Heb jij al goede voornemens voor 2006? Of doe je daar niet aan?
Ik heb ze wel...
Ik ga weer aan sport doen en aan mijn conditie werken. Een aantal jaren geleden ging ik minstens twee keer per week naar de sportschool, tenniste en fietste tamelijk veel. Maar gaandeweg is daarom allerlei redenen aardig de klad in gekomen. Het jaar 2006 wordt dus het jaar van de 'take-good-care-of-myself-actie". Verder ga ik ondermeer mijn tuin opknappen, het afdakje vervangen (zie foto en klik voor groter), een aantal andere klusjes in huis doen, mijn trap(penhuis) schilderen en natuurlijk last but not least ga ik afstuderen in de rechtsgeleerdheid. Nog één tentamen moet ik halen en dat gaat wel lukken. Ik heb me nog ingeschreven voor een paar andere vakken waarbij ik voor spek-en-bonen mee ga doen omdat ik ze wel interessant vind. En dan komt (eind januari waarschijnlijk) mijn scriptie uit.
Kortom, genoeg te doen voor mij in het nieuwe jaar!
En jij?
Marco heeft het in zijn reactie over een boek dat je hier kunt bestellen:
Goal--Free Living
S. Shapiro
Jullie hebben de afgelopen week onze verhalen van Sylt kunnen lezen en daar waren ook foto's bij te zien. Vanzelfsprekend is er méér aan fotomateriaal. Honderden foto's maakten we ieder. Een kleine selectie daarvan kun je nu al vinden op onze fotostreams bij Flickr maar er komen er zeker meer bij de komende dagen. Foto's van Hans vind je
hier en mijn Syltfoto's kun je
daar vinden.
Het leren van empathie is belangrijker dan het leren van de zijrivieren van de Rijn.
Andries van Dantzig
Chet Baker was een trompetspeler die zo nu en dan ook zong, maar zijn trompetspel klonk als een menselijke stem. Hij zou dit jaar 75 geworden zijn als hij niet uit het raam van een Amsterdams hotel gevallen zou zijn. Dit is nog een optimistische veronderstelling want ook zijn drugsverslaving zou zijn levensduur sterk bekort hebben. Ik ben altijd een fan geweest van Chet Baker en het was met enige scepsis dat ik kennis nam van de dubbel-CD "Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker", een Nederlandse productie en initiatief van stichting
Jazzimpuls uitgegeven op het eveneens Nederlandse
Munich Records Label. Een aantal musici op de CD hebben nog met Chet gespeeld, getoerd en zelf CD-opnames met hem gemaakt.
Lees meer...
Volgens mij worden wij achtervolgd door winterweer. Op Sylt begon het al met eerst een klein pakje sneeuw en op de dag dat we weg gingen viel er dikke laag. Op de terugreis bleven we de files, de gladheid en de ijzel maar ternauwernood voor. En we zijn nog geen dag thuis of er is weeralarm in Nederland. Ook hier is ondertussen een mooie witte deken neergedaald over de wereld en ik blijf lekker binnen vanavond. Ik moet overigens zeggen dat ik het wel idioot vind dat de NS mensen vandaag adviseerde om na 16.00 uur geen gebruik meer te maken van de trein. Ze willen zeker de kosten die voor hen gepaard gaan met vertragingen drukken door hun klanten weg te jagen.
Hans is naar het concert van Nathalie Lorrier in Arnhem met de trein, vertrokken om 18.00 uur en inmiddels conform plan gearriveerd. Of het vanavond later op de avond net zo gemakkelijk zal gaan is natuurlijk nog maar de vraag. We zullen zien.
De foto maakte ik op Sylt van de waddendijk aan het eind van de middag (klik voor groter).
Na het shoppen van gisteren hadden we wel een rondje welness verdiend vonden we dus togen we naar de kelder van ons complex waar zich die afdeling bevindt. Een sauna, stoombad, zwembad, relaxruimte en solarium en niemand daar behalve wij tweeën. Heerlijk dus. Ik word normaal gesproken altijd heel rozig en ontspannen van de sauna maar daar kon nu geen sprake van zijn want er moest ingepakt worden. Vanmorgen om 10.00 uur moesten wij ons appartement verlaten hebben zodat het weer kon worden schoongemaakt voor de volgende gasten. Verbijsterend hoeveel spullen je kunt verspreiden door zo'n appartement in de loop van één week. Nou was het Kerst natuurlijk en hadden we lampjes en kaarsjes meegenomen maar toch! We hadden trouwens nog een probleem: mijn auto heeft niet zoveel laadruimte (want een cabrio waar het dak in de achterbak verzinkt, eenmaal open) en Hans heeft een totaal andere optiek over inpakken van bagage en van een auto dan ik. Dat geeft af en toe pittige discussies. En uiteindelijk paste het dus maar nèt. Er kon helemaal niks meer bij!
Lees meer...
Vandaag is ons laatste hele dagje op Sylt. Tijd dus om te gaan shoppen in het stadje Westerland (we vonden Kampen een beetje aan de prijzige kant). In Westerland heb je een keur aan winkeltjes met een accent op trendy kleding, thee en dure prullaria (foto links en midden, klik voor groter). Om met het eerste te beginnen: we zagen veel avond- en feestkleren maar ook erg veel leer en bont. Ik heb hier meer bontjassen op straat gezien dan ik anders in een jaar tegenkom. En dat zijn dan geen korte jasjes maar van die lange wijde tot op de grond (nerts zo te zien) en ook de laarzen, capuchons en mutsen zijn rijkelijk voorzien van bontrandjes.
Lees meer...
Er ligt hier een wit laagje over de wereld. Niet echt een pak maar een dun laagje. Het heeft vannacht ongehoord gestormd en de gordijnen hingen heftig te klapperen voor het open raam. Ik heb nog even getwijfeld of ik een extra deken zou gaan halen maar in de overwegingen die daarmee te maken hadden (warm in bed en koud er uit) ben ik kennelijk toch in slaap gevallen. Het is ook bar koud vandaag. Gelukkig had ik nog het thermisch ondergoed ingepakt dat ik voor mijn laatste skivakantie aanschafte dus kou lijden hoef ik niet. Hans daarentegen heeft het constant koud en is nauwelijks herkenbaar met zijn muts op en een sjaal tot over zijn neus.
Vandaag zijn we eerst even naar Kampen gereden, het St. Tropez van het noorden. Dat is ook wel te zien aan de winkels die daar zijn zoals Louis Vuitton, Armani, Swarovski, Hermès, Prada en ga zo maar door, allemaal gevestigd in een typisch Sylter pand met rieten kap.
Lees meer...
Nog een beetje in de kerstgedachte koos ik voor deze DiDi het thema "Kind/Child". De aftrap geef ik met dit prachtige gedicht van Ischa Meijer uit 'Mijn lieve ouders' (1994). Ik weet niet of het mogelijk is vanuit Sylt al jullie bijdrages te bekijken maar wees er van verzekerd dat we dat, mocht het hier vandaan niet lukken, bij thuiskomst alsnog zullen doen.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Soms loop ik 's nachts naar het Victorieplein,
Als kind heb ik daar namelijk gewoond.
Aan vaders hand zijn zoon te zijn,
Op moeders schoot te zijn beloond
Om niet. Om niet is het, dat ik hier ga,
De vrieskou in mijn jas laat dringen,
Alsof de tijd zich ooit zou laten dwingen,
Terwijl ik roerloos in de deurpost sta.
Om thuis te komen. En zo simpel is de gang
Om tot dit moeilijk inzicht te geraken:
Dat ik geen kind meer ben; dat ik verlang
Naar iemand die nooit kon bestaan:
Een jongetje dat alles goed zou maken ?
de tijd die stilstond en hem liet begaan.
Zoals wij in Nederland de nieuwjaarsduik kennen hebben ze hier op Sylt het Weihnachtsbaden waarbij talrijke moedige zwemmers de ijskoude branding van de Noordzee trotseren. Tweede Kerstdag om 14.30 uur vindt dit festijn plaats en om twee uur waren wij op de boulevard om ons met duizenden anderen op te stellen langs de afzetting waarlangs de deelnemers naar de zee zouden rennen. Het was zonnig maar bar koud en er stond een snijdende noordenwind die het niet bepaald een doorsnee zwemtemperatuur maakte.
Toen er twintig brandweermannen het strand op kwamen en hun posten betrokken langs de afzetting drong het publiek naar voren. Na een heleboel onverstaanbaar gepraat via de luidspreker en het verschijnen van Neptunus (foto midden, klik voor groter), die kennelijk collecteerde voor een goed doel, zagen we de kerstman (foto links, klik voor groter)de trap af komen met achter zich de 103 zwemmers. Ongeveer halverwege op het strand stond een kapstok voor de badjassen en vanaf dat punt zetten de meeste deelnemers er maar even de pas in om de kou te weerstaan.
Lees meer...
Vandaag stond de zon al meteen aan een blauwe hemel te stralen zodra we een hoofd om de gordijnen heen staken. Het beloofde een prachtige winterdag te worden. Na het kerstontbijt gingen we dit keer noordwaarts het eiland bekijken. De route leidde ons langs de waddenkust waar het laag water was hetgeen met de zon erbij schitterende doorkijkjes opleverde. Het schijnt dat er nogal wat zeehonden zitten op het wad bij Sylt maar die lieten zich vandaag niet zien.
Het uiterste noorden van Sylt is een natuurgebied waar honden niet los mogen en je niet van de paden af mag. Het is een grote baai langs het wad en wordt de Ellenbogen genoemd. Je bent hier op het noordelijkste puntje van Duitsland en we worden op onze mobieltjes dan ook hartelijk welkom geheten in Denemarken. Er lopen kuddes schapen los en er zijn alleen wat wandelaars te zien maar verder geen noemenswaardige toeristische activiteit. We zeiden net tegen elkaar dat we nog geen schaap gezien hadden of er stak er eentje vlak voor onze auto de weg over. Aan de kant waar dit schaap vandaan kwam bevond zich nog een hele kudde die duidelijk allemaal van plan waren om ook de weg over te steken. Aha, dat moest de ultieme schapenfoto op kunnen leveren. De auto aan de kant dus en wij eruit.
Lees meer...
Vanmorgen vroeg was het schitterend weer. De zon stond stralend te schijnen en er was heel wat blauw te zien in de lucht. Wij besloten met camera's gewapend het stadje in te gaan en de pittoreske geveltjes te verschalken(foto links, klik voor groter). We hadden echter nog geen voet buiten de deur gezet of de hemel trok dicht en even later voelden spettertjes en meteen daar achteraan druppels. Toen we even bij het strand gingen kijken striemde de wind in ons gezicht, samen met de regen. Tijd voor een 'change of plans'. De laatste kerstboodschapjes gedaan bij de Spar (waar het bovendien droog was) en naar huis voor een kop koffie. Hans stelde als alternatief voor dat we vandaag de zuidkant van Sylt per auto zouden verkennen. Goed plan!
Lees meer...
Remember, information is not knowledge, knowledge is not wisdom, wisdom is not truth, truth is not beauty, beauty is not love, love is not music, music is the best.
Frank Zappa
Gisterenavond om een uur of half zeven konden we dan eindelijk de autotrein op die ons naar het eiland Sylt zou brengen. Het was al helemaal donker en we hadden een klein uur gewacht in een rij met vele anderen. Hans had mij al bang zitten maken dat ik straks op een trein zou moeten rijden in de hoogte maar hoewel ik absoluut geen fan ben van los van de grond zijn, besloot ik me niet te laten kennen. Ons licht sprong op groen en onze rij moest aanrijden. Een helling gevolgd door een bocht en daar gingen we de trein op. Geen sporen zoals ik had gevreesd maar een solide bodem met hekken aan weerszijden. "Je rijdt nu op de trein", zei Hans nog ten overvloede. Ja, dat had ik ook wel door een metertje of drie boven de grond op de tweede verdieping van deze superlange trein. We moesten heel dicht achter onze voorganger staan.
Lees meer...
Wij zijn er eventjes niet en zijn lekker weg met Kerst. Hierboven zie je een plaatje van onze bestemming uit Google Earth (dat nu ook beschikbaar is voor Mac!) dat je kunt klikken om het ietsje groter te bekijken. Er is strand, wind, zee, lekkere visrestaurantjes en een appartement (met zwembad, sauna, stoombad en solarium in het complex) dus dat komt met ons - met welk weer dan ook - wel goed denk ik. Voor het huis, de plant (ja eentje maar) en de vissen heb ik oppas geregeld dus nu nog even de laatste dingen inpakken en dan zijn we weg.
We gaan door met loggen vanaf onze vakantiebestemming al zal het waarschijnlijk wel wat minder zijn. Ook DiDi gaat gewoon door komende dinsdag en je kunt rekenen op een toepasselijk thema voor de 'derde kerstdag'.
Het
Sinterklaasspel waarover ik al eerder schreef is ook dit jaar weer door veel mensen gespeeld en met groot succes. Er is vanzelfsprekend helemaal niks op tegen om hetzelfde spel te spelen als Kerstspel. Stem de aankleding en eventueel ook de vragen en opdrachten af op Kerstmis en/of Oud & Nieuw en serveer het geheel met passend eten en drinken. Bij dit Kerstspel geldt ook weer: hoe meer mensen er meedoen, hoe leuker het is!
Voor de Kerst-DiDi koos ik het gedicht 'Genade' van Lode Bisschop uit de bundel 'Split. De kerstbal is - weliswaar vervormd - een onderdeel van de Miwian kerstkaart (klik klik).
Het kindeke kraait de herders tegemoet
en onder de herders ben ik
de leraar verkleed in een schapevacht
het krijtje frunnikt tussen mijn handen
als het kindje mij ziet moet het lachen
hard lachen... nee... nee... jij hier
en ik huil bedeesd... en kniel neer
en als de herders lammeren en boter geven
schenk ik mijn krijtje... en het kindje kraait luider
en tekent op zijn kribbe mijn hoofd met het warrig bos haar.
Je bent helemaal hip als je in plaats van met een Mars je lekkere trek stilt met
Tonny's Chocolonely: het slaafvrije snaaien dat uitgevonden werd door de
Keuringsdienst van Waarde. Ik vind het een loflijk streven om de politieke kant van wat je eet goed in de gaten te houden. Ik ben één van de mensen die ook geen Outspansinaasappelen at indertijd in 1974 of zo. En ik voetbal ook niet met door kinderen met de hand genaaide voetballen. Ik ben een fan van verantwoord ondernemen en consumeren (of consuminderen zo je wilt).
Maar nou heb ik zo'n schitterend boek gekregen afgelopen week en de titel van één van de paragrafen is:
suiker - het zoete gif. Laat nou melkchocolade (waar Tonny's Chocolonely uit bestaat) voornamelijk uit suiker bestaan en maar weinig chocolade bevatten! Dat weet ik dan weer van een bezoek aan een chocoladefabriek in Keulen. Bij Tonny's Chocolonely kun je op de website lezen dat er tenminste 30 % cacao in zit. Dat lijkt veel maar er zit dus ook 70 % suiker en boter in. Ik hoef natuurlijk niemand meer uit te leggen dat suiker verslavend (mooie woordspeling in dit verband) en slecht is omdat het stofwisselingsstoornissen en overgewicht veroorzaakt. Dus het is slaafvrij maar wel verslavend kunnen we constateren. Misschien is het toch beter om maar helemaal af te zien van de zoete snack en met ingang van 2006 wat gezonder te gaan eten. Ik doe nu alvast mee!
Wat kon ik nou anders kiezen voor deze DiDi 61 dan Kerst, Kerstmis, Christmas. Misschien een ander woord dat de kerstgedachte vertegenwoordigt, maar dat wilde ik niet. Ben benieuwd wat er boven komt drijven deze keer. Ik koos voor
Have yourself a merry little Christmas een standaard uit 1943, die iedereen kent en hij komt uit de film Meet Me In St. Louis van Hugh Martin en Ralph Blane. Het nummer is in de versie van Diana Krall te beluisteren in de
Jukebox.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Have yourself a merry little Christmas,
Let your heart be light
From now on,
our troubles will be out of sight
Have yourself a merry little Christmas,
Make the Yule-tide gay,
From now on,
our troubles will be miles away.
Here we are as in olden days,
happy golden days of yore.
Faithful friends who are dear to us
gather near to us once more.
Through the years we all will be together
If the Fates allow
Hang a shining star upon the highest bough.
And have yourself a merry little Christmas now.
foto's Hans Speekenbrink, klik voor vergroting
Onder de naam 'Bare Stripped Naked' doet
Bettie Serveert op dit moment een aantal semi-akoestische optredens en afgelopen zaterdag waren ze in het
Beauforthuis in het kader van de serie BO4U. In de aankondiging van de tour lezen we dat Bettie Serveert een rustigere, af en toe meer jazzy kant laat horen en oud materiaal zal worden afgewisseld met nieuw en niet eerder verschenen nummers.
Bettie Serveert ontstond in 1991 uit de Arnhemse kunstenaarsscène en dankt zijn naam aan de tennisspeelster Betty Stöve. Eén van de bijzondere dingen aan de band is dat ze, na een goed ontvangen debuutalbum 'Palomine', meteen de oceaan overstaken en gingen touren door Amerika en Canada. Ook in Engeland en in Japan is Bettie Serveert een graag geziene gast en dat kan lang niet van iedere Nederlandse band gezegd worden.
Lees meer...
"Met het programma ?Help, de Belgen komen? valt een stel leuke Vlamingen ons land binnen, cabaretiers die de stand-up comedy geleerd hebben in zalen als de 123 Comedy Club in Gent". Het plaatje hierboven (klik klik) komt van hun
site en ik vond het zo leuk dat ik het wilde gebruiken voor dit logje.
Dit logje gaat alleen niet over cabaret maar over winkelen en dan in Amsterdam. Vriendin N, zelf woonachtig in de buurt van Brugge, houdt zich naast haar baan als docent, ondermeer bezig met het gidsen van dagreizen naar Londen en Canterbury. Omdat er een gids ziek werd bij het bedrijf waar zij voor werkt, is zij gevraagd op 28 december a.s. een groep Belgen te gidsen in Amsterdam bij Kerstshopping.
Ze is regelmatig in Nederland maar gidsen is natuurlijk nog wel een ander ding dus daarom vroeg ze mijn hulp. Het gaat haar met name om de plekjes die leuk zijn en juist niet in een boekje staan. Om winkeltjes met een apart verhaal, een bijzonder product of een fameuze eigenaar. Ik heb wel wat ideetjes voor haar maar jullie vast ook. Wie helpt N met een leuk programma voor haar groep Belgen in Amsterdam? Ik heb haar beloofd dat er vast wel suggesties komen. In ruil voor onze hulp schrijft ze na afloop een gastlogje over hoe het was en wat ze had aan onze ideeën.
klik foto's voor vergroting
Hoewel er een grap circuleert dat er slechts één persoon in Nederland is die pianist
Frank Woeste kent, was de zaal van het
Bimhuis voor een zondagavond aardig gevuld. De 22-jarige Woeste is van Duitse afkomst (Hannover) en woont in Parijs.
Zijn recente CD 'Mind at Play' is uitgebracht door
Challenge Records, het platenlabel van onze eigen Hein van de Geyn, die het album ook produceerde. Het trio bestaat uit Matthieu Chazarenc (drums) en Mathias Allamane (bas) met Woeste op piano en Fender Rhodes.
Frank nam eerder al het soloalbum 'Outward' op als een antwoord op de vraag naar een CD, die ontstond in Korea dankzij een tour met zangerers Youn Sun Nah. Verder is hij ook te horen op de CD 'Songful' waarop hij kerkorgel speelt en een duo vormt met saxofonist Uwe Steinmetz en waarop Eric Schaefer (drums) als gastspeler op enige tracks is te horen. Woeste studeerde in Bremen en in het 'jazz Mekka' Parijs aan het conservatorium en kreeg daar o.a. les van Franse jazzpianist Hervé Sellinveel. Hij speelt in Frankrijk veel samen met leeftijdsgenoten: Nelson Veras waarmee hij een duo vormt en met trompettist Mederic Collignon. Als sideman is hij vertegenwoordigd in tal van samenstellingen zoals het Marc Wyand Quartet. en de Syvain Gontard Group. Hij studeerde verder ook bij Britse meester
John Taylor die een grote inspiratiebron is voor een nieuwe generatie jazzpianisten. Als Taylor over Woeste zegt: ?Excellent touch and sound. Talented composer and exciting solist?, dan is dat bijna een garantie voor een veelbelovende toekomst.
Lees meer...
Zij komt hier eens in de maand een nachtje slapen omdat ze een opleiding volgt voor natuurvoedingsconsulent hier vlakbij. Dat is handig voor haar maar los daarvan is het ook gezellig om op regelmatige basis eens even bij te kletsen. Afgelopen vrijdag kwam ze binnen, helemaal zeulend met - zo te zien - een zware tas. Al snel bleek waarom. Ze had voor mij een prachtig boek - en loodzwaar - meegenomen "De Natuurlijk Keuken. De nieuwe manier van gezond koken", een lijvig werk met werkelijk alles er in wat je maar kunt bedenken. Prachtig uitgevoerd en voorzien van foto's waarbij het water je al meteen in de mond loopt.
Johannes van Dam mag de pastinaak vergeten zijn in zijn DikkeVanDam, in dit boek wordt er ruimschoot aandacht aan geschonken. Ook zijn er hoofdstukken gewijd aan keukentechnieken, biologisch tuinieren, ecologische landbouw en natuurlijk staat het vol met overheerlijke recepten. Echt een geweldig kado waar ik heel blij mee ben!
Heb je het wel eens meegemaakt, dat je iemand helpt en dat diegene dan een houding aan neemt alsof jij eigenaar bent geworden van zijn probleem? Ik heb het een paar keer meegemaakt en ik ben er iedere keer weer verbaasd over hoe gemakkelijk sommige mensen de verantwoordelijkheid voor hun eigen dingen bij anderen weten te parkeren. En als jij je dat dan laat gebeuren...
Het meest frappante voorbeeld ervan heb ik meegemaakt met een aangetrouwd familielid die ik een tijdje financieel geholpen heb, zodat ze haar auto kon blijven rijden. Ik betaalde de verzekering en de wegenbelasting van de auto voor haar en ook af en toe de benzine. Zij kon door een aantal fysieke beperkingen moeilijk met het openbaar vervoer en op die manier zou haar mobiliteit toch relatief groot zijn. Ik had toen ik er mee begon aangegeven dat mijn aanbod om die kosten voor haar te betalen gelden voor de periode dat ik het me kon permitteren en maximaal voor 10 jaar.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Het
European TryTone Festival 2005 in het
Bimhuis en de dag daarvoor in
Paradox Tilburg kenmerkt zich door niet erg voor de hand liggende keuzes; geen geijkte paden. Een krankzinnige combinatie, samengebracht door gastprogrameur Wiek Heijmans, is een duo bestaande uit jazz-violist Oene van Geel en de 'leukste jazz-gitarist van Nederland' Anton Goudsmit. Beiden kent hij goed omdat hij Anton nog les heeft gegeven voordat hij naar het conservatorium ging en met Oene maakte hij twee jaar deel uit van het kwartet Mosaiek.
In een set die ruim dertig minuten zal duren gaan de twee musici helemaal los. Anton doet dit al van nature en Oene moet met zijn viool opboksen tegen het geweld van de gitaar. Bij het eerste nummer 'Turn' (compositie van Jeroen van Vliet) en de daaropvolgende Eric Vloeimans compositie 'Guano' gaat het nog gelijk op maar gaandeweg onstaat er een 'maak mij gek'-sfeertje. Met name Oene haalt alles uit zijn vioolkast. Naast de gebruikelijke 'strijkstokbehandeling' speelt hij er ook basgitaar op door aan de snaren te plukken. Hij haalt er een banjogeluid uit de viool door hem als slaggitaar te gebruiken en trommelt op de klankkast.
Lees meer...
A rock pile ceases to be a rock pile the moment a single man contemplates it, bearing within him the image of a cathedral.
Antoine De Saint-Exupery
Ik werk al jaren niet meer in loondienst dus het fenomeen kerstpakket is een herinnering uit lang vervlogen tijden. Een enkele keer komt er wel eens een leuk relatiegeschenkje voorbij maar ook in het bedrijfsleven wordt een stapje terug gedaan dus dat blijft over het algemeen bij een kleinigheidje.
Vandaag stond tot mijn verwondering ineens een collega voor de deur met een kerstpakket voor mij. Wat een leuke verrassing! Allerlei fraais en lekkers zat er in: Italian Style (klik op de foto's voor vergroting). Ook vond ik nog een kerst(postcode)lot in de doos en een kerst(kortings)bon voor een weekendje weg. Wat een verwennerij! Herman & Trees bedankt voor dit leuke gebaar en een hele fijne Kerst!
Het is een tijdje geleden dat ik een foto heb gepost op Photo Friday maar vandaag heb ik toch weer een keer meegedaan. Het thema is 'Depth of field' en bovenstaande foto (klik voor groter) maakte ik tijdens het optreden van
PJDS dat we onlangs bezochten in de Brakke Grond. Meer Photo Friday vind je
hier en meer foto's van mij vind je
daar.
Ik ken iemand die bij een organisatie werkt waar hele bijzondere normen gelden. Hoewel ook de targets en de resultaatgerichtheid daar hun intrede hebben gemaakt is het met de handhaving van de regels nog altijd droevig gesteld. Geheel conform de van oudsher ambtelijke traditie van de organisatie wordt er veel gemopperd en gezeurd maar worden er slechts zelden echte eisen gesteld en bij hoge uitzondering trekt er iemand consequenties als er een medewerker onwillig of onvermogend is. Deze situatie leidt tot allerlei uitwassen onder het personeel. Zo zijn er mensen die slechts een paar dagen per week enkele uurtjes op kantoor verschijnen ondanks het feit dat ze een full-time dienstverband hebben. Zij werken thuis. Ook kent de organisatie speciale arrangementen voor mensen die niet in de spits willen rijden, hun werk niet kunnen managen of anderszins aanspraak maken op een voorkeursbehandeling. Hoewel er een prima intern kwaliteitssysteem is ontwikkeld worden werknemers die er niet aan voldoen niet aangesproken of afgerekend op hun disfunctioneren.
Die vriend vertelde me een tijdje geleden dat hij nu bekend staat als een frequent verzuimer. Hij is - zeker vergeleken met zijn collega's - een lichtend voorbeeld van concensieus werknemerschap, kwaliteit en integriteit maar heeft wat fysieke dipjes doorgemaakt waardoor hij zich drie keer 1 of 2 dagen heeft ziekgemeld. Daarmee krijgt hij het label frequent verzuimer. Zijn collega, die na een kursus tijdmanagement zijn workload helemaal niet meer aankon en sindsdien ziek is (al vier maanden) daarentegen, is maar 1 keer ziekgemeld dit jaar en derhalve nog helemaal 'in the clear'. Tja, en dan krab je toch even verbaasd achter je oren over zoveel bureaucratische logica.
Het plaatje komt uit een collectie die ik nog ergens bleek te hebben. Klik er op voor vergroting want dan zie je pas de logica.
...zijn er circa 49.400 inwoners
...is de oppervlakte van de gemeente 13.484 ha waarvan 9 % bebouwd
...bestaat 45 % uit bos en natuur
...en 46 % uit water, recreatieve voorzieningen, wegen en agrarisch gebied
...is er een logo en een motto: 'eenheid door eigenheid'
...en heet 'De Nieuwbode' ineens 'De Kaap'.
Nu meteen al kun je op het plaatje klikken om het groter te bekijken.
Podcast is uitgeroepen tot het woord van het jaar 2005 (en ik geloof dat het ondertussen ook toegevoegd is aan het woordenboek). Een fantastische uitvinding vind ik zelf. Ik heb abo's op de podcasts van BNN Storing, De Stadsdichter, Het Bureau, Kunststof, Radio Bergeijk, Argos en Noorderlicht. Die beluister ik eigenlijk voornamelijk in de auto of als ik ergens eventjes moet wachten want ook mijn iPod wordt automatisch bijgewerkt met de meest recente afleveringen.
En dan heb ik in iTunes ook nog vodcasts van Bieslog, de Volkskrant en de RVU maar het kijken naar de laatste twee schiet er nog wel eens bij in. Ik vind het een geweldige oplossing voor mensen met een drukke agenda want het is luisteren op je eigen tijd. Nou nog een podcast voor "Met het oog op morgen" en ik ben helemaal tevreden. Of heeft er iemand nog een andere goede tip voor mij van een podcast die je echt niet mag missen?
Het zit boven mijn ogen en dan voornamelijk aan de rechterkant. Vanmorgen stond ik er mee op en ondanks verschillende paracetamolletjes wordt het niet echt beter, eerder slechter. Ik denk dat ik vanavond heel vroeg in bed lig.
Na twee en een half jaar in Afrika te hebben rondgefietst, zijn we eind november in Dubai aangekomen, een van de Verenigde Arabisch Emiraten.
Het is heerlijk de atmosfeer hier weer te proeven: het geluid van de oproep tot het gebed vanaf de minaretten van de moskeeen, de mannen in hun witte gewaden en hoofdbedekkingen, de in het zwart geklede vrouwen, regelmatig alleen de ogen zichtbaar, de geur van kruiden en specerijen, de Arabische taal. We voelen ons weer helemaal thuis.
Het levensritme is hier totaal anders dan in Afrika. Houdt het leven daar op als het donker wordt, hier begint het pas. Tot tien-twaalf uur 's avonds lopen we over straat, langs winkel(tje)s die gewoon open zijn, restaurantjes waar men op straat zit te eten, koffie of thee te drinken en spelletjes te doen. Al het leven vindt plaats in de open lucht. En we voelen ons veilig. Hier kun je met je camera over straat lopen en je portemonnee gewoon in je zak en hoef je niet elke seconde om je heen te kijken of er niet iemand is die je wil overvallen. Zo anders als de steden in Afrika.En zo anders als wat de berichtgeving in Europa en Amerika ons wil doen geloven.
Arabieren zijn ons favoriete volk, naast de blanke Zuid Afrikaanders. Maar in Nederland mag je dat natuurlijk niet zeggen...
We verheugen ons op Oman en Jemen, Bahrein en Qatar, Iran en het Verre Oosten, onze doelen voor het komende jaar.
Peter & Karin
NB Ik (Mieke) heb een foto bij dit logje geplaatst van de markt in Aleppo in Syrië (klik voor groter) waar Peter en Karin eerder waren op hun reis en ook een Arabisch land. Ze hadden bij dit logje geen foto gedaan. Mocht er nog een recentere komen dan plaats ik die later wel. En voor alle reisverhalen om van te smullen kun je terecht op hun
site.
Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen,
aan liefde die verdween en aan wat nog resteert
aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen
en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert.
