Bij
Hanneke Groenteman las ik een artikel dat mijn uit het hart gegrepen is. Het is naar aanleiding van Johan Derksen die zich van de week uitliet over Barbara Barend (zijn medepresentatrice bij Voetbal Insite op RTL 5) die echt alle perken te buiten gaat. Gisteren zag ik in de herhaling dat RTL Boulevard een item hierover had en toen viel mijn mond ook al open van verbijstering. Derksen heeft het in een radiointerview over Barbara als over "die lesbische dochter van Frits Barend". Wat een minkukel die man. Ik heb Barbara Barend de laatste tijd regelmatig op de TV gezien in sportprogramma's (klik klik op de foto) en ik moet zeggen dat ik haar erg goed vind. De wijze waarop Derksen zich over haar uitlaat is niet alleen beledigend en grievend maar ook nog dom.
Zoiets doe je toch niet over je collega? Zo praat je toch niet over een vrouw met wie je volgende week weer een duopresentatie moet doen?
Ik hoop dat hij volgende week maandag door Barbara de oren gewassen krijgt. Mijn morele steun heeft ze. Wat mij betreft mag hij trouwens wel helemaal opkrassen, de man voegt echt helemaal niks toe. Ik ben er voor: WEG MET DERKSEN!!!
Meestal ben ik wel op de hoogte van gadgets die er zijn, met name die op het gebied van de electronica. Maar nu is er toch eentje die me is ontgaan: de nummerredders oftewel de SIM backup. Het is een klein apparaatje waarop je de SIM-kaart van je telefoon kunt kopiëren zodat bij verlies of calamiteiten niet al je gegevens weg zijn. De Consumentenbond testte er vijf en de
Rockey SIM reader komt als beste uit de bus. Wel vergeten ze even te vermelden dat dit ding alleen maar werkt met Windows. Waardeloos voor mij dus. Dan moet ik maar gaan voor de
SIM security (de nr 2), alleen doet die link het dus niet. De nummer 3, de
SIM Safe kan ik gelukkig wel bestellen: 14,50 euro kost het ding (klik klik) maar ik denk niet dat ik het nodig heb. Ik backup mijn SIM met het door Mac bijgeleverde
iSync. Misschien is het wel daarom dat ik deze gadgets volkomen gemist heb. Trouwens over gadgets gesproken, wat vind je
hier van?
update
We kregen een mailtje van SimSecurity dat de link het gewoon doet. En of we dat even willen aanpassen. Ik moet toegeven dat er meer gebeurt dan eerst maar als ik die link in Safari (Mac browser) aanklik dan gebeuren er allerlei merkwaardige dingen. Misschien dat de link geschikt gemaakt is voor alle gebruikers van IE? Hij doet het in ieder geval bij mij niet 'gewoon' zoals in het mailje wordt aangekondigd. Maar wellicht bij andere lezers?????
Het was te verwachten. De
identificatieplicht heeft nog nauwelijks een bijdrage geleverd aan het doel waarvoor het in leven zou zijn geroepen, namelijk het bewerkstelligen van meer veiligheid in Nederland. Wel zijn er tal van uitwassen van het fenomeen "Burgertje Pesten". Geef wat mislukte beveiligingsbeamten de macht om mensen aan te houden en velen van hen zullen de verleiding niet kunnen weerstaan om die relatieve macht te gaan botvieren. Zo zijn er gevallen bekend van een brave moeder met baby die met haar kroost een nachtje in de cel heeft doorgebracht en ook van iemand die aangifte kwam doen van iets en werd getrakteerd op een nachtje cel wegens gebrek aan identificatie. Het is zelfs zo sterk dat zonder licht rijden op de fiets een aanleiding kan zijn om noodgedwongen in het cachot te moeten overnachten. De overtreding is op zich nauwelijks interessant, maar de onverwachte schok die je een onschuldige burger kan laten ondergaan is voor veel 'uniformen' kennelijk wel een kick! Voor het eerst in jaren wordt hun saaie werk weer opgeleukt! Ik kan het niet helpen dat ik maar steeds die kop van Balkenellende voor me zie als ik dit soort betuttelingsverhalen hoor. Marijke de Vos, in Goedemorgen Nederland deze ochtend, verwacht een groeiend protest onder burgers. Steeds meer mensen laten het voor de rechter komen en daar zit ook niemand op te wachten. Burgerlijke ongehoorzaamheid ligt op de loer.
Bij het gerechtsgebouw in Utrecht, waar deze ochtend om negen uur een megazitting identificatieplicht begint, wordt tegelijkertijd tot vanavond 17:00 uur een demonstratie tegen die identificatieplicht gehouden (klik plaatje hierboven). De organisatie van de demonstratie is in handen van het
Meldpunt Misbruik Identificatieplicht. De wet op de uitgebreide ID-plicht die 1 januari 2005 van kracht geworden is, levert maandelijks meer dan 6000 bekeuringen op. Dat zijn er inmiddels dus al meer dan 50.000.? De teller stond eind augustus op 46.487, waarvan 3.898 aan kinderen van 14 en 15 werden uitgedeeld. De ijver en na-ijver van het politieapparaat is opmerkelijk! Zij hebben om dubieuze redenen weer zin in hun werk!
Voor Dichters op Dinsdag koos ik dit keer een gedicht van Levi Weemoedt met de titel 'Antiloop'. Het is niet bepaald vrolijk dit gedicht maar dat is het thema 'smeken' in feite ook niet. Op het plaatje een olieverfschilderij van Gerardo Lunatici uit de serie Animali Dell'Africa (klik klik).
Als het startschot viel bij de aanvang van mijn leven,
kwam ik aarzelend en neerslachtig uit de blokken,
want ik wist dat er geen goud viel te vergeven
en ik hoopte dat de meet maar snel zou lokken.
Klonk er hier en daar gejuich van de tribune:
het verstomde waar ik wenend langs kwam sjokken.
En op ?t smeken om wat gunst van Vrouw Fortuna
sloeg een regen neer van kussentjes en sokken.
Ach! Door wie moest ik mij niet laten passeren,
spottend nagewuifd door kunstbenen, kar of kruk,
die mijn eigen loopstijl niet konden waarderen.
Door het hele veld van sintelbaan verstoten,
is het tijd dat ik mijn chronometer druk?
en dàn ?t pistool waarmee ?k voorgoed word weggeschoten!
Morgen gaat zijn allernieuwste speelfilm "Leef!" in première op het Nederlands Filmfestival in Utrecht en vandaag overleed hij: Willem van de Sande Bakhuyzen. Het was al een tijd bekend dat hij ongeneeslijk ziek was maar dat heeft Willem van de Sande Bakhuyzen er niet van weerhouden met volle energie door te gaan met zijn werk. Voor wie hem even niet helemaal kan plaatsen: hij brak door in 1994 als regisseur van Pleidooi en regisseerde later de TV-serie Oud Geld, de toneelstukken Cloaca, Festen en Familie en de films Cloaca en Leef!. Nog maar 47 jaar was hij. Echt een groot verlies voor de Nederlandse theaterwereld.
Op het internet vond ik dit plaatje dat door Willem werd ondertekend. Ik denk dat het komt uit dat radioprogramma waar de gasten iets op een tegeltje moeten schrijven (Ik weet niet meer hoe het ook al weer heet). Het kan niet duidelijker, die boodschap van hem aan ons (klik voor vergroting).
Vanavond wordt er in het programma 'Juridische Zaken' van BNR aandacht besteed aan het onderwerp de Webloggende Werknemer. Advocaat Huub van Osch komt er aan het woord aan het eind van de uitzending over dit onderwerp. Door het uitlopen van voorafgaande onderwerpen was er voor hem niet genoeg meer om zijn verhaal goed te doen. Maar zo gaat het vaker bij radio en TV, dat weet iedereen die er wel eens mee te maken heeft gehad. Je denkt dat je een heel verhaal kwijt kunt en het valt altijd tegen.
Het programma wordt uitgezonden op dinsdagavond van 20.00-21.00 uur en herhaald op zaterdag van 19.00-20.00 uur. Je kunt het ook online beluisteren op
deze URL.
Ondertussen zijn er 550 respondenten op de questionnaire en ga ik op korte termijn de resultaten verwerken. In ieder geval blijft de vragenlijst nog wel even online staan voor nagekomen respondenten. Ik hou jullie op de hoogte.
