klik foto voor vergroting
De verjaardag van de koningin is voorbij.
Het Royale Gebaar is uitgebleven. Hare Majesteit had vandaag iets anders aan haar hoofd. Ondanks de vele handtekeningen en inzet van vele artiesten onder wie Freek de Jonge, Ernst Jansz, George Kooijmans, Thé Lau, Huub van der Lubbe, Frederique Spigt, Henk Hofstede en Robert jan Stips, die vorige week dinsdag op het Plein te Den Haag optraden, heeft de politiek de actie voortijdig getorpedeerd. De motie van Klaas de Vries heeft het in de Tweede Kamer niet gehaald. Initiatiefneemster, schrijfster en kunstenares Marion Bloem (rechts onder op de fotocollage) gaf zojuist op TV te kennen door te willen gaan. Het is een humanitaire actie zo zei zij, geen politieke. De handtekeningen en brief zijn door het actiecommitee nog niet officieel aangeboden. Beatrix heeft dus nog steeds een kans haar hart te laten spreken, zodat vluchtelingen die jaren geleden naar Nederland kwamen en lang en breed ingeburgerd zijn niet uitgewezen hoeven te worden. We zijn benieuwd hoe dit afloopt.
Foto's: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Wat doe je als je 40 jaar in het vak zit? "Je geeft gewoon een feestje", moet Portugese Nederlander Fernando Lameirinhas gedacht hebben. Hij schakelde voor de productie de
Cultuurfabriek in die er om bekend staan dat geen evenement te gek of te groot is. Zij konden rekenen op de belangeloze medewerking van artiesten die Lameirinhas een warm hart toedragen. Zo waren daar Raymond van het Groenewoud, Paul de Leeuw, Bløf, Frank Boeijen, Trijntje Oosterhuis, Lilian Vieira en diverse andere internationale vrienden en gasten. Fernando, ook wel de Nederlandse koning van de Fado genoemd, is na veel omzwervingen uiteindelijk in Nederland blijven hangen. Zijn ouders waren om politieke redenen uitgeweken naar België en samen met zijn sympathieke broer Antonio richtte hij het bandje Jess & James op dat al gelijk een nummer één scoorde. Fernando kon het succes niet aan en belandde als een soort dubbelganger van Frank Zappa in London waar hij leefde als straatmuzikant en aan de drugs raakte. Voor velen is zoiets einde verhaal, maar Fernando vond in die donkere periode zichzelf en besloot voortaan alleen nog in het Portugees te zingen. Een eenmalig concert in Amsterdam deed hem besluiten om hier te blijven. Zijn nieuwe band Sail-Joia had al snel succes met het hitje Amsterdão. Opnieuw was hij (weer) niet bestand tegen het succes. Hij experimenteerde wat in de jazz-rock om uiteindelijk alleen nog de akoestische gitaar ter hand te nemen. Duetten met bekende Nederlandse acts als Bløf en Paul de Leeuw, hielpen hem door te breken en bekendheid te krijgen bij een groter publiek.
Fernando wordt op handen gedragen door Nederlandse artiesten. Zij bewonderen niet alleen zijn vakmanschap en oprechtheid, maar vallen ook voor zijn charme en zijn warme persoonlijkheid. Paskal Jakobsen van Bløf noemde hem gisteren de liefste man die hij kent. Uiteraard ging dat ook op voor het volgepakte
Theater Carré. Gasten die tot zijn vriendenkring behoren en mensen die er wat voor over hebben om bij zijn jubileum aanwezig te zijn. Fernando speelt het liefst voor kleine zaaltjes en hij moest duidelijk even wennen aan het front van mensen, van eerste rij tot en met de nok en was er even door geemotioneerd. "Even aankomen" zei hij. Zijn vrouw en moeder zaten ook in de zaal en daar was hij duidelijk trots op. Het repertoir is mede gezien de vele buitenlandse gasten zeer uiteenlopend. Opvallend is hoe Fernando wonderwel harmonieert met al zijn opgetrommelde vrienden. Hoogtepunt van de avond was de ontroerende song 'Abraca-me - Omhels me' met Bløf waar ook ons vorige Dichters op Dinsdag-logje (hieronder) aan gewijd is. Een videofragment van dit nummer opgenomen in Paradiso is
hier op zijn site te bekijken en te beluisteren.