Aan bijna-niets, en aan voortdurend vier dezelfde muren
en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt,
aan twintig keer per dag door ramen naar de verte turen
en altijd jezelf met wie je 's avonds drinkt.
En wat ik overhou is niets om weg te geven:
wat ik nog ben, ben ik alleen voor mij.
Herman de Coninck
Ik heb een tuinpoort die toegang geeft tot het pad naast mijn huis en de voor- en achterdeur. Omdat het huis ver naar achteren is uitgebouwd en onoverzichtelijk is, heb ik de poort (die aan de straat ligt) altijd op slot. Op die manier loopt niet zomaar iedereen in en uit en kan ik toch de deuren van het slot laten als ik thuis ben.
Vroeger, toen die poort nog niet afgesloten was liepen mensen wel eens zomaar door naar binnen. De overbuurman had daar een handje van. Die stond wel eens onder aan de trap te roepen terwijl ik boven onder de douche stond 's morgens vroeg. Enr ik heb ook wel eens een postbode aangetroffen in de keuken met een pakje in zijn hand op zoek naar de bewoners. "Ik was maar even doorgelopen", zei hij.
Dat gebeurt dus niet meer omdat de poort sinds enige jaren afgesloten wordt dicht. Althans, dat denk ik dan. Vanmiddag stond ik even een appel te schillen aan het aanrecht toen er ineens op het keukenraam werd getikt. Ik schrok me echt helemaal rot. Het bleek een man van een pakketdienst te zijn met een pakje voor mij. Hans, die even wat was komen halen, had verzuimd de poort af te sluiten (dat overkomt hem gelukkig zelden) en de man had de bel niet gezien. Gelukkig was ik net in de keuken anders had de man misschien - net als die postbode vroeger - ineens in mijn huis gestaan. Brrr, ik moet er niet aan denken.
Het is een culinair en gastronomisch standaardwerk en vandaar dus ook de titel van het nieuwe en 736 pagina dikke boek van Johannes van Dam. Wie heeft niet ooit een column van hem gelezen of is op zijn voorspraak bij een restaurant terecht gekomen? Johannes van Dam is bekend door zijn journalistieke werk voor het Parool en Elsevier dat beroemd is bij lezers en berucht bij restauranthouders. Als hij een 9 uitdeelt dan is het bewuste restaurant verzekerd van een volle bak voor de komende periode. Ik heb mij regelmatig laten leiden door de columns van Van Dam en ben er nooit in teleurgesteld maar vaak door verrast.
Vijfentwintig jaar ervaring heeft hij samengevat in deze Dikke en het is nog niet af, zo laat hij weten in allerlei interviews. Hij schijnt zelf trouwens ook niet onverdienstelijk te koken dus ook recepten van eigen hand zijn te vinden in zijn boek. De eerste druk is al uitverkocht en de tweede nog niet beschikbaar maar het is natuurlijk wel een perfect kado en bestellen kan via onderstaande link. Ik neem het in ieder geval op in mìjn verlanglijstje dus voor wie mij wil verrassen...
DeDikkeVanDam
J. van Dam
Ik koos voor deze Dichters op Dinsdag het thema Tuin of Garden omdat me dat in deze tijd rond midwinter doet denken aan de zomer die wat mij betreft weer snel mag komen. Het gedicht waarmee ik de aftrap wil doen is van Rutger Kopland met de titel 'Een tuin in de avond' uit 'Tot het ons loslaat' uit 1997.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Tuin in de avond
Er gebeuren dingen hier en ik ben de enige
die weet welke
ik zal ze noemen en ook zeggen waarom
er staat een oude tuinbank onder de appelboom
er ligt een oude voetbal in het gras
er komen oude geluiden uit het huis
er is oud licht in de lucht
dit gebeurt hier: een tuin in de avond
en wat je niet hoort en niet ziet ? de plekken
waar we kuilen groeven en
die huilend dichtgooiden
ik vertel dit omdat ik niet alleen wil zijn
voordat ik het ben
Geïnteresseerd in de dichtbundel?
Tot het ons loslaat
Rutger Kopland
Ik vind de tijd zo snel gaan de laatste tijd. Het lijkt gisteren dat het jaar 2005 begon en nu hebben we nog maar een paar weken en dan is het alweer 2006. Als je net het weekend achter de rug hebt en even niet oplet dan is het al weer vrijdag en heb je nog een heleboel klusjes liggen die je allemaal had willen doen die week. Met mijn verjaardag in mei had ik al het gevoel dat ik er nog niet aan toe was en dat heb ik nu weer. Binnenkort is het Oud en Nieuw en ik ben mentaal nog ergens in het begin van de herfst. Ik weet dat meer mensen er last van hebben en dat ik de enige niet ben. Vriend P gaf laatst toe aan het zelfde fenomeen te lijden. Wat is dat toch? Zou het de leeftijd zijn? Is het dat er zoveel informatie op ons af komt dat het lijkt alsof het daarom zo voorbij vliegt? Bovendien als de tijd zo snel gaat heb je steeds het gevoel dat je geen tijd hebt. Heb jij dat nou ook?
De foto is van het horloge van mijn opa uit de tijd toen iedereen nog tijd had (klik voor grotere foto).
Update
Naar aanleiding van de reactie van
Geespot hier een link naar het door haar genoemde boekje:
Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt
D. Draaisma
klik foto's voor vergrotingAfgelopen zaterdag waren we in het
Bimhuis voor het
European TryTone Festival 2005. Gastprogrammeur
Wiek Hijmans had een fantastisch programma samengesteld waar het publiek de jazzvingers bij kon aflikken. De laatste plaats op het programma was gereserveerd voor de Noorse band
Farmers Market, wiens roem hen al was vooruitgesneld als populaire live-act.
In 1991 werd de band opgezet door jazzstudenten van het conservatorium van Trondheim. Aanvankelijk speelden ze free-jazz maar al snel werden ze gegrepen door de Bulgaarse volksmuziek die nog steeds een belangrijk ingrediënt is in hun performance. Ze spelen nu 'Speed Balkan Boogie', zoals ze dat zelf noemen, waarmee wordt aangeduid een mengeling van jazz, pop, Bulgaarse muziek, humor en energie.
Hijmans zegt er over: "Voor mij betekent dat muziek die vermakelijk, virtuoos en origineel is. De bezoeker krijgt een pakket post-jazz voorgeschoteld waarin de belangrijkste ingrediënten levendigheid, humor en gevoeligheid zijn. Een ongelofelijk spectaculair circus, waarin Scandinavische slimmigheid geconfronteerd wordt met Bulgaarse hitsigheid". Dat heeft hij wat mij betreft goed beschreven want het dak ging er af zaterdagavond in het Bimhuis.
Lees meer...
Overal om mij heen barst de kerstkoorts los. Bij AH struikel je over de kerstbomen en kerststerren, er verschijnen steeds meer smaakvolle decoraties en ook wanstaltige kitschversiering (klik klik) in huizen of straten en de ene boom na de andere verrijst op de vloer of daalt (heel modern) af van het plafond. Het midwinter-familie-kneuterfeest kan binnenkort weer beginnen want van de Christelijke betekenis van Kerstmis trekken nog maar zeer weinig mensen zich wat aan. Samenzijn met familie en/of vrienden en dan vooral smaakvol gedecoreerd en voorzien van modieuze happen uit verantwoordelijk ingrediënten, dat is waar Kerstminnend Nederland voor gaat. Of voor de glamour-party-variant waarbij tout hip & trendy wil zijn of gezien wil worden.
Wij niet. Wij gaan dit jaar lekker even uitwaaien op het Duitse waddeneiland Sylt. Even geen verpichtigen, kerstlichtjes of bomen voor ons maar lopen op het strand, weer en wind opsnuiven, een spelletje scrabble 's avonds, een lekker boek mee en niets hoeven. Heerlijk!
Wat ga jij doen met Kerst?
klik foto's voor vergroting
De CD 'I Claudia' verblijft al een tijdje op mijn iPod: aangename interessante en genietbare akoustische klanken ondersteund door een warme bas en markante drums. Ik heb het nooit hellemaal als jazz beschouwd. Het heeft ook iets minimalistisch en avantgardistisch; muziek gecomponeerd door de New Yorkse drummer John Hollenbeck (foto midden). Het is niet zo gebruikelijk dat een drummer tevens de belangrijkste componist is in een groep. Al helemaal niet als er door de wol geverfde muzikanten als Chris Speed (sax en foto rechts) en Drew Gress(bas) in de The Claudia Quintet zitten. Ik was er dan ook benieuwd naar om ze eindelijk in het Amsterdamse
Bimhuis eens live te ervaren.
Lees meer...
Vandaag is
zij jarig en dat vierden we gisteren al in het voormalige Haarlemmermeerstation in Amsterdam, waarin nu het populaire Cafe Restaurant
Prins H is gevestigd. Sab wordt 30 vandaag dus het is een bijzondere verjaardag en daarom kreeg ze van Hans een prachtige bos kerstrozen en van mij een kaartje voor een voorstelling naar keuze.
Wij hadden nog niet gegeten toen we daar aankwamen dus we wilden even een salade eten en dat kon. Overheerlijke salades moet ik zeggen. Echt een aanrader, zowel die van mij met coquilles St. Jacques en rivierkreeftjes, als die van Hans met eendenborst. Ook het toetje, dat bestond uit een mengeling van allerlei gegratineerde exotische vruchten met sabayon en lycheesorbetijs, was verrukkelijk. Alleen de bediening was jammer genoeg niet van het niveau van het eten. Niet alleen was het langzaam en moesten we alles wel twee keer vragen, ook zag onze serveerster een storing in het pinapparaat aan voor een disfunctioneren van mijn bankpassen (ik probeerde er wel drie) en werden ons twee glazen wijn van andere mensen in rekening gebracht. Een donker wolkje boven een heerlijke maaltijd.
Het moet trouwens wel gezegd worden dat je heel luxueus gratis kunt parkeren achter Prins H. Waar vind je nog een kroeg in Amsterdam met zo'n voorziening? De foto hierboven vond ik in de Wikipedia.
Some men see things as they are and ask: "Why?".
Others dream things that never were and ask: "Why not?"
George Bernard Shaw
klik foto's voor vergroting
Muziekcentrum Vredenburg wordt nog wel eens over het hoofd gezien als jazzpodium, althans bij Jazz puristen. Het loont de moeite om regelmatig het Vredenburg programma te checken. Zo was daar kortgeleden nog het trio Rein de Graaf met 4 saxofoon-giganten waaronder Lew Tabackin en Don Braden. Daarnaast zijn er natuurlijk ook nog regelmatig de Jazzimpuls dubbelconcerten.
Jazzimpuls is een stichting die onder voorzitterschap van Bob Hagen Jazz weer terug brengt naar theaters waar Jazz langzaam aan het uitsterven was. Dit zou laagdrempelige Jazz weer onder de aandacht moeten brengen van een nieuw publiek. Met per jaar 120 dubbelconcerten in veertig theaters zou dat toch moeten lukken! We deden
hier al eerder verslag van een van de eerste Jazzimpuls concerten.
Afgelopen woensdagavond was er weer zo'n dubbelconcert van het tegen jazz aanhangende kwartet José Lopretti, na de pauze aangevuld met zangeres
Beatriz Aguìar. Lopretti en Aguìar zijn beiden afkomstig uit Uruguay en hebben los van elkaar een muzikale carrière opgebouwd in Zuid- en Noord-Amerika en Europa. Beiden componeren ze voor zichzelf en anderen. Jazz is zo'n beetje de universele wereldmuziek aan het worden, maar het jazzgehalte was toch aan de magere kant die avond. Het publiek had daar kennelijk geen moeite mee en genoot van de warme Zuid-Amerikaanse klanken.
Lees meer...
Op
Marketingfacts las ik een bericht over een alarmerende uitspraak van een Duitse rechtbank. Die uitspraak werd gedaan in een zaak tussen een online tijdschrift en een bezoeker van de site, die anderen had opgeroepen massaal een programma te gaan downloaden op een bepaalde server waardoor die server overbelast raakte. De rechter oordeelde dat het online tijdschrift verantwoordelijk is voor wat bezoekers aan commentaar plaatsen. Dat een commentaar achteraf verwijderd is doet aan deze verantwoordelijkheid voor een onrechtmatigheid niet af. Dus als een bezoeker van een weblog een onrechtmatige daad pleegt middels zijn commentaar dan is de weblogeigenaar daarvoor aansprakelijk. Dat is de consequentie van deze uitspraak. Heise, de uitgever van het tijdschrift, gaat in hoger beroep maar als dit een trend is die ook voor de Nederlandse rechter overeind blijft dan heeft deze uitspraak grote gevolgen voor interactieve websites zoals weblogs, nieuwsgroepen, gastenboeken enzovoort. Kijk
hier voor het artikel over deze uitspraak. Op het plaatje een server die al in de problemen komt gewoon door de eigen rommel.
We've got this gift of love, but love is like a precious plant. You can't just accept it and leave it in the cupboard or just think it's going to get on by itself. You've got to keep on watering it. You've got to really look after it and nurture it.
John Lennon
9 oktober 1940 ? 8 december 1980
De opkomst van het internetgebruik heeft een tijdbom gelegd onder het auteursrecht zoals wij dat nu in de Nederlandse wet kennen. Met name in de sfeer van de handhaving zijn er natuurlijk enorme problemen in cyberspace. Dat er iets moet veranderen dat staat wel vast maar hoe dat is een onderwerp van hevige discussie. Er is een stroming die van mening is dat er veel strengere maatregelen genomen moeten worden tegen auteursrechtinbreuken. Een vertegenwoordiger van die stroming is de Stichting Brein, die in dat kader al enige jaren op jacht is naar de aanbieders van illegale (muziek)bestanden. Maar gelukkig zijn er ook nog mensen die een andere mening hebben over deze kwestie. Autoriteit op dit gebied is Creative Commons bedenker Lawrence Lessing die van mening is dat de piraterij bij een harde aanpak alleen maar een veel grotere kans heeft om in een schemergebied terecht te komen net zoals bij drugs is gebeurd en dat het niks oplost. Hij pleit voor een gedeeltelijke tolerantie al was het alleen maar om er grip op te houden.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Vlaamse pop- en rockgroepen zijn razend populair in Nederland en daarbuiten. dEUS heeft zo ongeveer de 'U2-status' bereikt en in hun kielzog raken er steeds meer Vlaamse groepen bekend. Muziekblad
Oor ondersteunt die kwaliteit en is, onder andere door uitgifte onlangs van de CD 'Vlammende Vlamingen', mede debet aan de bekendheid van veel groepen. Sinterklaasavond 5 december is nu niet bepaald een gelukkig gekozen avond, maar de Belgen waren zich dat bewust en haakten handig in op dit oer-Nederlandse feest door pakketjes uit te delen met pepernoten, marsepein, spekjes en een mandarijntje. Ook de aankondigingen van de groepen ging op (sinterklaas)rijm. Op het programma in de
Brakke Grond stonden Tomàn en PJDS.
Lees meer...
Heb je het ooit zo zout gegeten? Nou pakt de Gemeente Haarlemmermeer haar verantwoordelijkheid door het cellencomplex op Schiphol-Oost te willen sluiten op korte termijn vanwege de onveilige situatie en nou steek Donner daar bij Koninklijk Besluit een stokje voor. De sluiting wordt daarmee opgeschort tot 24 april volgend jaar.
Ik ben even het spoor bijster. Iedereen liep te hoop tegen de laksheid van de gemeenten ten aanzien van de handhaving van veiligheidsvoorschriften ten tijde van de vuurwerkramp in Enschede en de nieuwjaarsbrand in Volendam. Nou zijn er doden gevallen bij de recente brand in het cellencomplex voor uit te zetten asielzoekers en nou laat Donner willens en wetens een aantoonbaar onveilige situatie bestaan! Kan iemand mij uitleggen hoe dat zit?
Vandaag vanaf 11.00 uur is het zover en kunnen er EU domeinnamen worden geregistreerd voor bedrijven of personen die in het bezit zijn van een gedeponeerde merknaam. Dat is natuurlijk vooral van belang voor bedrijven met een Europese uitstraling en/of ambitie. Het is ook mogelijk om een naam die al als .nl of .com bestaat nu voor .eu te registreren en dat is met name handig omdat de .com namen vooral in het bezit zijn van Amerikaanse bedrijven.
Vanaf april 2006 zijn EU domeinnamen beschikbaar voor iedere Europese burger.
Hmmm eens even kijken... zullen we miwian.eu aanvragen? Nee toch voorlopig maar even niet .
Voor de DiDi met het thema
trein koos ik het gedicht 'Trajekt' van Peter Berger uit 'De twee seizoenen van liefde'. De foto maakte ik begin van dit jaar op het station van ons dorp (klik voor groter).
Ik kijk vanuit de trein
over polders. Het dagelijks trajekt
zweeft zonder horizon in de mist:
een land van eksters.
op het grasland staan verstrooid
wat koeien en losse schapen
bewegingloos alsof ze slapen
in de vochtige atmosfeer.
het wordt dus herfst.
het wordt het vertrouwde weer.
op een kladje schrijf ik
na maanden stilte
de bijpassende woorden neer
rustig, niet onaangenaam verdrietig,
niet ongeroutineerd.
Ik stuitte pas heel toevallig op de schilderijen van Carel Janssen en was er meteen door getriggerd. Hij maakt schilderijen van dieren in omstandigheden waarin je ze normaal niet tegenkomt maar met een houding alsof ze op die plek thuis horen. Janssen noemt het zelf zielsverhuizingen. Dieren maar ook gebouwen worden uit hun eigen context geïsoleerd en in een andere natuurlijke omgeving geportretteerd. Hierboven zie je koeien, zebra's en neushoorns op het strand maar op de site zijn nog meer voorbeelden te zien. De kleuren van zijn schilderijen zijn ook schitterend met een grote voorliefde voor bleke blauw/beige tinten. Kijk
hier voor meer info en meer schilderijen.
Een reisje met de trein op en neer naar Amsterdam brengt voor ons altijd weer de nodige gedoe met zich mee. We zijn zojuist weer thuis aangeland en de keuze voor 'trein" als thema valt dan vanzelf op zijn plaats. Als uitgangspunt koos ik het nummer Downtown Train van Tom Waits. Het nummer is te beluisteren in de
jukebox.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Downtown Train
Outside another yellow moon
Punched a hole in the nighttime, yes
I climb through the window and down the street
Shining like a new dime
The downtown trains are full
With all those Brooklyn girls
They try so hard to break out of their little worlds
You wave your hand and they scatter like crows
They have nothing that will ever capture your heart
They're just thorns without the rose
Be careful of them in the dark
Oh if I was the one
You chose to be your only one
Oh baby can't you hear me now
Chorus:
Will I see you tonight
On a downtown train
Every night its just the same
You leave me lonely, now
I know your window and I know its late
I know your stairs and your doorway
I walk down your street and past your gate
I stand by the light at the four way
You watch them as they fall
They stay at the carnival
But they'll never win you back
Chorus:
Will I see you tonight
On a downtown train
Where every night its just the same
You leave me lonely
Will I see you tonight
On a downtown train
All of my dreams just fall like rain
All upon a downtown train
Sinterklaas was gisteren hier maar ook op het internet is hij druk aan de gang. Onder andere wordt dat duidelijk op de site van
SuperoLog waar een hele groep webloggers een digitale pakjesavond houdt. En iedereen mag meegenieten, ook als je zelf niet mee doet. Kijk maar eens
hier wat een fantastische surprises en gedichten er zijn gemaakt door iedereen!
Ik had
Chell getrokken en maakte een gedicht, een muziekje en een fotoanimatie voor haar. Zoek mijn surprise voor Chell maar op in de
lijst of klik
hier om er rechtstreeks naar toe te gaan. Het plaatje dat je hierboven ziet (klik klik) is een onderdeel van mijn kadootje.
Het gedicht en de mooie surprise die ik van Chell kreeg vind je
hier. Ze telde 177.613 woorden, lol!
klik foto's voor vergroting
Lew Tabackin is voorlopig mijn nieuwe saxofoon-held! Wat een man, wat een persoonlijkheid en wat een intensiteit! Het raakt mij als muzikanten authentiek zijn en daarnaast compromisloos in hun spel. Lew is zo iemand. Afgelopen vrijdag vond hij met behulp van collega-tenorsaxofonist Don Braden en het Rein de Graaf Trio in het
Bimhuis de sax opnieuw uit.
Inventief, creatief, energiek, het is allemaal van toepassing. Overtuigend vanaf de eerste noot. Dat had ik in eerste instantie minder met Don Braden. Die kwam wat mij betref later pas goed uit de verf, met als hoogtepunt zijn vertolking van de ballad 'The Nearness of you'. Tabackin is een man die zijn hele wezen in zijn spel gooit, uitdaagt, duelerend met Braden of met drummer Erik Ineke en uiteindelijk toch weer harmoniseert. Het spontane vraag-en-antwoord-spel tussen de twee tenoristen was fenomenaal. Terwijl bas, piano en soms ook drums af en toe gas terug namen gingen de saxofonisten door, zonder de connectie met het nummer harmonisch en ritmisch kwijt te raken. Veel improvisaties en experimenten met de melodielijn om daarna elkaar een beetje uit de tent te lokken. Alles wat je met twee saxen kon doen kwam aan bod. Het gaf een kick en het aanwezige publiek ging regelmatig uit hun dak.
Het spel van Tabackin genereert zoveel voelbare energie dat zijn eigen lijf er nauwlijks raad mee weet. Hij zwaait dan met zijn benen of stampt met zijn voet op de grond. Leuk en charmant om te zien! Behalve een gigant op de sax is hij ook een begenadigd dwarsfluitspeler, met een geheel andere muzikale persoonlijkheid. Wederom expressief maar ook ingetogen en meditatief, met een meer oosters karakter. Een hoogtepunt was Lews intepretatie van het liefelijke 'Sunset And The Mocking Bird' dat Duke Ellington voor Queen Elizabeth schreef.
Lees meer...
Nou die Sint die heeft ons wel verwend zeg! Voor ons allemaal was er een hele stapel pakjes en ook nog schitterende surprises en gedichten. Van links naar recht zie je het hoofd van Hans dat vol met spaghetti zat, één van de aspecten van Amanda's leven en een schitterende snoephuisje dat een belangrijke boodschap bevatte (klik voor vergroting).
Wij vieren morgen Sinterklaas en - hoe leuk ook - het is toch ieder jaar weer stressen op het laatst. Hans is op dit moment nog druk in de weer met zijn surprise en ik ben klaar (behalve de dingen die ik op het laatst nog moet toevoegen). Knutselspullen heb ik wel in huis over het algemeen dus als het idee er is dan komt de uitvoering van het ontwerp wel in orde. En voor gedichten moet je echt even in de mood zijn vind ik. Onmisbaar daarbij is het Nieuw Prima Rijmwoordenboek dat al helemaal uit elkaar valt maar nog altijd goede diensten bewijst. André Hazes gebruikte dat ook om zijn songteksten mee te maken heb ik begrepen. Ik had ook een site gevonden met rijmwoorden maar die is de hele dag al onbereikbaar daarom ben ik blij dat ik mijn oude boek nog heb.
Nu moet ik alleen nog voor maandag een digitale surprise maken plus een gedicht voor het 'webloglootjes trekken'. Daar moet ik nog maar eens een nachtje over slapen. Ik durf het bijna niet te vragen maar eh, heeft iemand nog een idee voor mij? Mijn creativiteit is op dit moment even helemaal uitgeput.
In afstand nemen ligt de wijsheid
van de onzekerheid besloten...
Door de wijsheid van de onzekerheid
raken we vrij van ons verleden,
van het bekende, van de gevangenis
van de conditionering.
En in onze bereidheid in het onbekende,
het veld van alle mogelijkheden, te stappen,
geven we ons over aan de creatieve geest
die de dans van het universum choreografeert.
Deepak Chopra - De wet van het afstand nemen.
In 1975 hoorde ik voor het eerst van Fernando Lameirinhas die toen met zijn band Sail Joia een hit had met het swingend nummer Amsterdão. Daarna verloor ik hem lang uit het oog totdat ik via een dierbare vriend weer in aanraking kwam met deze Portugese Nederlander. We schreven eerder over het
jubileumconcert in Carré van
Fernando Lameirinhas en gisterenavond bezocht ik het programma Morna Fado in het
Beauforthuis.
'Morna Fado is een voorstelling over de schoonheid van de melancholie, saudade en sensualiteit van Portugal en de Kaapverdische eilanden, gecombineerd met de sterke, onderliggende hartslag van het oeraardse Afrika', zo lees ik op de flyer. Het programma wordt normaal gespeeld door een kwintet maar gisterenavond door een trio waarin Fernando Lameirinhas wordt bijgestaan door zijn broer Antonio Lameirinhas op basgitaar en Juan Pablo Dobal op de vleugel. Het Beauforthuis past Fernando Lameirinhas als een handschoen en omgekeerd en dat heeft te maken met sfeer. Fernando is niet alleen een bevlogen artiest die met zijn mengeling tussen fado en allerlei andere muziekstijlen iedereen weet te bekoren maar hij is ook nog eens een beminnelijke theaterpersoonlijkheid die met zijn charmante performance meteen in contact is met het publiek.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Oene van Geel en Jeroen van Vliet zijn twee muzikanten die vreselijk actief zijn en in tal van bezettingen spelen. Toch hadden ze de onbedwingbare behoefte om samen iets te doen. Tijdens een festival in Parijs ontstond het idee. Beide heren hebben het serieus aangepakt. Oene is vele malen naar Tilburg afgereisd om aan de vleugel bij Jeroen thuis de wederzijdse composities in te studeren. Jeroen en Oene zijn beide begaafde componisten, dus het lag voor de hand om uitsluitend eigen werk te spelen. Gisterenavond in het
Sju-huis te Utrecht was het dan zover: hun eerst try-out voor publiek. Ik was er een half uurtje voor aanvang en werd in een vrijwel leeg Sju-huis hartelijk verwelkomd door Oene die ik, begin vorig jaar voor het eerst ontmoette toen ik
De Wereldband fotografeerde waar hij destijds deel van uit maakte. Sindsdien kom ik hem regelmatig tegen.
Lees meer...
Een falende opvoeding van ouders vergroot het crimineel gedrag van kinderen. Dat is de mening van een groot deel van de Nederlandse bevolking. Veel mensen vinden dat ouders veel meer aandacht moeten besteden aan de opvoeding en vorming van hun kinderen. Het idee er achter is dat een betere opvoeding en een brede algemene ontwikkeling criminaliteit onder jongeren voorkomt en het verantwoordelijkheidsgevoel vergroot. Dat blijkt uit de
Belevingsmonitor die afgelopen voorjaar voor de vijfde keer werd uitgevoerd. Er kwamen in dit onderzoek, dat eens per kwartaal wordt gehouden, zeven thema's aan de orde waaronder criminaliteit, onderwijs & kennis en openbare veiligheid.
Opvallend vind ik ook dat een overgrote meerderheid van de ondervraagden (92 %) van mening is dat ouders in eerste instantie verantwoordelijk zijn voor de vorming van hun kinderen. Ik weet niet of veel onderwijzers en docenten het wel zo ervaren dat ouders die verantwoordelijkheid ook nemen. Volgens mij schorst het daar nog wel eens wat aan.
De plaatjes (klik klik) zijn in ieder geval wel bekend bij de oudere lezers van Miwian en werden gemaakt door Cornelis Jetses, de tekenaar van Ot en Sien en het ouderwetse leesplankje.
Vandaag gingen eindelijk de medewerkers van de publieke omroep in actie. Ik had eigenlijk verwacht dat ze het al veel eerder zouden doen. Bij het programma "De wereld draait door" kwam presentator Matthijs van Nieuwkerk even uitleggen dat er sprake was van een actie en voor de rest was het stil, het publiek wachtte en de presentatietafel bleef leeg. Later bij "De leugen regeert" gebeurde hetzelfde en legde Felix Meurders een verklaring af over de actie. Hier was het niet stil maar zagen we allerlei omroepmedewerkers met elkaar discussiëren en het publiek geïnterviewd worden. Wij keken er naar en hoorden alleen geroezemoes. De sites van "De wereld draait door" en de leugen regeert" (wat een titels in dit verband trouwens) staan op
zwart en tonen alleen een verklaring. Ik ben het er van harte eens en steun alle acties die tot doel hebben iets van kwaliteit te behouden op de Nederlandse televisie. Dat we daarvoor afhankelijk zijn van de publiek omroep is MIJ wel duidelijk.
Update
Ook Paul de Leeuw doet mee met de actie in zijn programma Pauls Parenavond. Hij houdt een gloedvol bevlogen betoog waarom de huidige plannen niet door moeten gaan. Een oproep om te luisteren naar de programmamakers en niet te gaan voor het eenvoudige amusement en de enkelvoudige formats. Kortom een appèl om visie te hebben en die uit te dragen. Bravo!!!
Vandaag is dat dag dat de challenge voor november moet worden gepost van de '
26 things'.
Hier kun je mijn 26 dingen van deze keer vinden en hierboven zijn drie van de 26 foto's te zien (klik klik). Als je in de Flickrset met je cursor naar een plaatje gaat en hem daar even boven laat staan, dan krijg je de titel te zien. Vanwege het tijdsverschil is posten nu nog niet mogelijk op de site dus als je nog mee wilt doen dan heb je nog wel een paar uurtjes de tijd!
Manon Ossevoort, die op haar trekker op reis is naar de Noordpool is nu bij de piramides en op weg naar Soedan (klik klik). Ze volgt ongeveer dezelfde route als mijn vrienden
Peter en Karin die op de fiets op pad zijn en naar Zuid Afrika fietsten. Alleen Manon heeft een volgwagen en Peter en Karin hadden alleen elkaar en een tentje. Maar de verhalen van allebei zijn zeer de moeite waard. Meer over Manon, haar reis en wat ze allemaal meemaakt kun je vinden op haar
site en over de avonturen van Peter en Karin kun je
hier lezen (zij maken zich nu klaar voor de oversteek naar Azië).
Kunstenares
Mathilde Hemmes heeft de Klaas Dijkstra Academieprijs gekregen voor haar videofilm 'stuiterkuikens', een afstudeerproject voor de Kunstacademie Minverva in Groningen. In de film toont ze dode eendagskuikens die ze heeft opgevuld met stuiterballen om ze een levendig effect te geven (
filmpje). Ze heeft veel publiciteit gekregen waarvan het merendeel negatief van mensen die het walgelijk en dieronterend vonden. Hemmes zelf verweert zich door te onderstrepen dat de kuikens uit de diepvries van de dierenwinkel komen waar ze te koop zijn als voedsel voor bijvoorbeeld slangen. Bovendien vindt ze het hypocriet dat wij ons wel druk maken over de dominomus en haar stuiterkuikens maar niet over de dode baby's in arme landen.