Als thema voor DiDi (Dichters op Dinsdag) koos ik dit keer smeken/begging. Dat leek me een leuke uitdaging. Als uitgangstekst koos ik voor een lied dat waarschijnlijk in de tijd van Tin Pan Alley na hard werken geconstrueerd is. In die tijd was het schrijven van liedjes een job van 9 tot 5. Er zijn uit die creatieve discipline aardig wat pareltjes tevoorschijn gekomen. Zo is ook de song Jolene destijds bekend door Dolly Parton een orginele benadering van een situatie, waarbij een vrouw haar geliefde dreigt te verliezen aan een veel aantrekkelijkere vrouw, al bij voorbaat uit overleving de onderdanige positie kiest. Ik koos voor een schitterende eigentijdse over-the-top versie van The White Stripes in een live uitvoering. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Jolene
Jolene, jolene, jolene, jolene
I?m begging of you please don?t take my man
Jolene, jolene, jolene, jolene
Please don?t take him just because you can
Your beauty is beyond compare
With flaming locks of auburn hair
With ivory skin and eyes of emerald green
Your smile is like a breath of spring
Your voice is soft like summer rain
And I cannot compete with you, jolene
He talks about you in his sleep
There?s nothing I can do to keep
From crying when he calls your name, jolene
And I can easily understand
How you could easily take my man
But you don?t know what he means to me, jolene
Jolene, jolene, jolene, jolene
I?m begging of you please don?t take my man
Jolene, jolene, jolene, jolene
Please don?t take him just because you can
You could have your choice of men
But I could never love again
He?s the only one for me, jolene
I had to have this talk with you
My happiness depends on you
And whatever you decide to do, jolene
Jolene, jolene, jolene, jolene
I?m begging of you please don?t take my man
Jolene, jolene, jolene, jolene
Please don?t take him even though you can
Jolene, jolene
Kaat schreef een logje over haar onsportiviteit en dat riep bij mij de behoefte op om dat onderwerp ook maar eens te behandelen, hoeveel weerstand ik er ook tegen heb. In onze familie zitten namelijk geen sportgenen what so ever. Van jongs af aan hebben mijn zusjes en ik dat aan alles gemerkt. Zo handig als wij allemaal zijn met allerlei creatieve bezigheden, zo onhandig zijn we met sport. Althans met snelheid en behendigheidsdingen zoals bijvoorbeeld paardspringen, brug met ongelijke liggers, evenwichtsbalk, bok, kast en touwklimmen. In teamspelen daarentegen waren we weer erg goed want groot spelinzicht en strategisch vermogen. Ook paardrijden of ballet dat we allemaal jaren hebben gedaan ging ons goed af, vooral omdat we zo goed konden onthouden (bij ballet) maar ook omdat beheersing en techniek daar belangrijker was dan behendigheid en snelheid. Want daar gaat het fout bij ons. In ons hoofd kunnen we soms tot ongekende sportieve prestaties komen en onszelf als een hinde lange afstanden zien overbruggen in een split second, in de praktijk wandelen we liever en vinden we het al niet meer leuk als we de wind in onze oren horen fluiten. Op het moment dat je enige snelheid maakt, zoals met skiën, skaten en andere snelle activiteiten heb je dat al snel, dat fluiten. Op dat moment kicken onze genen in, die snelheid absoluut not done vinden en we gaan ogenblikkelijk op de rem staan. Vanaf onze jongste jeugd hebben we ons als bejaarden bewogen in sporten en activiteiten waar snelheid aan te pas kwam. Nee, geef ons maar gratie, strategie en spelinzicht en ingewikkelde choreografie. Dat kunnen we met gemak en daar zijn we wel op ingericht.
Op het plaatje zie je mij (heel lang geleden) op 'mijn' paard Joost op het strand van Schiermonnikoog samen met mijn goede vriend Johannes op zijn paardje Oriënta (klik klik).
In Toscane, op 4 september 2004, overlijdt Bram Vermeulen in zijn slaap aan een hartstilstand. Drie maanden later zit zijn geliefde Shireen Strooker achter haar computer. Nietsvermoedend drukt ze een toets in en dan verschijnt opeens het woord RUST! op haar scherm. Dikke, zwarte letters, beeldvullend. Afzender Bram.
Van een vriendin kreeg ik vorige week dit schitterende boekje 'Rust!' met teksten, gedichten en tekeningen van Bram Vermeulen. Bram Vermeulen schreef dagboeken sinds 1984 en had 65 zwarte Chinese boekjes met een rood bandje waarin hij zichzelf opschreef. 'Rust' was zijn verzamelnaam voor al die teksten en op zijn computer waren ze opgeborgen in een map met de titel 'Ik kan niet stilzitten'. Het was werk bedoeld om gelezen te worden. Genieten geblazen is het zeker!
Vanaf dagboek 15 werd het Brams gewoonte om het boekje af te sluiten met een gedicht, een soort afscheidritueel van die periode. Hieronder de afsluiting van boek 65, zijn laatste dagboek.
Als alle gestolde tijd
omgezet in daden
wijsheid was geworden
zou dit het laatste boekje zijn.
Dan zou ik het sluiten
mijn armen spreiden
en wegvliegen van de grond
naar nieuwe avonturen.
Ik zou nog even omkijken
naar de aarde beneden
de mensen zien krioelen
ik was één van hen daar.
Maar dan zou ik mij verwaaien
als wind met de wind
en ze daar beneden even
verkoeling geven.
Is het niet prachtig?
Op het plaatje 'Zonder titel' een ontwerp van Bram Vermeulen en Manu Veracx (klik voor vergroting).
Boek bestellen?
Rust !
Bram Vermeulen
foto Hans Speekenbrink - klik voor groter
Ik schreef al
eerder over Club Mondo Leone waar we indertijd op De Parade zeer van genoten hebben. Leon Giesen de maker van het programma heeft nu een echte club opgericht waar liefhebbers van zijn werk zich bij aan konden sluiten, die dan mee mochten genieten van nieuwe nummers en programma's zodra deze het levenslicht zien. Vandaag was de eerste bijeenkomst voor clubleden van
Club Mondo Leone in Utrecht en wij waren er bij.
Om half vier was het verzamelen bij cafe De Stad op de hoek van de Voorstraat. Het was nog vroeg en mooi weer dus wij streken neer op het terras met een biertje. Al spoedig stroomde het terras vol met de 50 gasten die vandaag met Leon de club zouden openen. Aan ons tafeltje schoven aan cineast Jos Stelling (tevens Raad van Advies van het Louis Hartloopercomplex) en Herman de Wit, filmhistoricus en hoofd programma van het Nederlands filmfestival. Het grappige was dat Jos Stelling net op Nederland 3 te zien was geweest in het nieuwe kunst- en cultuurprogramma Arena. Zowel Hans als Herman de Wit begonnen daar dus ook onmiddellijk over.
Maar terug naar Leon. Om kwart over vier werden we door Leon gehaald om twee minuten te lopen naar zijn studio. Op de tweede verdieping van een soort buurthuis heeft hij een mooie ruimte tijdelijk tot zijn beschikking. Het was er warm en gezellig.
Leon speelde een aantal nummers die we van hem kenden uit het programma dat hij deed op De Parade. Gelukkig waren mijn favo's erbij over basgitarist Herbie Flowers, Thin Lizzy leadzanger Phil Lynott en het schitterende nummer met Mathilde Santing die zingt op film terwijl Leon speelt (zie ook de foto). Hoewel die nummers voor ons grotendeels bekend waren ziet Leon toch kans om steeds weer te boeien en te ontroeren. Naast het 'oude' werk liet hij ons ook een kijkje nemen in zijn nieuwe programma 'Mondo Leone Alleman' dat op 3 november a.s. in première zal gaan in het Utrechtse
Louis Hartloopercomplex en dat deels geïnspireerd is op de film "Alleman" van Bert Haanstra uit 1963. In die film wordt het dagelijks leven in het Nederland van de begin jaren 60 in beeld gebracht met schitterend camerawerk van Anton van Munster.
Overigens werd Leon's eigen cameraman Marcel Prins nog even extra in het zonnetje gezet en werden wij - de clubleden - uitgenodigd om mee te doen aan een volgend project en ons filmportret te laten maken. Aan die oproep gaf het gros van de clubleden graag gehoor. We zijn benieuwd hoe deze portretjes in de volgende show zullen verschijnen.
Leon ziet kans om van hele kleine dagelijkse dingen het ontroerende en de grote waarde te laten zien. Daardoor worden ogenschijnlijk kleine voorvalletjes prachtige poëtische kleinnoden en de filmpjes die hij maakt over zijn helden zoals Hendrix en Lynott zijn ware monumentjes. Voor wie nog nooit een optreden van Leon Giesen heeft bijgewoond is het absoluut een aanrader. Degenen die het al eens gezien hebben weten al dat het de moeite waard is.
Hogeschool De Horst, de vroegere sociale academie die lang bekend stond als links bolwerk, is niet meer. Vanaf 1 september is De Horst gefuseerd met de Hogeschool van Utrecht en verhuisd naar een lokatie in Amersfoort. Sinds 1945 verzorgde De Horst sociaal-agogisch onderwijs vanaf het gelijknamige landgoed De Horst in Driebergen. Heel veel bekende Nederlanders hebben er ooit een opleiding gevolgd waaronder heel veel vakbondsmensen (bv Johan Stekelenburg) en politici (zoals Ayaan Hirschi Ali) maar ook bestaan er foto's van Prinses Christina volksdansend in een klasje van De Horst. De opleiding kreeg landelijke aandacht van de pers nadat door een aantal docenten en studenten een Alternatieve Academie werd uitgeroepen maar nog meer nadat Horstdocenten het voortouw namen in de affaire rondom de zwakzinnigenafdeling Dennendal van de Willem Arntsz Stichting in Den Dolder in 1974.