Het mooie van Fernando is dat hij zacht is, maar toch volop kracht en warmte uitstraalt, zowel in the lead als wanneer hij volgt alsmede in zijn gitaarspel. Die samenzang van hem is schitterend om te volgen, zijn stem danst gewoon rond de andere stem(men) heen. Voor de pauze elf nummers en na de pauze tien. Ik kijk nu al uit naar de DVD die die avond ook opgenomen werd. De kleine camera's stonden vrijwel onzichtbaar opgesteld en werden op afstand bediend. 'Amsterdao mi corazon' is voortaan voor de gelukkigen die er bij waren ook 'Fernando mi corazon'.
Zijn uitstekende band bestaat uit: Broer Antonio Lameirinhas (Portugal)- basgitaar en zang, Liber Torriente (Cuba)- drums en Percussie, Juan Pablo Dobal (Argentinië)- piano en zang, Jasper Blom - saxofoon. Met gastmusici Leonardo Amuedo (Uruguay), Wout Pennings en het Ragazze kwartet: Rosa Arnold, Jolanda Streefkerk, Annemijn Bergkotte, Geneviève Verhage m.m.v. Juke van Beuningen en Arjen Leendertz. Er zijn nog optredens gepland in Amsterdam (Meervaart) en Delft (de Veste).
Foto's: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Bert Klunder herinner ik me voornamelijk nog van het fantastische 'Mannen voor Vrouwen' dat de RVU in 2001 in 12 delen uitzond. Wie dat cabareteske voorlichtingsprogramma destijds gemist heeft kan er
hier in RealVideo nog van genieten. Deelnemende cabaretiers waren o.a. Jeroen van Merwijk, Hans Dorrestijn, Joep van Deudekom, Bert Klunder en Beau van Erven Dorens.
Bert sprong er met zijn droge humor voor mij destijds uit als degene waar ik het meeste om moest lachen. Hij wist ook als enige af te geven op vrouwen zonder hen te ontzien maar tevens op een manier die vrouwen leuk vonden. Gisterenavond trad hij met zijn programma 'Zonder omwegen' op in het
Beauforthuis. Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben? In de aankondiging op de Beauforthuissite stond "Een leeg toneel. Geen piano. Geen kratje bier. Geen massagetafel. Geen spreekgestoelte. Alles kaal tot op het bot." Zo was het ook! Bert kwam op met een klapstoel en een handdoek. Hij liet het voorkomen alsof hij even zijn komende optreden kwam inleiden, maar dat hoorde er uiteraard bij. Zijn optreden lag wel een beetje in het verlengde van zijn optreden in mannen voor Vrouwen, maar nu had hij een karikatuur gemaakt van een klagende pessimistische man die dikke oordelen heeft over vrouwen en homo's en zich slachtoffer voelt van het leven. Dit alles onder het motto: 'Waarom is het? Hoe moet het? en Wat kunnen we er aan doen?' Vrouwen kregen er weer behoorlijk van langs. Ze kunnen niks zijn nergens goed voor. 'Vrouwen zijn net als het leven. Verwacht er niet teveel van' was een van zijn uitspraken. of 'Als een vrouw boos is, ben jij een vuile egoist'. De aanwezige vrouwen genoten ervan! Bert was heel sensitief naar de zaal en reageerde op soms subtiele reacties van het publiek. Als hij teveel in zelfbeklag ging reageerden voornamelijk de vrouwen met 'aah wat zielig...' Een groot deel van het optreden ging over het paradijs en uiteraard over de twijfelachtige rol van Eva daarin. Met veel creativiteit wist hij het thema paradijs in al zijn facetten te belichten. Ik had het idee dat er aardig wat fans in de zaal zaten want er soms al gelachen voordat hij zijn zin beeindigd had. Het is knap hoe Klunder met zo weinig middelen een avond weet te vullen en er toch voor weet te zorgen dat er veel te lachen valt. Wat ik nu nog steeds niet weet is of hij nog andere kanten kan laten zien dan de rol die hem kennelijk op de huid geschreven is namelijk die van de norse man die altijd wel een oordeel klaar heeft.