Ik moet zeggen dat ik ook wel vind dat er veel ophef over is. Deze kuikens zijn niet speciaal voor dit doel gefokt in tegenstelling tot dieren die gehouden worden voor hun vlees of hun vel. We zijn het niet gewend om zo met dood om te gaan als Hemmes doet maar het is wel een manier om het thema in beeld te brengen. Kunst mag van mij wel wat schuren en grenzen opzoeken. Of ik het zelf nou een prijs zou hebben gegeven... dat denk ik niet. En wat vind jij?
Per 1 januari 2006 is de nieuwe gemeente Utrechtse Heuvelrug een feit en woon ik ineens in een gemeente met zo'n 50.000 inwoners. Vandaar zijn de herindelingsverkiezingen voor de gemeenteraad van de nieuwe gemeente. Er is sprake van geweest dat de gemeente gehuisvest zou worden in het gebouw van Hogeschool De Horst maar als dat doorgaat wordt dat een kwestie van enkele jaren. Er wordt nu voor de definitieve huisvesting gesproken over een verbouwing van het gemeentehuis van Doorn.
Ik geloof niet dat er nou echt zo veel zal veranderen voor ons maar het zal wel reuze wennen zijn voordat ik gewend ben om te zeggen: ik woon in Utrechtse Heuvelrug. Dat bekt toch helemaal niet!
Zo'n situatie van vorige week in Haaksbergen zet mij toch aan het denken over onze afhankelijkheid van electriciteit en communicatie. De Zwitsers hebben allemaal kelders vol noodrantsoenen en voorraden voor gevallen dat er extreem veel sneeuw ligt, maar wij zijn dat niet zo gewend. Toch maar eens een nooddoos aanleggen. De volgende attributen lijken me handig.
Kaarsen, lucifers, olielamp met bijbehorende olie, zaklantaarn (incl volle batterijen), EHBO spullen, radiootje op batterijen, opladers voor in de auto, aardewerken bloempot (om op gaspit een soort kacheltje mee te maken), skottelbraai (om op te koken), fleecedekens. houtblokken voor de allesbrander en noodvoedsel (crackers, blikjes groente, rijst, instantpuree, jam, blikjes vis etc.).
Iemand nog meer suggesties?
klik foto's voor vergroting
Het volgende scenario is niet ondenkbaar: je loopt op een maandagavond door Amsterdam, alleen of in goed gezelschap, en je besluit wat te gaan drinken of eten in een van de gezellige straatjes, waar de Wolvenstraat een onderdeel van is.
Café Brix ziet er wel aantrekkelijk uit en je gaat naar binnen. Het is er gezellig druk maar er is nog net voldoende plaats. Het wordt half negen en de eerste tonen van bas en piano klinken vanachter uit het restaurant. Het blijken bassist René van Beeck en pianist Rembrandt Frerichs te zijn! Het klinkt fantastisch en even later staat er ineens een zangeres te zingen. Iemand met een gitaarkoffer passeert je tafeltje en een nieuwe pianist neemt plaats achter de toetsen. Hé! is dat niet Thijs Cuppen? En die gitarist dan? Dat is Klaas Fopma! Hé, alweer een nieuwe jonge zangers. Je blijkt met je neus in de boter gevallen te zijn bij René van Beeck and Friends! die daar iedere maandagavond spelen.
Lees meer...
Voor DiDi dit keer het thema "Foto" met als aftrap het gedicht "Fotoos" van
Bert Schierbeek. Vat het thema ruim op dan zijn er een heleboel mooie songteksten en gedichten te vinden.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Wij maakten nooit fotoos
omdat wij dachten
wat wij zien
zien wij samen
en er is altijd.
Waar zijn nu die fotoos
die wij zagen?
Wat zie jij?
Wat zie ik?
Die foto die wij
nooit maakten?
Morgen, op 29 november 2005, is het
Download Day en kun je gratis en voor niks muziek downloaden van allerlei artiesten uit de hele wereld in ruil voor je steun aan de Make Trade Fair campagne van de
NOVIB. Er is muziek beschikbaar van Acda en de Munnik, Krezip, Zuco 103, Alicia Keys, Anastacia, Barbra Streisand, Bebel Gilberto, Shakira, Franz Ferdinand, Morcheeba, Sigur Ros, Christian Walz, Carl Cox, Moby, John Legend en vele anderen. Al deze artiesten hebben voor één dag hun muziek gratis ter beschikking gesteld ten behoeve van de steun aan eerlijke handel.
Klein probleempje voor de Apple-gebruikers, die nu eens aan het kortste eindje trekken, want voor ons zit er een addertje onder het gras. Wij kunnen gratis muziek downloaden maar daarna maximaal vijf keer gratis beluisteren. En om het op de iPod te zetten of op CD te branden moet de muziek eerst aangeschaft en dus betaald worden. Reden daarvoor is de FairPlay DRM waarmee de Mac werkt en die Apple niet wil geven aan anderen.
Hier kunnen de Macgebruikers er wat meer over lezen.
Ze zijn er weer, de Artbags van de actie
Stop Aids Now. Ze zijn weer prachtig dit jaar en kosten maar 5 euro. De geheel vernieuwde ArtBag is dit jaar ontworpen door modeontwerpers Viktor& Rolf (l), tekenaar Dick Bruna, fotograaf Carli Hermès (m) en kunstenaar Clemens Briels (r). Je kunt ze ondermeer kopen bij De Bijenkorf, Esprit, Fair Trade Shops, Wereldwinkels, Levi's Stores en Dockers Stores. 't Is een mooi kadootje voor de feestdagen en je helpt er aidspatiënten overal ter wereld mee.
Als we nergens naar toe gaan op zondag dan genieten we altijd met volle teugen van al het moois dat op Nederland 3 aan ons voorbij trekt. De TV-dag begint met
Vrije Geluiden waarin over het algemeen wel iets interessants te zien is vooral op het gebied van jazz en wereldmuziek. Afgelopen zondag genoten we van saxofonist Benjamin Herman (die voor de tweede keer zijn Edison Jazz Nationaal 2005 in ontvangst nam), violiste Marike Verheul en van Les mystère des voix Bulgares.
Daarna is
Buitenhof aan de beurt met interessante en actuele discussies. Dat is wat meer mijn programma dan van Hans en staat meestal aan op de achtergrond tijdens de zondagse brunch. Vervolgens is het Magazine
Boeken&cetera aan de beurt dit keer over het boek Wereldrevolutie, de communistische beweging van Marx tot Kim Jung Il. Indrukwekkende beelden van Ceaucescu die de mensen voor zich liet klappen totdat HIJ besloot het te beëindigen.
Lees meer...
Heb je weinig ruimte in huis en wil je toch een lekker deuntje spelen? Dan neem je toch gewoon een opvouwbare piano (klik klik)! Voor een luttele 100 euro kan je je waar je maar wilt uitleven op het klavier. Ongetwijfeld moet je wel wat inleveren op geluidskwaliteit, want ik neem niet aan dat je voor die 100 euro het geluid van een Steinway of Yamaha kunt produceren, maar je piano kan zelfs mee op vakantie. Meer weten? Kijk
hier.
Vrijdag sprak de Hoge Raad zich uit in de zaak Lycos-Pessers en die uitspraak zou wel eens een verandering teweeg kunnen brengen voor veel webloggers. Er zijn mensen die van mening zijn dat anonimiteit op het internet door deze uitspraak verleden tijd is geworden.
Brein ziet in het arrest aanleiding om een verhevigd offensief te starten tegen gebruikers van Kazaa.
In deze zaak ging het om een klant van provider Lycos die op zijn eigen website de postzegelhandelaar Pessers had beschuldigd van oplichtingspraktijken bij de verkoop van zegels via een internetveiling.
Pessers pikte dat niet en ging naar de rechter omdat hij wilde weten wie hij tegenover zich had zodat hij schadevergoeding kon vorderen. Hij eiste van Lycos dat deze NAW-gegevens van de klant zou bekend maken en de doorgifte van de gewraakte website onmiddellijk zou staken. Nadat eerst de rechtbank en het gerechtshof zich hadden uitgesproken over de kwestie heeft nu de Hoge Raad geoordeeld dat Lycos de NAW-gegevens van de klant bekend moet maken.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Improviseren, acteren, samenspelen, anticiperen, lef, verrassend, ontwapenend, lachen, kijken, luisteren, alertheid en energiek, dat alles is theaterport. Het is een vorm van theater waarbij improvisatiewedstrijden voor publiek worden gehouden. Heel onvoorspelbaar, veel interactie met het publiek en niet alleen voor toeschouwers maar soms ook voor spelers verrassend, dat kenmerkt deze theatervorm. Het sportaspect is aanwezig in de vorm van rechters die de teams beoordelen, hun vonnis vellen, punten toekennen aan de teams of rode (bij gebruik van -ismen) en gele kaarten (bij blokkades) uitdelen.
Het publiek bepaalt waar de scenes over gaan: wie, wat, waar, waarom en hoezo. Het kan bewondering voor de spelers tonen door rozen te gooien op mooie of ontroerende momenten maar ook afkeuring voor de beslissing van de rechter door het gooien van natte sponzen. En niet alleen de rechter geeft punten, ook het publiek stemt welk team het beste scoort in een bepaalde scène.
Het was voor ons de eerste 'life' kennismaking met theatersport dus we lieten ons verrassen als gast van theatersportvereniging
Plots... uit Utrecht die een wedstrijd zouden spelen tegen Kunst en Vliegwerk uit Arnhem. Door al het gedoe met de sneeuw en het openbaar vervoer had Kunst en Vliegwerk verstek moeten laten gaan en daarom werden we getrakteerd op een onderlinge wedstrijd van Plots die voor de gelegenheid twee teams van drie mensen had samengesteld. En we hebben er echt van genoten!
Lees meer...
Vandaag is het
Koop Niets Dag, een dag die bedoeld is om eens na te denken over consuminderen in plaats van consumeren. We kopen ons met zijn allen helemaal suf aan consumptiegoederen en op die manier doen we niet echt wat goeds met de wereld. Ik maak me er ook aan schuldig want ik kan de verleiding van nieuwe gadgets ook maar slecht weerstaan maar ik vind het wel goed om er eens over na te denken of het allemaal nou wel zo nodig moet. Nee dus. Een kritischer houding zou ons allemaal niet misstaan.
Studenten van de Willem de Kooning Academie in Rotterdam zetten hun creativiteit in voor Koop Niets Dag en bedachten
tientallen manieren om 'niets kopen' in beeld te brengen. Een paar voorbeeldjes zie je hier boven (klik klik). De schrijver Karel Glastra van Loon verwoorde het zo:
Een dier is meer dan een lap vlees
Een mens is meer dan een consument
Een land is meer dan een BV
Wat je doet is wat je bent
De school is toch geen markt
En de zorg toch geen product
Wie rijkdom niet kan delen
Is als mens totaal mislukt
Het rijke westen is geen eiland
En Europa is geen fort
Wie bang is voor wat vreemd is
Doet vooral zichzelf tekort
Blijf niet mokkend aan de kant staan
Stel een daad en toon je moed
Laat je woede hand in hand gaan
Met het goede dat je doet
Ik zag op Flickr bij allerlei mensen van die prachtige bollen.
Neneh gaf me het
recept voor dit moois waarvoor je wel Photoshop nodig hebt. En nu kan ik het ook. Van links naar rechts zie je een grapefruit, een notitieblokje en een ranonkelknop. Klik op de plaatjes voor groter en kijk in mijn
Flickrset voor meer.
Ik ben er in principe voor dat alles mag waaronder niemand lijdt. Dat betekent dat we moeten nadenken over wat mag en wat niet mag.
Andries van Dantzig
klik voor vergroting
'De strakst geklede man met een toeter', werd Benjamin Herman ook wel genoemd. Hij noemde zijn New Cool Collective een ?modern dansorkest voor de jeugd?. Regelmatig wordt zijn grootste verdienste genoemd dat hij en zijn band een brug vormen tussen jazz en popmuziek. Nu is er weer een prijs voor zijn CD Heterogeneity: De Edison Jazz Nationaal 2005. Hij nam hem gisteren in ontvangst van Paul de Leeuw toen hij optrad op diens Parenavond. Naast praten gaat hij Benjamin Herman ook spelen en een plaatje draaien zondagochtend!
Bron: nieuwsbrief 'Vrije Geluiden'.
Te zien: zondag 27 november om 11.00 uur op Nederland 3.
Recensie van een Benjamin Herman optreden.
Meer informatie via de
Vrije Geluiden site.
it's raining
it's pouring
the old man is snooring
he went to bed
and he bumped his head
and he couldnt get up
in the morning
Over het leven op
Schiermonnikoog, oftewel Skiermûntseac zoals het in het Fries heet, wordt op dit moment een serie uitgezonden op de EO. De Eilanders die erin geportretteerd worden noemen het eiland zelf ook wel 'Lytje Pole' dat letterlijk vertaald kan worden als klein stukje grond. Ik zag in de herhaling een klein stukje van de laatste uitzending en ik herkende veel stukjes van het eiland waar ik zoveel voetstappen heb liggen.
Ik was in de twintig toen ik er vaak kwam bij vrienden die er een kampeerboerderij en een manege hadden. Ik hielp dan met de paarden en maakte met toeristen ritjes naar het strand en de duinen. De manege werd gerund door Johannes, een Eilander die ooit koeien had gehouden maar later overgestapt was op paarden. Om en om met Liesbeth, een studente uit Groningen, reisde ik eens per 14 dagen naar Schiermonnikoog en kon er dan lekker het hele weekend paardrijden.
Het was natuurlijk niet altijd even druk met klanten en als er niet gereden moest worden dan trok Johannes er op uit om fuiken te zetten in de slenken (waarin hij paling ving) of te jutten op het strand. Ook gingen we wel eens mosselen en zeekraal zoeken, met een paard dat een wondje had naar de waddokter (de zee in) of maakten we een ritje alleen voor ons plezier. Met name bij die laatste ritjes kon het wel eens erg hard gaan op het strand. Het was of de paarden voelden dat het nu wel eventjes kon.
Lees meer...
Hoewel er hier in de wijde omgeving geen handwerkwinkel meer te bekennen is (de laatste verdween een half jaar geleden) en ook de HEMA al jaren geen wol meer verkoopt, is breien weer helemaal cool. Of haken, dat mag ook. Enfin alles met bolletjes wol of katoen. Je kunt natuurlijk aan een trui beginnen of een sjaal (als je alleen maar rechtuit kunt breien) maar een echte uitdaging voor een beetje breier/ster zijn deze iPodwanten (gezien bij
Gizmodo). Haal je breinaalden uit de mottenballen en koop (desnoods online) wat leuke kleurtjes wol dan kun je nog voor onder de Kerstboom voor je lief een paar breien. Hier vind je het
patroon.
Vandaag heb ik voor het eerst een rekening betaald met de nieuwe applicatie
iDeal waarmee je via een bepaald aantal bank kunt betalen in een webwinkel. Ik had een softwarepakketje besteld bij
Surfspot en die boden de mogelijkheid om met iDeal te betalen. Lastig vond ik wel dat ik alleen maar kon betalen van de rekening die ik ook gebruik om bij het telebankprogramma in te loggen en dat was in dit geval niet de rekening waarvan de software betaald moest worden. Van rekening wisselen na het inloggen bij de bank behoort niet tot de mogelijkheden jammer genoeg. Maar verder gaat het als een zonnetje en is het volgens mij een prima alternatief voor de creditcard. Kijk
hier voor een demo.
Update:
Als ik naar dat plaatje kijk moet ik de hele tijd aan de DA-drogist denken. Heb jij dat nou ook?
Deze week heb ik een interessant gastcollege bijgewoond van iemand van het
NHTCC dat zich bezig houdt met High Tech Crime oftewel misdaden die begaan zijn met en/of tegen informatie- en communicatietechnologie. Het blijkt dat er in de praktijk nauwelijks aangifte wordt gedaan van cybercrime. Dat is wel gek omdat zo'n iedereen er wel eens mee te maken krijgt in de vorm van spam, phishing, hacking of defacing. Webloggers weten helemaal wat het is om allerlei spammers buiten de deur te houden op je weblog. Maar dat is nog niet alles. Cybercrime gaat ook over fraude, bedreigingen, terrorisme, spionage, samenzwering, illegale handel, kansspelen, kinderporno, stalking, merkenvervalsing of piraterij via het internet. Er zijn voorbeelden genoeg bekend uit het nieuws van die laatste rij delicten.
We worden met zijn alleen steeds afhankelijker van internet en andere moderne middelen voor informatie en communicatie en daarmee worden we ook steeds kwetsbaarder voor aanvallen op onze systemen tenzij we high tech crime serieuzer gaan nemen. Daar is nu met het NHTCC een begin mee gemaakt en ook op deze
site kun je allerlei nieuws kunt vinden op het gebied van cybercrime.
Het aangifte doen is waarschijnlijk het gemakkelijkste via de site van
Nederland Veilig waarop je ook
internetaangifte kunt doen. Daarmee bereik je in ieder geval dat er registratie plaatsvindt van de delicten.
Overigens werd ook nog eens benadrukt dat het idee dat je je kunt beveiligen een fictie is, net als het idee dat je anoniem bent op het internet. Je moet het vergelijken met op straat lopen: je kunt wel een capuchon over je hoofd trekken en een zonnebril opzetten maar je kunt toch nog getraceerd worden omdat je overal sporen achterlaat.
En dan heb je zomaar per ongeluk een spreekwoord gefotografeerd (klik voor groter).
Naar aanleiding van een folder die ik in handen kreeg voor digitale TV ben ik op onderzoek uitgegaan. Het blijkt dat ik vergeleken met wat ik nu heb aardig wat geld kan besparen. Er zijn allerlei providers die zowel internet als TV en telefonie aanbieden en dat alles voor een concurrerende prijs. Ik kan daarmee tot wel 50 euro per maand besparen als ik het goed heb uitgerekend. Maar ik twijfel nog voor welke opties ik zal kiezen.
De goedkoopste, althans voorzover ik nu kan overzien, is Casema die een all-in pakket aanbiedt (digitale TV, internet en telefonie) met onbeperkte vaste telefonie voor 49,90 per maand voor het eerste jaar en daarna wordt het bedrag verhoogd tot 54,45 euro. Casema heeft bovendien op dit moment al digitale TV beschikbaar voor mijn regio terwijl KPN dat nog niet kan aanbieden in mijn woonplaats. Ook is het vergelijkbare pakket bij KPN iets van 15 euro duurder dan bij Casema. Daarentegen kan ik bij KPN mijn telefoonnummer houden en dat is dan ook wel weer een (relatief) voordeel. Ik vind belangrijk hoe de helpdesk, het serviceniveau en de storingsafhandeling is omdat ik mijn aansluiting ook bedrijfsmatig gebruik maar heb zowel van KPN als van Casema geen erg hoge pet op op dat punt. Ik neig op dit moment naar Casema maar wie heeft er al ervaring met deze all-in pakketten of eventueel ook met aanbiedingen van andere providers?
Eind oktober publiceerde het CBS cijfers waaruit blijkt dat criminaliteit onder vrouwen en meisjes toeneemt. Tussen 1998 en 2003 steeg het aantal verdachte meisjes en vrouwen dat verhoord werd met 48 procent en het aantal gedetineerde vrouwen steeg tussen 1995 en 2000 met 90 procent. Dat is natuurlijk wel veel hoewel de criminaliteit onder mannen nog altijd veel hoger is dan onder vrouwen.
Vrouwen hebben door de eeuwen heen vaak specifieke vrouwendelicten gepleegd. Voorbeelden zijn de bordeelhoudsters en de woekeraarsters of wat te denken van de kindermoorden (gepleegd door vrouwen die ongewenst zwanger werden) of gifmengsters zoals de Leidse
Goeie Mie.
Tegenwoordig is het trouwens helemaal niet zo ongewoon als vrouwen op hoge posities in de georganiseerde misdaad opereren zoals bijvoorbeeld Bettina Martens alias Bella Bettien of
Thea Moear alias The Godmother (op het plaatje zie je Thekla Reuten in de telefilm
Bella Bettien).
Criminoloog
Otto Pollak heeft wel een opmerkelijke theorie. Hij is van mening dat het helemaal niet zo is dat vrouwen minder crimineel zijn dan mannen maar juist dat hun misdaden minder zichtbaar zijn en dat vrouwen over een bedrieglijke aard en veel heimelijke talenten beschikken waardoor hun misdaden minder snel aan het licht komen. Ik moest wel lachen om deze theorie want of je het nu heimelijk en bedrieglijk moet noemen dat weet ik niet maar veel vrouwen zijn in ieder geval wel veel geraffineerder dan mannen.
DVD en boek
Ik koos voor deze DiDi met het thema Geur een klein maar prachtig gedichtje van
Frank Eerhart.
Zoals een dier
je zoekt
al om de geur
en zacht tegen je aan
zo zonder
iets te willen
er te zijn.
Bij de MacFreakdagen staat altijd traditioneel het 'Oud Hollands PC Werpen' op het programma waarbij de deelnemers om het verst moeten gooien met PC's en sinds dit jaar ook het 'Laptop Sjoelen' (voor wie wil weten hoe dat er uit ziet kan ik de
fotopagina's van voorgaande jaren van harte aanbevelen). Die wedstrijden worden gehouden met windowscomputers. Met hun eigen overjarige computers zijn veel Macgebruikers een stuk voorzichtiger. Menig oude Mac vindt zijn weg naar gebruikers die nog maar net komen kijken in het digitale bestaan en als een Mac zelfs daarvoor te oud is èn niet geschikt voor het museum, dan rest nog een carrière als MacQuarium (ik liet er lang geleden ook al eens een plaatje van zien). Op de plaatjes hierboven kun je zien hoe zo'n MacQuarium er uit ziet en
hier en
hier kun je instructies vinden hoe je zo'n ding zelf kunt maken. Ik persoonlijk vind de Cubeversie (middelste foto) het mooiste. In het computerbestand van ons bedrijf bevindt zich nog zo'n Cube dus wellicht dat mijn twee vissen binnenkort in een MacQuarium rondzwemmen in plaats van hun huidige huis-tuin-en-keuken-kom.
DiDi blijft nog even in '
The Bad Plus' sfeer. Ik zag ze dan ook nog maar zeer kort geleden (afgelopen zondag) in het Bimhuis te Amsterdam. Zij bewerkten het nummer 'Smells like teen spirit' van Nirvana tot een geheel eigen jazznummer. Vandaag het thema Smell / Geur met als uitgangspunt de tekst van Nirvana en de muziek van The Bad Plus die
hier te beluisteren is.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Smells Like Teen Spirit
Load up on guns, bring your friends
It's fun to lose and to pretend
She's over bored and self assured
Oh no, I know a dirty word
Hello, hello, hello, how low?
I'm worse at what I do best?
And for this gift I feel blessed?
Our little group has always been?
And always will until the end
Hello, hello, hello, how low?
And I forget just why I taste?
Oh yeah, I guess it makes me smile?
I found it hard, it was hard to find?
Oh well, whatever, nevermind
hello, hello, hello, how low?
With the lights out it's less dangerous?
Here we are now, entertain us?
I feel stupid and contagious?
A mulatto?
An albino?
A mosquito?
My Libido?
Yay, a denial
CD's
klik foto's voor vergroting
The Bad Plus staat bekend als een jazztrio met de kracht van een rockband en om hun eigenzinnige coverversies van o.a. Black Sabbath, Blondie, Björk, Nirvana, The Pixies, Aphex Twin en zelfs Abba's "Knowing me knowing you". Wie alleen daarvoor naar het uitverkochte
Bimhuis was gekomen, kwam bedrogen uit. Op een jazzuitvoering van Vangelis' "Chariotts of fire" na waren er nauwelijks covers te horen. De band was enigszins vertraagd en moest nog een soundcheck doen terwijl het publiek al in de aangrenzende ruimte aan het wachten was. Het was al aangekondigd dat er geen pauze zou zijn maar één lange set.
Het was op hun meest recente CD "Suspicious Activity" al een beetje te merken: tot voor kort was pianist Ethan Iverson nog de harmonische verbindende factor maar gisterenmiddag In het Bimhuis viel te constanteren dat ook de eigenzinnigheid in zijn spel toegenomen was. Die rol was in het verleden meer weggelegd voor drummer David King en bassist Reid Anderson. Dat maakte het concert er niet minder genietbaar op.
Iverson was degene die zo nu en dan op stond vanachter zijn piano om het trio voor te stellen en toelichting te geven op de nummers die ze speelden. Veel nummers van hun laatste CD aangevuld met nieuwe composities van voornamelijk Anderson en King. Na het openingsnummer "Pancake House" werd "Thrift Store Jewelry" gespeeld, gevolgd door het overweldigende "Rhinoceros Is My Profession", dat ontstond uit de afkeer van de bandleden voor het fenomeen stierengevechten. "Wat zou het leuk zijn als er een neushoorn de arena in kwam in plaats van een stier", aldus de met droge humor doorspekte toelichting van Iverson. "Chariots of Fire" werd gevolgd door "Giants", "Notice the difference" en "Anthem For The Earnest". De knorrende bas van Anderson stond in verhouding tot de drums en piano en in tegenstelling tot wat we gewend zijn van de CD's wat zacht. Anderson die de meeste composities op zijn conto heeft, leek weg te dromen op de muziek. Iverson spel was, zoals gezegd, veranderd in de zin van minder lyrisch meer percussief en staccato. De hyperactieve maniakale drumstijl van King is op zich al een unieke beleving, soms heel subtiel en dan weer met keiharde onverwachte hooks en onmogelijke beats. Soms lijkt het of hij over zijn drumstel heen valt om er alles uit te kunnen halen. Van de voortdurende grijns op zijn gezicht is zijn spelplezier af te lezen. Het begrip 'drumsolo' krijgt bij hem een heel nieuwe betekenis. De band kreeg een staande ovatie van het publiek en kwam terug om de nieuwe compositie 'You and I in the comfort zone" te spelen.
Jammer genoeg was het publiek kennelijk niet volhardend genoeg om een tweede toegift af te dwingen. Ik hoorde tijdens de soundcheck "Dirty Blond" nog voorbij komen, maar helaas hebben ze dat nummer niet gespeeld. De vernieuwingsdrift van de heren is groot en de nieuwe composities verschijnen bij de vleet. Met een uur en twintig minuten Bad Plus live achter de rug mogen we niet klagen.
Meer Bad Plus foto's van Hans Speekenbrink
The Bad Plus site
Meer jazzartikelen via
Jazzpodium.nl
CD
Suspicious Activity
Bad Plus
Soms is het bijna een genoegen als je in de file even stil staat op de snelweg. Dat is het geval als je je fototoestel bij de hand hebt en jouw auto komt tot stilstand op een plek waar je zonder lantaarnpalen of andere hindernissen prachtige foto's kunt maken van de zonsopgang. Bovenstaande foto's maakte ik vorige week op de A2 richting Eindhoven. Klik op de plaatjes voor een grotere versie en voor meer foto's naar mijn
Flickr.
Regelmatig duikt bij ons de vraag op of we nu wel of niet mee moeten doen met advertentiemogelijkheden via onze weblog. Maar dan kom ik op sites en weblogs waar GoogleAds gebruikt worden en ik vind het eerlijk gezegd helemaal niks. Daarom doen wij daar tot op heden niet aan mee.
Maar nu hebben we een manier gevonden om wat inkomsten te genereren en toch niet allerlei off-topic advertenties te krijgen op onze site, althans dat hoop ik. We hebben ons aangemeld voor het
Partnerprogramma van Bol.com. Omdat we regelmatig muziek, theaterprogramma's en boeken bespreken kunnen we aan die logjes die daarover gaan een link toevoegen van dat boek, die CD of DVD en op die manier lezers een eenvoudige mogelijkheid bieden om dat product online te bestellen. Als de links inderdaad zo bescheiden blijven als het er nu naar uitziet dan vind ik het heel goed te pruimen. Kijk maar eens bij de categorie
boeken, daar heb ik ondertussen een aantal ilnks toegevoegd.
Vandaag ga ik naar een Avatar Event, een voorlichtingsmiddag waarin potentiële cursisten kennis kunnen maken met de Avatartechnieken en informatie krijgen over de cursus. Degenen die al langer deze weblog lezen weten dat Hans en ik allebei
Avatarmaster zijn. Avatar is een praktische en ervaringsgerichte training waarin je allerlei technieken leert om meer sturing en inhoud te geven aan je leven. Je leert er om ongewenste gevoelens, beperkingen die je ervaart of twijfels waar je mee rondloopt los te laten. De werkwijze van Avatar is om te leren door ervaren en je neemt je eigen leven als oefenterrein.
Degene die geïnteresseerd is in Avatar en als potentiële cursist met mij meegaat is een docent waarbij ik het vak criminologie volgde afgelopen periode. Via onderzoeksmethoden, axioma's en quantummechanica kwamen we naar aanleiding van een college te praten over de film '
'What the bleep do we know?' en vandaaruit over collectief bewustzijn en Avatar. Wat ik daarover vertelde leek hem zo interessant dat hij daar wel meer van wilde weten. Als hij besluit de cursus te gaan doen dan keren de rollen om. Eerst was ik de student en hij de docent en dan is hij de student en ik de master. Maar of dat nou zo'n verschil is?
Hieronder een stukje uit een
interview met spiritueel therapeut Hans Laurentius over leraarschap:
Natuurlijk is er strikt genomen geen sprake van leerling of leraar, maar dat kan pas naar waarheid gezegd worden als realisatie er is. Omdat de zoeker zich als persoon ziet, ziet hij de leraar ook als zodanig en dat wordt inderdaad geaccepteerd door de zogenaamde leraar. Maar in werkelijkheid is alles DAT. Verder is iedereen leraar en leerling tegelijk en geen van beide.
Leerlingschap is een hulpmiddel, de goeroe is een soort kruk die je denkt nodig te hebben, omdat je ervan overtuigd bent niet op eigen benen te kunnen staan. Zodra je hebt ontdekt dat je prima lopen kunt heb je hem als kruk niet meer nodig. Misschien loop je nog een tijdje met hem op, maar strikt genomen kan, wanneer de realisatie een feit is, de verhouding beëindigd worden. Wat echter ook vaak gebeurt, is dat de 'relatie' op een ander niveau verder gaat. Eigenlijk een kwestie van vriendschap die overblijft. In samenzijn valt veel te leren en te ontdekken; sommigen ontwaken en vinden het prima zo, voor een ander gaat het pad een andere kant op.
DVD
What the Bleep Do We Know!?