In 1986 wist De Horst zich als enige opleiding in Nederland buiten de fusiegolf te houden die het hoger onderwijs teisterde. Na veel vijven en zessen besloot het kongres van de Akademie om 'zelfstandig samenwerkend' verder te gaan (vanaf 1988 als Hogeschool De Horst). Jammer dat deze autonomie uiteindelijk toch misgelukt is. De signatuur van De Horst als kritische akademie zegt de studenten van nu helemaal niks meer en daarmee is een belangrijk deel van het bestaansrecht weg gevallen. Studenten van nu kijken alleen maar naar de ranking van de opleiding op de landelijke lijst van hogescholen.
In Driebergen zal De Horst gemist worden. Niet in de laatste plaats door iedereen die er ooit gewerkt heeft (waaronder ik). 't Is te hopen dat er een goede bestemming gevonden wordt voor het gebouw (zie foto hierboven). Er wordt over gesproken dat de nieuwe gefuseerde gemeente Heuvelrug zich er (tijdelijk) zal gaan vestigen. Ik ben benieuwd.
Bij Galerie de Ploegh in Soest zagen we deze enorme zwammen aan de boom zitten. Het is volgens mij een dikrandtonderzwam (Ganoderma australe) die al verzwakte bomen aanvalt en verder aantast. In de beeldentuin van De Ploegh was het onderdeel geworden van een kunstwerk. Klik maar eens op de foto dan kun je zien wat ik bedoel. De herfst is echt gekomen en de zomer is voorbij. Ondanks de heerlijke temperaturen overdag bereidt de natuur zich voor op de winter en wij moeten dat ook maar gaan doen. Brrr voor mij hoeft het helemaal niet en mogen we zo overschakelen naar het volgend voorjaar.
foto BlommetjeMac, klik voor groter
Vrijwillige vegetariërs
leven langer.
Onvrijwillige vegetariërs
op doktersvoorschrift
hebben dubbel voordeel.
Ze leven langer, en het
lijkt ook nog eens veel
langer te duren.
Prof. dr. J. G. Defares
Er zijn sommige muziekstukken die me, hoe vaak ik ze ook hoor, eigenlijk nooit vervelen. Eén ervan is de Canon in D majeur van Johann Pachelbel. De canon werd oorspronkelijk voor drie violen en basso continuo gecomponeerd en is gebaseerd op twee ostinato maten in de bas waarover achtentwintig variaties heen worden gelegd. Deze canon wordt werkelijk in allerlei varianten en met allerlei instrumenten uitgevoerd. En ik weet niet precies hoe het komt maar die Canon in D heeft een bijzondere betekenis voor mij. Ik vind het prachtig en het raakt me steeds als ik het hoor.
Een poosje terug liepen we door een winkelstraat en ik voelde me somber en verdrietig om allerlei redenen. Op de hoek van een zijstraat stond een blazersensemble te spelen en ik besteedde er eigenlijk niet zoveel aandacht aan totdat in eens de tonen van Pachelbels canon tot mij doordrongen en spontaan rolden de tranen over mijn wangen. Niet van verdriet hoor maar omdat ik ineens tot in mijn ziel geraakt werd door die muziek. Wil je horen over welke muziek ik het heb, klik dan
hier (de meeste uitvoeringen zijn trouwens wat langzamer dan deze).
Het schijnt trouwens dat de popnummers 'CU When You Get There' van Coolio en 'I Should Be So Lucky' van Kylie Minogue afgeleid zijn van Pachelbels Canon in D dus ook in deze tijd is het nog heel actueel.
klik foto voor vergroting
Try-Out in het
Beauforthuis, de plek die alle artiesten blindelings weten te vinden en waar hele volksstammen nog nooit zijn geweest. Locatie, het theaterkerkje in Austerlitz, waar veel nieuw talent is gestart en waar veel artiesten, met name cabaretiers hun nieuwe programma testen. Zoals je ook ooit eens in Paradiso moet zijn geweest, zou je ook het Beauforthuis eens moeten ervaren. Hedenavond was de zaal tot aan de nok gevuld om te zien hoe Youp zijn oudejaarsconference ging testen. Het enige verschil met een echte voorstelling is, dat hij nog leest van het script van zijn voorstelling. Verder kom je als toeschouwer niets te kort. Vanaf het begin tot het eind is het lachen geblazen. Met nauwelijks enige hapering slingert van 't Hek, zoals we dat van hem gewend zijn, zijn hilarische en vaak banale teksten de zaal in. Adrem reagerend op alles wat er op zijn pad komt. Zo wordt die mevrouw op de eerste rij, die van die 'handige' opmerkingen maakte, voortdurend volledig in de zeik genomen. Gelukkig kan zij er tegen en realiseert zij zich dat het theater is. Youp bedankt haar later dat hij via haar kon oefenen op zijn echte 'slachtoffer' later.
Als een grap goed aanslaat volgt een genoegzaam: 'die houden we er in'. Youp verzekert het publiek echter dat ze maar goed moeten opletten omdat hetgeen dat zij horen uniek en eenmalig is. Alles zou toch weer volledig omgegooid worden. Dat is waarschijnlijk slechts ten dele waar omdat de actualiteit van dit moment die goed aan bod komt, rond het Oudejaar weer heel anders zal zijn. Het valt op hoe groot zijn professionaliteit is. Het lijkt hem allemaal met het grootste gemak af te gaan. De show zit vol met spitsvondigheden in taalgebruik, maar je krijgt de indruk dat voor iedere grap die niet volledig aanslaat er drie andere klaar liggen. Uiteraard mag ik inhoudelijk nog weinig prijs geven, maar één ding is zeker, als dit slechts een try-out was dan belooft de uitgekristalliseerde versie een avond zorgeloos vermaak van groots kaliber.
Ligt het nou aan mij of zijn er meer verwoestende orkanen dan vroeger? De omvang van de ramp in New Orleans herinner ik me niet van andere recente orkanen. De laatste was volgens mij Andrew in 1992, de grootste en duurste totdat Katrina toesloeg. En dan nu zo snel daar achteraan Rita die met orkaankracht 5 op Houston en Dallas afstormt waarvan de prognose is dat die orkaan catastrofale gevolgen kan hebben voor de olieproductie en distributie. Vanmorgen was in de krant te lezen dat ook New Orleans - dat aan de rand van het bedreigde gebied ligt - weer ontruimd moet worden en dat terwijl er nog volop wordt opgeruimd na de vorige orkaan!
Voor 2005 is een lijst van 21 namen vastgesteld voor orkanen boven de Atlantische Oceaan. Na Rita zijn er nog maar vier namen over: Stan, Tammy, Vince en Wilma. Gezien het feit dat er tussen Katrina en Rita ook weer vijf namen de revue zijn gepasseerd lijkt het me sterk dat het genoeg is om 2005 mee door te komen. In ieder geval ben ik blij dat wij wat weer betreft in een gematigd land leven.
Lensday
Klik voor grotere foto
Ik doe op dit moment het vak criminologie. Dat is een wetenschap die zich bezig houdt met het verklaren van crimineel en deviant gedrag. De criminologie houdt zich dus niet zozeer bezig met oordelen over het gedrag maar meer met het zoeken naar oorzaken, patronen en het verzamelen van gegevens over hoe mensen tot hun daden zijn gekomen.
Eén van de opdrachten die we moeten doen is een paper schrijven over een crimineel en hoe het in zijn/haar geval allemaal zo gekomen is. We moeten (in duo's) iemand zoeken die crimineel gedrag vertoont of vertoond heeft en liefst iets meer dan alleen maar te hard rijden. Dan moeten we die persoon interviewen en vervolgens het verhaal van die persoon relateren aan criminologische theorieën.
Opvallend is dat een heleboel mensen uit mijn groep studenten helemaal met de handen in het haar zitten over de vraag waar ze een crimineel moeten vinden. Nou vraag ik je. Iedereen klaagt steen en been over stijgende criminaliteit overal maar vooral op straat en nog weten mensen niet waar ze een crimineel moeten zoeken in hartje Utrecht. Ook is er blijkbaar grote gene om iemand te vragen mee te werken aan dit onderzoek. Gek genoeg schamen mijn collega's zich ervoor dat zij ervoor uit moeten komen dat ze iemand labelen met het etiket 'crimineel'.
En je kunt niet aan iemand zien of hij of zij crimineel is. Al dacht criminoloog Cesare Lombroso daar intertijd anders over. Hij meende dat je via de maat van de schedel en andere fysieke kenmerken zoals doorlopende wenkbrauwen en vaste oorlellen, kon constateren of iemand aanleg had voor crimineel gedrag.
Mijn 'partner' en ik hebben onze crimineel al gevonden. Althans dat hoop ik. Ik heb via via een naam en telefoonnummer doorgekregen. Volgende week kan ik hem bellen en de verwachting is dat hij wel zal willen meewerken. En anders weet ik nog wel andere manieren om in contact te komen met criminelen.
Het plaatje is een kunstwerk van IWAZ getiteld: "Het altijd spelende geweten van een crimineel" (klik klik).
Vandaag was het de derde dinsdag in september: hoedjesdag in Den Haag. Beatrix had een typische Beatrixhoed op: een blauw plat ding met blauwe struisveren langs de zijkant. Van Maxima had ik hoge verwachtingen gezien die enorme weelderige rode hoed die ze droeg tijdens het huwelijk van PC en Anita, maar het was een vrij brave oranje sisalhoed die ze droeg. En die Laurentien gaat er steeds beter uitzien of ze heeft een andere couturier. Haar hoed was een perfecte match met de jurk die ze droeg in pastelblauwgroen.