klik foto voor vergroting
David Binney is een jonge avontuurlijke Amerikaanse altsaxofonist en componist. Geboren in Miami Florida belandde hij via California op 19-jarige leeftijd in Jazz-stad New York. Jazz heeft hij met de paplepel ingegoten gekregen want zijn ouders waren grote jazzfans. Het is duidelijk te horen dat John Coltrane op de playlist van zijn ouders stond en volgens zijn bio was ook Jimmy Hendrix een voorbeeld. Hij studeerde in New York bij Phil Woods, Dave Liebman en George Coleman. Hij speelde niet alleen bij de orkesten van Gill Evans en Maria Schneider maar ook bij Aretha Franklin, Jamiroquai en Maceo Parker.
David is erg serieus en toegewijd als het om zijn spel gaat. Ik zag hem gisteren in Het
Beauforthuis met zijn band bestaande uit Dan Weiss (drums), Thomas Morgan (bass) en nieuwe pianist Craig Taborn. De set begon met de compositie 'Plan' van de nieuwe CD 'Bastion of Sanity' op het
Criss Cross label. Geen opwindende binnenkomer om het ijs te breken maar een zachte ingetogen bijna meditatieve compositie.
David is er niet op uit om gemakkelijk te scoren met zijn sax. De - over het algemeen - eigen composities zijn afgewogen pareltjes waarbij niet alleen de sax steeds aan bod is. Tijdens die soms lange stukken staat hij of met zijn ogen dicht te luisteren of zit daarbij op zijn hurken. Zijn composities zijn origineel, avontuurlijk en puur. Mooie melodische en ook harmonische fragmenten worden afgewisseld met explosies van energie.
Zijn techniek is fenomenaal. Gitarist Jesse van Ruller riep enthousiast: 'In zijn handen kent de sax eigenlijk geen grenzen meer', en zo was het gisteren ook. Kennelijk heeft hij dezelfde drang tot vernieuwing die Coltrane had want hij is inmiddels een voorbeeld voor een nieuwe alternatieve jazzscene. Zijn begeleiders zijn ook fenomenaal. Thomas Morgan op bass die slechts een jaar of 22 is (en er uit ziet als 18) speelt de sterren van de hemel. Dan Weiss is een geroutineerde drummer die met het grootste gemak zit te spelen maar ook allerlei subtiele geluidjes uit zijn bekkens haalt. Het pianospel van Craig Taborn wijkt af van wat ik ooit eerder gehoord heb. Chris Potter die op de laatste CD tenorsax speelt was er dit keer niet bij
In de pauze vroeg ik David of hij ook aanwezig zal zijn bij het North Sea Jazz festival. Daar kreeg ik niet echt een duidelijk antwoord op maar misschien mag daar (van Mojo of de NSJ organisatie) nog niks over gezegd worden. Hij speelt vanavond in Rotterdam en ook nog in het Bimhuis in Amsterdam.
Bezoek zijn site voor de speellijst en om zijn muziek te beluisteren of te downloaden.
Foto's:
Hans Speekenbrink
Gisteravond was de laatste keer dat
Ali B vertelde en rapte over het leven van de straat in Frascati in Amsterdam en wij waren er bij. Je zult je je misschien afvragen wat wij op onze leeftijd bij de voorstelling van zo'n rapper te zoeken hebben maar ik las over de voorstelling van Ali B bij
Hanneke Groenteman, die er geweest was net na de moord op Theo van Gogh en ik heb toen meteen kaartjes besteld. Hanneke noemde Ali B een lichtpuntje en ik ben het helemaal met haar eens.
De zaal was gevuld met publiek in de leeftijd van 10 tot 60 jaar en alles er tussenin. Het aantal jonge bezoekers was opvallend, al werden velen wel vergezeld door vaders en/of moeders. En de sfeer zat er vanaf het eerste moment goed in.