William Arntz
In mijn AH-winkel is een week geleden een zuil met een giromaat verrezen naast de tabakscounter. Maandag zag ik hem al staan. Toen hing er een briefje op met de tekst: "vanaf morgen kunt u hier geld pinnen'. Ik had net van de week mijn zelfontworpen
giropas binnengekregen dus nam me voor die de volgende dag uit te gaan proberen in de nieuwe automaat. Dinsdag was ik weer bij AH. Hé, weer dat briefje. En woensdag hing het er nog. Ik verloor gaandeweg de week mijn belangstelling voor deze kwestie totdat ik vandaag aan de kassa stond te wachten op de medewerker die de prijs van een artikel moest opzoeken en mijn blik door de winkel liet dwalen. En ja hoor, het briefje hing nog steeds op de pinautomaat. Het lijkt er op dat het heel lang duurt bij AH voordat het een keertje morgen wordt.
Heb je al gestemd op de Top 2000 van 2005? Nee? Dan mag je wel opschieten want op 25 november a.s. is de laatste dag dat je nog kunt stemmen. Je kunt 3 tot 10 nummers kiezen uit een enorme lijst of zelf nummers toevoegen die nog niet op de lijst staan. Laten we eens kijken of we Bohemian Rhapsodie nou eindelijk eens van de eerste plaats kunnen verdringen.
Klik
hier om direct naar de stempagina te gaan.
Het is een eeuwenoude vraag: is iemand goed die zijn slechte aandriften overwint of is iemand goed die geen slechte aandriften heeft?
Andries van Dantzig
Langs de A2 bij Leidsche Rijn is de geluidswal al enige tijd een bezienswaardigheid voor iedereen die er langs rijdt. Het is een futurische high-tech wal (The Wall) met daarin geïntegreerd de showroom van autodealer Hessing (The Cockpit). Ik las ergens dat de wal speciaal is ontworpen de bewegende toeschouwers die er in hun auto langsrijden in een animatieprogramma waarmee ook Finding Nemo is gemaakt. De beweging is dus een integraal onderdeel van het concept, kijk maar eens naar dit
filmpje waarin je kunt zien hoe dat bedoeld is.
Wij reden er afgelopen weekend twee keer langs en toen maakte Hans vanuit de auto bovenstaande foto's (klik voor grotere foto). Omdat ik achter het stuur zat kon hij dat zonder problemen doen. Maar het schijnt dat die schitterende (ook in de zin van reflecterende en fonkelende) showroom ook voor nogal wat file zorgt op de A2 tussen Maarssen en Oog in Al. De Verkeers Informatie Dienst maakte bekend dat sinds begin november de files op dat wegsegment met 62 % zijn toegenomen en dat is 40 % meer dan de 22 % die elders gemeten wordt. 't Zal zeker zijn omdat mensen zich vanuit hun eigen middenklassertjes of gezinsbolides vergapen aan de Rolls-Royces, Lamborghini's, Maserati's en Bentley's die je bij Hessing kunt bewonderen.
Gisteren zat ik in de auto te luisteren naar Radio 1. Daar hoorde ik een gesprek met een woordvoerder van de Nijmeegse politie over de moord op Louis Sévèke. Het onderzoek, de getuigeverhoren die gaande waren en de inlichtingen die de politie nog graag van het publiek wilde hebben passeerden de revue. Zo verzocht de politie getuigen die foto's hadden gemaakt van de schietpartij met hun fototoestel of mobiel zich te melden. Ook waren er een aantal concrete vragen over de schietpartij en de moord geformuleerd aan het publiek. Toen de presentator daarop aan de woordvoerder vroeg welke vragen dat dan waren, bleef deze het antwoord schuldig. Hij wist te vertellen dat die vragen diezelfde donderdagavond aan de orde zouden komen in het programma Bureau Misdaad op RTL5. De politieman voegde er nog aan toe dat er voor gekozen was dat medium als opsporingsmiddel te kiezen en dat daar met Bureau Misdaad afspraken over waren gemaakt.. De presentator uitte zijn verbazing over deze onverwachtse wending, vroeg of Radio 1 dan geen opsporingsmiddel was en stelde dat het toch geen pas gaf als de politie een exclusief publicatierecht over iets collectiefs als opsporing zou geven aan een commerciële omroep. Het mocht allemaal niet baten. De vragen werden niet bekend gemaakt en zijn waarschijnlijk exclusief uitgezonden in Bureau Misdaad. Ik heb niet gekeken. Wordt opsporing ook al een commerciële affaire? Is dat nou ook al iets waarover met bepaalde programma's afspraken worden gemaakt? Is dat nou niet te gek voor woorden?
Het is nog donker als zo ik de deur uit ga en weer donker als ik later terug kom. Ik doe de gordijnen open in de achterkamer maar eigenlijk slaat dat nergens op want niemand, behalve de twee goudvissen, heeft plezier van het daglicht.
Ik moet de hele dag op pad en heb opvolgende afspraken in het zuiden des lands. Ik ben dus veel op de weg vandaag en buien en windvlagen zullen mij daarbij vergezellen, zo voorspelt het weerbericht mij zojuist. Brrr het is nu wel echt herfst hoor.
In het begin van zijn carriere kreeg pianist Brad Mehldau nog wel eens het verwijt een technocraat te zijn. Zijn optreden in het
Bimhuis afgelopen maandag bewees het tegendeel. Hij is op en top een gevoelsmens, die ook wèl zo ambitieus is dat hij dagelijks bezig is om zijn toch al fabelachtige techniek te verbeteren. De laatste keer dat ik hem zag was in het Amsterdamse Concertgebouw met jazzvocaliste en echtgenote
Fleurine. Dit keer speelde hij met zijn trio: Larry Grenadier op bas en Jeff Ballard op drums.
Brad zag er zeer vermoeid uit, alsof hij nachten lang niet had geslapen. Dat ging op geen enkele manier ten koste van zijn spel. Vol overgave, soms als in een trance en vaak ook invoelend naar zijn medemuzikanten, speelde hij de sterren van de hemel. Een trio zoals een trio moet zijn! Veel ruimte voor iedere individuele muzikant en samenspel dat klopt als een bus. Er was opvallend veel jong en vrouwelijk publiek en de twee uitverkochte avonden in het Bimhuis lijken er op te wijzen dat een nieuwe generatie Mehldau ontdekt en in de armen gesloten heeft.
In de eerste set kwam voornamelijk 'ouder werk' voorbij en na de pauze kwam zijn nieuwe CD 'Day is done', ruimschoots aan bod, met als inzet het titelnummer, gevolgd door o.a. 'No Moon at all'. Het nummer 'Day is done' is een instrumentale bewerking van de oorspronkelijke vocale Nick Drake song. Als all-time Nick Drake fan beschouw ik het als een ode aan hem. Schitterend uitgevoerd met Larry Grenadier die op zijn bas voornamelijk het thema aan blijft geven. Brad en Fleurine hebben kennelijk ook iets met Nick Drake want beiden namen ook respectievelijk zijn songs 'Riverman' en 'Fruit Tree' op hun repertoire. 'Day is done' kreeg trouwens al eerder een jazzy bewerking in een uitvoering van Norah Jones. Als toegift eveneens van de nieuwe CD een fenomenale bewerking van de Beatles song 'She's leaving home'.
Het spel van Brad wordt weleens een kruising tussen Keith Jarrett en Bill Evans genoemd en dat is enerzijds een compliment maar anderzijds onderwaardering voor zijn eigenheid. Beter lijkt het me te spreken over verwantschap die ik bijvoorbeeld zie met Ethan Iverson (Bad Plus) en Esbjörn Svensson (EST) of zelfs met de overleden Franse pianist Michel Petrucciani. Jeff Ballard die tot voor kort nog bij Kurt Rosenwinkel speelde bleek een uitstekende aanwinst te zijn. Zijn spel is erg virtuoos en wisselend met veel roffels en soms Bad Plus-achtige uitbraken. Een van de aanwezigen die het trio eerst in Groningen zag en ook bij het eerste concert in het Bimhuis was, vond deze derde avond de beste van de drie. Wat mij betreft kon het ook nauwelijks beter. Van sommige concerten gaat iets magisch uit. Dit was zo'n concert!
Meer informatie op de
Brad Mehldau site
Zie voor meer Jazz ook:
www.jazzpodium.nl
CD kopen?
Day Is Done
Brad Mehldau
Gisterenavond kreeg ik alvast een setje maar binnenkort zijn ze overal te koop, de 'klinkerkaarten' van het
Straatnieuws Utrecht: acht kleurige ansichtkaarten met klinkende poëzie voor maar 3 euro. Hierboven zie je drie fragmenten die je kunt aanklikken om de hele kaart te zien. Ik vind vooral de linkerkaart helemaal fantastisch! De andere vijf zijn te zien op de site van het Straatnieuws.
De Klinkerkaarten zijn het resultaat van de schrijfclub Klinker, een speciaal project voor dak- en thuisloze dichttalenten die onder leiding van een docent schrijven en dichten over hun ervaringen, gedachten en gevoelens als dak- of thuisloze. De producten van deze sessies zijn elke maand in de krant te vinden en eind 2004 verscheen een bundel, waarin het beste werk van tien jaar daklozenpoëzie werd samengebracht onder de titel ?Ik ben als een bloem in het gras'. De bundel is uitverkocht maar de Klinkerkaarten zijn vanaf half november in Utrecht op straat te krijgen.
Voor deze DiDi met het thema 'schouder' koos ik het gedicht 'Jaren later' van Luuk Gruwez uit 'Bandeloze gedichten'. Het schilderij, gemaakt door portretschilder
Ali Amin, kwam ik tegen op
deze site. Je ziet hierboven een detail; klik erop om het hele schilderij te bekijken.
Omdat ik nooit één vers verzonnen heb
dat zich om jouw schouders leggen liet
als een warme arm of als een sjaal,
maar je pover in mijn taal onthaalde,
waar het altijd tochtig was,
omdat ik door de eerzucht werd verteerd
om 't plechtige verdriet van dikke kinderen
of't sjofele gesjachel van een meisjeslijf
te spellen met een overspel van woorden,
al jaren op het afscheid toebereid,
ter wille van één rilling en wat dringende driften,
om wat ik niet vermocht, vermogenloze danser,
maar om verdwenen zwier die óns bewonen bleef
zoals een nachtelijke balzaal, al verlaten,
geheel vervuld nog van de trieste walsen,
om alles wat niet blijft, blijf jij mij over,
want alles gaat voorbij, maar niets gaat over.
Gedichtenbundel kopen?
Bandeloze gedichten
Luuk Gruwez
Vorig jaar schreef ik over het
Sinterklaasspel dat menig Sinterklaasfeest bij ons in de familie tot een onvergetelijke gebeurtenis heeft gemaakt. Wie uit onze familie herinnert zich niet de strijd op leven en dood om de olifantenmok, het CD-tje van Eminem of de vele andere schatten die je op een bepaald moment voor je neus had liggen en waarvoor kapers op de kust waren. En dan in je eentje of door het sluiten van een pact met iemand zoveel mogelijk kadootjes zien te veroveren voordat de kookwekker zou afgaan.
Maar nu is er weer een nieuwe manier om het feest van de goedheiligman een heel ander tintje te geven: 'Het Weblog-Lootjes Trekken'.
Superolog organiseert het en je kunt je tot 20 november a.s. inschrijven op zijn site. Tussen de deelnemers worden lootjes getrokken op 21 november en op 5 december maak je op je eigen weblog een postje met een gedicht en een virtuele/digitale surprise. Ik vind het een geweldig idee!
Neef B is met ingang van vandaag handelingsbekwaam volgens de wet. Hij kan nu zonder toestemming van zijn ouders zijn handtekening overal onder zetten maar is dan wel zelf verantwoordelijk en aansprakelijk voor de gevolgen daarvan. Ook mag hij stemmen bij de eerstvolgende verkiezing en kan zich zelfs kandidaat stellen voor de Gemeenteraad als hij dat wil. Hij mag zijn rijbewijs gaan halen, 's nachts gaan werken, zelfstandig een bankrekening openen of - als dat nodig is - een uitkering aanvragen. Als B iemand tegenkomt waarmee hij de rest van zijn leven wil doorbrengen kan hij nu trouwen zonder toestemming aan zijn ouders te hoeven vragen. HIj kan een proces aanspannen bij de rechter of een proces aan zijn broek krijgen van andere mensen. Neef B is vandaag 18 jaar geworden. Proficiat en een hele fijne dag!
Een speciale DiDi deze keer: Een gedicht van Remco Campert op muziek van Corrie van Binsbergen.
Het gedicht
Lamento met als thema Schouder / Shoulder. Toen we onlangs in het Amsterdamse Bimhuis de CD presentatie
Corrie en de Grote Brokken 'Het land is moe' bijwoonden en ik Beatrice van der Poel dit gedicht voor zag dragen, dacht ik 'dit wordt de volgende Dichters op Dinsdag'. Er ging toch nog een andere DiDi aan vooraf omdat ik de toestemming van Corrie wilde hebben om de mp3 voor beluistering te mogen plaatsen. Bij deze! Het gedicht Lamento is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Lamento
Hier nu langs het lange diepe water?
dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar?
dat je altijd maar
hier nu langs het lange diepe water?
waar achter oeverriet achter oeverriet de zon?
dat ik dacht dat je altijd maar
dat altijd maar je ogen je ogen en de lucht?
dat altijd maar je ogen en de lucht?
altijd maar rimpelend in het water rimpelend
dat altijd in levende stilte?
dat ik altijd zou leven in levende stilte?
dat je altijd maar dat wuivend oeverriet altijd maar
langs het lange diepe water dat altijd maar je huid?
dat altijd maar in de middag je huid?
altijd maar in de zomer in de middag je huid
dat altijd maar je ogen zouden breken?
dat altijd van geluk je ogen zouden breken?
altijd maar in de roerloze middag
langs het diepe water dat ik dacht?
dat ik dacht dat je altijd maar?
dat ik dacht dat geluk altijd maar
dat altijd maar het licht roerloos in de middag?
dat altijd maar het middaglicht je okeren schouder?
je okeren schouder altijd in het middaglicht
dat altijd maar je kreet hangend?
altijd maar je vogelkreet hangend?
in de middag in de zomer in de lucht
dat altijd maar de levende lucht dat altijd maar?
altijd maar het rimpelende water de middag je huid?
ik dacht dat alles altijd maar ik dacht dat nooit
hier nu langs het lange diepe water dat nooit?
ik dacht dat altijd dat nooit dat je nooit?
dat nooit vorst dat geen ijs ooit het water
hier nu langs het diepe water dacht ik nooit?
dat de meeuw ooit de cipres dacht ik nooit?
dat sneeuw nooit de cipres dat je nooit meer
(Uit: Rechterschoenen, uitg. De Bezige Bij, Amsterdam 1992.)
Dichtbundel kopen?
Rechterschoenen
Remco Campert
Ik volg op dit moment het vak IT & recht en het eerste college vandaag ging over e-commerce oftewel kopen en verkopen via het internet of andere digitale media. Net zoals bij de koop IRL is het kopen en verkopen van spullen via een Webwinkel aan strenge regels gebonden en de consument is daarin behoorlijk beschermd. De ervaring leert echter dat lang niet iedere webwinkel zich aan de regels houdt en menig consument zich laat afschepen, onbekend als hij of zij is met de regels.
- Zo is de verkoper bijvoorbeeld verplicht om de koper te informeren over zijn identiteit, de kenmerken van het aangeboden product, de prijs inclusief BTW, de kosten van aflevering, de wijze van betaling en de mogelijkheid om te koop te ontbinden.
- En de koper heeft het recht om gedurende zeven werkdagen na ontvangst van het gekochte zonder opgave van redenen de koop te ontbinden. Dit laatste geldt ook als de verkoper een kortere termijn in zijn leveringsvoorwaarden heeft staan.
- Sterker nog, als de verkoper de koper onjuist informeert dan wordt de termijn waarbinnen de koper zonder opgaaf mag retourneren verlengd tot drie maanden. Alleen de kosten van retourzending zijn natuurlijk wel voor de koper.
Het gekke is dat er nauwelijks jurisprudentie is over dit soort dingen (dat wil zeggen er zijn bijna geen rechtszaken geweest waarin dit soort kwesties aan de orde waren en waarin de rechter uitspraak deed). Waarschijnlijk komt dit omdat veel consumenten hun rechten niet kennen.
In het napraten na het college bedachten we dat het misschien leuk zou zijn om een proefproces te voeren en een zaak over het webwinkelen voor de rechter te brengen. Weer eens wat anders dan een paper schrijven en veel kosten hoeft het voor de consument in kwestie niet met zich mee te brengen omdat we het dan doen bij wijze van opdracht in het kader van onze studie. Dan resteren nog wat administratieve kosten zoals griffierechten maar dat is te overzien.
Dus bij deze gezocht: een consument die een probleem heeft met een webwinkel (in Nederland) dat betrekking heeft op het retourneren van goederen die tegenvallen of anders zijn dan gedacht. Neem even contact met mij op als je zo'n consument bent of er eentje kent, dan kunnen we eens kijken of het de moeite loont om voor je te gaan procederen.
Als ik naar mijn zus rij probeer ik altijd even op dezelfde vluchthaven te stoppen en op dat punt een foto te maken van het Alkmaardermeer. Ik heb er al een heleboel in allerlei seizoenen maar die van gisteren is ook weer heel erg mooi geworden.
"Kijk", zei ik tegen Hans, "snel, daar staat die boeddha!" We reden vanmiddag naar mijn zus voor de verjaardag van mijn neven B en D richting Alkmaar. Bij de afslag van de A2 naar de A10 richting Zeeburgertunnel staat precies in de bocht een enorme paal met van de Boeddhistische Omroep Stichting (
BOS) met daarop een reusachtige gouden boeddha. Hans kon nog net op tijd zijn fototoestel pakken om er even een plaatje van te schieten. Maar dat die boeddha inderdaad zo reusachtig was ontdekten we pas toen we weer thuis waren want toen zagen we pas dat er ook een man bovenop die paal stond. En met behulp van die menselijke maat kun je ook de grootte van die boeddha inschatten. Wat denk jij, hoe groot zou hij zijn (klik klik)?
Vrijdagavond hadden we tot laat in de nacht doorgewerkt aan de nieuwe lay-out van miwian.nl dus hadden we besloten zaterdag lekker uit te slapen. Het was dan ook niet zo vroeg meer toen we gewekt werden door een aanhoudend geronk dat kwam uit de buurt van de badkamer. Toen Hans maar eens polshoogte ging nemen en door het raam keek, stond hij tot zijn schrik oog in oog met een chauffeur, die bezig was de bocht voor mijn huis te nemen met een vrachtwagen die daar eigenlijk te groot voor was. Na behoorlijk wat heen-en-weer gemanouvreer moest de man concluderen dat het een mission impossible was en koos achteruit het hazenpad (klik op de foto's voor groter). Wat ons nu nog bezig houdt is de vraag: is de L op dat bordje de L van les?
Mijn neven krijgen - als ze dat willen - ieder jaar op hun verjaardag een concertkaartje naar keuze en mogen dan zelf een artiest of groep uitzoeken waar ze graag heen willen. Ik heb die traditie twee jaar geleden in het leven geroepen en het bevalt me uitstekend. We zijn al eens naar Justin Timberlake geweest en vorig jaar hebben we genoten van Westlife in de Heineken Music Hall. Allebei fantastische shows ook.
Morgen vieren neven B en D hun verjaardagen en zij krijgen allebei zo'n tegoedbon voor een concert. Dan begint het grote zoeken en kiezen en dat heeft meestal nog wel wat voeten in de aarde. Tot nu toe heb ik steeds een hele leuke avond gehad dus ik vertrouw er op dat ze ook dit jaar wel weer met een cool programma zullen komen.
Wij zijn niets anders dan de strandvonders van ons eigen leven,
brokstukken verzamelend langs de zee der vergetelheid.
In onze hand lopen wij met de verroeste spijkers van een groot, gezonken schip,
en wij denken dat dit oudroest een horloge is.
Willem Frederik Hermans
We dachten dat het nu maar eens afgelopen moest zijn met de oude layout. We zaten er al zo'n tijd tegenaan te kijken en wilden al heel lang wat nieuws. Maar het is niet zo eenvoudig om te beslissen wat je dan wilt. In ieder geval was wel duidelijk dat we van drie naar twee kolommen wilden gaan. Uiteindelijk is dit het geworden (voorlopig). Met onze eigen variant van de mobiusring als visual.
Het is weer tijd voor '26 Things' de 'photographic scavenger hunt'. Er is eens per kwartaal een lijst van 26 woorden die je moet interpreteren en in beeld brengen door middel van een eigen foto. Je kunt een nieuwe foto maken of er eentje uit je archief kiezen. Ik heb de vorige keer ook meegedaan en de resultaten daarvan kun je
hier bekijken (of even klikken op het plaatje). Als je de thema's wilt zien moet je met je muis over de thumbs gaan in Flickr.
Bij de 26 Things van juli had ik weinig tijd en heb mijn archief geplunderd. Deze keer wil ik wel proberen zo veel mogelijk nieuwe foto's te maken. Of dat gaat lukken hangt er vanaf hoeveel tijd ik heb. Wil je zelf meedoen met de 26 Things van november, kijk dan even
hier voor de lijst en de instructies.
Wanneer heb jij voor het laatst geduimd voor iemand? 't Zal misschien een tijd geleden zijn. Toch is het weer helemaal hip om te duimen. Dat wordt dus oefenen om de roestige techniek weer op te vijzelen! Voor diegenen die weinig tot geen duimervaring hebben hier nog even een korte instructie. Duimen doe je door de duim van de ene en de wijsvinger van de andere hand afwisselend tegen elkaar drukken, om een afwezige iets goeds toe te wensen (bron: Van Dale).
Als jullie vanavond allemaal tussen 19.00 en 21.00 uur nou gaan duimen om mij iets goeds toe te wensen, dan doe ik in de tussentijd het tentamen criminologie. Zijn we allemaal tegelijk klaar en vrij voor de rest van de avond. OK?
De natuur is helemaal van slag. Op de TV zag ik van de week een zwarte zwanenstel met jonge donzige zwanen zwemmen alsof het lente was. Ook lieten ze recente foto's zien van pas uitgekomen forsythia die normaal gesproken pas in februari hoort te gaan bloeien. De jasmijn op mijn binnenplaatsje doet ook alweer verwoede pogingen knoppen te produceren.
Sommige planten zijn te vroeg en andere weer te laat. Afgelopen zondag maakte Hans bovenstaande foto van een laatbloeier. Een prachtige rode roos, notabene op 6 november 2005 in een steegje in Utrecht (klik voor groter).
Het is vreemd dat je in november zonder jas buiten kunt lopen maar het kan echt nog als het zonnetje schijnt. Het is niet alleen de natuur die in de war is, wij zijn het ook door al dat gekke weer. Al moet ik zeggen dat het voor mij niet kouder hoeft te worden hoor! Sla de winter maar over en geef die maar aan Maarten of Fikkie.
Gisterenavond toen Hans bij mij arriveerde waarschuwde hij mij dat er een auto dubbel geparkeerd stond naast de mijne en dat ik er in geval van nood niet meer uit zou kunnen.
Ayyo "De alternatieve verfrissing' is de eigenaar van de grote witte bestelbus die zo asociaal naast de mijne stond geparkeerd. Als de frisdranken van Ayyo net zo alternatief zijn als hun parkeergedrag dan is dat product geen lang leven beschoren.
Even later keek ik weer naar buiten en toen bleek dat er nog een auto achter de bestelbus was komen te staan. Kijk maar eens even naar het plaatje (klik klik), de auto links vooraan met het linnen dakje is de mijne. Met geen mogelijkheid zou ik nog met de auto weg kunnen. Wat nou als dat toch zou moeten omdat er een noodsituatie is?
Dat dit een resultaat is van de afsluiting van de parkeerplaats van de studentenflatjes is, staat voor mij wel vast. Er staan wel vaker auto's dubbel maar nooit zo als nu. Het parkeerprobleem op de straat is echt nijpend geworden nu er een gebied waar 8 auto's kunnen staan slechts door twee auto's wordt gebruikt. Ik heb de politie gebeld. De boosdoeners hebben een dikke bon en ik moet maar hopen dat er vannacht geen noodsituatie is waardoor ik met mijn auto weg moet. Ik ga natuurlijk nog wel even deze foto opsturen naar
Heuvelrug Wonen, de architect van dit ongelukkige scenario.
Ik wil graag in periode 3 van dit studiejaar het vak Mediation gaan volgen. Vorig jaar wilde ik dat ook al maar toen ging het niet door omdat ik toen werd uitgeloot. Dit vak heeft namelijk een maximum aantal studenten. Maar dit is nu mijn laatste studiejaar en dus ook mijn laatste kans om aan dat vak deel te nemen.
Voor de vakken met een maximumcapaciteit is een apart inschrijving die vanaf vandaag loopt. Vanmorgen heb ik mij - zo gauw als dat kon - ingeschreven voor Mediation. Omdat ik weet dat snelheid geen garantie is voor plaatsing besloot ik een mailtje naar het Studiepunt Rechten (dat studentenzaken regelt) te sturen met de vraag wat ik kan doen om mijn plaatsing bij Mediation te bevorderen.
Ik krijg net per mail een absoluut flutantwoord terug dat er op neerkomt dat:
- ik de procedure omtrent de maximumcapaciteitsvakken kan lezen op de website,
- ik daar ook kan lezen dat er geen garanties worden gegeven,
- en dat het niet het enige keuzevak is.
Ik heb terug gemaild dat ik alleen maar wil weten of ik iets kan doen om mijn deelname aan het vak te bevorderen, gezien het feit dat ik vorig jaar ook al achter het net viste, maar ik ben echt verbijsterd over deze bejegening. Het lijkt er op dat er totaal geen inhoudelijke sturing of visie meer aanwezig is op de faculteit en dat het alleen maar een bureaucratische moloch is (zie plaatje). Ze willen ons (doctoraalstudenten) zo gauw mogelijk kwijt en zijn niet bereid een bijdrage te leveren aan het inhoudelijk interessant maken van ons programma. De faculteit verzuipt in de ellende die men zelf gecreëerd heeft rond die bachelor-masterstructuur en wij zijn daarvan behoorlijk de dupe.
Wil je rechten gaan studeren? In deeltijd? Lees de logjes over mijn ervaringen en geloof me... ga NIET naar Utrecht!
Ik ben niet zo'n grote fan van de Postbank maar nu hebben ze toch wel iets erg leuks bedacht. Je kunt je eigen giropas
vormgeven met eigen foto of plaatje. Ik zag het bij
Amiek en heb me afgelopen weekend ook even uitgeleefd met behulp van mijn Flickr-foto's (klik op het plaatje voor NOG meer). Je kunt meedoen aan een prijsvraag voor het mooiste ontwerp en ik heb natuurlijk ook meteen een nieuwe pas voor mezelf besteld.
Voor deze DiDi met het thema 'huis', koos ik een gedicht van Bernard Dewulf uit 'Waar de egel gaat'. Het plaatje is een detail van een schilderij van Jopie Huisman.
Ik heb je lief, al kan ik het niet weten.
Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag
in je leven. Maar het is geen gedachte.
Je streelt mijn wang en wie weet,
dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt
voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok,
iets van niets, maar morgen ontbreekt het
misschien. Of schudt de dag uit je haar.
Wat ik dan daarin zie, is het begin.
Het huis ontstaat, de tafel neemt plaats,
wij veroorzaken elkaar. Het is toch niet
denkbaar dat iemand dit alles verzint.
Dichtbundel kopen?
Waar de egel gaat
Bernard Dewulf
Vroeger zaten wij eindeloos te knippen en te plakken, maakten we asbakken van klei, muziekinstrumenten van WC-rolletjes,
punnikten vloerkleden of onderzetters van restjes wol en haakten pannenlappen. Mijn 'piece de restistance' was een theemuts die ik ooit voor mij moeder maakte en eigenhandig van een prachtige applicatie voorzag. Maar al deze dingen spelen zich járen geleden af. Het creatieve proces anno 2005 ziet er heel anders uit.
Voor het moderne knutselen heb je nodig: grote vellen papier (om plattegronden van strategische overheidsgebouwen en detailschetsen op te maken), electriciteitsdraden (altijd handig), 'appels' (schuilnaam van handgranaten) en een paar pennen om de verdere benodigdheden op de plattegronden te kalligraferen. Ook is het leuk om plattegronden van bijvoorbeeld Schiphol of de kerncentrale in Borssele te verzamelen en portretten van vooraanstaande politici als je een
gevoelige jongen bent die geïnteresseerd is in de wereldproblematiek. Het knutselen heeft tegenwoordig toch echt wel een heel andere en meer mondiale scoop dan toen ik nog klein was. Daar was ik met mijn schitterende theemuts toch maar een zielig amateurtje bij!
De theemuts op het plaatje werd gemaakt van kunstbont, acrylverf en textiel door
Sonja Hillen (klik voor groter).
klik foto voor vergroting
Gisteren waren we in de prachtige Leidse Stadsschouwburg bij de première van Cuadro Flamenco, de vroegere begeleidingsgroep van Paco Peña, die in 1996 hun laatste voorstelling op de Nederlandse planken zette. De naam Cuadro Flamenco is afgeleid van het Spaanse gebruik om, voor bijzondere gelegenheden, artiesten bijeen te brengen om een 'cuadro' te vormen (een groep bestaande uit zangers, gitaristen en een aantal dansers). De kern van het gezelschap wordt gevormd door danseres Cora Weggeman en gitarist Ricardo Mendeville. Zij vormden voor dit nieuwe programma een 'cuadro' met flamencogitarist Paco Serrano, de danser Daniel Navarro, de zangers David Palomar en Antonio Camos, gitarist Juan Requena en percussioniste/zangeres Sabrina Romero.
Navarro is een jonge talentvolle danser die met fantastisch voetenwerk meteen in het eerste nummer zijn visitekaartje afgeeft. Hoewel hij gekleed gaat in een normaal (in mijn ogen zelfs saai) herenkostuum heeft hij naast virtuositeit een geweldig uitstraling en elegantie in zijn bewegingen. Wat een stijl heeft die man! Wat een strakheid en intensiteit!
Aan Cora Weggeman zie je haar oorspronkelijk klassieke dansopleiding nog goed af. De gratie waarmee zij zich in de wat meer ingetogen stukken over het podium beweegt is soms poëtisch, af en toe spannend en dan weer vol ingehouden passie. Ook vormt zij een prachtig en gracieus beeld in haar dans met de rode zijden rok die zij als een cape om zich heen slaat en waarmee zij zich verbergt en onthult. Ik was erg onder de indruk van de intensiteit en de spanning die zij weet op te roepen in een eenvoudige zwarte jurk met een omslagdoek en uitsluitend begeleid door de drums van Romero .
Dramatisch, gepassioneerd en hartverscheurend is de muziek van de gitaristen en zangers waarbij met name Paco Serrano en Simon Roman veel reacties weten op te roepen bij het publiek. Ademloos keken we hoe snel de vingers van Serrano heel en weer vlogen langs de snaren van zijn gitaar. Ik was zelf ook wel heel gecharmeerd van zangeres Romero die met haar stem klanken opriep die voor mij een verwantschap hadden met de Portugeese fado. Op de muzikanten en zang viel weinig af te dingen. Dat was van ongekende hoog niveau.