Ja en verder valt op dat niet iedereen een goede smaak heeft qua hoeden. Met name de ministers en staatssecretarissen hadden het heel braaf gehouden allemaal. Leuk vond ik het dopje van Melanie Schultz en erg mooi de hoed van Maria van der Hoeven met een delicaat opgerold randje. Wat minder waren de saaie hoed van Ayaan Hirschi Ali en de niet erg bijzondere hoed van Karla Peijs. Femke Halsema kwam gewoon zonder hoed en ziet er dan n natuurlijk ook heel leuk uit. Jammer is dat Erica Terpstra er niet bij was. Zij zorgde altijd voor een origineel schouwspel met haar hoedenkeuze. Volgens Edgar Vos die altijd haar hoeden ontwierp was Erica trendsetter voor de huidige hoedentraditie. Vos zag de hoofddeksels voor Erica Terpstra vooral als een 'modegrapje'. "Je wilt niet dat ze voor gek loopt, maar de hoed mag best opvallend zijn." Zijn meest gewaagde creatie voor Terpstra vond hij zelf de 'teletubbie-hoed', dat was een soort kachelpijp. Ook in de media werd die hoed indertijd ruimschoots getoond. Op plaatje hierboven (klik klik) zie je een collage van hoedjes van eerdere jaren.
Voor deze dinsdag is het thema van DiDi denken/think. Zoek iets moois uit van alles dat al gemaakt werd of maak zelf iets nieuws waar dit thema in voorkomt. Ik koos zelf onderstaand gedicht van Toon Tellegen uit de bundel 'Er ligt een appel op de schaal' voor de aftrap.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Een man dacht
Een man dacht:
wanneer zal ik eens 1 minuut niet aan haar denken?
Nu?
Hij ging zitten
en dacht 1 minuut niet aan haar.
Toen stond hij op en wandelde verder, dacht verder,
steeds verder, zonder tussenpozen,
aan haar.
Dichtbundel kopen?
Er ligt een appel op een schaal
Toon Tellegen
Vier september jl was een heugelijke dag voor ons, namelijk de 1000ste van onze reis om de wereld. De dag verbrachten we in Sossusvlei in Namibie, die plek met al die rode duinen. Wat we tevoren niet hadden kunnen denken blijkt toch het geval: ook na 1000 dagen hebben we het gevoel aan het begin van de reis te staan. Het door ons in 2000 genomen besluit is nog steeds het beste dat we ooit namen. We genieten van onze vrijheid, het buitenzijn, de natuur, cultuur en alles wat er verder bij komt kijken.
Zo langzamerhand, na tweeeneenhalf jaar zijn we wel toe aan een nieuw continent. Vandaar dat de reis nu vanaf het noordwesten van Zuid Afrika (Upington) redelijk snel naar de Karoo gaat, waar we ons een paar weken nuttig gaan proberen te maken op de schapenboerderij waar we ook vorig jaar waren. Dan met de nodige omwegen en kronkels naar Durban en een boot naar India. Iedere reiziger die wij onderweg hebben ontmoet heeft ons verzekerd dat we Azie geweldig zullen vinden. De fietsers vertelden ons dat Afrika het moeilijkste continent is om te befietsen. Lekker, dan krijgen we nu alleen maar toetjes!
Zoals altijd vallen onze avonturen te lezen op onze website
Cycletheworld. Ook donaties voor War Child, de organisatie waarvoor wij geld inzamelen, zijn daar van harte welkom. Je kunt ons mailen door op onze naam onder dit logje te klikken.
Karin van Toor & Peter Mak
Wist je dat de huidige terreurdreiging 'substantieel' is? De omschrijving die de site van de
Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (hoe komt dat soort mensen als Tjibbe Joustra trouwens steeds weer aan een andere baan?) geeft is:
- Er worden nieuwe trends en fenomenen waar dreiging vanuit gaat ontdekt
- De kans dat een aanslag in Nederland zal plaatsvinden is reëel
- Aanslagen vinden plaats in andere, met Nederland vergelijkbare landen
- Radicalisering en rekrutering vinden op aanzienlijke schaal plaats
- Nederland wordt geregeld genoemd in verklaringen van serieus te nemen terroristische netwerken
Het is het één na hoogste niveau dat wij kennen. Het volgende niveau is 'kritiek' en dat wordt bereikt als er sterke aanwijzingen zijn dat er een aanslag in Nederland zal plaatsvinden. Op het spoor is het niveau sinds 9 september j.l. verhoogd naar lichte dreiging. Dat betekent kennelijk dat er lichte sterke aanwijzingen zijn voor een aanslag. En wij leven gewoon door alsof er niks aan de hand is. Ik heb geen idee wat er achter de schermen gedaan wordt aan de mogelijke terreurdaden waarvoor lichte ernstige aanwijzingen zijn maar ik heb er niet echt vertrouwen in dat onze regering, onze AID, ons Ministerie van Justitie en onze coördinator terreurbestrijding het allemaal helemaal in beeld hebben. Jullie wel?
De foto is gemaakt door Douglas Longenecker in Battery Park City, NYC op 9/11 en komt van de
The September 11 Digital Archive.
klik foto voor vergroting
Hoewel het om het Nelson Veras Quartet gaat blijf ik maar denken dat het
Harmen Fraanje is die zijn buitenlandse maatjes
Nelson Veras: gitaar (Brazillië), Stéphane Galland: drums (België) en
Magic Malik: dwarsfluit (Noord Africa) heeft uitgenodigd heeft om samen met hem te spelen. In het
Beauforthuis: vier jonge jazzmusici die hun sporen al verdiend hebben, maar ook jong genoeg zijn om tijdens hun serieuze spel zo nu en dan te zitten dollen. Veras en Galland zijn nog het meest serieus maar alle bandleden zitten verder continue jongensachtig naar elkaar te lachen. Dat is eerder charmant dan storend. Magic Malik die met Saint Germain speelde en voor zijn eigen CD saxofonist Steve Coleman wist te interesseren, is naast zijn voortreffelijke spel continu bezig om uit te vinden wat je nog meer met een dwarsfluit kunt doen. Zo zit daar een kettinkje aan waar je leuk mee kunt draaien, en als je het mondstuk er af haalt, kun je weer heel andere effecten bereiken. Als je het kettinkje er in laat glijden kan je er leuk mee rammelen tijdens een subtiele solo van Fraanje. Harmen is heel mild en laat zich niet afleiden door die spielerei. Toch is het die experimenteerdrift die Magic Malik zo uniek maakt. Dat kwam nog het meest tot uitdrukking tijdens het magnifieke slotstuk een bewerking van Puccini's 'E lucevan le stelle' uit de opera Tosca. Zonder mondstuk en met ondersteuning van zijn stem weet hij - inclusief vervorming - de intensiteit van de dramatische aria te evenaren, of afhankelijk van de luisteraar misschien wel te overtreffen.
Fraanje is een fantastische teamplayer die geen last van ego lijkt te hebben. Hij speelt wisselende rollen. Soms vervangt hij de bas door die functie met zijn linkerhand waar te nemen terwijl zijn rechterhand op zijn knie rust, soms speelt hij de hoofdrol door zelf de meest fantastisch subtiele solo's (o.a. van eigen composities) voor zijn rekening te nemem en soms geeft hij slechts ondersteunende accenten ten dienste van het geheel. Een uniek moment was de aankondiging van een nieuwe compositie die de musici eerder op die dag gecomponeerd hadden geïnspireerd door kampioen trampolinespingster "Cockburn". De gelijknamige compostie werd die avond voor het eerst - zonder repetitie, met steun van de bladmuziek - voor publiek gespeeld! De set bestond verder uit een drietal composities van Fraanje: Voices,
Boзεog en Sonatala gevolgd door een fragiele stuk van een IJslandse componist. Uiteraard werden er ook Braziliaans/Portugeese composities gespeeld zoals de klassieker Saidas Y Banderas van Milton Nascimento. Nelson Veras, die evenals Malik woonachtig is in Parijs, is op veertienjarige leeftijd ontdekt is door Pat Methany en speelde met grootheden als de overleden pianist Michel Petrucciani. Veras lijkt zelf een beetje naar de achtergrond te verdwijnen in het geheel van zijn eigen kwartet. Hij komt weer boven drijven in stukken waarbij de focus voornamelijk op zijn spel ligt. Het spel van Stéphane Galland is wisselend geniaal met subtiele roffels en geluidjes met de bekkens maar soms lijkt hij ook even de harmonie met de overige bandleden te missen. Al met al zijn alle leden van het kwartet erg goed op elkaar ingetuned en erg sensitief in het aanvoelen van elkaars spel. Met name Harmen lijkt dat van nature te doen. Na afloop hadden we nog een leuk informeel gesprekje met Harmen waarbij hij het o.a. had over zijn nieuwe CD die in de maak is. De nieuwste CD van Veras was pas uit maar was niet na het optreden te koop. Een gemiste kans! Een bijzonder optreden en zeker voor herhaling vatbaar!
CD kopen?