Ali B. wordt op het podium bijgestaan door een fantastisch gezelschap afkomstig uit alle windstreken: zanger Brace, rapper Mi-Jezz, human beatbox Mc Aldrin en muzikanten Nerko, Deniz en Hedzer. Het gezelschap is gekleed in djelleba's en hiphopkleding, een bijzondere combinatie. Natuurlijk komen de bekende raps van Ali B allemaal voorbij in het programma zoals 'Het leven van de straat', 'Wees op je hoede', 'Geweigerd.NL' en 'Ik ben je zat'. Daar tussendoor zien we een standup comedian van formaat aan de gang die zowel met de actualiteit als met het publiek speelt, plaagt, uitdaagt en confronteert maar vooral vertelt over zijn gevoel.
Het publiek is meteen bij de show betrokken, er wordt geklapt, meegerapt en Ali B zoekt in zijn standup onderdelen contact met een aantal mensen uit het publiek waarvan sommigen uiteindelijk op het toneel belanden. Zo ook een jongen en een meisje van een jaar of 11 die een rap mee mogen doen en dat doen met precisie en een overgave die niet alleen verwondert maar ook raakt. Ali B mag dan wel onze nationale troetel-Marokkaan zijn (zijn eigen woorden) maar hij is ook boos over allerlei dingen en uit dat op een manier die aanspreekt bij mensen van alle leeftijden. Hij heeft een 'taal' gevonden die zijn verhaal overbrengt. Hij maakt echt contact en dat is het bijzondere van deze talentvolle, snelle, intelligente artiest die iedereen in het hart weet te raken. Deze jongen kan met wat hij doet een bruggenbouwer zijn en bruggenbouwers hebben we nodig een een maatschappij die zo op drift is als de onze. De foto bij dit logje (van
Hans en klik even voor vergroting) is van de toegift toen de hele zaal stond mee te dansen en te zingen.
Fantastisch Ali B! Als hij met een nieuw programma de theaters rond gaat, dan gaan wij weer en we raden iedereen aan om dat ook te doen.
klik foto voor vergroting
Paul Smit is een self-made-man op cabaretgebied. Als IT-er besloot hij na het maken van een site voor een cabaretier dat diens vak veel leuker was. Binnen een jaar had hij een programma en een contract bij Mojo en samen met
Ilse Warringa verzorgde hij donderdagavond een avondvullend programma in het
Beauforthuis. De humor van Paul is intelligent en doordacht maar de keuze van zijn onderwerpen lijkt wat banaler. Zo vervullen achtereenvolgens bier, het leger en een rubberboot belangrijke rollen. De diepgang haalt hij uit zijn 'spirituele' levensbeschouwelijke tips en adviezen, die hij ten beste geeft onder de verzamelnaam rubberbotisme. Gezeten in zijn rubberboot met een flesje bier komt hij dan ook tot die diepgang. Wijsheden zoals 'wie roeit raakt vermoeid', 'roeien doe je uit angst of verlangen' en 'beter is het om te dobberen op de stroom met uiteraard een lekker biertje' lopen als een rode draad door zijn show. Leuk is de grap met de boot die lek blijkt te zijn en over de hoofden van het publiek naar achteren wordt getransporteerd om vervolgens 'geplakt' en opgepompt weer terug te komen via dezelfde weg.
Vanaf het moment dat Paul Smit opkomt maakt hij contact met het publiek. Mensen op de eerste rij zijn op een leuke manier slachtoffer van zijn grappen. Zo staat een man Taco genaamd 'voor Lul' om de lekke boot op te pompen. Na een relatief rustig begin volgen er dolle acts over zijn ervaringen in het leger, waar je behalve het meegaan met je domme meerderen toch geen goed kunt doen, en met de woorden Rubber en Boot
(klik foto voor vergroting). Hij kan behoorlijk gekke bekken trekken en dat is een punt in zijn voordeel. Met veel inzet en bravour vervolgt hij zijn show en gaat zelfs de zaal in om te 'controleren' of mensen wel goed genoeg meedoen. Hij blijkt daarbij zeer adrem te kunnen reageren op de situaties die zich voordoen. Hij heeft het publiek duidelijk op zijn hand en versterkt dat nog door wat biertjes uit te delen. Als fotograaf kreeg ik er ook een, met daarbij de grap 'jou moet ik te vriend houden'. De show was over voor ik er erg in had en ondanks de relatief korte duur, is dat ook wel een goed teken.