Hans en ik vonden allebei overigens dat het programma voor de pauze sterker was dan na de pauze. Misschien kwam dat omdat aan de dansen die Weggeman en Navarro samen dansten net dat extra sprankelende aspect ontbrak dat beiden solo wel hadden. Ik was aanvankelijk heel enthousiast over de sobere bijna gestilleerde aanpak in de vormgeving en waar het precies door kwam weet niet niet maar na de pauze miste dat kracht. Er was ook even iets mis met het licht en de volgspots die de dansers zo nu en dan niet meer in de schijnwerpers hadden. Bij een première kunnen er nog wel eens dingetjes mis gaan, die later weer goed komen. Het is ze vergeven.
Cuadro Flamenco had zich voorheen al een speciale plekje verworven in het Nederlandse theatercircuit en ze hebben met dit programma en deze bezetting alle kwaliteiten in huis om hun plekje weer te heroveren. De flamencoliefhebber mag ze dan ook zeker niet missen! De speellijst vind je op de
Cuadro Flamenco site
Als thema voor DiDi 55 koos ik Huis / House met als uitgangspunt een klassieker van Leonard Cohen 'Famous Blue Raincoat' in een schitterende uitvoering van Jennifer Warnes. Het nummer is
hier te beluisteren. Een mooi thema omdat huis een metafoor is voor veel dingen.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Famous Blue Raincoat
It?s four in the morning, the end of december
I?m writing you now just to see if you?re better
New york is cold, but I like where I?m living
There?s music on clinton street all through the evening.
I hear that you?re building your little
house deep in the desert
You?re living for nothing now, I hope you?re keeping some kind of record.
Yes, and jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
Did you ever go clear?
Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
You?d been to the station to meet every train
And you came home without lili marlene
And you treated my woman to a flake of your life
And when she came back she was nobody?s wife.
Well I see you there with the rose in your teeth
One more thin gypsy thief
Well I see jane?s awake --
She sends her regards.
And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
I?m glad you stood in my way.
If you ever come by here, for jane or for me
Your enemy is sleeping, and his woman is free.
Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes
I thought it was there for good so I never tried.
And jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
-- sincerely, l. cohen
CD kopen?
Famous Blue Raincoat - Songs Of Leonard Cohen
Jennifer Warnes
Bij mij in de straat is het parkeren een terugkerende ellende. Dat komt door een aantal factoren: sommige gezinnen hebben twee of drie auto's en de bewoners in de studentenwoningen hebben bijna allemaal een auto en zijn vaak te lui om hun auto op de parkeerplaats te zetten. Die bewoners hebben namelijk een eigen parkeerplaats waar 8 auto's kunnen staan. Maar veel studenten parkeren daar niet en zetten hun oude barrels voor mijn deur of die van mijn buren of parkeren dubbel. Doordat wij niet meer voor onze eigen deur kunnen parkeren gaan wij op de parkeerplaats van de studentenwoningen staan. Dat geeft daar dan weer klachten etc.
Ik woon hier nou bijna twintig jaar en in die tijd is het parkeren altijd een issue dat grote frustratie met zich brengt voor deze en gene. Soms wordt er dan door de woningsbouwvereniging weer eens een beugel gemaakt voor de parkeerplaats zodat andere bewoners van de straat er niet kunnen parkeren maar dat heeft over het algemeen alleen maar tot gevolg dat de parkeerplaats leegt blijft. Die studenten hebben namelijk geen zin om uit hun auto te stappen om die beugel op en neer te doen of raken hun sleutel kwijt. Vanmorgen hebben ze zo'n gloednieuwe beugel geïnstalleerd en vanaf heden is de boel weer dicht. Die woningsbouwcorporatie heeft nog niet door dat het enige dat ze bereiken met deze maatregel is het vergroten van het parkeerprobleem op straat. Gelukkig is het een kwestie van tijd tot deze hype weer over is en alles weer bij het oude. Er is dan altijd wel iemand die de beugel onklaar maakt en dan hebben we dit gedoe weer achter de rug voorlopig. Ben benieuwd hoe lang het deze keer duurt.
In mijn tuin staat een Amerikaanse eik en in het bos achter de tuinmuur staat ook nog het e.e.a. aan bomen. Dat betekent dat er als de bladeren vallen aardig wat in mijn tuin belanden. Er zijn nog niet eens echte najaarsstormen geweest maar er is al heel wat naar beneden gekomen. Hoewel ik de hele dag in de boeken heb gezeten (vanwege mijn tentamen criminologie a.s. donderdag) heb ik toch maar even pauze genomen om de eerste lichting bladeren uit de tuin te halen. Een groenbak vol plus nog twee vuilniszakken (goed stevig aangestampt) is de eerste oogst. Maar over twee weekjes ligt er weer zo'n hoeveelheid weet ik uit ervaringen. En dan willen ze de bladblazers verbieden vanwege de geluidsoverlast van die dingen. Dat zou een ramp zijn voor mij want dat scheelt toch wel veel werk! Ik ben dus voor blazen met beleid. Niet te vaak maar net genoeg om de buren niet gek te maken.
Ik zat gisterenavond in de auto naar Opium te luisteren en daar hoorde ik over een project waarbij begrafenissen in Amsterdam van dode,n die niemand hebben die komt rouwen, worden 'begeleid' door een dichter. Dichter en kunstenaar
Frank Starik is initiatiefnemer van dit project voor de eenzame uitvaart dat door het leven gaat onder de naam 'Poule des doods".
In Amsterdam zijn er ongeveer 15 mensen per jaar waarbij niemand behalve de medewerker de Sociale Dienst de begrafenis bijwoont. En nu, sinds de poule actief is, dus ook een dichter van dienst die een gedicht voordraagt speciaal voor die dode geschreven.
Ervaringen en gedichten van de Poule des Doods zijn nu uitgegeven. Op de site staat te lezen;
Het boek documenteert naast een verontrustend tijdsbeeld, waarvan ieder de harteloze kenmerken moeiteloos zal kunnen opsommen, vooral hoe dichters zich tot de anonieme dood verhouden en zich daarmee proberen te verstaan. In zekere zin kan dit boek zelfs gelezen worden als een pleidooi voor nuttige kunst, voor een poëzie die midden in het leven staat, zelfs al vinden wij dat leven in de dood.
Ik vind het wel een mooi initiatief. Het is inderdaad van grote treurnis als er helemaal niemand aan je graf staat om afscheid van je te nemen en als je door niemand gemist wordt als je sterft. Als er - zoals Starink gisterenavond op de radio zei - niemand voorspraak voor je kan doen. Een mooi initiatief van de Amsterdamse dichters dat navolging verdient in andere plaatsen. Misschien een schone taak voor de
stadsdichters?
Aan de poule des doods doen mee: Neeltje Maria Min, Menno Wigman, Eva Gerlach, Rogi Wieg, Simon Vinkenoog, Tsead Bruinja, Hans Kloos, Judith Herzberg en Frank Starik. Alle eenzame uitvaarten staan trouwens ook beschreven op de
weblog van Starik. Misschien ter inspiratie voor de sombere thema's van DiDi?
Boek bestellen?
De eenzame uitvaart
F. Starink
The people who get on in this world
are the people who get up and look for the circumstances they want,
and, if they can't find them, make them.
George Bernard Shaw
Vanavond zag ik via de site van BNN de
documentaire van Katja Schuurman over de merkwaardige gebeurtenissen rond de moord op Theo van Gogh. Bijvoorbeeld dat het huis van Mohammed B meteen wordt onderzocht op de dag van de moord. Alleen dat was het huis van B helemaal niet maar dat van de buurman. Het huis van B zelf werd pas enkele dagen na de moord onderzocht. Ook wordt op de persconferentie van de 'driehoek' op de dag van de moord zelf door de hoofdofficier van justitie ontkend dat B bekend was bij de lokale politie- en justitiegegevens of bij de RID (op één klein incidentje na), dat dit niet waar is weten we ondertussen allemaal. De informatie van B blijkt dus wel bekend te zijn bij de RID en gelinkt te zijn naar de AIVD en naar de Hofstadgroep. Remkes bestempelt Mohammed B als randfiguur en het OM denkt daar in het proces tegen B evident anders over. Ook wist justitie van de link tussen Mohammed B en Samir A. Het onderzoek dat volgend Donner verricht zou zijn naar eerdere bedreigingen aan het adres van Van Gogh heeft nooit plaatsgevonden. De AIVD lag bij iedereen in de struiken behalve Mohammed B, zo vertelt de advocaat van een ander lid van de Hofstadgroep (die overigens was benaderd om informant te zijn voor de AIVD). En dit is nog maar een kleine bloemlezing uit alle feiten en feitjes die in de documentaire naar voren komen.
Al deze dingen zouden verklaarbaar zijn als Mohammed B informant was van de AIVD. De ouders van Theo van Gogh dringen nu aan op een parlementaire enquête en krijgen steun van een aantal policiti. Het zal goed zijn als dit onderzoek er komt, kijk zelf maar (door op het linkje boven in dit artikeltje te klikken) waarom ik dat vind. Nou, om een AIVD-medewerker te citeren: "Prettig weekend, ondanks alles!"
Indertijd hebben mijn ex en ik het huis grondig verbouwd. Ik had van mijn vader een bedrag gekregen als schenking en dat konden we toen prima gebruiken om een stuk aan te bouwen aan de achterkant van het huis. We bouwden er een ruime woonkamer aan en boven het terras dat de woonkamer verbindt met de tuin een afdak zodat je met regenachtig weer toch de tuindeuren open zou kunnen hebben zonder dat het inregent. We hadden alles met betrekking tot de uitbouw nauwkeurig laten uitrekenen door een expert zodat we later niet voor verrassingen zouden komen te staan. Een hele lange stalen balk vormde de grootste overspanning maar voor het afdakje achter de huiskamer moest het met een houten balk kunnen. Probleem was de lengte die we niet konden bestellen zoals de tekening aangaf maar daar wist buurman E die ex hielp met verbouwen wel raad op. E weet vaak dingen beter maar achteraf blijkt dan soms toch dat hij zich niet gehinderd door al te veel verstand van zaken een beetje heeft verkeken. Zo ook in het geval van mijn afdakje. E had een constructie bedacht dat er een samenstel van houten balken gemaakt zou worden dat het dak moest ondersteunen. Nu achteraf kan ik niet anders zeggen dan dat het een houtje-touwtjeconstructie is. Door onoordeelkundige montage van het lood over de dakrand kwam er bovendien vocht bij die balken en al snel begon het dakje door te buigen. Met als gevolg dat alle regen op het dak allemaal naar dat deel loopt omdat zich daar het laagste punt bevindt waardoor het weer verder doorzakt etc. Op de foto kun je zien wat ik bedoel.
Het werd deze zomer zo erg dat ik er maar eens naar heb laten kijken. De timmerman die er bij kwam kon er niet over uit hoe klunzig en onoordeelkundig het dak was gemaakt. En waarschuwde mij dat ik er snel wat aan moest doen. De offerte die ik nu heb geeft aan dat ik moet rekenen op een paar duizend euro aan kosten om het weer helemaal in orde te maken. Het geklu(n)s van E komt mij nu op een hoop narigheid en kosten te staan. Enige lichtpuntje is dat ik nu eigenlijk het dakje wil vervangen door een glazen overkapping waardoor ik in de kamer ook wat meer licht krijg van buiten. Maar verder baal ik er behoorlijk van.
klik foto voor vergroting
Sinds ik jaren terug een masterclass bij pianiste Maria Joao Pirez zag op TV, ben ik gefascineerd door dat gegeven. Niet dat ik zelf piano speel (was dat maar waar), maar gewoon de magie die er uit gaat van de wisselwerking tussen de meester en de (toch al goede) leerlingen. Gisteren in het
Beauforthuis gaf meester pianist Enrico Pieranunzi een masterclass voor o.a. leerlingen van de HKU. Pianist Bert van den Brink die verbonden is aan die school zat achter de knoppen. Bassist Hein van de Geyn en drummer Jasper van Hulten stonden klaar om proef nummers te begeleiden. Ik kon door diverse redenen helaas niet al te lang blijven en ik was ook niet in de gelegenheid om het concert van Pieranunzi die avond bij te wonen. In de stukken die hij voorspeelde voor de leerlingen hoorde ik wel dat hij een fantastische pianist is die heel vloeiend en natuurlijk speelt. Ik hoop hem binnenkort eens in een volledige set mee te maken.
Als je dan toch verdrietig bent
Als je dan toch verdrietig bent
maak er dan wél een mooi project van.
Ga met je roodste lippenstift in bed liggen.
En mascara. Véél mascara. Nee,
geen waterproof mascara,
het moet juist uit gaan lopen.
Spiegel bij de hand om te kunnen zien
hoeveel je op een filmster lijkt.
De wijn, die al vijf jaar ligt te wachten,
mag open. Het juiste moment
waarvoor je hem bewaarde, is nu.
Rook Belga's of iets Pools of doe alsof.
Was af en toe wat borden af, kijk:
zelfs je tranen vallen in het water.
Eet druiven! Die kun je
voor je ze naar binnenschuift
zo goed tegen je lippen duwen,
en dat geluidje als je die dingen
van hun steeltjes plukt. Denk,
terwijl je druiven eet, aan hem.
Lees zijn laatste sms'je.
Zoek de meest dramatische pose
om in bed te liggen.
Ga in de meest dramatische pose
in bed liggen. En val dan maar
in slaap.
Tjitske Jansen
klik foto voor vergroting
Eind 1996 werd de band Corrie en de Grote Brokken opgericht, een band met twaalf kopstukken uit de Nederlandse jazz- en popwereld. Oorspronkelijk was de bedoeling een eenmalig project te doen, maar dat beviel de band en het publiek zo goed, dat ze sindsdien door zijn gegaan en een begrip zijn geworden op de Nederlandse podia. Als je me nou vraagt wat voor muziek ze maken moet ik het antwoord schuldig blijven. Het zijn allemaal brokken: jazz, pop, cabaret, improvisaties, gedichten, intieme ballads, scherpe dialogen, actuele teksten, virtuoze solo's en komische intermezzo's. Hoewel het zo achter elkaar geschreven een allergaartje lijkt is het tegendeel waar, al deze dingen vormen een eenheid die het publiek van begin tot einde in de ban houdt.
Gisterenavond was de presentatie van de CD van het derde programma "Het land is moe" van Corrie en de Grote Brokken in het
Bimhuis in Amsterdam.
Stond het vorige programma 'Kado uit de hel!' in het teken van de worsteling met de liefde, ditmaal passeren maatschappelijke ongemakken zoals eenzaamheid en onverdraagzaamheid de revue, zo meldt de flyer en die thematiek komt steeds terug in het programma. 'Rondje Holland' is zo'n nummer over ambtelijke woorden die holle frasen spreken (een tekst van Jan Mulder) waarin we bovendien getracteerd worden op een snijdende gitaarsolo van Corrie van Binsbergen. Rauw en heftig is "Het land is moe" door Bob Fosko met een tekst van Drs. P en confronterend het nummer 'Koppensnellen' waarin Beatrice van der Poel met ons de krantenkoppen doorneemt op een arrangement van Corrie van Binsbergen (die nagenoeg alle muziek van het programma voor haar rekening nam).
Gedichten nemen ook een prominente plek in in het programma van Corrie en de Grote Brokken. Zo is er het prachtige '
Lamento', een gedicht van Remco Campert vertolkt door Beatrice van der Poel of 'Achterblijvers' van Levi Weemoedt gezongen door Bob Fosko op muziek van Wouter Planteijdt. Prachtig vond ik trouwens ook de ballads geschreven en gezongen door Beatrice van der Poel zoals 'Duizend jaren slaap' en 'Doe het dan'. Treffend, puntig en humoristisch zijn de dialogen tussendoor zoals 'Hartstuk' (Mag ik mijn hart aan uw voeten leggen?), 'Wat geluk graag' (Hoeveel mag het zijn?) of 'No house' (over de zoektocht naar huis en asiel). En de hele zaal zit te swingen op zijn stoel als de band alle brokken gaat breien en helemaal los gaat in wat zij allemaal zo fantastisch doen: muziek maken.
Het was voor mij de eerste keer dat ik Corrie en de Grote Brokken zag maar ik ben meteen verkocht. Dit is helemaal mijn ding met die swingende, stampende en dampende muziek gelardeerd met prachtige, literaire, scherpe en kritische teksten of juist andersom. En de humor niet te vergeten die overal opduikt. De talenten van de twaalf bandleden gaan niet ten onder in het geheel maar in dit geval is het geheel nóg meer dan de som der delen al was met virtuoos solerende Corrie van Binsbergen ('I wasn?t talking', is haar antwoord op Frank Zappa?s 'Shut up and play your guitar') als inspirator en bandleider. Op de foto zie je Corrie in het midden met Bob Fosko en Beatrice van der Poel (r) en Hein Offermans en Jasper Blom (l).
Als je een beetje wilt snuiven aan wat Corrie en de Grote Brokken te bieden hebben kun je daarvoor terecht op de
website maar nog beter is om er zelf heen te gaan (als je tenminste nog kaartjes kunt krijgen). Niet te lang nadenken want ze zijn alleen deze maand nog maar te zien en te beleven. De concertagenda vind je ook op de site.
Wist je dat je ook ontslagen kunt worden voor chatten onder werktijd? Dat overkwam een werkneemster van een verzekeraar die met regelmaat MSN gebruikte tijdens haar werk en internetfora bezocht. Hoewel ze al eens was gewaarschuwd vond ze daar kennelijk geen aanleiding in haar gedrag te veranderen. Ook kreeg ze een exemplaar van het internetprotocol van de werkgever overhandigd waarin stond voorgeschreven dat surfen op het internet en extern E-mailgebruik alleen voor zakelijke toepassingen is toegestaan. De vrouw heeft het protocol voor akkoord getekend.
Toen de werkneemster doorging met chatten via MSN werd zij op staande voet ontslagen. Zij had - aldus de rechter - haar verplichtingen uit de arbeidsovereenkomst zodanig grovelijk veronachtzaamd dat de werkgever haar terecht op staand voet ontsloeg. De hele uitspraak kun je
hier lezen.
Uit mijn netquestionnaire blijkt dat 24 % van de ondervraagden niet weet of er in de werksituatie een gedragscode is die van invloed kan zijn op het gedrag van webloggers. Over het algemeen zal er in bedrijven sprake zijn van een internetprotocol of gedragscode E-werken. Als je niet zeker weet of je werkgever zoiets heeft informeer er dan eens naar bij personeelszaken. Dan overkomt jou niet hetzelfde als de werkneemster uit bovengenoemde zaak.
Voor deze DiDi koos ik een gedicht van Willem van Toorn dat mij onmiddellijk te binnen schoot bij het thema 'herinnering'.
Stoelen samen gekocht
Bij Eigen Huis of Ons Home.
Vrolijk moesten ze. "Rood",
zei je. Rood gezocht.
"Een stoel," zei je, "er is geen
intiemer ding in een huis. Naar bed
kun je met iedereen wel, maar met
haast niemand, met jou alleen
wil ik over jaren
en jaren nog aan tafel
zitten. Koffie. De lamp
schijnt op je roerende hand.
Stoelen," zei je, "zijn dingen
voor een aandachtig lang
leven vol later. En later
steeds meer herinneringen."
Dichtbundel kopen?
Gedichten 1960-1997
Willem van Toorn
In
About:Blank las ik een interessant stuk over weblogcijfers. Wist je bijvoorbeeld dat 95 % (= ongeveer 18 miljoen stuks) van de weblogs door geen andere weblog gelinkt wordt en dat maar 0,002 % (niet meer dan 450 stuks) door meer dan 1000 weblogs verwezen wordt? Die verwijzingen oftewel de links van andere weblogs leveren een weblog zijn Technorati-blogranking op. About:blank komt zodoende momenteel op plaats 12.922 met 104 sites die linken. Miwian staat wereldwijd niet onverdienstelijk op plaats
24.164 met 70 linkende weblogs. Nou denk je misschien dat dit helemaal niks voorstelt maar op een totale populatie van meer dan 18 miljoen weblogs wereldwijd vind ik een plaats bij de eerste 25.000 toch helemaal niet slecht. Wil je meer weten over deze conclusies lees dan het hele stuk
hier.
De foto werd gemaakt in Wijk bij Duurstede bij de deur van de stadswal waar de historische waterstanden in de muur zijn aangebracht (klik voor groter).
Er zijn dingen die je haast
niet kunt zeggen, zo erg.
De zwijgende slachter, die
Theo van Gogh vermoordde
ging even vanzelfsprekend
voorbij aan diens veelzeggende
laatste woorden - neergeschoten
liggend op straat nog ten voeten uit
de democraat - : genade
genade, we kunnen er toch over
praten? - En sneed de keel (waarin
de stem) tot aan de wervels open.
Elly de Waard uit 'Proeven van moord'
(gezien bij Bieslog)
Theo van Gogh zei zelf ooit: ?Ik ben niet van de herdenkingen en ik wil niet mee om de man nog een keer te begraven, ik zie niets in gedoe met vlaggen, ik stem op Ayaan van de VVD, kortom, mij moeten ze niet hebben?. Morgen is het een jaar geleden dat hij werd vermoord en Nederland op zijn grondvesten stond te schudden. Overal in de media wordt al dagen lang aandacht besteed aan deze gebeurtenis. Er worden veel goede en oprechte dingen gezegd door integere mensen maar er wordt ook veel onzin uitgekraamd o.a. door de politici die zich toen het gebeurde ook al niet wisten te gedragen.
Ik kijk er anders tegenaan dan Theo van Gogh. Ik ben wel een voorstander van herdenkingen. Ik vind het belangrijk om stil te staan bij belangrijke gebeurtenissen die veel impact hebben gehad op mijn leven en op onze maatschappij. Ik vind het belangrijk dat we niet vergeten. Wat vind jij en hoe kijk jij tegen herdenken aan?
Het thema voor Dichters op Dinsdag van deze week is ontleend aan de schitterende song 'Time after Time' van Cindy Laupert. Miles Davis maakte er een instrumentale jazzversie van op zijn CD 'You're under Arrest'. Ik koos eveneens een jazzuitvoering van het nummer door Cassandra Wilson. Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Time after Time
Lying in my bed I hear the clock tick,
and think of you
caught up in circles confusion--
is nothing new
Flashback--warm nights--
almost left behind
suitcases of memories,
time after--
sometimes you picture me--
I'm walking too far ahead
you're calling to me, I can't hear
what you've said--
Then you say--go slow--
I fall behind--
the second hand unwinds
chorus:
if you're lost you can look--and you will find me
time after time
if you fall I will catch you--I'll be waiting
time after time
after my picture fades and darkness has
turned to gray
watching through windows--you're wondering
if I'm OK
secrets stolen from deep inside
the drum beats out of time--
chorus:
if you're lost...
you said go slow--
I fall behind
the second hand unwinds--
chorus:
if you're lost...
...time after time
time after time
time after time
time after time
Ik ontmoette S bij de allereerste werkgroep in mijn eerste studiejaar rechten. We zaten naast elkaar bij die bijeenkomst in een bloedheet lokaal op de zolder van het collegegebouw aan het Janskerkhof te Utrecht. De docent had het ook warm en gedroeg zich alsof hij nerveus was of anderszins van de kaart. We vonden het allebei maar een rare bedoening. Maar alles was toen nog vreemd. Later kwamen we er achter dat die rare dingen op zo'n faculteit heel gewoon waren. Degenen die al langer de logjes lezen over mijn studie hebben al eerder gelezen over wat ik daar zoal meemaak.
We begonnen in 1999 met over de honderd deeltijdstudenten en nu - zes jaar later - zijn er daar nog geen tien van over. Al die jaren hebben S en ik elkaar steeds op de hoogte gehouden van ons wel en wee in en rondom de studie. De eerste jaren volgden we ook bijna alle vakken tegelijkertijd en hoewel zij zich later specialiseerde in bestuursrecht en ik in arbeidsrecht bleven we ook de laatste drie jaar contact houden, niet alleen over de studie maar ook voor de gezelligheid.
S heeft altijd keihard gewerkt voor haar studie, altijd was ze helemaal bij met lezen en had ze de colleges nauwgezet voorbereid. Dat kan van mij absoluut niet gezegd worden. Zij is een noeste harde en constante werker en ik doe aan een intensieve last-minute-approach. Ik maakte alleen huiswerk of opdrachten als daar extra punten mee te verdienen waren en anders niet. Zij deed het omdat ze zich goed wilde voorbereiden. Ook haar presentaties en papers waren altijd fantastisch! Schitterende cijfers waren steevast het resultaat van al dat harde werken. Behalve die ene keer dat ze zakte voor het tentamen rechtssociologie. We waren allemaal stomverbaasd, zij niet in de laatste plaats. En ik kreeg van de weeromstuit ook helemaal de zenuwen voor het tentamen van dat vak toen ik dat een jaar later ook moest doen, terwijl ik daar over het algemeen helemaal geen last van heb.
Vorige week maandag mocht S haar mastersbul in de rechtsgeleerdheid in ontvangst nemen. Ruim vóór op het schema rondde ze haar studie af en nog cum laude ook! Op de uitnodiging voor het feest dat ze zaterdagavond gaf stond: 'Ik ben er weer!!!!', verwijzend naar haar zesjarige schaarse aanwezigheid in het sociale leven. Afgelopen zaterdag was ze het stralend middelpunt van haar afstudeerfeest en genoot van wat ze bereikt heeft. Chapeau S, ik heb bewondering voor je want ... you did it your way! Klik op het plaatje om haar portret in zijn geheel te zien.
Hans en Amanda maakten deze prachtige Halloweenpompoen (klik klik) die gisteren al prachtig stond te branden. We deden er vroeger nooit aan maar tegenwoordig wordt Halloween ook steeds vaker in Nederland gevierd, al weet volgens mij lang niet iedereen waar het vandaan komt.
Het is een traditie die zijn oorsprong vindt bij de Kelten. Zij vierden op 31 oktober de afsluiting van het Keltisch jaar met de "Even of all Saints". Op die avond krijgen de zielen van alle mensen die dat jaar waren overleden toegang tot het dodenrijk. Een andere naam voor die avond was "Hallow Even". Het verkleden op de 31e oktober diende er toe de zielen van de overledenen af te schrikken om niet het risico te lopen dat de levenden door de overledenen in bezit zouden worden genomen. Door jezelf nou heel lelijk te verkleden loop je in ieder geval niet de kans herkend te worden door de geesten.
Maar nou die pompoen, hoe zit dat dan?
Dat is weer een heel ander verhaal over een man die de toegang tot hemel en hel werd geweigerd nadat hij de duivel had opgesloten in een boom. Om zich te wapenen tegen de duisternis kreeg hij wel een stukje gloeiend hout mee dat hij in een uitgeholde biet stopte om het lnager te laten branden. De immigrante Ieren die in Amerika Halloween introduceerden vonden een pompoen mooier dan een biet en zodoende is de pompoen nu onlosmakelijk met Halloween verbonden. 't Is maar dat je het weet.
Het was een boeiende uitzending van Buitenhof deze zondag onder leiding van Paul Witteman. Eerst Aart Jan de Geus over de WAO en over of het nu gaat om kwaliteit of om kwantiteit. Daarna Ayaan Hirsi Ali in debat met Job Cohen over de harde en de zachte aanpak van islamitische terreurdreiging. Het was een boeiend debat waarbij ik aan de buis gekluisterd heb gezeten. Op de vooravond van de verjaardag van de moord op Theo van Gogh moet ik zeggen dat ik denk dat Ayaan gelijk heeft. Ik denk dat wij met zijn alleen de radicale elementen binnen de islam schromelijk onderschatten net zoals Theo van Gogh en zijn vrienden dat deden. Ik hoor Theodoor Holman nog in de dagen na de moord zoiets zeggen als: "Ayaan heeft ons wel gewaarschuwd maar we hebben dat nooit serieus genoeg genomen omdat we dachten dat het zo erg wel niet zou zijn".
Je kunt de problemen waar onze samenleving op dit moment mee te maken heeft niet simpelweg afdoen door te verwijzen naar onze wetten, normen en waarden en je pijlen te richten op de leefbaarheid van onze omgeving. Als je je daartoe beperkt dan is het onvermijdelijk dat je keer op keer verrast zult worden door de daden van mensen die de vaste overtuiging hebben dat het eervol is om de aanvallers van de islam te bestrijden en die de jihad voeren. Integratie is een mooi woord maar in de praktijk is dat iets dat je alleen maar kunt doen als je van gelijke positie bent. Als er een dominante witte christelijke kansrijke cultuur is met bijbehorende normen en waarden die wil dat een gekleurde Islamistische kansarme cultuur is met bijbehorende normen en waarden integreert dan krijg je per definitie extremisme als reactie van de mensen die niet bereid zijn zich te schikken.
Ik vond bovenstaand plaatje op het internet en vond het wel bij dit logje passen(klik voor groter).
klik foto voor vergroting
Toen mijn dochter Amanda nog een jaar of acht was en ik met haar TV keek kwamen zij regelmatig voorbij: Wallace en Gromit.
Het ging toen nog om een relatief korte TV film "A Close Shave". Een spannende film met kleifiguurtjes over schapen die ontvoerd werden en in een ingenieuze machine terecht kwamen met aan de ene kant de uitvoer van bollen wol en aan de andere kant ingeblikt vlees. Het was een complot van een criminele hond. Het mysterie werd uiteindelijk opgelost door Wallace en zijn trouwe hond Gromit. Een ingenieus plot en een fantastische 'claymation'-uitvoering van de Britse bedenkers Bob Baker en Nick Park, die met hun films nog een Oscar gewonnen hebben; spannend en onderhoudend voor jong en oud. Geen wonder dat het succes naar het grote doek is verhuist en hun nieuwste film "The Curse of the Were Rabbit" uitverkochte bioscoopzalen trekt van voornamelijk... volwassenen. Amanda en ik hebben de film gisteren bezocht. Wallace is zo'n beetje de uitvinder van ingenieuze apparaten, maar het is Gromit die het in goede banen leidt. Zo hebben ze met het bedrijfje Anti-Pesto een methode gevonden om vraatzuchtige konijnen te vangen. Dat komt goed van pas want de buurt doet mee aan een wedstrijd wie het grootste gewas kan laten groeien. Enorme wortels, pompoenen en courgetten worden angstvallig gekoesterd door hun kwekers. Wallace heeft een methode gevonden om konijnen te laten switchen van wortels naar kaas. Door een foutje verandert hij zelf bij volle maan in een groot konijn. Een variatie op een weerwolf een 'were-rabbit'. Er gaat van alles mis en uiteindelijk weet Gromit het tij te keren. Een fantastische animatiefilm die ik iedereen aan kan raden voor een paar uurtjes onderhoudend vermaak.