Nelson Veras
Nelson Veras
Stel je het plaatje voor: in het zonnetje met z'n driëen aan een tafel in de tuin met een - van oorsprong roze - plastic tafelkleed er over heen. Onze handen bijna tot de ellebogen bedekt met natte en half opgedroogde klei. Druk boetserend brachten we de middag door. Je hebt als je met zo'n project bezig bent in feite geen tijd meer voor iets anders tot het af is. Althans zo werkt het bij mij. Heerlijk inspannend en ontspannend tegelijk. En het resultaat (drie vrouwentorso's vlnr van Amanda, van mij en van Hans) mag er zijn! Klik op de plaatjes hierboven om de grotere foto's te zien.
Na ons laatste weekend hakken en raspen bij
Marian Huyzer, hadden Hans en ik allebei de smaak van het beeldhouwen weer helemaal te pakken. Daarom gingen we gisteren naar
De Hazelaar in Soest om wat beitels en een paar stenen aan te schaffen. Na enig advies van de verkoper koos ik voor een drietal beitels en een klopper. Ook zocht ik nog een stuk albast uit en een stuk prachtige donkere speksteen waar ik al concrete plannen mee heb. De serpertijn is dan het volgende project dat daarna op stapel staat. Ik ben wel heel benieuwd naar die albast omdat die zo prachtig transparant is.
Ik moet echt niet te vaak naar De Hazelaar want je wordt er helemaal hebberig van alle mooie stenen die er liggen en het prachtige materiaal dat ze er verkopen (klik foto voor vergroting). Dat heeft op mij dezelfde aantrekkingskracht als een kantoorboekhandel. Maar ik kon me gelukkig redelijk inhouden. Maar ook Amanda was 'verkocht' en koos een paar kleine stenen uit in hele mooi kleuren waar ze grootse plannen mee heeft (die ik nog niet kan onthullen voorlopige). En we besloten zondag eens lekker te gaan kleien toen we zagen dat er een broodje klei in de aanbieding was voor weinig. We gaan dus zo aan de gang, lekker boetseren! Ik ben heel benieuwd!
Vanmiddag moesten we even een boodschap doen en op de terugweg werden we bij het kruispunt richting Austerlitz ineens aangehouden door een motoragent. "Oh Pap, je riem", riep Amanda meteen bijdehand maar de agent was daar duidelijk helemaal niet in geïnteresseerd. Hij wenkte ons dichterbij en we vroegen ons af wat er aan de hand zou zijn. "D'r is een wielerronde", klonk het vanonder de helm, "gaat u hier maar staan". En hij dirigeerde ons naast de terreinwagen die al langs de kant van de weg stond zodat onze rijhelft meteen helemaal potdicht werd afgesloten. "Alarmlichten aan graag", riep hij ons nog toe en vervolgens begon hij druk in zijn helm te praten.
Een hele serie motoragenten kwam vanaf de overkant van de weg langs, wel twintig denk ik, voordat er een auto aankwam met zwaailicht en we in de verte een wolk wielrenners konden waarnemen. Wow, ze kwamen recht op ons af met een bloedgang. Nu snapten we wel waarom we naast die andere auto moesten gaan staan. Wij moesten zorgen dat het peloton van straatbreedte tot de helft zou indikken om het kruispunt veilig te kunnen nemen. Zoeffff, zoeffff, zoeffff en voor we het goed en wel wisten waren ze al weer voorbij en kwamen er nog zeker 50 volgauto's met materiaal achteraan. Het was een korte maar ademnemende ervaring. Klik maar eens op het plaatje voor vergroting.
If you don't go after what you want, you'll never have it.
If you don't ask, the answer is always no.
If you don't step forward, you're always in the same place.
Nora Roberts
Vandaag in de Volkskrant een artikel over webloggende werknemers. Mirjam van Immerzeel wijst op de risico's voor webloggers die over hun werk schrijven. Aan de hand van een aantal voorbeelden komt ze tot een lijst van situaties waarin bloggers vragen om problemen en zet ze op een rijtje wat webloggers moeten doen om problemen te voorkomen. Hier het laatste overzicht:
- je houden aan de wet en eventuele interne reglementen
- je blog helemaal anonimiseren
- je baas en collega?s fragmenten laten lezen voor draagvlak
- een disclaimer op hun weblog zetten
- bloggen buiten werkuren en vanaf de eigen PC thuis
- precies weten hoe het zit met auteursrecht en aansprakelijkheid
Ik vraag me af welke weblogger er aan die criteria voldoet. Ik denk niet zo heel erg veel. Maar het is wel een interessant rijtje dus ik zal het in ieder geval meenemen in mijn onderzoek. De vragenlijst staat nog tot eind september online ik verwacht over een week of twee met interviews te beginnen. Met het literatuuronderzoek ben ik druk doende en ik verwacht dat in de komende weken verder af te kunnen maken. Wordt vervolgd...
Ik las vandaag bij
FrankWatching een interessant artikel over het Life and Living onderzoek dat vier keer per jaar door Trendbox wordt gehouden. Het is een onderzoek onder zo'n 6000 mensen in Nederland en geeft een aardig beeld van hoe het er in de maatschappij voor staat. In de actuele resultaten van het onderzoek zijn een aantal trends te bespeuren. Het meest aansprekende punt vindt ik de vergrijzing waar een grote nieuwe markt in zit want de ouderen van nu zijn niet suf maar hip. De rollator mag gepimpt worden (klik voor groter plaatje) en het gehoorapparaat kan ook als sieraad worden gedragen. Een ander interessant fenomeen is 'tijd als ruilmiddel'. In sommige kringen waren de personal shopper en de au-pair al gemeengoed om er voor te zorgen dat ambitieuze mannen en vrouwen tijd over houden voor een sociaal en cultureel leven. Het blijft dat ook het kopen op internet steeds populairder wordt omdat het er voor zorgt dat boodschappen doen niet meer tijd kost dan nodig is. De consument wordt dank zij datzelfde internet ook steeds kritischer. Als ze iets willen weten dan zoeken ze het even op en de moderne consument is niet meer tevreden met een standaard verkooppraatje, wil van de hoed en de rand weten en heeft er een mening over. Wel neemt de infostress - desstress die veroorzaakt wordt door overvloedige informatie steeds verder toe.
Er waren trouwens nog een aantal interessante uitspraken te horen die gaan over trends die zichtbaar zijn. Ik noem er hier een paar: Burgermedia beconcurreren officiële media via weblogs; er komt een nieuwe apartheid omdat gezinnen en middenklasse weg trekken uit de steden; er ontstaat autoriteitserosie want autoriteiten moeten knokken voor respect en tegen internet; digibeten zijn de nieuwe onderklasse; er vindt seniorisering plaats waarbij bv producten voor senioren niet op het herniaschap worden gelegd. Er is
hier nog veel meer te lezen over wat ons allemaal te wachten staat als je de deskundigen mag geloven.
Ooit wel eens geprobeerd met een biljet van tweehonderd euro te betalen? Dat lukt dus niet. Er is geen winkel die het accepteert. Zelfs als ze een bordje bij de kassa hebben met de tekst: "wij accepteren geen biljetten van 500 euro", accepteren ze nog geen biljet van 200. Ik was al tevergeefs met mijn biljet van 200 het hele dorp door geweest toen ik ineens een geweldig idee kreeg. Naar de bank natuurlijk! Vlakbij de supermarkt zit een filiaal van Fortis. Ik ging er binnen en het leek wel alsof ik een gewoon kantoor binnen was gegaan. Geen loket te bekennen. Wel twee dames.
Ik vroeg: "Kan ik hier geld wisselen?". "Nee", zei de ene dame, "dat kan tegenwoordig hier niet meer". Mijn klomp brak en dat zei ik ook. Het bleek dat ik wel kon storten als ik een rekening had bij Fortis en dan buiten bij de automaat weer pinnen maar gewoon wisselen (een biljet van 200 voor vier van 50) dat kan niet. Ik heb geen rekening bij Fortis en daar ben ik ook maar blij mee. Je zult toch een bank hebben die geen geld in huis heeft.
Morgen maar eens even naar mijn eigen bank. Kijken hoe het daar loopt allemaal. Ik vind het in ieder geval zot dat er allerlei biljetten zijn waarmee je niet kunt betalen. Het is overigens uit onderzoek gebleken dat meer dan de de helft van het aantal valse biljetten de waarde van 50 euro hebben dus al die weigering van biljetten levert ook niet het gewenste resultaat op.
Het is voorbij. Ik schreef er al
eerder over dat het De Vis niet goed ging. Vanmorgen is hij toch nog overwacht van ons heengegaan. Hij heeft niet geleden geloof ik. Hoewel hij nog wel ademde zag je gisterenavond al dat hij langzaam van ons wegglipte. Hij bereikte de respectabele leeftijd van twee jaar en vier maanden.
Voor deze DiDi met het thema 'Wind" een gedicht uit de bundel 'Volledige dichtwerken' van Guido Gezelle (1971) met de titel 'Weet gij waar de wind geboren'. De foto is gemaakt op Terschelling deze zomer toen er een enorme bui op komst was. Klik foto voor vergroting.
Weet gij waar de wind geboren,
waar de dauw geboren is?
Weet gij kunstig op te sporen
wat hierbij, hierboven is?
Weet gij wat de sterren zijn, en
wat de zon, de mane? Wat
in de bergen, in de mijnen
ligt en in de zee bevat?