Ilse Warringa Minority-people
klik foto voor vergroting
Het is altijd interessant om te zien hoe cabaretiers hun act beginnen. De zaal is half duister en wat gaat er volgen? Ilse komt in haar act 'Minority-people' op als begrafenisondernemer met een zwaar accent. Ze geeft instructies en adviezen aan de familie voor het begrafenisritueel. Ogenschijnlijk begripvol en meelevend maar per saldo worden de belangen van de nabestaanden aan de kant geschoven. Humor met een serieuze ondertoon is een gegeven dat steeds terugkomt in haar optreden. Ilse is zelfverzekerd en heeft het volkomen in de hand. Haar optreden is bizar, bij tijden geniaal en soms ook vertederend. Verschillende typetjes en stemmetjes komen voorbij zonder dat de toeschouwer daarbij het idee krijgt naar iets te kijken met het gevoel van 'oh ja'. Bizar is Hilletje en haar melkgevende borsten, in het land dat voornamelijk gekenmerkt wordt door de verscheidenheid aan borsten. Zo zijn er o.a. charismatische borsten, charitatieve borsten en zelfs bourgondische borsten. Twee namaakborsten worden uiteindelijk gevuld met melk en met behulp van twee mannen van de eerste rij worden de nepborsten leeggespoten. Ilses gezicht druipt van de (moeder) melk. Zo is er ook Gerda de clown die kinderen een rondleiding geeft in en rondom de vagina en G-plek en een monoloog rond items als het rectum, poep, aars en alles dat daarmee verwant is, vervat in een razend knappe totaaltekst. Het publiek (inclusief ikzelf) wordt voortdurend op het verkeerde been gezet. Zo zouden de melkgevende borsten synoniem zijn voor Jezus en in tweede instantie voor het kruis (met dubbele betekenis). Ilse gaat zoals zoveel cabaretiers volledig op in haar typetjes, maar de serieuze ondertoon doet vermoeden dat Ilse's act ook voor een deel haar eigen (verwerkings)proces is. Als dat zo zou zijn is daar natuurlijk niks mis mee zolang zij het publiek daarmee boeit. Er valt veel te lachen bij Ilse. Haar zang is uitstekend. Haar humor is, afgezien van haar onderwerpen, nergens banaal en zij voegt wel degelijk iets nieuws toe aan de bekendere vormen van cabaret. Het is de vraag hoe zij zich verder ontwikkelt. Zij staat ten slotte nog aan het begin van haar carrière. Erg knap, bizar en origineel vond ik het wat zij doet. Critici zullen haar bejubelen maar het 'grote' publiek zal het vermoedelijk of niet helemaal kunnen bevatten of afhaken op de serieuze ondertoon.
Foto's:
Hans Speekenbrink
Toots Thielemans weet met zijn 83 jaar nog voor aardig wat opwinding te zorgen. Samen met (blinde) pianist
Bert van den Brink gaf hij gisterenavond een benefietconcert voor de noodzakelijke maar kostbare verbouwing van het
Beauforthuis. Het concert was snel uitverkocht en ook de veiling van de laatste 10 kaarten via onze site liep voorspoedig. Een veel gehoorde opmerking daarbij was "het is mijn grote wens om Toots nog een keer te zien optreden".
Gisteren was het dan zover. De bescheiden Belg die met letterlijk alle grote namen van uit de jazzwereld gespeeld heeft was in Austerlitz. Het voormalige kerkje deed zijn oorsprong eer aan, het was bijna een religieuze gebeurtenis. De pers was buiten de deur gehouden, fotograferen was niet toegestaan en dat alles om de intimiteit van het optreden te waarborgen. Mieke en ik hadden unieke plaatsen
op het podium. Ik zat zo dicht achter Bert van den Brink dat ik hem aan had kunnen raken zonder van mijn stoel te komen. Ik had ook een uniek zicht op Toots die schuin achter de piano zat en met zijn aandacht vaak op Bert gericht was, waardoor hij automatisch ook in mijn richting keek. Bert van den Brink nam de leiding in de keuze van het repertoir en improviseerde er lustig maar vaak ook subtiel op los.