DVD kopen?
Wallace & Gromit
Ik heb zo'n leuk programma (onlangs ontdekt toen we op zoek waren naar iets voor een klant van Hans) waarmee je stripverhalen kunt maken:
Comic Life. Je sleept de foto's die je in je strip wilt gebruiken er heen, tekstballonnetje er bij of een passende kreet en klaar is je beeldverhaal. Klik even op het plaatje om een voorbeeldje te zien dat ik even snel voor dit logje maakt.
Erg leuk voor vakantiefoto's, feesten en partijen, surprises maar ook om allerlei foto's op een originele manier tentoon te stellen. Wat dacht je bijvoorbeeld van
deze collage van Zapp Stringquartet? Ook in Flickr is een Comiclife tag, kijk maar eens
hier.
De strijd tegen piraterij wordt vooral gekenmerkt door nijd en verbetenheid. Daar heeft softwareleverancier
Adobe nu een hele andere invalshoek op gekozen. Of het effect zal hebben is natuurlijk de vraag maar het is in ieder geval een stuk leuker dan dat fanatieke gedoe zoals we bijvoorbeeld van de
Stichting Brein gewend zijn.
Het is gemakkelijker je daden te verdedigen
dan ze eerlijk te onderzoeken.
Aanvallen is gemakkelijker dan toegeven.
Toegeven vereist moed.
Harry Palmer
Ik schreef eerder over het interview dat we hielden met
Mr. X. Vandaag was de bespreking van het 'paper' dat we naar aanleiding van het interview maakten en hielden we een presentatie over onze bevindingen. De 8,5 die ons dat opleverde is een solide basis voor het tentamen dat ons nog te wachten staat op 10 november.
Onze presentatie had als titel gekregen "Pitbull en Dichter". Pitbull was de nickname die Mr. X bij zijn laatste verblijf in de gevangenis had gekregen van zijn medegedetineerden en dichter slaat op de poeet die ook in hem schuilt en die af en toe zijn gedichten met de mensheid deelt. Hij droeg er eentje aan ons voor en die mochten we opnemen in onze presentatie. Hieronder kun je het lezen.
Eens voelde ik mij
als een vervallen boerderij
aangestast als door de tand des tijds
klaar voor restauratie.
Dan plots een nieuwe kans
een nieuwe weg
een nieuwe weg die ik nu ga
bang en onzeker als ik nu ben
als een vogeljong uit het ei
dat het eerste levenslicht aanschouwt.
klik foto voor vergroting
Margreet Dolman staat al (bijna) dertig jaar aan de top en hoewel al velen troost bij haar vonden en zich laafden aan haar sympathieke persoonlijkheid is ze nog steeds niet op haar hoogtepunt. "Gelukkig maar", zo zegt ze zelf, "want op je hoogtepunt moet je stoppen".
Gisterenavond bezochten wij in het
Beauforthuis haar voorstelling waarin ook Paul Haenen, Dominee Gremdaat, dokter Valentijn (Dammie van Geest) en de jonge pianist Wesley Pierik een rol spelen. Het was genieten van begin tot eind.
Op het nog lege toneel zien we een soort balie met telefoon, lampje en nog wat spullen. Aan de achterwand een enorm videoscherm. Margreet Dolman opent de avond door vanuit haar kleedkamer op het videoscherm Paul Haenen aan te kondigen die samen met Dominee Gremdaat het gedeelte voor de pauze voor zijn rekening zal nemen. Paul Haenen krijgt meteen de lachers op zijn hand als hij vertelt over zijn avonturen in het bubblebad van Villa Felderhof waar hij tot zijn ontsteltenis samen met Emiel Ratelband in moest. En helemaal als hij daarna uit de doeken doet welk NSB-moment er volgde toen hij zijn afscheidstekst moest schrijven in het gastenboek van de Villa.
Genante momenten staan centraal in dit eerste gedeelte en ook de kranten puilen daar van uit zoals blijkt als een stapel knipsels van de laatste dagen met ons wordt doorgenomen. Als piece de restistance mogen we nog meegenieten van een videofragment van de genante bubblebadscene terwijl Dominee Gremdaat zich prepareert om het podium te betreden.
De dominee spreekt ons toe over vieren. Wanneer is er wat te vieren en waarom dan wel. Hij haalt een voorbeeld aan uit zijn eigen praktijk van de keer dat hij een vrouw ontmoette in het Vondelpark die wel wat te vieren had maar totaal geen bijval kreeg voor haar feestje. Stichtelijke woorden over vieren en wat er allemaal te vieren valt. Ook de zaal wordt bevraagd over wat er zoal gevierd wordt. En na deze twee preludes is het publiek er helemaal klaar voor om na de pauze Marleen Dolmans jubileum te vieren.
Een daverend applaus klinkt dan ook op als de Koningin van de Troost het podium betreedt in een prachtig feestelijk aangekleed decor. Margreet Dolman neemt ons mee op Memory Lane als ze vertelt hoe ze dertig jaar geleden begon met korte uitzendingen voor Stad Radio Amsterdam. Niet veel later kreeg ze nationale bekendheid omdat ze betrokken werd bij Sonja's Goed Nieuwsshow. Aan het eind van iedere uitzending belde Margreet Sonja Barend dan op om even de uitzending met elkaar door te nemen. We zien schitterende fragmenten van een nog jonge Sonja met ondermeer de krullenbol van een slungelige Rob de Nijs, een blozende Willem Oltmans (omdat Margreet Dolman zei dat ze hem kende uit de sauna) en een piepjonge en onschuldig ogende Herman Brood.
Margreet Dolman vertelt over al die jaren en dat sommige mensen het schokkend en schunnig vonden wat ze deed. Het chanson "Buk nog een keer" dat ze voor ons zingt was daar ook zo'n voorbeeld van. Toch heeft ze ook heel veel fans en aanhangers. Op video zien we Gerrit Zalm, Hedy d' Ancona, Erik van Muiswinkel, Jack Spijkerman en Hans Dorrestijn de loftrompet steken over de bijzondere rol die Margreet speelde in hun levens en missies.
Toch heeft Margreet niet alleen aansluiting bij oudere mensen, ook jonge mensen vinden bij haar troost en inspiratie. Zo blijkt als ze pianist Wesley Pierik voorstelt die haar zal begeleiden bij haar chansons en de mensen in de zaal van 30 jaar en jonger op het toneel uitnodigt om te vertellen over een hoogtepunt in hun leven.
Voor een bezinningsmoment, dat uiteraard ook in de show moet zitten, leest onze diva twee gedichten voor uit eigen werk: Groentejongens en Mensenkoe. Wij zijn onder de indruk van dit multitalent.
Een hoogtepunt in de show is ook als Margreet een aantal mensen live vanaf het podium gaat opbellen met een vraag speciaal voor diegene opgeschreven door mensen uit de zaal. Er ontstaan leuke spontane gesprekken waarbij zelfs nog een paar vrijkaartjes voor een volgende voorstelling in Zeist worden aangeboden door Margreet aan één van de mensen die gebeld wordt. De show wordt - volgens mij ver over tijd - afgesloten met een paar pakkende chansons "Volg de weg van je hart" en "Wij vonden elkaar" die ze samen met haar steun en toeverlaat Dokter Valentijn (zie foto) ten gehore brengt. Een staande ovatie van het publiek voor de jubilerende en stralende Margreet Dolman is de beloning.
Wij vonden het een fantastisch leuke voorstelling en de rest van de zaal met ons. Onbekommerd lachen, herkenbare situaties, een ontwapenende Paul Haenen en een inspirerende Dominee Gremdaat die de weg banen voor het fenomeen Margreet Dolman. Er is de hele voorstelling veel interactie met het publiek en dat blijft de hele tijd boeiend en leuk. Het wordt nergens genant voor de toeschouwers in kwestie terwijl er toch genoeg genante momenten de revue passeren. Want dat doet Margreet Dolman als geen ander: de aandacht vasthouden met haar sprankelende persoonlijkheid terwijl ze iedereen het hemd van het lijf vraagt, gevraagd en ongevraagd van originele adviezen voorziet en overal een mening over ventileert. Een voorstelling om vrolijk van te worden. Voor de speellijst kun je terecht op de
website van Paul Haenen.
Als Apple een iPhone zou uitbrengen dan zou die er zo uit kunnen zien als het exemplaar op het plaatje (klik klik). Of misschien wel zoals
dit ontwerp. Of zo'n iPhone er ooit komt weet niemand. Nou ja, misschien Steve Jobs wel. Tot die tijd zijn er mensen die het leuk vinden om ontwerpjes te maken over hoe zo'n ding er uit zou kunnen zien zo is te lezen bij
MacFreak. Zeker is wel dat veel Applegebruikers het fantastisch zouden vinden als er een iPhone zou komen.
Na de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh worden bedreigingen van prominenten Nederlanders kennelijk populair of althans er is meer publieke aandacht voor. NIet dat het voor die tijd niet voorkwam maar nu achten veel mensen de kans dat de bedreigingen worden uitgevoerd ook een stuk reëler. We hebben allemaal kunnen zien hoe Fortuyn en Van Gogh weerloos en afgeschoten op straat lagen en dat is een heel realistische angstbeeld.
Naar de bedreigingen van beroepsgroepen die verondersteld worden onze rechtsstaat te bewaken deed Frank Bovenkerk (criminoloog verbonden aan het Willem Pompe Instituut in Utrecht) met een aantal collega's onderzoek. Een paar weken geleden vertelde hij er over in het collegde, zondag j.l. deed hij zijn verhaal in Buitenhof en van de week lag het boek hier in de bus. Achtereenvolgens worden het openbaar bestuur, de politie, advocaten, rechters en officieren van justitie, journalisten en notarissen onder de loep genomen. Het blijkt dat in alle beroepsgroepen sprake is van bedreigingen en dat die in sommige gevallen ook succes hebben in de zin dat functionarissen terugtreden of inbinden. Een griezelige gedachte vind ik dat.
Een deel van het verheviging van bedreigingen als fenomeen wordt verklaard door de algemene verruwing van de samenleving en het verlies van respect voor het gezag dat in de hele maatschappij waarneembaar is. Maar het is wel gek dat in Nederland dit proces duidelijk is dan in de ons omringende landen. Ik heb het boek nog niet uit maar raad het jullie wel aan. Het geeft een zeer leesbaar beeld van waar me met zijn alleen mee te maken hebben, bedreigingen van de fundamenten waarop onze rechtstaat is gebaseerd en hoe daarmee wordt omgegaan.
De foto vond ik op het internet en werd gemaakt door Robin Zegers.
Boek bestellen?
Bedreigingen in Nederland
Frank Bovenkerk
Kijk eens hoeveel paarden jij kunt ontdekken op het plaatje hierboven (klik om het hele plaatje te zien). Ik weet hoeveel het er moeten zijn maar ik kan ze niet allemaal vinden.
Photo's by Bruce C. Moore click to enlarge
Hun debut 'These are the Vistas' uit 2003 is sinds ik hem kocht nauwelijks meer van mijn koptelefoon verwijderd geweest en toen een jaar later de opvolger 'Give' uitkwam hoefde ik niet te twijfelen. Het trio betaande uit Reid Anderson: Bas. Ethan Iverson: Piano en David King: drums staan er om bekend dat ze het naast het spelen van hun eigen composities, het niet schuwen om bekende pop en Rock songs in te lijven en er hun eigen originele saus overheen te gieten. Zo hebben ze dat op de Vistas gedaan met Nirvana's 'Smells Like Teen Spirit', Blondie's 'Heart of Glass' en Apex Twin's 'Flim' en op 'Give' werd dat voortgezet met nummers van Abba the Pixies en Black Sabbath. Volgens bassist Reid is dat echt iets dat bij hun hoort omdat ze gewoon willen spelen waar ze zin in hebben en niet zozeer een handige marketing truc. Reid en Dave brengen de songs in en Ethan, jazzfreak pur sang die nauwelijks op de hoogte is van populaire nummers en er dus fris tegen aan kijkt 'verbouwt' het nummer en gezamenlijk maken ze er met improvisatie een eigen jazz compositie van. Naast eigen composities voeren ze uiteraard ook jazz klassiekers uit zoals Ornette Coleman's 'Street Woman'
Wat me al gelijk aan sprak toen ik hun debut hoorde was het zo sterk aanwezig zijn van bas en drums. Meestal worden die bij de opnametechnieken naar de achtergrond gedrukt. Producer Tchad Blake (bekend van Peter Gabriel Los Lobos, Elvis Costello. e.a.) heeft het goed begrepen. De muziek geeft een heel opwindend live gevoel. De bas knort fantastisch en drummer David King is nadrukkelijk aanwezig met zijn overrompelende roffels en fantastische originele hooks. Pianist Ethan Iverson is de verbindende harmonische factor. Zijn spel doet me soms aan Brad Mehldau denken. De
Bad Plus komen uit het midwesten van de Verenigde Staten rondom het stadje Menomonee waar ik zelf ook nog gewoond en gewerkt heb. Reid en David kennen elkaar sinds hun veertiende en alle leden hebben hun sporen verdiend in de Jazz. Reid speelde in New York o.a. met
Mark Turner Sinds 2000 vormen ze samen
the Bad Plus een naam die gekozen is omdat het korte simpele woorden zijn die een tegenstelling vormen en je op het verkeerde been zeten. Hun muziek is fris, avontuurlijk en opwindend Hun live-optreden zal dat ongetwijfeld ook zijn zeker als je bovenstaande foto's van mijn collega Bruce bekijkt!.
Bimhuis Amsterdam 20 November 2005
Voor deze DiDi vond ik een tekst van Alanis Morissette 'So pure' die heel goed bij het thema van deze week past. Op de foto een sculptuur van puur ijs.
You from New York you are so relevant
You reduce me to cosmic tears
Luminous more so than most anyone
Unapologetically alive knot in my stomach
And lump in my throat
I love you when you dance when you freestyle in trance
So pure such an expression
Supposed former infatuation junkie
I sink three pointers and you wax poetically
I love you when you dance when you freestyle in trance
So pure such an expression
Let's grease the wheel over tea
Let's discuss things in confidence
Let's be outspoken let's be ridiculous
Let's solve the world's problems
I love you when you dance when you freestyle in trance
So pure such an expression
Nee? Nou dat kan kloppen want Luther Blissett bestaat niet maar is een internet-constructie, een pseudoniem en een collectieve meervoudige persoonlijkheid waar in feite iedereen achter kan zitten. Luther is een soort Loesje eigenlijk. Luther Blissett ontstond in 1995 in Italië uit de resten van de autonome beweging en in onderstaande songtekst "Mind invaders" kun je heel goed zijn bedoelingen aflezen.
My name is your name
Without names everybody is free
One name for the whole world
One name for the music
United, united, so much united
that we don't even have names
If they don't recognize us
they won't emprison us
If they can't distinguish us,
they won't knock us down
you are me, I am you
without name everybody's free
I am nobody, you are nobody
like Ulysses vs. the Cyclop
if I am nothing I'll be free
if you are nothing you'll be free
De naam Luther Blissett is geleend van een voetballer met die naam die in zijn carrière tamelijk roemloos ten onder was gegaan. Maar Luthers naam had evengoed Berry Grote Gansei kunnen zijn of Loesje. En hij vervult een belangrijke functie want hij beheert websites, schrijft boeken en tractaten en duikt op in diverse discussies online, hij is ongecoördineerd en ongepland en kan zomaar ineens naast je opduiken. Hij is gek op radicale acties en heeft zelfs een eigen
website.
Overigens gaat het verhaal dat Luther Blissett in 2000 seppuku heeft gepleegd. Dat is een soort zelfmoord die bedoeld was om de naam zoals die gebruikt werd vanaf 1995 met een schone lei te laten beginnen en zo ruimte te geven aan nieuwkomers die vorm en inhoud wilden geven aan Luthers bestaan.
Grappig verhaal he? Ik vond het op zoek naar internetcultuur voor mijn scriptie toen ik stuitte op het boek
'Leven op het net' van Marianne van den Boomen. En of de seppuku van Luther Blissett ook het gewenste resultaat heeft gehad? Ik zou het niet weten en ik had voorheen ook nog nooit van Luther gehoord. Maar misschien duikt hij binnenkort wel weer ergens op. Je weet het nooit met zulke figuren! Misschien is hij heel geschikt als gastlogger voor werknemers die geen problemen willen met hun baas maar toch wel eens hun ei kwijt willen op hun weblog.
Bij het zoeken naar het nieuwe thema van DiDi 53 (alweer) stuitte ik op Make me Pure van de nieuwe Robbie Williams CD 'Intensive Care'. Een mooi DiDi woord dat bijna hetzelfde klinkt in het Nederlands en in het Engels. De tekst van RW is een beetje van simpelmans, maar eenieder die dat wil kan meer inhoud aan het thema meegeven.
Het nummer is
hier te beluisteren..
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Make me Pure
Some will sing a song
To reel 'em in
It's a song I sung before
And a song I'm gonna sing again
I mean every word
I don't mean a single one of them
Oh Lord, make me pure
- but not yet
Tell a joke
Tell it twice
If noone else is laughing there why am i
I split myself both times and laugh till i cry
Oh Lord, please make me pure
- but not yet
I don't have to try
I just dial it in
Lees meer...
Ik ben een groot fan van luisterboeken en tegenwoordig ook van podcasts die ik op mijn iPod zet en op het moment dat het mij schikt afluister. Zo heb ik een abo op de podcastst van BNN Storing, De Stadsdichter Podcast, Het Bureau Podcast en de RVU VODcasts.
Ook
Uitzending Gemist vind ik een geweldige uitvinding omdat ik daarmee alle programma's van de publieke omroep die ik heb gemist nog eens op mijn eigen tijd kan bekijken. En dat is wel handig voor iemand die haar leven niet inricht rondom de televisie.
Pas zag ik in de boekhandel een ander leuk product: hoorcolleges en lezingen op audio-cd. Je kunt je voor een paart tientje laten informeren over de Vaderlandse Geschiedenis, de Evolutietheorie, Europa of een reis maken door de wiskunde. "Kennis opdoen in de file, de trein, op de fiets of thuis", zo kopt de
uitgever.
Nu is er een nieuwe ster aan het luisterfirmament: de
Voorleesbijbel, het ultieme luisterboek. En onder de voorlezers bevinden zich niet alleen allerlei bekende Nederlanders maar ook medelogster
Amiek. Voor wie aan het gesproken woord des heren nog niet genoeg heeft is er ook nog de
Downloadbijbel. Dat hadden ze toch niet gedacht tijdens de Kruistochten dat het geloof nog eens verspreid zou worden per computer en internet. De foto is van het kerkboek van mijn Oma.
klik foto voor vergroting
In april van dit jaar gebeurde er, wat we al eerder van Rood, de centrale figuur achter
Nighthawks At The Diner hadden gehoord: de oude formatie NATD viel uit elkaar. Maar ze zijn weer opgestaan met een nieuwe formatie bestaande uit de oudgedienden Thijs Verwer op drums en Toon Meijer op sopraan- en tenorsax aangevuld met twee nieuwe musici: Pieter Klaassen op gitaar en Jan Fluhbacher op bas. We zagen ze gisterenavond weer in het
Beauforthuis. Dat de formatie nog niet helemaal op elkaar is ingespeeld was voelbaar en zeker in de eerste set hier en daar te merken. Rood, Thijs en Toon vormden een solide basis voor de twee nieuwe heren die het nog wat voorzichtig aan deden. Kwaliteit hebben ze voldoende in huis. Dat zal dus wel goed komen.
In de eerste set kwamen heel wat nummers van Transit Cellophane voorbij w.o. 'Forbidden Fruit', 'Please Crack A Smile For Me Baby' met de strakke drums en 'Cellophane' maar ook een aantal oude nummers zoals 'King in Yellow' en 'You invented me' (beide van het eerste album Fool's Tango).
De tweede set begon met 'Like I Don't Know You Anymore' gespeeld door Thijs Verwer en Rood samen, gevolgd door een nieuw nummer 'The master is away' (tevens werktitel van de nieuwe CD). Gaandeweg de tweede set leek het alsof de band wat meer los kwam. Dat was al goed te merken bij 'Observant Spectator' en 'If We Get Back Home' maar bereikte een hoogtepunt tijdens de toegift waarin de band 'See you later Alligator' en 'Walking on eggs' (beide van het tweede album Walkin' On Eggs) speelde. Even was er weer het sfeertje van
het eerste optreden dat wij ons van NATD in het Beauforthuis herinnerden. Dat kwam de band op een staande ovatie van het publiek te staan.
Het is altijd moeilijk om de intimiteit van legendarisch optreden weer te herhalen. Dat is gisterenavond niet opnieuw gelukt. Een prima optreden, maar de magie van de vorige keer was er gewoon niet. De band groeide wel in de loop van de avond. De saxen van Toon Meijer schitterden weer als vanouds. Met name gitarist Pieter Klaassens en bassist Jan Fluhbacher kwamen pas tegen het eind wat los. Wel blijft het bijzonder om Rood aan het werk te zien. met zijn
gladde schedel, in het zwart gekleed, achter een zwarte vleugel tegen een zwarte achtergrond. Een rokende sigaret op de vleugel en een glas whiskey bij de hand vervolmaken het decor. Kromgebogen over het klavier laat hij zijn virtuoze pianospel horen. Zijn pianospel is, zoals ons vooral tijdens zijn solo-optreden opviel, van ongekende klasse. Zijn timing, subtiele aanslag en gebruik van stiltes tussen de noten ondersteunen perfect de dramatiek van zijn teksten en bijbehorende zang.
Rood blijft een fenomeen. Hij wordt wel vergeleken met Tom Waits en daar heeft hij beslist ook wel wat van weg maar hij heeft toch een heel eigen sound. Die komt met zijn begeleiders van NATD beter tot zijn recht dan solo, de interactie met andere muzikanten maakt het allemaal net even wat minder zwaar en dat is wel goed. We zijn benieuwd naar het nieuwe album waarmee NATD bezig is en houden houden er rekening mee dat er wellicht weer een legendarisch optreden in het verschiet ligt als de band voldoende hecht is geworden.
CD kopen?
Transit Cellophane
Nighthawks At The Diner
We hadden het al op voordat ik er aan dacht om een foto te maken. Zo lekker was het. Dus daarom maar een foto van de tijgergarnalen uit mijn diepvries.
Je hebt nodig: 600 gram middelgrote garnalen, 3 eetlepels sojasaus, 1 theelepel zwarte peper, 7 teentjes knoflook, 5 takjes verse koriander, 5 verse rode pepertjes, 4 eetlepels limoensap, 3 eetlepels gula jawa (of bruine suiker), 4 eetlepels vissaus, 3 eetlepels olie en blaadjes ijsbergsla.
Pel de garnalen en verwijder het zwarte darmkanaal. Meng de sojasaus en de zwarte peper en marineer hierin de garnalen. Verwijder de blaadjes van de koriander maar gooi de steeltjes niet weg. Wrijf de knoflook, de pepers en de koriandersteeltjes fijn tot een pasta. Meng hierdoor de limoensap de gula jawa en de vissaus. Verhit in een wok wat olie en bak de garnalen in 3-4 minuten. Giet de saus over de garnalen en serveer met wat korianderblaadjes op blaadjes ijsbergsla. Dit recept kun je ook heel goed gebruiken voor allerlei wat stevigere witvis soorten. Tenminste als je van een beetje pittig houdt. Serveer er geroerbakken groente bij (met Thaise curry). Eet smakelijk.
Doen alsof is fantasie
zonder overtuiging.
Creëren is fantasie
met overtuiging.
Mensen die in hun fantasieën geloven,
maken die fantasieën waar.
Harry Palmer
klik foto voor vergrotingPianist Karel Boehlee was door het
Beauforthuis uitgenodigd om een avond naar eigen inzicht in te vullen. Het resultaat is een trio waar hij zich helemaal bij thuis voelt.
Hein vd Geyn op Bas en
Hans van Oosterhout op drums.
Ik heb Karel meegemaakt als een uitstekende lyrische pianist, maar ook iemand die schuchter en verlegen is en daardoor niet helemaal naar buiten komt. Deze avond was het anders. Karel was helemaal in zijn element voelde zich zichtbaar op zijn gemak en zat met een voor hem ongekende flair te spelen. Hein van de Geyn ging de dialoog aan en gaf Karel alle ruimte die hij nodig had.
Sinds de laatste keer dat ik hem zag is Hein kilo's afgevallen en heeft inmiddels een baardje dat perfect bij hem past. In afgevallen staat kwam hij een stuk kwetsbaarder over. Duidelijker dan ooit is, dat hij gewoon één brok gevoel en sensitiviteit is. Zijn bekende mimiek was daardoor nog interessanter om te zien. Dat in combinatie met zijn fabuleuze spel, daar kan ik een avond alleen al naar zitten kijken en luisteren. Heel inventief ondersteunde hij het veelal ingetogen en soms uitbundige spel van Karel.
De set opende met twee composities van Boehlee 'Poco Paco' en 'tango'. Veel eigen werk van Karel, maar ook 'Goodbey' van Gordon Jenkins, 'Goodmorning Heartache' van Billy Holliday, werk van Miles Davis en een schitterende uitvoering van 'My Funny Valentine'. Hilariteit in de zaal bij de introductie van 'Little Princess', een compositie die Karel 15 jaar geleden schreef voor een geliefde die alles behalve een prinses bleek te zijn. Als toegift 'Mystery of Reason'.
Het was weer zo'n zeldzame jazz avond waarbij alles op zijn plaats viel. De heren communiceerden op meta-nivo en het spelplezier was ongekend groot. Drum-poëet van Oosterhout maakte zijn reputatie vooral tegen het einde van de tweede set waar. Het was dan ook verbazingwekkend te horen dat zij slechts een keer of twee samen live hebben gespeeld en dat terwijl ze samen wel drie CD's hebben opgenomen.
Hein is dit seizoen maar liefst vier keer te zien, dankzij een uniek en leuk concept van het
Beauforthuis: Het 'gastheerschap'. Na Bert van de Brink en Jesse van Ruller is nu bassist Hein van de Geyn gastheer en mag zodoende drie avonden naar eigen inzicht invullen. Hein's aanwezigheid bij Karel Boehlee was dus eigenlijk en bonus vooraf. Volgende drie Hein vd Geyn avonden in het Beauforthuis:
do 3 nov met Enrico Pieranunzi;
za 25 feb met
Paulien van Schaik;
za 8 apr met Lee Konitz.
CD kopen?
Silent Nocturne (speciale uitgave)
Karel Boehlee
Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn
Het is nog een heel tijdje mooi weer geweest maar nu lijkt dat definitief voorbij. Zodra het koud wordt dan krijg ik altijd weer last van mijn Raynaud vingertjes (niet te verwarren met winterhanden). Het zg Raynaud fenomeen bestaat uit aanvallen van wit worden van de vingers dat wordt getriggerd door kou maar kan ook soms bij emotie, nervositeit of stress optreden of veroorzaakt worden door bepaalde producten. Er stroomt tijdelijk geen bloed naar de bloedvaten omdat de spieren samentrekken waardoor het bloedvat vernauwt en de bloedstroom belemmerd wordt.
Ik heb het al zo lang als ik me kan herinneren. Alle vrouwen in onze familie hadden het. Het schijnt voor te komen bij 3 tot 20 procent van de vrouwen. Vroeger bij ons thuis noemden we het altijd 'dode vingers' en zo ziet het er ook uit. Zeker als het bloed weer terug aan het stromen is zie je een hele scherpe afscheiding tussen de gebieden met en zonder bloed en dat ziet er heel raar uit. Het is niet ernstig op zichzelf maar wel hinderlijk omdat het gepaard gaat met een zekere gevoelloosheid en lichte pijn. Op het plaatje (van internet) zie je hoe het er uitziet die dode vingertjes. Meer info vind je
hier.
Het begon allemaal met een potje
tomatenjam dat ik kreeg van B. Heerlijk vonden we die dus schreef ik er een logje over. Vervolgens is tomatenjam een issue in mijn RSS-reader en vliegen de recepten over en weer. Ik ben daarom ook maar eens op zoek gegaan wat ik kon vinden en maakte gisteren een heerlijke pittige tomatenjam. Je hebt er voor nodig:
2/3 middelgrote tomaten (totaal iets van 375 gram)
1 kleine rode ui fijngesnipperd
teentje knoflook geperst
2 theelepels geraspte verse gember
60 ml limoensap
2 à 3 eetlepels bruine suiker
2 rode pepers fijngehakt
een handje kruidnagelen
Halveer de tomaten en leg ze met het snijvlak naar boven 30 minuten in een oven van 220 graden. Meng de tomaten met de andere ingrediënten in een kleine steelpan en breng het geheel aan de kook. Laat ongeveer 40 minuten sudderen of totdat het is ingedikt. Daarna het geheel door de zeef en je krijgt een heerlijk zoet pittig mengsel.
Afgelopen zondag waren we in Bloemendaal en we waren de enigen niet die dat idee hadden. In de file er heen dus maar toen we er eenmaal waren was het genieten geblazen: zonnetje, briesje, branding en heel veel honden. Hier zie je er eentje die er maar geen genoeg van kon krijgen om steeds weer in de golven te gaan zoeken naar zijn stok (klik klik). In dit geval was het tevergeefs.
Voor DiDi van deze week koos ik dit prachtige gedicht van Bart Moeyaert.
Sinds ik met jou wakker word
als in een la die leeg is
op ons tweeën na,
is wat er morgen komt
ondergeschikt aan
wat vandaag al is begonnen.
We gaan met een bepaalde
logica eerst af hoe wij
vandaag weer samenhangen.
Dit is jouw been, dit is
mijn rug, mag ik hem nu
van jou terug, en wat ik
verder zou verlangen
is dat we opstaan, en
ons leven vanaf hier
hervatten, met jou dan
naast mijn hart onder
mijn arm - ik hou
je tot vanavond warm,
totdat je slaapt en daarna
wakker wordt als in een la,
leeg op ons tweeën na.
Clickx en PC Magazine hebben een boekje uitgebracht met de titel Webloggen. Het staat vol met allemaal handzame tips en uitleg voor de beginnende weblogger. Maar ook de routinier zal er wellicht bij de toeters en bellen nog wel wat van zijn of haar gading kunnen vinden. Na een algemeen gedeelte komt er een hoofdstuk over verschillende weblogsystemen en wat je zoal moet doen om je weblog te onderhouden. Grappig is ook het onderdeel 'tips van de pro' waarin een aantal webloggers tips geeft en voor de commerciële typjes onder ons wordt ook nog een gedeelte gewijd aan geld dat je kunt verdienen met je weblog.
