onderwerp: Muziek
26 06 04 - 23:16
Quand tu dors
Ik heb eergisteren de CD van Wende (Snijders) binnengekregen: Quand tu dors. Allemaal franse chansons - eigen composities en klassiekers - die met grote bevlogenheid en passie worden gezongen. Luister zelf even naar dit MP3-tje, dan weet je wat ik bedoel. Wende heeft al een goede reputatie opgebouwd in korte tijd met fans als Paul de Leeuw, Barend & Van Dorp en een CD-presentatie in Panama heeft zij niet de minsten onder haar publiek. In september start zij haar theatertournee waarover meer op haar website. Een aanrader, deze CD waarbij zowel bekende nummers als onbekende composities op een fantastische manier worden gezongen met uitstekende begeleiding.
In dit logje: 112 woorden.
Wat een neppert deze dvd. 'PinkPop, The Vintage years 1970-1974' Hij bestaat voornamelijk uit vage amateurbeelden met daarachter muziek geplakt (of anders om). Sfeerbeelden, maar geen beelden die bij de muziek hoort die uit je speakers komt. Op een enkele uitzondering na zie je met een beetje geluk nog een schimmige foto voorbij schieten van Fairport Convention, Captain Beefheart, Wishbone Ash of Cockney Rebel. Ik kon er mijn aandacht niet echt meer bij houden maar ik zag vanuit mijn ooghoeken slechts een paar 'echte' live fragmenten van Rory Gallager. Zelfs met de AH aanbieding; 500 airmiles + Euro 12.50 vind ik dit te duur betaald, Tenzij je natuurlijk een hardcore Pinkpop fan bent, er zelf bij bent geweest, of het idee hebt nog oude bekenden tegen te komen op de amateurbeelden.
Gisteren naar de toneelvoorstelling Glazen Speelgoed (The Glass Menagarie) geweest. Een autobiografisch geinspireerd werk van Tennessee Wiliams waarmee hij in 1944 doorbrak. Williams werd als schrijver op handen gedragen door de beat generatie, collega schrijvers en ook door muzikanten zoals Van Morrisson die zijn naam in een aantal songs voorbij laat komen. Andere bekende werken van hem zijn 'Cat on a hot Tin Roof' dat verfilmd is en A Streetcar named Desire. De voorstelling in de Stadsschouwburg Utrecht was uitverkocht en begon stipt op tijd. Wat meteen opviel was het sobere maar uitstekend verzorgde decor en de gerafineerde belichting die goed op elkaar afgestemd waren. In Glazen Speelgoed voedt een door haar echtgenoot in de steek gelaten vrouw (Anne-Wil Blankers) haar kinderen in een te strak keurslijf op. Vanaf het moment dat haar zoon (Victor Löw) zijn eerste baan heeft, is haar hele leven erop gericht om haar ernstig kreupele dochter (Astrid van Eck) aan de man (Marcel Hensema) te brengen. Dit streven loopt fataal af. Het stuk wordt aangekondigd als een ijzingwekkend mystiek familiedrama en zo heeft Williams het waarschijnlijk ook bedoeld en geschreven. Dat komt niet uit de verf, waarschijnlijk door overacteren van Victor Löw waardoor het meer een klucht wordt, waarbij best wat te lachen valt. Afgezien daarvan zijn de acteerprestaties voortreffelijk. Dat vind het publiek dat na afloop ging staan en bleef applaudiseren kennelijk ook want de spelers moesten vele malen terug komen om de honeurs in ontvangst te nemen.