Toots liet zich wat dat betreft leiden en viel, zoals hij dat zo mooi kan, in, met zijn fluwelen mondharmonicageluid. Heel toepasselijk werd ingezet met twee 'spring'-nummers, waaronder 'You must believe in spring' van Michel Legrand. Bert speelde zo nu en dan geniaal en Toots zat dan quasi bedenkelijk te kijken of maakte grapjes als Bert zich leek te verliezen in zijn improvisaties. De sfeer was heel relaxed en soms bijna devoot zoals tijdens een sublieme uitvoering van 'My funny valentine'. Tijdens een kleine anekdote over een muzikaal bericht van Toots op Bert's antwoordapparaat mocht Bert Toots z'n 'broodje' even lenen en bleek dat ook Bert verdienstelijk mondharmonica speelt. Vele klassiekers passeerden de revue en het publiek volgde het allemaal ademloos behalve toen Toots ging fluiten, toen floot de zaal spontaan mee. Zijn allergrootste succes 'Bluesette' werd op gitaar gespeeld en ook het obligate Yesterday van de Beatles kreeg op gitaar een verfrissende aanpak. Toots deelde nog met het publiek dat hij het zo fijn vond om zo met Bert op te treden want dan had hij weer kans om zijn 'gevoeltje' te laten spreken. Collega-artiesten zaten er ook volop in de zaal. Ik zag vanaf mijn verhoogde positie op het podium Iain Matthews in de zaal en meende ook nog Ruud Jacobs (de broer van) aan de andere kant van het podium waar te nemen.
Na afloop was er de traditionele trekking van de loterij waaronder 'op de foto met Toots'. De eer was aan mij om die foto te maken en zodoende kon ik ook bovenstaande foto maken van Toots & Bert gebroederlijk samen op het pianokrukje (klik foto voor vergroting). Na afloop kreeg ik nog de kans om even relaxed 'een op een' met Toots over muziek te praten, waarbij hij me uitnodigde om hem tijdens North Sea Jazz weer eens op te zoeken. Mieke maakte op haar beurt van dat gesprek weer foto's dus ik heb er ook een aantal van mezelf met deze levende legende en dat vind ik wel erg leuk.
Foto's
Drie klassieke concerten op twee locale podia en de verbindende factor voor mij was Oblivion van Astor Piazzolla.
Woensdag zag ik pianist Bas Verheijden met zijn Atlantic Trio in een voormalig klooster in Driebergen waar nu herstellingscentrum Daidalos is gevestigd. De strakke ruimte heeft waarschijnlijk eerder als kapel gediend. Dit is ook de plaats waar Bas zijn vleugel staat en waar hij repeteert. Een vleugel waar veel beroemdheden op gespeeld hebben gezien de handtekeningen van o.a. Chic Corea, Fats Domino en Dave Brubeck die met zwarte viltstift op het binnenwerk staan.
Bas is niet zomaar een lokale pianist die wel aardig speelt. Na een gedegen opleiding bij Jan Wijn wist hij zijn spel in het buitenland verder te bekwamen. Zo volgde hij o.a. een masterclass bij Maria Joao Pirez waarvan de AVRO een documentaire maakte en die ik indertijd (jaren geleden) heb gezien en heb opgenomen. Bas vormt een trio met de Noorse violist Vegard Nilsen en Cellist Ansfried Plat. Beiden zijn vermaarde musici die bij gerenomeerde orkesten speelden. Het trio werd in het tweede deel aangevuld met Annemijn den Herder, altvioliste bij het Radio Filharmonisch orkest Holland, met daarnaast een indrukwekkende staat van dienst.
