslagen door innerlijke kracht toch steeds weer door te gaan.
Regie: Rachman Sabur en Koos Hogeweg. Black Moon is een co-productie in het kader van het 10-jarig jubileum van het Hivos-Cultuurfonds.
Klik op de foto voor vergroting
"Een poëtisch verhaal in de grillige duinen van Formerum aan Zee", zo luidde de beschrijving in het Oerol programmablad. De voorstelling is geïnspireerd op leven en werk van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker en werd gemaakt door de twee theatermaaksters Tjitske Deinum en Mirjam Schilte (oftewel Warber) ism beeldend kunstenares Ger van Oort. Voordat de voorstelling begon werd ik aangeklampt door een verslaggever van Omroep Friesland met de vraag waarom ik gekozen had voor deze voorstelling. Tja, waarom spreekt iets je aan. In dit geval was het een combinatie van het feit dat het een locatievoorstelling was, de locatie waar het was, de beschrijving 'klein & intiem' en het feit dat er nog kaartjes beschikbaar waren op het moment dat ik bij de kassa stond.
Wij werden door beeldend kunstenares Ger van Oort geleid naar een plek in de duinen. Daar werd de groep toeschouwers twee keer achter elkaar aangeklampt door een vrouw die zich voorstelde als Ingrid Jonker die iemand zocht om mee te praten. Twee maal een vrouw met dezelfde naam, twee kanten van dezelfde vrouw uitgebeeld door twee actrices die op verschillende plekken in de duinen stukken van zichzelf, hun weerloosheid en hun oplossingen om zich in de wereld staande te houden lieten zien.
Wij, de toeschouwers, volgden de vrouwen van plek naar plek en het verhaal van fase naar fase. De vrouwen speelden hun verhaal uit op een dramatisch en beeldend sterke manier door gebruik te maken van objecten en de omgeving van ruige duinranden waar de silhouetten van de vrouwen met hun wapperende jurken sterk afstaken tegen de blauwe stralende lucht. De twee Ingrid Jonkers lijken in het begin behoorlijk met elkaar in strijd en elkaars tegenpool maar gaandeweg de voorstelling komen ze steeds dichter bij elkaar tot het einde waarin ze allebei hetzelfde verlangen articuleren en samen over de rand van het duin verdwijnen.
Ik vertelde de verslaggever van Omroep Friesland dan ook achteraf dat ik het een prachtige voorstelling vond die mij wel raakte en dat ik het heel mooi vormgegeven vond zo in de natuur. Hans en Paolo vonden het een vrouwelijke voorstelling. Dat was wel grappig want zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken. Toen we er over spraken bleek dat ze doelden op de ongrijpbare manier waarop de vrouwen (in het stuk) zich uitdrukken en die voor de meeste mannen misschien nog wel aan te voelen is maar in ieder geval niet te volgen. De foto bij dit logje is zoals gewoonlijk van Hans en Paolo maakt het filmpje dat je
hier kunt zien.
klik foto's voor vergroting
Het beroemde verhaal van Lewis Carroll is door theatergroep Gajes vrij geïnterpreteerd en geschikt gemaakt voor locatie-theater met steltenlopers. De act vind plaats tussen het publiek. op de Geitenwei op Terschelling. Het deed me sterk denken aan Malaya van Close Act, (zoek voor recensie en foto's binnen deze site) inclusief alle rollende gevaartes die bij het decor horen. Misschien zijn zij wel tot voorbeeld geweest voor Gajes. Het verhaal begint met een slapende Alice op een bed dat hoog uitsteekt boven het publiek. Op dezelfde hoogte vaart een man in een roeiboot en hij is degene die er met zijn fantasieën voor zorgt dat Alice gaat dromen. Alice wordt gewekt door haar knuffelkonijn. Er dienen zich verschillende geliefden aan waarvan er een wordt aangestuurd door een boosaardige koningin, die een partij zoekt voor haar verwende zoon. Ze willen allemaal iets van Alice. Ze vlucht en is voorlopig onvindbaar.
Als ze weer terug keert is ze ouder en klaar voor de liefde. Ze wordt verleid door iemand die in opdracht van de boze koningin handelt en valt zodoende weer in haar handen. Als haar eerste onthoofde kandidaat zijn hoofd weer terug heeft, besluiten ze te vluchten in de roeiboot. De bedenker van haar fantasieën dreigt daardoor in moeilijkheden te komen en stuurt alle door hem bedachte personages de laan uit en verklaart Alice zijn liefde. Alice stuurt op haar beurt hem weer de laan uit en keert terug in haar bed. Een droom of een ervaring rijker? Wie zal het zeggen?