Weet gij iets klaar uit te leggen
van al 't geen men u vragen kan?
Antwoord dan en wil mij zeggen:
Dichten...wat is dichten dan?
Zo'n beetje iedereen die ik ken heeft een Flickr-account en leeft zich helemaal uit met fotograferen om dat vervolgens te publiceren op het internet. Er zitten natuurlijk veel foto's tussen van gemiddelde kwaliteit en ook wel wat echte rommel maar soms stuit je al browsend tussen je Flickrcontacten ineens op juweeltjes. Je kunt die verzamelen bij jouw eigen
favorieten. Een hele creatieve nieuwe hobby, dat Flickr.
Maar er is nog veel meer creatiefs te vinden op het internet waar heel veel mensen, met soms schitterende resultaten, aan mee doen. Het eerste fenomeen waarmee ik kennismaakte bij
Anne-Floor was de artist trading card oftewel ATC. Het zijn kaartjes van 2,5 bij 3,5 inch (64 bij 89 mm). Deze kaartjes worden op allerlei mogelijke manieren versierd, vaak in series, zodat setjes van kleine kunstwerkjes ontstaan rondom een thema of met een bepaalde kleur. Achterop worden de ATC gesigneerd en voorzien van datum, titel en serienummer of naam. Vervolgens ontstaat er een levendige handel tussen de ATC-kunstenaars die zowel hun eigen kunstwerkjes als die die ze bemachtigd hebben publiceren op het internet. Kijk maar eens bij de
foto's van Anne-Floor.
Een ander creatieve uitingsvorm die ik onlangs ontdekte is het 'art journal'. Dat is eigenlijk een soort dagboek maar dan creatief. Op beeldende wijze worden thema's getekend, geborduurd, geplakt, geschilderd etc die de maker bezig houden. Een mooi art journal kun je vinden bij
Luna. Het is wat groter dan een ATC en bovendien is het geen serie maar een boek vol unieke kunstwerkjes die een periode uit het leven van de eigenaar in beeld brengen.
En dan is er ook nog het 'altered book'. Ik had het pas over zwerfboeken die een tweede leven beginnen maar dit is een andere manier om een oud boek nieuwe waarde te geven namelijk door het te interpreteren middels pimpen oftewel versieren met knip-, plak-, schilder- en tekenwerk van jezelf. Een hele speciale vorm van altered books is het laten ontstaan van gedichten door middel van obliteratie, dat wil zeggen schrappen in de originele tekst zodat alleen het gedicht zichtbaar blijft. Kijk
hier en
hier voor een paar aansprekende voorbeelden. Op het plaatje ziet je trouwens een bladzijde gemaakt door Belinda Schneider in Ann Peterson's veranderde boek (klik voor vergroting).
Ik moet zeggen dat mijn handen gaan jeuken bij het zien van al die prachtige dingen die anderen maken. Ik denk dat ik maar eens begin met knippen en plakken van mijn stapel tijdschriften. Het lijkt me geweldig om een paar kille winteravonden door te brengen met een eigen altered book (even langs bij De Slegte voor een mooi exemplaar) of mijn eigen art journal. Mocht me dat gaan lukken dan zien jullie het vanzelf verschijnen op de weblog en via mijn
Flickr Photostream.
Als thema voor Dichters op Dinsdag koos ik deze keer "wind" gechikt in het Nederlands en het Engels. Dit keer geen bijbehorende songtekst, maar een schitterend instrumentaal nummer dat je
hier kunt beluisteren. Het is Red Wind van de Noorse Jazz saxofonist
Jan Garbarek.
Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Femke Halsema riep afgelopen weekend de Linkse Lente uit nu wij na een natte zomer met een benauwd staartje weer de herfst in gaan. Ik heb ooit een kleurenanalyse gedaan en kwam er toen uit als zomertype en dat klopt wel maar de lente trekt me toch ook wel erg aan. En dan helemaal een Linkse Lente. Op de site vind je de volgende tekst:
De Linkse Lente is een nieuwe wereldtaal.
Een taal voor een ieder die gelooft dat ieder mens verschil kan maken.
Die geen beperking ziet, maar mogelijkheden.
Die algemeen belang boven eigen belang stelt.
Die gelooft dat individuen het verschil kunnen maken, zolang ze het maar met elkaar doen.
Een antwoord op de rechtste winter, waarin angst, behoud en eigenbelang als een gure wind over ons land waaien.
De linkse lente. Een platform voor wereldburgers met het hart op de tong én op de juiste plek.
(links. Waar anders?!)
Het spreekt mij wel aan en ik ben er wel door gecharmeerd. Op de site staan als initiatiefnemers van de Linkse Lente naast Femke Halsema ook nog Geert Mak, Jack Spijkerman, Nazmiye Oral, Tamar van den Dop, Britta Böhler, Ilja Pfeijffer, Adelheid Roosen, Pierre Wind, Funda Müjde, Harry de Winter, Natasja van den Berg en Sophie Koers. Zeker niet het minste gezelschap. Geïnteresseerd? Kijk op de
site en volg vanaf morgen de weblog van Femke Halsema aldaar.
Ik heb vandaag een nieuwe klamboe besteld. Mijn oude heeft in de loop der tijden een paar gaatjes opgelopen en is ook een beetje klein. Wellicht kan die nog dienst doen in de logeerkamer. Maar gezien het aantal muggen dat hier 's avonds en 's nachts in huis rondwaart is een goede klamboe geen overbodige luxe. Ik heb er betrekkelijk weinig last van maar dat is ondermeer te danken aan Hans die buitengewoon aantrekkelijk wordt gevonden door alle soorten muggen. Ze gaan dan ook massaal op hem af, zowel de onschuldige langpootmuggen die om zijn hoofd fladderen als de zoemende steekmuggen. Wist je trouwens dat alleen de vrouwtjesmuggen steken? Ze hebben bloed nodig als krachtvoedsel om eitjes te kunnen leggen zodat ze weer nieuwe muggen kunnen produceren die weer bloed nodig hebben als krachtvoedsel etc. Maar hoop gloort aan de horizon met een prachtige klamboehemel die hopelijk binnenkort zal worden bezorgd (klik voor vergroting).
Wij zijn gisteren en vandaag aan het hakken, rapsen en vijlen geweest. Een vriendin van ons geeft workshops beeldhouwen en we hadden al lang afgesproken dat na het speksteen raspen van de vorige keer we nu ook eens zouden gaan hakken. Maar daarvoor moet je dan wel twee dagen uittrekken. Na de bloedhete en benauwde nacht met knetterend onweer van vrijdag op zaterdag waren we zaterdagochtend niet bepaald in the mood. Maar eenmaal voorzien van steen, bok, beitel en hamer vonden we toch al snel de rust om heerlijk aan het werk te gaan met onze stenen. Marian leert ons: laat je leiden door de steen dus dat doen we dan. Maar zo'n steen leidt niet altijd even duidelijk voor de relatieve leek zoals wij. Ik had gisteren echt een paar dipjes dat ik echt niet meer wist hoe nu verder te gaan. We hebben er grapjes over lopen maken, over mijn proces en ik dacht er al over om mijn a.s. beeld 'worsteling' te noemen. Toen we gisteren eind van de middag nog even aan een glaasje rosé zaten had ik er een hard hoofd in hoe het verder moest, een hakkersblock zogezegd. Hans en ik waren allebei zaterdag ook echt moe na een dag hard werk.
Vanmorgen waren er weer een aantal 'nieuwe mensen' en begonnen we weer fris. Het was lekker weer om buiten te werken en ik had bedacht hoe ik verder zou gaan na mijn dip van gisteren. Dat bracht licht in de duisternis, zeker toen Marian er nog wat adviezen bij gaf. Uiteindelijk ben ik best tevreden met het resultaat dat er eind van de middag op de 'tentoonstellingsplank' lag. De foto laat een stukje van die plank zien. Op de foto (klik klik) staan de werkjes van Hans en van mij. Ik ben benieuwd of jullie ze herkennen. Hint: ze lijken qua stijl allebei wel op de
kunstwerken van de workshop van vorig jaar die we bij Marian deden.
Als je het nog nooit gedaan hebt dan kan ik het je echt aanraden (als je het al kent hoeft dat niet meer). Het is heel rustgevend en je komt in een soort trance waarbij je alle zorgen en gedachten even helemaal kwijt bent. Heerlijk dus, een soort weekend vakantie van jezelf. Lunch wordt verzorgd en de dag wordt afgesloten met een wijntje. Wat wil je nog meer? Meer weten over de workshops? Kijk
hier.
Mijn moeder overleed op 10 september 1982.
Op de foto is ze nog heel jong. Klik voor grotere foto.
Je leeft je eigen leven
wat zij er ook van vindt
je bent allang geen kind meer
al blijf je ook haar kind
je wilt erover praten
maar niet op haar manier
je zult haar best verdriet doen
maar niet voor je plezier
wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
en dan opeens, dan is-ie er, die dag...