(klik foto voor vergroting)
Bas Verheijden die op mij in eerste instantie een beetje gladjes overkomt weet me te raken als hij gepassioneerd een lans breekt voor Russische componist Arenski die hij ondergewaardeerd vind. Zijn muziek werd afgedaan als 'Salonmuziek' maar dan wel de allerbeste Salonmuziek die er ooit gemaakt is volgens Bas.
Voor de pauze drie werken van Piazolla, waaronder Oblivion, dat me altijd kippevel bezorgt en dat ik het beste ken in de
uitvoering van violist Gidon Kremer op zijn hommage-CD aan de Argentijse componist en bandeonspeler. Daarna het pianotrio opus 32 in d van Arenski (student van Rimsky Korsakov) en na de pauze Pianokwartet Opus 25 in G van Johannes Brahms. Dit werk als afsluiter omdat je daarna eigenlijk niks meer kunt spelen volgens Bas. Bas is een perfectionist en dat is te merken in zijn spel, presentatie en keuze van zijn musici. Binnenkort vertrekt hij met zijn trio naar vervolgens Aruba, Curacao, Belgie en Noorwegen. Zijn site is nog in de maak.
Het tweede concert vond de avond daarop plaats in ons 'huistheater' Het
Beauforthuis en was georganiseerd door concertpromotor 'il Soffio', hetgeen zachte fluisterende wind betekent. Initiatiefnemer Henk van Amerongen vormt samen met zijn echtgenote Ank en Alwin Dam het bestuur van
il Soffio. Doelstelling is om kleinschalige concerten te organiseren met kansen voor jonge afgestudeerde musici. De avond bestaat uit twee delen: het eerste deel vormt tevens de link met de avond daarvoor omdat er wederom drie werken van Piazzolla gespeeld worden waaronder het weemoedige Oblivion. Dit maal twee musici: Inkie Varga viool en Jacqueline Dekker Vleugel.
(klik foto voor vergroting) De avond vangt echter aan met heel verrassend drie werken uit Schindlers List van componist John Williams. Wie de film gezien heeft herinnert zich de melancholische, trieste maar wonderschone muziek, die door beide dames met veel gevoel en inlevingsvermogen vertolkt wordt. De vrolijke noot in het optreden komt daarna met een Mazurka van Wieniawski, waarna afgesloten wordt met Piazolla. Ik probeer de uitvoering van Oblivion te vergelijken met de avond daarvoor. Dat blijft toch moeilijk door de uren die er tussen zitten. Beide avonden werd het perfect uitgevoerd maar Inkie Varga weet meer kwetsbare melancholie in haar vioolspel te leggen. Het was een zeer aangenaam en charmant optreden waarbij als geringe kritische noot opgemerkt moet worden dat de beide dames niet geheel ontspannen in elkaars aanwezigheid leken te zijn.
Het tweede deel van de avond verzorgd door Il Soffio bestaat uit een verrassend programma genaamd: 'Vertel Theater Werder'. Pianist Arthur Bouma doet de aankondiging en van zijn gezelschap maken deel uit: verteller Wim Wolbrink, alt/mezzosopraan Olga Wener en violist Arjen Beintema.
(klik foto voor vergroting)
Alle werken in het programma zijn van Serge Rachmaninov, deels in arrangementen van Arthur Bouma afgewisseld met Russische verhalen door Wolbrink. Bouma begint door iemand uit het publiek uit te nodigen die nog nooit piano heeft gespeeld. Een jong meisje stapt het podium op om na slechts weinig oefening quatremain met Bouma te spelen. Het degelijke pianospel van Bouma vormt de basis en de andere drie vallen om beurten en soms samen in. Het resultaat is aangenaam klassiek variete, waarbij iedere deelnemer aan het kwartet zijn niet geringe kwaliteiten kan etaleren. Verteller Wim Wolbrink is tussen de schuifdeuren begonnen maar heeft na een opleiding aan het Emerson College in Engeland een aardige reputatie opgebouwd. Zo is hij vaste verteller tijden het Oerolfestival geworden. Daar komen we hem vast nog wel tegen want wij doen tijdens de gehele duur van het festival verslag vanaf Terschelling.
foto's Hans Speekenbrink
|
|