Gajes een theatergroep die zonder subsidie of ondersteuning werkt bestaat uit: Maarten van den Berg, Norbert Busschers, Teun Christoffels, Joice van Esch, Ibelisse guardia, Janice slot, en Roderik Sommerdijk. Muziek Petra Appelman, Marion de Laat en Bas de Waal. Regie Mark Kingsford. Techniek Valentijn van der Mieden.
klik foto voor vergroting
Phylaca gaat over een ideaalstad die dat uiteraard niet is want alles is gebaseerd op geld sex, glamour en macht. Twee vrienden laten zich verlustigen aan al het moois dat Phylaca te bieden heeft. De een verliest zich in alle mogelijkheden die de stad en mat name de sex daarin te bieden heeft. De ander blijft toch op zoek naar een diepere betekenis van het leven. Een flinterdunne verhaallijn die weer goed gemaakt wordt door het mooie decor midden in een open plek in de heuvelachtige bossen van Terschelling. De uitstekende acteerprestaties en het enthousiasme van de acteurs. Dit is weer het mooie van Oerol De stromende regen is geen belemmering. Het publiek zit met regenpakken en hier en daar een paraplu op de tribune die gevormd wordt door drie-potige opvouwbare krukjes en de acteurs gaan met volle overgave op in hun spel alsof er geen regen bestaat. Tekst en regie is van Annemieke Delis, geinspireerd op 'Mahagonny' van Berthold Brecht
klik foto voor vergroting
Acteur Hans Dagelet is een vast lid van Spinvis en speelt fantastisch trompet. Als acteur is hij zich natuurlijk terdegen bewust hoe hij overkomt en ook nu weer zag hij er interessant uit met zijn (Tiroler?) hoed. Spinvis trad eergisteren op, daar kwam ik bij toeval ook nog
GeeSpot tegen die ik nog niet eerder live ontmoet had. Eric de Jong en Dagelet hadden gisteren een optreden genaamd De Explicateur speciaal voor Filmmuseum Biënnale 2005. Wij hebben dit helaas gemist omdat we met een grote groep waren met strijdige belangstelling. Bovenstaande foto maakte ik tijdens de soundcheck eerder op de dag.
klik foto voor vergroting
Onze eerste voorstelling op Oerol was van Theatre Embassy die we vorig jaar al een keer zagen met een voorstelling op straat in West. Misschien herinner je je nog de foto van de stralende jongen met een kartonnen hoge hoed en de kleurige kleding van alle spelers. Nu was er een thema gemaakt met theatergroep Trono uit Bolivia over de woede van de watergoden van de pre-Columbiaanse beschaving die vertoornd zijn als ze zien hoe de zee wordt leeg gevist, de bronnen worden vervuild en de regen verzuurt. Ze komen bij elkaar om te zien wat zij hieraan met hun eigen middelen kunnen doen.
In het Parc de Chevre zaten alle tribunes propvol voor deze objecten theatervoorstelling, fantastische metershoge poppen die met ingewikkelde constructies verrijdbaar zijn gemaakt. Prachtige bewegende constructies, een draak, een vrouwenfiguur, een witte en een zwarte figuur allemaal heel fantasievol gemaakt met originele attributen. Grappige details: een vergiet als masker, voetballen als borsten, lepels als ogen, een paraplu als rok, waterflesjes als decoratie voor een kostuum. Alleen al aan de kostuums en de poppen kijk je je ogen uit. En ook het kleine zwarte hondje dat (te zien aan het doekje om zijn hals) bij het gezelschap hoorde, zorgde voor veel vermaak door steeds op bijzondere momenten over het podium te wandelen. Ook ging het beestje op een dramatisch moment lekker relaxt vooraan het podiium eerst zitten en vervolgens liggen. Het verhaal was aardig en het spel was vol enthousiasme maar dat was de belangrijkste kwaliteit. De muziek was eenvoudig en schitterend en de kostuums en poppen oogstrelend en bijzonder. Geen absolute topper maar toch een aardige binnenkomer op de 'Eindeloze Deining'. De foto toont een paar van de wonderlijke figuren en is van de hand van Hans.
klik foto voor vergroting
Theatergroep 'Tuig'
Foto: Hans Speekenbrink
|
|