De dag waarop je moeder sterft
dat jij wordt losgelaten
en al haar eigenschappen erft
die jij zo in haar haatte
de scherpe tong, de bokkepruik
de zure schooljuffrouw
die zullen ze dan binnenkort
herkennen gaan in jou
en hoop'lijk ook de and're kant; de aardige, de zachte
maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
de dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging
komt dan niet meer terecht
en wat je nog wou zeggen
blijft eeuwig ongezegd
de machteloze frasen
van je genegenheid
en dat het niet haar schuld was
en ook dat het je spijt
de dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
en dan zo graag nog één keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft
de dag die al je dagen
van dan af aan wat grijzer verft
al hou je niks te klagen
je hebt je goede vrienden nog
die staan je ook dichtbij
en als je soms een minnaar zoekt
dan staan ze in de rij
maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
de dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Tekst: Jan Boerstoel en gezongen door Karin Bloemen
If you judge people, you have no time to love them.
Mother Teresa
Vandaag kreeg ik bericht van de examencommissie van de faculteit rechtsgeleerdheid aan wie ik begin juni een verzoek om vakkenvermindering en een eerste diploma-aanvraag had gestuurd.
Het door u ingeleverde eerste deel doctoraaldiploma-aanvraag voor de opleiding NEDERLANDS RECHT, richting Arbeidsrecht en sociaal beleid, is gecontroleerd en met inachtneming van onderstaande opmerkingen in orde bevonden. Om af te studeren dient u een scriptie te schrijven die aansluit bij de door u gekozen richting en die een omvang van 8 studiepunten of meer zal hebben. Tevens dient u nog het vak Nederlands en Europees Recht van de sociale verzekeringen te behalen (5,25 studiepunten) alsmede minimaal 5,75 studiepunten aan keuzevakken.
't Is niet dat ik verwacht had dat mijn aanvraag zou worden afgekeurd hoor maar het is toch fijn de bevestiging in handen te hebben. De scriptie is zoals jullie weten in volle gang en dan alleen nog die twee vakken. Dat gaat vast wel lukken! Ik heb dus groen licht, hoezee!
Het schilderij hierboven (klik klik) is getiteld Vrouwe Justitia en werd gemaakt door Anton Lemmens.
Het gaat niet goed met De Vis. Een tijd terug schreef ik al eens over De Vis dat hij er geknakt bij zwom. Ik vermoedde toen een acuut geval van vissenjicht. Nu vanmorgen spartelde De Vis flauwtjes op zijn zij aan de oppervlakte van zijn kom. Toen ik tegen het glas tikte kwam er even een kleine opleving maar al gauw dreef hij weer, nauwelijks bewegend, tussen zijn waterplantjes rond. Ik vermoed dat het zijn tijd is en dat we binnenkort afscheid moeten nemen van onze dierbare De Vis. Hans zoekt al muziek uit en ik ben al aan het kijken naar een plekje in de tuin. Het is triest, die laatste momenten na zo'n actief en vervuld leven. En dan De Vis zo te zien aftakelen. Ik hou jullie op de hoogte.
Theme Thursday
Communicatiemiddelen zijn niet weg te denken uit onze moderne maatschappij. Internet is heel gewoon en we voelen ons helemaal geamputeerd als onze ADSL of kabel ineens even wegvalt. Bij het opruimen vond ik pas nog dit museumstuk: een akoestisch modem. De bedoeling was dat je de telefoonhoorn (die toen echt nog rond was met twee uiteinden) in de zwarte doppen van het modem drukte en dan kon je verbinding maken. Eerst wachten op een handshake (naar scherp en schel piepgeluid dat maar niet op leek te houden) en zenden maar. Je kon er gerust koffie bij gaan drinken want het ging uiteraard met een slakkengangetje. Ik heb al eens eerder geschreven over mijn
Epson PX-8 waar deze modem bij hoorde. Nou heb ik mijn eerste portable setje weer helemaal compleet gelukkig.
Iedereen weet dat er grote problemen zijn in de jeugdzorg. De spraakmakende zaak rond het meisje Savannah maar ook veel andere zaken maken pijnlijk duidelijk hoe slecht het gesteld is met de hulpverlening voor kinderen die in de problemen zitten. Je zou denken dat de jeugdzorg zelf druk bezig is met het verbeteren van de kwaliteit van de hulpverlening en het aantrekken van goede professionals die er voor kunnen zorgen dat er geen doden meer vallen zoals de kleine Savannah. Niet is minder waar. Ik kreeg de volgende tekst toegezonden van een advertentie uit het Noord Hollands Dagblad van 3 september jongsleden waarin een 'teamleider jeugdzorg' wordt gezocht.
Gevraagd wordt een 'teamleider jeugdzorg', met als taken: het geven van groepsgericht leiding, sturing en richting aan het team jeugdbescherming bestaande uit 10 tot 12 fte uitvoerende werkers.
Profiel: U hebt een HBO en /of academische opleiding afgerond en enige jaren managementervaring in een professionele omgeving. Als teamleider hebt u kennis van en inzicht in groepsdynamische processen. Tevens hebt u ervaring met personeelsbeleid en kwaliteitszorg. U hebt gevoel voor verhoudingen en kunt zich vereenzelvigen met de belangen en problemen van het management. Uw sociale vaardigheden en plan- en organisatievermogen zijn effectief en resultaatgericht. U bent een netwerker met gevoel voor de externe beeldvorming over Bureau jeugdzorg.
Vooral de combinatie van taken en profiel is heel apart. Kennelijk heb je voor het leiden, sturen en richting geven van een team dat uit fte's bestaat (niet uit personen!) nodig dat je je kunt vereenzelvigen met de belangen en problemen van het management en dat je gevoel hebt voor de externe beeldvorming van Bureau Jeugdzorg. Niks te vinden over: weten wat er speelt in het werkveld, de problemen, creativiteit in het oplossen daarvan en je netwerken gebruiken bij het opzetten van goede samenwerking ter verbetering van de kwaliteit van de hulpverlening of iets wat daar op lijkt. Het lijkt er op dat het Bureau Jeugdzorg zich grotere zorgen maakt over het eigen belang en de beeldvorming dan over de belangen van haar cliënten. Het is bijna komisch van treurigheid dat de instellingen die moeten zorgen voor de meest kwestbare groep in onze samenleving - de kinderen- niet verder kijkt dan de eigen neus lang is. En wat voor boodschap geef je dan als management aan je personeel? Dat de belangen en problemen van het management altijd voorgaan? Je zal maar een kind zijn dat in zo'n systeem terecht komt. Brrrrrr.
klik foto voor vergroting
Zojuist werd officieel bevestigd dat ik de winnaar ben van de "2005 AWARD for EXCELLENCE in LIVE MUSIC PHOTOGRAPHY" toegekend door de alsmaar groeiende
Flickr.com community. Uit zo'n
15 genomineerden kwam ik met 26 stemmen
Als eerste uit de bus. Een ruime voorsprong op nummer 2 die 13 stemmen kreeg. Behalve 'Eeuwige Roem' heb ik geen idee wat het verder nog voor spin-off kan hebben. Maar het is in ieder geval leuk erkenning te krijgen
voor mijn werk van andere 'fotografen'. Er zijn tientallen Awards toegekend voor alle mogelijke vormen van fotografie. Een overzicht is
hier te vinden. Graag bedank ik bij deze een ieder die op mij gestemd heeft.
Ik koos voor het thema 'nabijheid' van deze DiDi een gedicht van Rutger Kopland uit "Al die mooie beloften". De foto werd gemaakt tijdens de Uitmarkt 2005 van een pas de deux door twee danser van het Nationaal Ballet (klik voor vergroting).
Zoals de pagina's van een krant
in het gras langzaam om
slaan in de wind, en het is de wind
niet die dit doet,
zoals wanneer een deken in de avond,
buiten, ligt alsof hij ligt
te slapen, en het is de deken
niet, zo
niets is het, niets dan de verdrietige
beweging van een hand, de weerloze
houding van een lichaam,
en er is geen hand, er is
geen lichaam, terwijl ik toch
zo dichtbij ben.
Dichtbundel kopen?
Al die mooie beloften
Rutger Kopland
klik foto voor vergroting
Gitarist
Hans Visser (voor velen wellicht bekend van Flairck) raakte enige tijd geleden gegrepen door de Russische blues en vormt nu samen met accordioniste
Irena Fillippova en
Arthur Bont (op cajon) een trio dat zich laat inspireren door Russische muziek en cultuur. Samen met een aantal vrienden speelden zij gisteren een benefietvoorstelling voor de verbouwing van het
Beauforthuis. En we hebben genoten!
Het concert begon met een drietal nummers van
Richard Galliano, jazzmuzikant en accordeonvirtuoos die ondermeer een aantal Piazzolla klassiekers bewerkte. We kregen achtereenvolgens "New York Tango", "Song for Joss" en "Laurita" te horen. Accordeoniste Irena was haar stem bijna kwijt maar zong vervolgens toch nog het tweetalige "Moscow Parade", dat net als het vijfde nummer "Kadrill" onderdeel vormde van het programma "
With Love from Russia", een programma rond de Russische volkszanger Vladimir Vyssotski, waarmee Irena en haar ensemble in 2001 in het theater stond. Bij het traditionele "Kadrill" werd bovendien gedanst door Victoria Visser, de dochter van Hans en Irena, die zich voor de gelegenheid had gekleed in een Russisch kostuum.
Het nummer erna stond ons nog een verrassing te wachten want dat werd gezongen door de Utrechtse beeldende kunstenaar
Theo Mackaay (hij ontwierp ondermeer de grote Nederlandse filmprijs "het Gouden Kalf"). Hij zong samen met Irena het schitterende "Lied van de aarde" met een tekst van Hans Visser op muziek van Vyssotsky. Dit lied wordt overigens ook gebruikt in het
PandaDroom, het WNF-project in de Efteling.
Na "Kraanvogels", eveneens gezongen door Mackaay, maken we kennis met nog een vriendin van het trio: violiste
Judy Schomper (inderdaad, ook ooit van Flairck) die samen met Irena "Zomer" uit "De Vier Jaargetijden" van Vivaldi speelt. Hoogtepunt voor mij was de Tango Milonga van Astor Piazzola die werd gespeeld door Irena die door haar dochter Victoria begeleid werd op de vleugel.
Daarna worden we nog getracteerd op een prachtig Russisch popliedje "Regen zacht" en twee Galliano's (Viaggio en Tango pour Claude). Het concert wordt afgesloten met een Russisch traditioneel stuk met wervelende dans van
Victoria (zie ook dit
filmfragment). Hoewel dit programma pas de eerste helft was van de benefietvoorstelling kon het publiek er maar niet genoeg van krijgen en werd nog een swingende boogie gespeeld als toegift.
Het was een bijzonder programma, deze benefietvoorstelling, niet alleen door de afwisseling van muziek en gasten maar vooral door het werkelijk schitterende en gepassioneerde spel van Irena Filippova dat een rode draad is in de voorstelling. Schijnbaar moeiteloos speelt ze de meest ingewikkelde passages en de accordeon lijkt bijna een verlengstuk van haarzelf. Het is muziek die raakt en ontroert en voedsel is voor de ziel. Je kunt Irena de komende maand zien spelen op 16 september a.s. om 20.00 uur in de Oranjerie van het Universiteitsmuseum in Utrecht. Voor meer (benefiet)concerten in het Beauforthuis kijk
hier.
Het thema voor alweer de zesenveertigste DiDi is deze week 'Nabijheid / Nearness'
Ik koos daarbij een song van Nora Jones The Nearnes Of You. Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Nearness Of You
It's not the pale moon that excites me
That thrills and delights me
Oh no
It's just the nearness of you
It isn't your sweet conversation
That brings this sensation
Oh no
It's just the nearness of you
When you're in my arms and I feel you so close to me
All my wildest dreams came true
I need no soft lights to enchant me
If you would only grant me the right
to hold you ever so tight
And to feel in the night
The nearness of you
Sinds de laatste update van Blacklist hebben sommige mensen problemen met reageren en worden ze doorgeleid naar Cybersweep. Natuurlijk is dat bedoeld voor spammers en niet voor onze vaste lezerskring. Ik heb nu alles opnieuw geïnstalleerd en hoop dat het hiermee beter is geworden. Je zou me een plezier doen door e.e.a. even te testen. Mocht je nog problemen ondervinden met reageren, stuur dan even een mailtje naar
mij zodat ik er wat aan kan doen.
Wij zijn naar een bijzonder bloemencorso geweest: dat van Zundert. Nou denken velen misschien met mij: "hoe geweldig kan dat zijn in zo'n klein dorp als Zundert". Nou, heel simpel, het is niet alleen het grootste corso ter wereld maar het bestaat al vanaf 1936. En daar heb ìk in ieder geval mijn hele leven nog geen weet van gehad. Ik ben vroeger ooit wel eens met mijn ouders naar het bloemencorso in Aalsmeer geweest en dat vond ik wel mooi maar toch niet zo geweldig dat ik dat in mijn volwassen leven heb herhaald. Maar dat in Zundert daar wil ik nog wel eens een keer naar toe.
Dahlia's, daar gaat het allemaal om in het corso van Zundert waar zo'n vijfentwintig hectare dahliaveld is met wel 450.000 dahliastruiken. Maar zelfs dat is niet genoeg om alle praalwagens van een bedekking te voorzien zodat dahlia's voor de gelegenheid moeten geïmporteerd worden uit andere plaatsen in Nederland en het buitenland.
Na eindeloos zoeken naar een parkeerplek vonden we eindelijk een plaatsje op P10. Vandaar af was het nog een stukje lopen naar het centrum waar de stoet langs zou komen. We zaten al snel op de goede weg en dat was te zien aan de keurige groepjes stoelen die aan de kant van de weg stonden opgesteld. Ik dacht eerst dat die stoelen te huur werden aangeboden maar naar later bleek nodigt kennelijk ieder gezin woonachtig aan de route alle vrienden en bekenden uit voor een gezellig feestje op de dag van het corso. Wij waren samen met nog een paar anderen erg herkenbaar aan het feit dat we geen stoeltje, koeltas of rugzak met etenswaren bij ons hadden.
We waren redelijk vroeg dus moesten best een tijdje wachten op een stoepje in de zon. Maar het was de moeite waard zo bleek al snel toen de eerste wagen de bocht om kwam. Vooraan de stoet twee aanspanningen met Belgische trekpaarden er voor (je weet wel met zo'n knotje waar de meeste paarden hun staart hebben zitten). En tussen de wagens in allerlei drum- en majorettekorpsen uit allerlei plaatsen tot Friesland aan toe. Er waren totaal 17 wagens, allemaal gemaakt door buurtschappen uit de Zundertse gemeenschap. De mooiste vond ik '
illusie' (wat zie je een dier of een vrouw?), '
wirwar' (eerste prijs), '
hokjesgeest', '
face to face' (helemaal monochrome), '
weerspiegeling' en '
viva Vivaldi'. Waarmee trouwens niet gezegd is dat die anderen niet mooi waren hoor, integendeel. Op het plaatje hierboven een detail van de laatste wagen waar je een prachtige gele bloem ziet met een levend hart dat op gezette tijden ook ging bewegen (klik voor vergroting).
Op de Flickr Photostreams van
Hans en van
mij zullen de komende dagen allerlei corsofoto's gaan verschijnen. Hou het in de gaten en - nog beter - hou de site van het Zundertse corso in de gaten en ga er volgend jaar zelf je mond open laten vallen van verbazing en bewondering op de eerste zondag in september.
He who wants to do good knocks at the gate: he who loves finds the door open.
Rabrindranath Tagore
klik foto voor vergroting
Het lijkt een cryptische titel maar we hebben het over 'Rood', de charismatische eigenzinnige hoofdpersoon van de formatie
'Nighthawks at the Dinner'. Wie van de stijl van Tom Waits houdt en het legendarische concert van NATD in het
Beauforthuis op 9 oktober 2004 gemist heeft, moet nu zeker zijn of haar agenda aanpassen en er desnoods wat kilometers voor over hebben om naar Austertlitz (bij Zeist) te komen. Geheel onverwacht is namelijk bekend geworden dat Rood de plaats in gaat nemen van het geplande Hongaars zigeunerorkest, op het benefietconcert van
a.s. maandag 5 september.
Wie mijn
verslagje van destijds gelezen heeft of zelf bij een optreden is geweest, weet dat de stijl van Rood sterk verwant is aan die van Tom Waits, maar van imitatie is geen sprake. Rood blijft geheel zichzelf en brengt zijn eigen nummers in een rokerige sfeer achter de piano, waarvan je soms denkt dat die ook door Waits geschreven hadden kunnen zijn. Een groot compliment! Overeenkomst is verder dat ze beiden een schorre hese en karakteristieke stem hebben. Rood wist vorig jaar de hele zaal tot op het bot te beroeren en als je bij het Beauforthuis vraagt wat de meest indrukwekkende concerten waren in hun historie dan zal de naam van Rood zeker vallen. Er zijn nog wat kaartjes dus bel of mail met het
Beauforthuis: 0343-491858.
Klik hier voor een
kort filmpje van het optreden van vorig jaar.
Deze maand gaat de politiek praten over de plannen van Medy van der Laan met de publieke omroep. Veel medewerkers van de publieke omroep maken zich grote zorgen en terecht. Als Medy's plannen doorgaan blijft er maar bar weinig van over en kijkt Talpa misschien eindelijk de kijkcijfers waar ze al die tijd op wachten.
Stroomopwaarts begon er mee de affiche op zijn weblog te plaatsen en ik heb het arme publieke-omroep-mannetje ook in de linkerkolom van Miwian gezet met een linkje naar het
makersplatform waarop uitleg wordt gegeven.
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Rutger Kopland
Aan de ene kant van mijn tuin bloeien de vlinderstruiken van de buurvrouw uitbundig over de erfafscheiding. Aan de andere kant komen er prachtig passiebloemen aangekropen over het dak van het kippenhok van de buren. Bloeiende schoonheden rukken op vanuit de buurtuinen en ik laat het me heerlijk aanleunen!
Update: heb ik net mijn logje af gaat de ene buurvrouw ineens de vlinderstruiken snoeien. Heb je het ooit zo zout gegeten? Straks halen ze die passiebloem ook nog weg.
Ingrediënten: heerlijke zwoele zomeravond in de tuin, gezonde lichte maaltijd met ijskoud toetje, wel twintig kaarsjes en olielampjes, een knapperend houtvuurtje op het moment dat het om een uur of tien een klein beetje begint af te koelen en aangenaam gezelschap. Geef mij nog maar een paar van die avonden!
|
|