Een aanrader dus, te meer Miwian Weblog er ook nog in vermeld wordt met name in het kader van mijn afstudeeronderzoek naar de Juridische Valkuilen voor de Webloggende Werknemer. En extra leuk vind ik dat de screendump die gemaakt is ook nog onze vast rubriek Dichters op Dinsdag te zien geeft (klik voor grotere foto). Voor 12,95 euro is het boekje te krijgen bij de betere tijdschriften- & boekhandel.
Meer boeken over webloggen
Weblog je wild !
S. Evers
Een mijlpaal alweer de tweeenvijftigste DiDi! Ik liet me voor deze editie inspireren door Peter Gabriel die in zijn song 'The Blood of Eden' enige kanttekeningen bij het scheppingsverhaal plaatst. 'We wanted the union of the woman and the man' Samensmelten dus in plaats van gescheiden zijn. De song is
hier te beluisteren in een live uitvoering.
Geen gemakkelijke opgave deze keer. Neem het ruim. Alles wat duidt op het verlangen van twee mensen om één te worden of in elkaar weg te kruipen is goed.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Blood of Eden
I caught sight of my reflection
I caught it in the window
I saw the darkness in my heart
I saw the signs of my undoing
They had been there from the start
And the darkness still has work to do
The knotted chord's untying
They're heated and they're holy
Oh they're sitting there on high
So secure with everything they're buying
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
With the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
We wanted the union
Oh the union of the woman
The woman and the man
My grip is surely slipping
I think I've lost my hold
Yes, I think I've lost my hold
I cannot get insurance anymore
They don't take credit, only gold
Is that a dagger or a crucifix I see
You hold so tightly in your hand
And all the while the distance grows between you and me
I do not understand
At my request, you take me in
In that tenderness, I am floating away
No certainty, nothing to rely on
Holding still for a moment
What a moment this is
Oh for a moment of forgetting, a moment of bliss
Heyyyyyyyyyyyyyyyyy
I can hear the distant thunder
Of a million unheard souls
Of a million unheard souls
Watch each one reach for creature comfort
For the filling of their holes
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
With the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
We wanted the union
Of the woman and the man
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
I feel the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
I feel the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
We've done everything we can
In the blood of Eden
Saw the end as we began
With the man in the woman
And the woman in the man
It was all for the union
Oh, the union of the woman, the woman and the man.
The blood of eden keeps running through me
running through my veins
the blood of eden keeps rushing through me
when I'm sure there's none that remains
the blood of eden keeps running through me
I can feel it in my bones
that blood of eden keeps rushing through me
taking back what it owns
Vriendin B. volgt een opleiding tot natuurvoedingsconsulent op
Kraaybekerhof hier niet te ver vandaan. De opleidingsdagen zijn op vrijdag en de aansluitende zaterdag eens per maand en dan komt ze hier overnachten. Niet alleen is dat voordeliger dan een hotelkamer maar ook kunnen we weer eens gezellig bijkletsen. Dat laatste doen we trouwens ook uitvoerig.
Maar daar wilde ik het niet over hebben want afgelopen vrijdag bracht B. een heerlijk pot kruidige zoete tomatenjam mee. Ik ben helemaal niet zo'n ontzettende jamliefhebber maar dit is een ware delicatesse. Ik zou het niet zo snel bedacht hebben, tomatenjam, maar je ziet tegenwoordig vaker onorthodoxe combinaties van kruidig en zoet (bijvoorbeeld in de bonbons van
Unlimited Delicious. Wat dacht je van een bonbon met dragon en zeezout? Of foelie en nootmuskaat? Mjummie!!!!!!
Afgelopen weekend was het weer zulk schitterend weer dat je bijna wel naar buiten mòest. Na de zaterdagse boodschappen zijn wij dus nog maar even gaan wandelen bij de
Piramide van Austerlitz . Deze ligt er wat geïsoleerd en treurig bij en je kunt er niet meer op zoals vroeger. Er staan grote hekken omheen, er is een soort gracht gegraven daarachter en op de zandvlakte die dan volgt staat het vol met borden "Verboden toegang".
Reden voor al deze treurnis is het feit dat de restauratie van de piramide letterlijk in het water is gevallen. Men wilde het monument dat ooit door veldheer Marmont voor Napoleon werd opgericht weer in de oude glorie herstellen maar deed dat onoordeelkundig. Gevolg: als het regende spoelde een belangrijk deel van de nieuwe bedekking weg en op die manier werd meer schade aangericht dan dat er hersteld werd. Ik ben benieuwd wat er nu gebeuren gaat en wanneer de Piramide weer toegankelijk zal zijn.
klik foto voor vergroting
Renee van Bavel is moeilijk te plaatsen. Wij zagen haar vorige week in het
Beauforthuis waar ze de tweede helft van de benefietvoorstelling invulde na het cabaretduo Dames voor na Vieren. Ze komt ook van de Koningstheaterakademie in Den Bosch, maakt grappen maar is toch geen cabaretière. Voor het publiek maakt dat nauwelijks wat uit. Die zijn zo gewonnen als Renee eenmaal op dreef is. Zij heeft dan ook behoorlijk wat te bieden. Ze heeft een jazzy stem die klinkt als een klok maar die ook erg teder en subtiel kan zijn. Ze vertelt cabareteske verhaaltjes, maakt pikante grappen, ze sprankelt en geeft allerlei onverwachte wendingen aan haar optreden. Geen echt cabaret, maar ruim voldoende om goed contact te maken en een plezierige sfeer te creëren. Haar show heeft het thema 'Rood' dat voornamelijk over passie gaat. Die passie zien we terug in haar swingende jazzy nummers maar ook in het intieme verstilde nummer over het overleden broertje waarbij ze zichzelf op de vleugel begeleidt. Ze zingt veelal eigen teksten en wordt verdienstelijk begeleid door twee jonge muzikanten Daniël Debie op piano en Bas Kisjes op contrabas.
Renee heeft niet stil gezeten. Ze volgde aanvankelijk de Drama docent opleiding om al snel te ontdekken dat dat niet haar weg was. Op de Bossche academie volgt ze een parttime kleinkunstopleiding en kreeg daar o.a. gastlessen van Herman van Veen, Youp van 't Hek, Kommil Foo, Lenette van Dongen, Bram Vermeulen en Stef Bos. Een acteerworkshop volgde ze bij Helmert Woudenberg, jazzzanglessen bij Setske Mostaert, een summerjazzworkshop bij Fay Claassen op het conservatorium in Amsterdam en gastlessen bij o.a. Hein vd Geyn, Bert van den Brink en Cor Bakker. Het talent van van Bavel is nog niet echt uitgekristalliseerd. Zal zij de richting van de jazz opgaan of wordt zij een all-round entertainer a-la Bette Middler? Binnenkort is zij weer in het Beauforthuis te zien samen met pianist Bert van den Brink.
There are two ways to live:
you can live as if nothing is a miracle;
you can live as if everything is a miracle.
Albert Einstein
klik foto voor vergroting
Eens in de zoveel tijd doet Margriet Eshuijs met haar akoestische band het
Beauforthuis aan voor een unplugged concert. Drie jaar geleden zag ik haar daar met het programma Time en nu tourt ze met een nieuw programma: 'Flowerchild Unplugged'. Het Beauforthuis zat gisteren mudvol en ook het kleine podium was afgeladen met de spullen van de band. Maar ondanks dat, was er toch nog ruimte voor Margriet en haar band om een swingend programma neer te zetten. Het leuke aan Margriet Eshuijs is dat ze al haar songs of het nu oude nummers betreft zoals de klassieker 'House for sale' of één van de nieuwe nummers zoals 'Stay' of 'Flowerchild' allemaal met passie en overtuiging zingt. Tussen de nummers door legt Margriet ons met haar onvervalste Zaanse tongval uit waar de song over gaat en lardeert dat met grapjes en anekdotes (o.a. over de eerste keer dat ze met een jongen 'skoifelde'). Dat doet ze, zo deelt ze het publiek mee, ook omdat er gitaren gestemd moeten worden tussen de nummers door. De hoeveelheid gitaren op het podium is dan ook indrukwekkend te noemen. De meeste daarvan worden bespeeld door Maarten Peters, partner van Margriet en de schrijver van de meeste van haar liedjes. Maar er is ook de 'blonde del' (grote gitaar van blond hout) van Margriet zelf bij waarop ze Elvis nadoet waarbij de bandleden de Jordinairs nabootsen in een close harmony waar het publiek zich overduidelijk bij amuseert. Het zijn overigens allemaal all-round rasmusici die Margriet begeleiden: Maarten Peters speelt al die gitaren, doet backgroundvocals en zingt zelf ook nog zijn fantastische nummer 'White horses in the snow'; David de Marez Oyens (die we ook al eens zagen als bassist bij Floris) speelt bas, basgitaar, percussie en doet backgroundvocals en Co Vergouwen speelt vleugel, percussie, keyboards en doet ook backgroundvocals. Flowerchild Unplugged is een smakelijke afwisseling van ballads en up-tempo-nummers waarbij zowel de oude als de nieuwste nummers te horen zijn en die eindigt in een swingende toegift. Sfeertje proeven? Klik
hier voor een fragmentje Black Pearl.
Margriet Eshuijs heeft weer eens laten zien dat zij met haar muziek al die jaren kan overbruggen en nog steeds actueel is. Daarmee toont ze zich een vakvrouw en popzangeres van niveau. Tot eind februari is ze nog te zien in allerlei plaatsen in het land. En er is ook nog een nieuwe DVD waarop al dit moois te zien is en nog veel meer. De DVD is te koop bij de concerten (signeert ze hem ook nog voor je) en via de
website van Margriet.
DVD kopen?
Margriet Eshuijs - In Concert
Margriet Eshuijs
In Tolbert worden twee kinderen om het leven gebracht een week nadat de biologische vader melding deed bij het Meldpunt Kindermishandeling. Bij Bureau Jeugdzorg in Groningen is een wachtlijst en daarom bleef het dossier van dit gezin gewoon liggen. "Jeugdzorg nalatig", kopt de krant vandaag. Maar ik vraag me af of dat zo is. Althans, het systeem is totaal ondeugdelijk maar binnen dat systeem kun je gewoon niet van nalatigheid of van tekortkomingen spreken volgens mij. Als je iemand vraagt om met een aquarelpenseel een huis te schilderen kun je hem ook niet aanrekenen dat het niet in een normale tijd klaar is.
Ik kom regelmatig bij Bureau's Jeugdzorg en dan val je van de ene verbazing in de andere. Er moet nu 24-uurs bereikbaarheidsdienst gerealiseerd worden en de crisissen die zich bij deze dienst aandienen mogen uitsluitend telefonisch worden opgelost. De dienstdoende maatschappelijk werkers kunnen niet met leidinggevenden of gedragswetenschappers overleggen maar alleen met collega's die op dat moment ook dienst hebben.
En wist je dat er Bureau's Jeugdzorg zijn waar bij de opnemende voorzieningen sprake is van een wachtlijst is voor de wachtlijstbegeleiding van de wachtlijst? De wachtlijst voor zo'n voorziening waarvoor een indicatie is gesteld is dan bijvoorbeeld vier maanden en om die periode te overbruggen is er wachtlijstbegeleiding. En voor die wachtlijstbegeleiding is dan weer een wachtlijst van twee maanden. Als die laatste wachtlijst nog een beetje langer wordt dan moet er wellicht ook weer wachtlijstbegeleiding komen voor de wachtlijst voor de wachtlijstbegeleiding van de wachtlijst van de opnemende instelling. En nou maar hopen dat daar dan weer geen wachtlijst voor ontstaat.
Snap je nou waarom het zo vaak fout gaat? Ik wel. Dat ligt niet aan die maatschappelijk werkers en gezinsvoogden (al zullen die ook wel eens een foutje maken net als ieder ander) maar aan het systeem waar helemaal niks van deugt.
De foto maakte ik twee jaar geleden op de Uitmarkt (klik klik) en heeft verder met dit onderwerp niks te maken.
Weet jij het al hoe het zit met dat nieuwe zorgstelsel? In de Geldgids van de Consumentenbond staat er deze maand een heel artikel over. Alarmerende conclusies worden er getrokken: tweeverdieners zonder kinderen, alleenstaande werkenden en alleenstaande 65-plussers gaan behoorlijk wat meer betalen. We hebben het dan over meer dan 300 euro per jaar er bij. En dan is daar alleen nog maar het standaardpakket in betrokken en alle aanvullende verzekeringen zijn er nog niet in meegenomen.
Bij de basisverzekering hebben verzekeraars de verplichting om je te accepteren maar dat is voor de aanvullende dekking niet het geval. Dat betekent een tweedeling tussen de mensen die daarvoor kunnen en willen betalen (de premies en inhoud kunnen door de verzekeraars zelf worden vastgesteld) en diegenen die dat niet kunnen. De verwachting is trouwens dat de verzekeraars in het begin niet moeilijk zullen doen met het accepteren van klanten. Het is dus verstandig om - als je aanvullende verzekeringen wilt sluiten - dat meteen in 2006 te doen. Maar - zo stelt de Geldgids - je kunt natuurlijk ook gaan sparen en op die manier je eigen verzekering vormen want als je geen eigen risico neemt op de basispolis en je niet aanvullend verzekert dan kun je behoorlijk wat geld besparen.
Ik kan het allemaal nog niet goed overzien. Ik ben heel benieuwd naar het aanbod dat ik krijg van mijn verzekeraar. Voor 16 december a.s. moeten we allemaal zo'n aanbod hebben ontvangen en dan hebben we tot 1 mei 2006 de tijd om eventueel over te stappen naar een andere verzekeraar. Maar ik hou mijn hart vast voor mensen met lage inkomens want of die zich in dit nieuwe stelsel staande kunnen houden vraag ik me af. En dan krijgen we hier ook Amerikaanse toestanden met mensen die niet verzekerd zijn en daarom ook geen medische zorg kunnen krijgen.
klik foto voor vergroting
Op 26 februari dit jaar, traden '
Dames voor na Vieren' (Hanneke Drenth en Anne van Rijn) met een try-out van hun show 'Tja tja tja' voor het eerst samen op in het
Beauforthuis. Wij waren erbij en deden er
verslag van. Hun talent is sindsdien niet onopgemerkt gebleven bij de Nederlandse pers en publiek. Uitverkochte zalen en lovende recensies zijn het resultaat. Gisterenavond waren ze niet te beroerd om het Beauforthuis te steunen door een belangeloos benefietoptreden (voor de verbouwing) te verzorgen samen met
Renee van Bavel (daarover later meer). Het viel me op dat de dames de kwaliteit die ze nu door ervaring afleveren ook al hadden bij hun try-out destijds. Door de kortere duur van het (dubbel) optreden hebben ze een selectie moeten maken uit bestaande sketches en hier en daar waren kleine aanpassingen gemaakt.
Hun stijl is uniek te noemen. Geen monologen en verhalen vanuit de ik-figuur maar meer fysieke theater-cartoons en karikaturen in raps, sketches en liedjes en dat alles naadloos en in een hoog tempo gespeeld. Het viel me nogmaals op dat beide dames uitstekend zingen en verdienstelijk piano spelen. Waar ze beiden echt in uitblinken is hun rijke mimiek die tot in de details is geperfectioneerd. Cabaret staat niet stil dankzij een nieuwe generatie, opgeleid door de Koningstheaterakademie in Den Bosch. We hoeven mede dankzij de Dames Voor Na Vieren niet bang te zijn dat we in cabaretland opgezadeld worden met meer van hetzelfde.
Meer cabaretfoto's waaronder nog twee van de dames
hier
17 en 18 mei volgend jaar staan de dames met hun volledige programma weer in een nagenoeg uitverkocht Beauforthuis.
Samen met een medestudent hebt ik begin deze week een interview gehouden met een crimineel. Ik schreef al
eerder dat dit een opdracht is voor het vak
criminologie dat ik op dit moment volg. Het was een heel boeiend gesprek waarin onze gesprekspartner openhartig sprak over alles wat hij heeft meegemaakt, het gezin waarin hij opgroeide en de omstandigheden die tot zijn daden hebben geleid.
Het interessante aan zo'n gesprek is dat je, ook doordat je oprecht geïnteresseerd bent in wat iemand nou bewogen heeft of hoe het allemaal zo kon gaan, geen oordeel over wat iemand op zijn kerfstok heeft. Het is gewoon zoals het is. De man die wij spraken heeft nu zijn straf er op zitten en is opnieuw begonnen. Iedere dag opnieuw maakt hij de keuze omdat te doen omdat het moeilijk voor hem blijft om niet in oude patronen en gewoontes terug te vallen. Het helpt hem daarbij enorm dat hij werk heeft dat hij leuk vindt en collega's die hem waarderen voor het werk dat hij aflevert.
Ik vond het echt geweldig dat hij zo openhartig zijn levensverhaal wilde vertellen en met ons wilde praten over het delict dat hij gepleegd heeft. Te meer omdat het hem zichtbaar veel kostte om het allemaal onder woorden te brengen en hij achteraf echt helemaal uitgeput was. Dank je wel Mr. X!
De foto werd gemaakt door mijn neef en toont een cel in het beruchte Alcatraz waar mijn zus en haar gezin afgelopen zomer een bezoek brachten.
Voor de DiDi van deze week met het thema 'stem' koos ik een gedicht van Gil van der Heyden met de titel Wit. De foto maakte ik in Utrecht op de Ganzenmarkt (klik voor groter).
Je brief gekregen
een beetje kapot
van het stukje wit
tussen twee zinnen.
Hier stokte je stem
begaf je adem
zat ik naast je.
Het mooiste in je brief
is het stukje zwijgen
tussen twee zinnen.
Ik denk niet dat er veel mensen zullen zijn die het internet frequenteren en nog nooit van de
Wikipedia hebben gehoord. Wikipedia is een online open-source encyclopedie. De bedoeling is een vrije encyclopedie op het web te creëren die gratis is en waaraan alle gebruikers ook een bijdrage kunnen leveren.
Ik heb nu voor mijn afstudeerproject over de webloggende werknemer ook een wikipedia ingericht. Nu zit die nog achter een wachtwoord op mijn server en ben ik nog bezig de database te vullen met alle gegevens en informatie die ik in de loop der tijd al heb verzameld maar straks als mijn scriptie klaar is maak ik mijn wikipedia ook openbaar. Mijn bedoeling is dat de informatie geactualiseerd kan blijven worden en dat er meer mensen komen die bijdrages leveren om de gegevens up to date te houden.
Ik vind het wel een aansprekende gedachte om wijsheid die jijzelf verzameld hebt en gesystematiseerd ook beschikbaar te stellen aan anderen.
Het thema van Dichters op Dinsdag #51 van deze week is Stem / Voice. Ik koos een tekst van John B Spencer over Judy Garland vertolkt door Norma Waterson. Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
BLUEBIRD (JUDY G)
Only a child it seems,
But oh what a voice,
You made the audience love you,
They had no choice,
Only a child it seems,
Made up for the lights,
You followed the yellow brick road
To lonely nights...
And you sang
Why, why, why,
Oh why can't I,
Fly, fly, fly,
Where the bluebirds fly?
Only a country girl,
On an Easter parade,
You strolled down the avenue,
While the orchestra played,
Only a country girl,
But oh what a cast,
You never knew what you'd missed,
Till the cavalcade passed?
And you sang
Why, why, why,
Oh why can't I,
Fly, fly, fly
Where the bluebirds fly?
And Judy G if you knew,
There never was a bluebird sang like you...
Gisteren was er in ons dorp weer de jaarlijkse atelierroute. Kunstenaars stellen hun ateliers open en ontvangen belangstellende met een drankje en een hapje. Afhankelijk van de hoeveelheid bezoekers is er ook gelegenheid om uit de eerste hand te horen hoe het werk is gemaakt of wat er mee bedoeld werd. Ik had van te voren een lijstje gemaakt van mensen die we sowieso wilden bezoeken. We begonnen bij
Marion van Eeden die we vorig jaar ook bezochten. Toen waren we best gecharmeerd van haar werk maar nu vonden we toch dat er weinig nieuwe dingen bij waren gekomen in dat jaar.
Daarna fietsen we naar het terrein waar een aantal kunstenaars hun atelier hebben. Daar sprak met name het Terra-Terraproject van
Ziko Dackovic en het werk
Lies van den Berg ons aan.
Vervolgens bezochten we de keramiste
Marijke Braat waar we heerlijk in het zonnetje door haar tuin hebben gekuierd (zie foto van Hans hier boven). Toen was het alweer vijf uur en moesten we haasten om nog even het werk van edelsmeden Marion de Zwaan en Karin van Mierlo te bekijken. Volgend jaar toch maar weer eerder op pad gaan want we hadden niet genoeg tijd om ons hele programma af te werken.
Herfst 2005 is zonniger dan de zomer was. Nou ja, bijna dan. Wat een heerlijk weer was het dit weekend. En de paddestoelen koesteren zich net als wij in dat heerlijk warme hersftzonnetje.
Dan is dit een buitenkansje voor je. Al-Qaeda plaatste namelijk een vacature op het internet voor mensen die kunnen helpen met het produceren van online verklaringen en videomontages. Als webdesigner heb je wellicht een streepje voor omdat de sites van Al-Qaeda regelmatig door providers worden afgesloten dus moeten er om de haverklap nieuwe gemaakt worden. Het enige probleem bij deze baan is nog dat het niet helemaal duidelijk is hoe je moet solliciteren en aan wie je je brief moet richten. Wel is duidelijk wie je nieuwe baas is, kijk maar op de foto.
Reuters meldde het nieuws en had het zelfs weer van de website van Asharq al-Awsat. Dat veel verkeer van Al-Qaeda via het internet plaats vindt is niet nieuw. Maar vacatures plaats via dat medium volgens mij wel. Misschien heeft onze Prinses Irene toch gelijk dat het tijd wordt voor een verstandig gesprek tussen de mondiale organisaties (zie De Volkskrant - Het Vervolg van gisteren).
All things appear and disappear because of the concurrence of causes and conditions.
Nothing ever exists entirely alone; everything is in relation to everything else.
Buddha
Ik trok een streep;
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.
Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.
De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.
Toon Tellegen
Het plaatje is van Carol Gault (klik klik)
Van de week waren in ons criminologiecollege de thema's 'wat is misdaad' en 'hoe werkt criminalisering' aan de orde. Twee hele interessante thema's. Des te grappiger ook omdat de studenten die het college bijwonen in leeftijd variëren van 20 tot in de vijftig jaar. Dat brengt met zich mee dat het perspectief van waarmee gekeken wordt en het referentiekader dat ieder heeft nogal verschilt. De vraag "wat is misdaad" kan op heel veel verschillende manieren beantwoord worden afhankelijk of je het bekijkt vanuit juridisch oogpunt of bijvoorbeeld vanuit antropologisch standpunt. Wij hebben bijvoorbeeld in onze samenleving een overheid en een strafrechtsysteem maar dat is lang niet in alle culturen en samenlevingen het geval. Of soms is de overheid die er is zover weg dat er geen gezag meer van uitgaat naar kleine 'tribal' samenlevingen die er hun eigen gewoonten en rituelen op na houden om te zorgen dat er samen te leven blijft. Het idee dat een misdaad beantwoord moet worden met een straf is ook maar een aanname en wordt lang niet in alle culturen voor waar aangenomen. Er zijn ook best andere opties denkbaar als reactie van een samenleving op een gedraging die schade of letsel toebrengt.
Ook is heel interessant om te zien dat het begrip van wat strafwaardig is in de loop van de tijd verschuift met het politieke en economische klimaat, de normen en waarden en toenemend inzicht. Zo worden milieudelicten tegenwoordig strafwaardig geacht en vroeger niet of nauwelijks. Ook ten aanzien van wat op het gebied van seksualiteit en intimiteit getolereerd wordt of strafwaardig moet zijn is sinds de seksuele revolutie van de zestiger en zeventiger jaren wel het e.e.a. verschoven. Wat wel duidelijk wordt is dat het vaak niet zozeer het gedrag is waarop gereageerd wordt maar vooral op wie het doet en in welke context.
Ik sprak nog even na met een aantal medestudenten en we zeiden tegen elkaar dat het echt genieten is bij deze colleges. Er komen zoveel interessante dingen voorbij! Op de het plaatje de bekende familie Soprano (inderdaad die van de Waste management business) die een hele aardige lijst met '
MobSpeak' op het internet hebben staan.
Alle studenten van de Universiteit Utrecht krijgen een SOLIS-mailaccount waarop de UU met ons pleegt te communiceren. Hoewel je wellicht al tig mailadressen in gebruik hebt, moet je ook aan die SOLIS-account geloven omdat je anders belangrijke berichten mist. Maar gebruiken doen veel mensen hem eigenlijk niet. Ik ook niet. Ik heb er een redirect op zitten naar één van mijn andere mailadressen en kijk er verder eigenlijk nooit naar om.
Tot ik vandaag een mailtje kreeg van de postmaster van HetNet dat ik van mijn SOLIS-account een mailtje schijn te hebben verstuurd aan iemand bij HetNet waarin zich een virus bevond en dat derhalve geweigerd was. Even bellen met de helpdesk dan maar. En dan gebeurt er iets raars. Hoewel ik echt denk dat ik niet het probleem heb maar zij op hun server en dat het alleen maar aardig van mij is dat ik dat even kom melden wordt er gedaan alsof ZIJ hulp bieden aan MIJ. Ik heb nu ook een call-nummer uitgereikt gekregen zodat ik kan traceren hoe het er met mijn probleem voor staat. Ik zei nog dat ik dat niet hoefde maar dat hielp niet. Hoezo bureaucratie....?
Ik heb pas nog meegedaan aan het bevolkingsonderzoek en - zoals dat dan gezegd wordt in de brief die je thuis krijgt - daarbij zijn geen afwijkingen geconstateerd die nader onderzoek noodzakelijk maken. Gelukkig maar. 't Is best wel een opluchting als alles goed bij een dergelijke controle want het kan alle vrouwen (en ook mannen trouwens) zomaar treffen: borstkanker.
Het is deze maand borstkankermaand waarin aandacht wordt gevraagd voor de vroegtijdige opsporing en behandeling van borstkanker. Gelukkig komt borstkanker steeds meer uit de taboesfeer mede dank zij vrouwen als Kylie Minogue of Ellen ten Damme die zich er helemaal niet voor schamen met hun situatie in de publiciteit te komen. Zij worden daarmee een voorbeeld voor andere vrouwen om er over te praten of voor uit te komen. Chapeau voor deze vrouwen!
Net als vorig jaar is er ook weer een speciale glossy
Pink Ribbon Magazine uitgekomen waarvan de 4 euro die het kost regelrecht ten goede komt aan het onderzoek naar borstkanker. Ik heb de glossy gekocht en het magneetribbon dat er bij zat hangt voorlopig ponticifaal aan mijn afzuigkap.
Ik ben altijd in voor nieuwe lekkere drankjes en ik heb weer wat gevonden: Juicers van Yagua. Je hebt er drie soorten in (voorzover ik weet): Vitality Juice, Skin Juice en Inspiration Juice. En er is ook nog een groentedrankje maar dat heb ik nog niet geprobeerd. Volgens de
informatie zitten er geen toegevoegde suiker of andere obscure dingen in. De pakjes zien er wel kek uit en door het karton ogen ze ook 'gezond'. En - wat vooral belangrijk is - ze zijn heel lekker, vooral Inspiration en Vitality. Ze zijn natuurlijk niet goedkoop, dat is helaas bij al die goede en lekkere drankjes zo. Maar dan heb je ook wat. Ik heb ontdekt dat AH type 5 ze verkoopt dus af en toe moet ik even binnenlopen in zo'n filiaal want 'mijn' AH is maar een 4-tje.
Voor het thema "Woonplaats" van DiDi deze week vond ik een gedicht van Jacob Groot uit de bundel "Net als vroeger" uit 1970 met de titel "Bezichtigingen der landerijen". De foto van het witte huis is gemaakt in mijn woonplaats zoals die door samenvoeging binnenkort zal ontstaan.
Wij hebben een mooi witstenen huis,
maar we zijn nooit thuis.
We rijden in mijn houten wagen
door de dageraad,
langs wat getoverd werd uit zaad
in het land dat ik ontgang.
Stop bij een bron:
de wielen branden in de zon.
Wil je nog beter zien
wat ik met jou begon,
dan stappen we in mijn luchtballon.
Jaren geleden heb ik ooit een jaartje of twee golf gespeeld. Nou ja, les gehad en op ons negen holesbaantje in het dorp 'rondjes gelopen' maar ik ben nooit zo ver gekomen dat ik het GVB (Golf Vaardigheids Bewijs) heb gehaald. Al jaren loopt er een afspraak met vriendin E. om het golfen weer op te pakken want zij is net zoals ik begonnen maar nooit echt doorgebroken zal ik maar zeggen. Iedere keer als we elkaar bij AH tegenkwamen dan zeiden we: "binnenkort gaan we". Dat hebben we jaren volgehouden tot onlangs toen E. zich erop betrapte dat ze toen ze mij zag wilde omkeren, bang om herinnerd te worden aan onze afspraak. Toen ze me dat vertelde besloten we dat het nu echt tijd was voor onze wedergeboorte op golfgebied. Vanmorgen om half negen was het zover en hadden we een les geboekt van een uur voor twee personen. Ik had gisteren al mijn spullen tevoorschijn gehaald en afgestoft maar verder had ik geen idee meer hoe het ook al weer ging.
R., de 'pro', had geduld met ons en ging de situatie met de goede portie humor te lijf. En binnen een half uur wisten we weer wat een pitch was en een chip en ook wanneer je welke slag gebruikt. De toepassing liet nog hier en daar te wensen over maar ergens in het spiergeheugen werden wat celletjes langzaam wakker. Daarna gingen we nog een half uurtje naar de driving-range om daar te slaan. Eerst met de P en daarna met de 7 en de 5-club. De combinatie houding en swing is van cruciaal belang, zo herinnerden we ons al weer snel en een goede houding is van groot belang met name voor de richting waarin de bal verdwijnt.
Pffft, het viel niet mee al viel het ook zeker niet tegen. Af en toe kwamen er echt goede slagen uit die kaarsrecht de 125 meter haalden. De bestendigheid is echter nog ver te zoeken. Daarvoor moet het spiergeheugen echt nog verder worden wakker geschud. Maar wat ik wel meteen weer helemaal voelde hoe heerlijk het is om 's morgens in de vroegte in het herfstzonnetje voor dag en dauw een paar emmertjes ballen weg te slaan. Dat gaan we vaker doen, hebben we afgesproken dus volgende week woensdag weer! En tot die tijd werken aan het individueel huiswerk dat we van de pro hebben meegekregen.
Het thema van DiDi dit keer op speciaal verzoek van een trouwe inzender: geboortestad/home town. De enige tekst die me te binnen schoot was Green Green Grass of home en toen dacht ik waarom niet een tweede trouwe DiDi deelnemer te plezieren door een uitvoering van Johnny Cash te kiezen. Wie die twee trouwe inzenders zijn moet je zelf maar ontdekken.
Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Green Green Grass of Home
The old home town looks the same as I step down from the train,
and there to meet me is my Mama and Papa.
Down the road I look and there runs Mary hair of gold and lips like cherries.
It's good to touch the green, green grass of home.
Yes, they'll all come to meet me, arms reaching, smiling sweetly.
It's good to touch the green, green grass of home.
The old house is still standing tho' the paint is cracked and dry,
and there's that old oak tree I used to play on.
Down the lane I walk with my sweet Mary, hair of gold and lips like cherries.
It's good to touch the green, green grass of home.
Yes, they'll all come to meet me, arms reaching, smiling sweetly.
It's good to touch the green, green grass of home.
Then I awake and look around me, at four grey wall surround me
and I realize that I was only dreaming.
For there's a guard and there's a sad old padre -
arm in arm we'll walk at daybreak.
Again I touch the green, green grass of home.
Yes, they'll all come to see me in the shade of that old oak tree
as they lay me neath the green, green grass of home.
Op de begraafplaats in Zeist doet men aan vernieuwing. Ze hebben er een infozuil waar je 'jouw overledene' op kunt zoeken en een plattegrond uit kunt printen waarop je kunt zien waar je ongeveer moet zoeken. Ik schreef er
eerder over. Volgens mij is iedereen enthousiast over deze service. Minder enthousiast zijn de bezoekers over de emmers die op een aantal plekken van de begraafplaats uitsluitende te leen zijn voor een statiegeld van 2 euro (klik klik). Het gekke is dat ik me niet kan voorstellen dat iemand van een begraafplaats een gieter mee gaat nemen naar huis dus het enige zou kunnen zijn dat die gieters niet worden terug gezet door de mensen die er eentje gebruiken. Maar om daar nou 2 euro statiegeld aan te verbinden. Ik vind het een treurig gezicht, dat rijtje gieters tussen de bomen.
Ik was er ook in 2002, op Jimbaran Beach, enige tijd voordat toen de bomaanslag in Kuta plaatsvond. Onze gids Kadek bracht ons daar op een dag naar toe om vis te gaan eten aan het strand en we hebben er ook gegeten op onze laatste dag om afscheid van hem te nemen. Het ziet er echt zo uit als op het plaatje, heel romantisch met allemaal tafeltjes op het strand. Heerlijke gegrilde vis die je zelf kunt uitzoeken met allerlei Balinese kruiden klaargemaakt. Wat ik me nog heel goed herinner is dat de vloed kwam opzetten toen wij aan het eten waren. We zaten vooraan op het strand omdat je daar het mooiste uitzicht had en we wilden er nog één keertje van genieten. En dat deden we ook, met volle teugen, toen die ene wat grotere golf ineens onze voeten omspoelde en onze kuiten kleddernat maakte. Hilariteit alom natuurlijk en meteen schoten er mensen toe om ons met tafeltje en een aantal meters naar achteren te verplaatsen.
En nu die aanslag daar op twee plaatsen in Jimbaran en ook nog in Kuta. Afschuwelijk! Notabene op een plek waar ook veel Balinezen komen om te eten (en natuurlijk ook best veel toeristen want daar leeft men van op Bali). Ik dacht eerlijk gezegd dat na de aanslag in de discotheek in Kuta in 2002 Bali even niet aan de beurt zou zijn maar niets is minder waar. Juist op dat prachtige paradijselijke eiland met al die vriendelijke mensen slaat de terreur nog een keer toe. En dat terwijl Bali eigenlijk een heel vredelievend eiland is met een eigen hindoe-boeddhistische cultuur (Bali is de grootste hindoeïstische gemeenschap ter wereld buiten India).
klik foto voor vergrotingSelling Hoovers in Mojave is iets waar het artistieke wonderkind Don van Vliet alias Captain Beefheart zich ooit mee bezig heeft gehouden. Hij verkocht er zelfs eentje aan poëet en schrijver Aldous Huxley. De Captain was een 'high school friend' van Frank Zappa, onderhield daarmee een haat-liefdeverhouding en volgde na een korte samenwerking met zijn Magic Band, duidelijk zijn eigen exentrieke avant-gardistische koers. Omdat ik altijd open heb willen staan voor alle soorten muziek kocht ik destijds een aantal van zijn LP's en later verving ik die door CD's. Zijn muziek was chaotisch, anarchistisch, had ongebruikelijke ritmes en melodielijnen (als je daar al van kon spreken) en vooral ook vreemde teksten. Ik vond het fascinerend wat de man deed en wist intuïtief dat ooit zou blijken dat het geniaal zou zijn. Veel huidige muzikanten verklaren door Beefheart geïnspireerd te zijn.
Afgelopen vrijdagavond waren we in het Utrechtse
Theater de Kikker getuige van de tribute
Selling Hoovers in Mojave door kamermuziekorkest het
Rosa Ensemble en acteur/trompetspeler Hans Dagelet.
Hoewel Dagelet niet van Vliets stembereik van 41/2 octaaf heeft, is hij uitstekend in staat om het Beefheartgevoel uit te drukken. De vaak onbegrijpelijke vreemde, maar ook bloemrijke Beefhearttitels en -teksten zijn in het Nederlands vertaald. De vraag is hoe goed dat gelukt is want zo werd 'Bat Chain Puller' omgezet in Vleerketting Plukker terwijl het voor Beefheart waarschijnlijk een ander woord was voor locomotief en dan zou vleerketting trekker beter zijn geweest. Maar dat is meer voer voor puristen en daar wil ik mij in dit geval niet toe rekenen. De muzikale genieën van Rosa (Floris van Bergeijk, Eric de Clerq en Daniel Cross) hebben het materiaal - zoals ze zeggen - stukje voor stukje uit elkaar genomen en weer in elkaar gezet en daar hun eigen arrangementen en instrumentarium op losgelaten. Het resultaat is verbluffend en de complexe muziek werd, althans voor mij, ineens zeer harmonieus en toegankelijk.
klik foto voor vergroting
Dagelet zingt, rapt, schreeuwt, dirigeert (
zie QT filmpje van Mieke) en speelt trompet. Dat alles doet hij voortreffelijk! Zijn kwaliteiten als acteur stellen hem in staat de best mogelijke uitdrukking te geven aan het gebrom, gekrijs en ander vocaal uitingen van de Captain. Hij heeft zich dan ook terdegen verdiept in het mysterie Beefhart en is er sindsdien ook door gegrepen. Hoewel hij wellicht de zware muzikale bagage mist van zijn Rosa medemuzikanten is zijn trompetspel zeer aansprekend (
zie QT filmpje Mieke) en zijn rol in het geheel doorslaggevend.
Het lijkt geïmproviseerde muziek maar de stukken zijn nauwgezet genoteerd en ingestudeerd en de muzikanten hebben er duidelijk plezier in. De muziek van Beefheart is muziek met een hart dat hebben de heren en dame van Rosa wel duidelijk gemaakt die avond! De Amerikaan Beefheart zelf heeft de muziek vaarwel gezegd. Zit in een rolstoel en woont onder zijn eigen naam - Don van Vliet - als een schilderende kluizenaar in de Mojave woestijn in Zuid-West Amerika.
Het Rosa Ensemble bestaat uit: Sonsoles Alonso: wurlitzer piano, Floris van Bergeijk: electronica, toetsen, Jasper Boeke: bass guitar, Daniel Cross: drums, percussion, Jeroen Kimman: guitar, Ivo Ronkes: saxophones en toegevoegd: Hans Dagelet: teksten, trompet.
In het voorprogramma
Durk Attaturk, een duo bestaande uit Rosa-lid Floris van Bergeijk en Jelte Heringa (Glenister): zeer geslaagde en prettig gestoorde electronische humor met veel verwijzingen naar Kraftwerk. Uitgebreide informatie over Beefheart
hier
Don't go through life, grow through life
Eric Butterworth
Bij
Hanneke Groenteman las ik een artikel dat mijn uit het hart gegrepen is. Het is naar aanleiding van Johan Derksen die zich van de week uitliet over Barbara Barend (zijn medepresentatrice bij Voetbal Insite op RTL 5) die echt alle perken te buiten gaat. Gisteren zag ik in de herhaling dat RTL Boulevard een item hierover had en toen viel mijn mond ook al open van verbijstering. Derksen heeft het in een radiointerview over Barbara als over "die lesbische dochter van Frits Barend". Wat een minkukel die man. Ik heb Barbara Barend de laatste tijd regelmatig op de TV gezien in sportprogramma's (klik klik op de foto) en ik moet zeggen dat ik haar erg goed vind. De wijze waarop Derksen zich over haar uitlaat is niet alleen beledigend en grievend maar ook nog dom.
Zoiets doe je toch niet over je collega? Zo praat je toch niet over een vrouw met wie je volgende week weer een duopresentatie moet doen?
Ik hoop dat hij volgende week maandag door Barbara de oren gewassen krijgt. Mijn morele steun heeft ze. Wat mij betreft mag hij trouwens wel helemaal opkrassen, de man voegt echt helemaal niks toe. Ik ben er voor: WEG MET DERKSEN!!!
Meestal ben ik wel op de hoogte van gadgets die er zijn, met name die op het gebied van de electronica. Maar nu is er toch eentje die me is ontgaan: de nummerredders oftewel de SIM backup. Het is een klein apparaatje waarop je de SIM-kaart van je telefoon kunt kopiëren zodat bij verlies of calamiteiten niet al je gegevens weg zijn. De Consumentenbond testte er vijf en de
Rockey SIM reader komt als beste uit de bus. Wel vergeten ze even te vermelden dat dit ding alleen maar werkt met Windows. Waardeloos voor mij dus. Dan moet ik maar gaan voor de
SIM security (de nr 2), alleen doet die link het dus niet. De nummer 3, de
SIM Safe kan ik gelukkig wel bestellen: 14,50 euro kost het ding (klik klik) maar ik denk niet dat ik het nodig heb. Ik backup mijn SIM met het door Mac bijgeleverde
iSync. Misschien is het wel daarom dat ik deze gadgets volkomen gemist heb. Trouwens over gadgets gesproken, wat vind je
hier van?
update
We kregen een mailtje van SimSecurity dat de link het gewoon doet. En of we dat even willen aanpassen. Ik moet toegeven dat er meer gebeurt dan eerst maar als ik die link in Safari (Mac browser) aanklik dan gebeuren er allerlei merkwaardige dingen. Misschien dat de link geschikt gemaakt is voor alle gebruikers van IE? Hij doet het in ieder geval bij mij niet 'gewoon' zoals in het mailje wordt aangekondigd. Maar wellicht bij andere lezers?????
Het was te verwachten. De
identificatieplicht heeft nog nauwelijks een bijdrage geleverd aan het doel waarvoor het in leven zou zijn geroepen, namelijk het bewerkstelligen van meer veiligheid in Nederland. Wel zijn er tal van uitwassen van het fenomeen "Burgertje Pesten". Geef wat mislukte beveiligingsbeamten de macht om mensen aan te houden en velen van hen zullen de verleiding niet kunnen weerstaan om die relatieve macht te gaan botvieren. Zo zijn er gevallen bekend van een brave moeder met baby die met haar kroost een nachtje in de cel heeft doorgebracht en ook van iemand die aangifte kwam doen van iets en werd getrakteerd op een nachtje cel wegens gebrek aan identificatie. Het is zelfs zo sterk dat zonder licht rijden op de fiets een aanleiding kan zijn om noodgedwongen in het cachot te moeten overnachten. De overtreding is op zich nauwelijks interessant, maar de onverwachte schok die je een onschuldige burger kan laten ondergaan is voor veel 'uniformen' kennelijk wel een kick! Voor het eerst in jaren wordt hun saaie werk weer opgeleukt! Ik kan het niet helpen dat ik maar steeds die kop van Balkenellende voor me zie als ik dit soort betuttelingsverhalen hoor. Marijke de Vos, in Goedemorgen Nederland deze ochtend, verwacht een groeiend protest onder burgers. Steeds meer mensen laten het voor de rechter komen en daar zit ook niemand op te wachten. Burgerlijke ongehoorzaamheid ligt op de loer.
Bij het gerechtsgebouw in Utrecht, waar deze ochtend om negen uur een megazitting identificatieplicht begint, wordt tegelijkertijd tot vanavond 17:00 uur een demonstratie tegen die identificatieplicht gehouden (klik plaatje hierboven). De organisatie van de demonstratie is in handen van het
Meldpunt Misbruik Identificatieplicht. De wet op de uitgebreide ID-plicht die 1 januari 2005 van kracht geworden is, levert maandelijks meer dan 6000 bekeuringen op. Dat zijn er inmiddels dus al meer dan 50.000.? De teller stond eind augustus op 46.487, waarvan 3.898 aan kinderen van 14 en 15 werden uitgedeeld. De ijver en na-ijver van het politieapparaat is opmerkelijk! Zij hebben om dubieuze redenen weer zin in hun werk!
Voor Dichters op Dinsdag koos ik dit keer een gedicht van Levi Weemoedt met de titel 'Antiloop'. Het is niet bepaald vrolijk dit gedicht maar dat is het thema 'smeken' in feite ook niet. Op het plaatje een olieverfschilderij van Gerardo Lunatici uit de serie Animali Dell'Africa (klik klik).
Als het startschot viel bij de aanvang van mijn leven,
kwam ik aarzelend en neerslachtig uit de blokken,
want ik wist dat er geen goud viel te vergeven
en ik hoopte dat de meet maar snel zou lokken.
Klonk er hier en daar gejuich van de tribune:
het verstomde waar ik wenend langs kwam sjokken.
En op ?t smeken om wat gunst van Vrouw Fortuna
sloeg een regen neer van kussentjes en sokken.
Ach! Door wie moest ik mij niet laten passeren,
spottend nagewuifd door kunstbenen, kar of kruk,
die mijn eigen loopstijl niet konden waarderen.
Door het hele veld van sintelbaan verstoten,
is het tijd dat ik mijn chronometer druk?
en dàn ?t pistool waarmee ?k voorgoed word weggeschoten!
Morgen gaat zijn allernieuwste speelfilm "Leef!" in première op het Nederlands Filmfestival in Utrecht en vandaag overleed hij: Willem van de Sande Bakhuyzen. Het was al een tijd bekend dat hij ongeneeslijk ziek was maar dat heeft Willem van de Sande Bakhuyzen er niet van weerhouden met volle energie door te gaan met zijn werk. Voor wie hem even niet helemaal kan plaatsen: hij brak door in 1994 als regisseur van Pleidooi en regisseerde later de TV-serie Oud Geld, de toneelstukken Cloaca, Festen en Familie en de films Cloaca en Leef!. Nog maar 47 jaar was hij. Echt een groot verlies voor de Nederlandse theaterwereld.
Op het internet vond ik dit plaatje dat door Willem werd ondertekend. Ik denk dat het komt uit dat radioprogramma waar de gasten iets op een tegeltje moeten schrijven (Ik weet niet meer hoe het ook al weer heet). Het kan niet duidelijker, die boodschap van hem aan ons (klik voor vergroting).
Vanavond wordt er in het programma 'Juridische Zaken' van BNR aandacht besteed aan het onderwerp de Webloggende Werknemer. Advocaat Huub van Osch komt er aan het woord aan het eind van de uitzending over dit onderwerp. Door het uitlopen van voorafgaande onderwerpen was er voor hem niet genoeg meer om zijn verhaal goed te doen. Maar zo gaat het vaker bij radio en TV, dat weet iedereen die er wel eens mee te maken heeft gehad. Je denkt dat je een heel verhaal kwijt kunt en het valt altijd tegen.
Het programma wordt uitgezonden op dinsdagavond van 20.00-21.00 uur en herhaald op zaterdag van 19.00-20.00 uur. Je kunt het ook online beluisteren op
deze URL.
Ondertussen zijn er 550 respondenten op de questionnaire en ga ik op korte termijn de resultaten verwerken. In ieder geval blijft de vragenlijst nog wel even online staan voor nagekomen respondenten. Ik hou jullie op de hoogte.
Als thema voor DiDi (Dichters op Dinsdag) koos ik dit keer smeken/begging. Dat leek me een leuke uitdaging. Als uitgangstekst koos ik voor een lied dat waarschijnlijk in de tijd van Tin Pan Alley na hard werken geconstrueerd is. In die tijd was het schrijven van liedjes een job van 9 tot 5. Er zijn uit die creatieve discipline aardig wat pareltjes tevoorschijn gekomen. Zo is ook de song Jolene destijds bekend door Dolly Parton een orginele benadering van een situatie, waarbij een vrouw haar geliefde dreigt te verliezen aan een veel aantrekkelijkere vrouw, al bij voorbaat uit overleving de onderdanige positie kiest. Ik koos voor een schitterende eigentijdse over-the-top versie van The White Stripes in een live uitvoering. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Jolene
Jolene, jolene, jolene, jolene
I?m begging of you please don?t take my man
Jolene, jolene, jolene, jolene
Please don?t take him just because you can
Your beauty is beyond compare
With flaming locks of auburn hair
With ivory skin and eyes of emerald green
Your smile is like a breath of spring
Your voice is soft like summer rain
And I cannot compete with you, jolene
He talks about you in his sleep
There?s nothing I can do to keep
From crying when he calls your name, jolene
And I can easily understand
How you could easily take my man
But you don?t know what he means to me, jolene
Jolene, jolene, jolene, jolene
I?m begging of you please don?t take my man
Jolene, jolene, jolene, jolene
Please don?t take him just because you can
You could have your choice of men
But I could never love again
He?s the only one for me, jolene
I had to have this talk with you
My happiness depends on you
And whatever you decide to do, jolene
Jolene, jolene, jolene, jolene
I?m begging of you please don?t take my man
Jolene, jolene, jolene, jolene
Please don?t take him even though you can
Jolene, jolene
Kaat schreef een logje over haar onsportiviteit en dat riep bij mij de behoefte op om dat onderwerp ook maar eens te behandelen, hoeveel weerstand ik er ook tegen heb. In onze familie zitten namelijk geen sportgenen what so ever. Van jongs af aan hebben mijn zusjes en ik dat aan alles gemerkt. Zo handig als wij allemaal zijn met allerlei creatieve bezigheden, zo onhandig zijn we met sport. Althans met snelheid en behendigheidsdingen zoals bijvoorbeeld paardspringen, brug met ongelijke liggers, evenwichtsbalk, bok, kast en touwklimmen. In teamspelen daarentegen waren we weer erg goed want groot spelinzicht en strategisch vermogen. Ook paardrijden of ballet dat we allemaal jaren hebben gedaan ging ons goed af, vooral omdat we zo goed konden onthouden (bij ballet) maar ook omdat beheersing en techniek daar belangrijker was dan behendigheid en snelheid. Want daar gaat het fout bij ons. In ons hoofd kunnen we soms tot ongekende sportieve prestaties komen en onszelf als een hinde lange afstanden zien overbruggen in een split second, in de praktijk wandelen we liever en vinden we het al niet meer leuk als we de wind in onze oren horen fluiten. Op het moment dat je enige snelheid maakt, zoals met skiën, skaten en andere snelle activiteiten heb je dat al snel, dat fluiten. Op dat moment kicken onze genen in, die snelheid absoluut not done vinden en we gaan ogenblikkelijk op de rem staan. Vanaf onze jongste jeugd hebben we ons als bejaarden bewogen in sporten en activiteiten waar snelheid aan te pas kwam. Nee, geef ons maar gratie, strategie en spelinzicht en ingewikkelde choreografie. Dat kunnen we met gemak en daar zijn we wel op ingericht.
Op het plaatje zie je mij (heel lang geleden) op 'mijn' paard Joost op het strand van Schiermonnikoog samen met mijn goede vriend Johannes op zijn paardje Oriënta (klik klik).
In Toscane, op 4 september 2004, overlijdt Bram Vermeulen in zijn slaap aan een hartstilstand. Drie maanden later zit zijn geliefde Shireen Strooker achter haar computer. Nietsvermoedend drukt ze een toets in en dan verschijnt opeens het woord RUST! op haar scherm. Dikke, zwarte letters, beeldvullend. Afzender Bram.
Van een vriendin kreeg ik vorige week dit schitterende boekje 'Rust!' met teksten, gedichten en tekeningen van Bram Vermeulen. Bram Vermeulen schreef dagboeken sinds 1984 en had 65 zwarte Chinese boekjes met een rood bandje waarin hij zichzelf opschreef. 'Rust' was zijn verzamelnaam voor al die teksten en op zijn computer waren ze opgeborgen in een map met de titel 'Ik kan niet stilzitten'. Het was werk bedoeld om gelezen te worden. Genieten geblazen is het zeker!
Vanaf dagboek 15 werd het Brams gewoonte om het boekje af te sluiten met een gedicht, een soort afscheidritueel van die periode. Hieronder de afsluiting van boek 65, zijn laatste dagboek.
Als alle gestolde tijd
omgezet in daden
wijsheid was geworden
zou dit het laatste boekje zijn.
Dan zou ik het sluiten
mijn armen spreiden
en wegvliegen van de grond
naar nieuwe avonturen.
Ik zou nog even omkijken
naar de aarde beneden
de mensen zien krioelen
ik was één van hen daar.
Maar dan zou ik mij verwaaien
als wind met de wind
en ze daar beneden even
verkoeling geven.
Is het niet prachtig?
Op het plaatje 'Zonder titel' een ontwerp van Bram Vermeulen en Manu Veracx (klik voor vergroting).
Boek bestellen?
Rust !
Bram Vermeulen
foto Hans Speekenbrink - klik voor groter
Ik schreef al
eerder over Club Mondo Leone waar we indertijd op De Parade zeer van genoten hebben. Leon Giesen de maker van het programma heeft nu een echte club opgericht waar liefhebbers van zijn werk zich bij aan konden sluiten, die dan mee mochten genieten van nieuwe nummers en programma's zodra deze het levenslicht zien. Vandaag was de eerste bijeenkomst voor clubleden van
Club Mondo Leone in Utrecht en wij waren er bij.
Om half vier was het verzamelen bij cafe De Stad op de hoek van de Voorstraat. Het was nog vroeg en mooi weer dus wij streken neer op het terras met een biertje. Al spoedig stroomde het terras vol met de 50 gasten die vandaag met Leon de club zouden openen. Aan ons tafeltje schoven aan cineast Jos Stelling (tevens Raad van Advies van het Louis Hartloopercomplex) en Herman de Wit, filmhistoricus en hoofd programma van het Nederlands filmfestival. Het grappige was dat Jos Stelling net op Nederland 3 te zien was geweest in het nieuwe kunst- en cultuurprogramma Arena. Zowel Hans als Herman de Wit begonnen daar dus ook onmiddellijk over.
Maar terug naar Leon. Om kwart over vier werden we door Leon gehaald om twee minuten te lopen naar zijn studio. Op de tweede verdieping van een soort buurthuis heeft hij een mooie ruimte tijdelijk tot zijn beschikking. Het was er warm en gezellig.
Leon speelde een aantal nummers die we van hem kenden uit het programma dat hij deed op De Parade. Gelukkig waren mijn favo's erbij over basgitarist Herbie Flowers, Thin Lizzy leadzanger Phil Lynott en het schitterende nummer met Mathilde Santing die zingt op film terwijl Leon speelt (zie ook de foto). Hoewel die nummers voor ons grotendeels bekend waren ziet Leon toch kans om steeds weer te boeien en te ontroeren. Naast het 'oude' werk liet hij ons ook een kijkje nemen in zijn nieuwe programma 'Mondo Leone Alleman' dat op 3 november a.s. in première zal gaan in het Utrechtse
Louis Hartloopercomplex en dat deels geïnspireerd is op de film "Alleman" van Bert Haanstra uit 1963. In die film wordt het dagelijks leven in het Nederland van de begin jaren 60 in beeld gebracht met schitterend camerawerk van Anton van Munster.
Overigens werd Leon's eigen cameraman Marcel Prins nog even extra in het zonnetje gezet en werden wij - de clubleden - uitgenodigd om mee te doen aan een volgend project en ons filmportret te laten maken. Aan die oproep gaf het gros van de clubleden graag gehoor. We zijn benieuwd hoe deze portretjes in de volgende show zullen verschijnen.
Leon ziet kans om van hele kleine dagelijkse dingen het ontroerende en de grote waarde te laten zien. Daardoor worden ogenschijnlijk kleine voorvalletjes prachtige poëtische kleinnoden en de filmpjes die hij maakt over zijn helden zoals Hendrix en Lynott zijn ware monumentjes. Voor wie nog nooit een optreden van Leon Giesen heeft bijgewoond is het absoluut een aanrader. Degenen die het al eens gezien hebben weten al dat het de moeite waard is.
Hogeschool De Horst, de vroegere sociale academie die lang bekend stond als links bolwerk, is niet meer. Vanaf 1 september is De Horst gefuseerd met de Hogeschool van Utrecht en verhuisd naar een lokatie in Amersfoort. Sinds 1945 verzorgde De Horst sociaal-agogisch onderwijs vanaf het gelijknamige landgoed De Horst in Driebergen. Heel veel bekende Nederlanders hebben er ooit een opleiding gevolgd waaronder heel veel vakbondsmensen (bv Johan Stekelenburg) en politici (zoals Ayaan Hirschi Ali) maar ook bestaan er foto's van Prinses Christina volksdansend in een klasje van De Horst. De opleiding kreeg landelijke aandacht van de pers nadat door een aantal docenten en studenten een Alternatieve Academie werd uitgeroepen maar nog meer nadat Horstdocenten het voortouw namen in de affaire rondom de zwakzinnigenafdeling Dennendal van de Willem Arntsz Stichting in Den Dolder in 1974.
In 1986 wist De Horst zich als enige opleiding in Nederland buiten de fusiegolf te houden die het hoger onderwijs teisterde. Na veel vijven en zessen besloot het kongres van de Akademie om 'zelfstandig samenwerkend' verder te gaan (vanaf 1988 als Hogeschool De Horst). Jammer dat deze autonomie uiteindelijk toch misgelukt is. De signatuur van De Horst als kritische akademie zegt de studenten van nu helemaal niks meer en daarmee is een belangrijk deel van het bestaansrecht weg gevallen. Studenten van nu kijken alleen maar naar de ranking van de opleiding op de landelijke lijst van hogescholen.
In Driebergen zal De Horst gemist worden. Niet in de laatste plaats door iedereen die er ooit gewerkt heeft (waaronder ik). 't Is te hopen dat er een goede bestemming gevonden wordt voor het gebouw (zie foto hierboven). Er wordt over gesproken dat de nieuwe gefuseerde gemeente Heuvelrug zich er (tijdelijk) zal gaan vestigen. Ik ben benieuwd.
Bij Galerie de Ploegh in Soest zagen we deze enorme zwammen aan de boom zitten. Het is volgens mij een dikrandtonderzwam (Ganoderma australe) die al verzwakte bomen aanvalt en verder aantast. In de beeldentuin van De Ploegh was het onderdeel geworden van een kunstwerk. Klik maar eens op de foto dan kun je zien wat ik bedoel. De herfst is echt gekomen en de zomer is voorbij. Ondanks de heerlijke temperaturen overdag bereidt de natuur zich voor op de winter en wij moeten dat ook maar gaan doen. Brrr voor mij hoeft het helemaal niet en mogen we zo overschakelen naar het volgend voorjaar.
foto BlommetjeMac, klik voor groter
Vrijwillige vegetariërs
leven langer.
Onvrijwillige vegetariërs
op doktersvoorschrift
hebben dubbel voordeel.
Ze leven langer, en het
lijkt ook nog eens veel
langer te duren.
Prof. dr. J. G. Defares
Er zijn sommige muziekstukken die me, hoe vaak ik ze ook hoor, eigenlijk nooit vervelen. Eén ervan is de Canon in D majeur van Johann Pachelbel. De canon werd oorspronkelijk voor drie violen en basso continuo gecomponeerd en is gebaseerd op twee ostinato maten in de bas waarover achtentwintig variaties heen worden gelegd. Deze canon wordt werkelijk in allerlei varianten en met allerlei instrumenten uitgevoerd. En ik weet niet precies hoe het komt maar die Canon in D heeft een bijzondere betekenis voor mij. Ik vind het prachtig en het raakt me steeds als ik het hoor.
Een poosje terug liepen we door een winkelstraat en ik voelde me somber en verdrietig om allerlei redenen. Op de hoek van een zijstraat stond een blazersensemble te spelen en ik besteedde er eigenlijk niet zoveel aandacht aan totdat in eens de tonen van Pachelbels canon tot mij doordrongen en spontaan rolden de tranen over mijn wangen. Niet van verdriet hoor maar omdat ik ineens tot in mijn ziel geraakt werd door die muziek. Wil je horen over welke muziek ik het heb, klik dan
hier (de meeste uitvoeringen zijn trouwens wat langzamer dan deze).
Het schijnt trouwens dat de popnummers 'CU When You Get There' van Coolio en 'I Should Be So Lucky' van Kylie Minogue afgeleid zijn van Pachelbels Canon in D dus ook in deze tijd is het nog heel actueel.
klik foto voor vergroting
Try-Out in het
Beauforthuis, de plek die alle artiesten blindelings weten te vinden en waar hele volksstammen nog nooit zijn geweest. Locatie, het theaterkerkje in Austerlitz, waar veel nieuw talent is gestart en waar veel artiesten, met name cabaretiers hun nieuwe programma testen. Zoals je ook ooit eens in Paradiso moet zijn geweest, zou je ook het Beauforthuis eens moeten ervaren. Hedenavond was de zaal tot aan de nok gevuld om te zien hoe Youp zijn oudejaarsconference ging testen. Het enige verschil met een echte voorstelling is, dat hij nog leest van het script van zijn voorstelling. Verder kom je als toeschouwer niets te kort. Vanaf het begin tot het eind is het lachen geblazen. Met nauwelijks enige hapering slingert van 't Hek, zoals we dat van hem gewend zijn, zijn hilarische en vaak banale teksten de zaal in. Adrem reagerend op alles wat er op zijn pad komt. Zo wordt die mevrouw op de eerste rij, die van die 'handige' opmerkingen maakte, voortdurend volledig in de zeik genomen. Gelukkig kan zij er tegen en realiseert zij zich dat het theater is. Youp bedankt haar later dat hij via haar kon oefenen op zijn echte 'slachtoffer' later.
Als een grap goed aanslaat volgt een genoegzaam: 'die houden we er in'. Youp verzekert het publiek echter dat ze maar goed moeten opletten omdat hetgeen dat zij horen uniek en eenmalig is. Alles zou toch weer volledig omgegooid worden. Dat is waarschijnlijk slechts ten dele waar omdat de actualiteit van dit moment die goed aan bod komt, rond het Oudejaar weer heel anders zal zijn. Het valt op hoe groot zijn professionaliteit is. Het lijkt hem allemaal met het grootste gemak af te gaan. De show zit vol met spitsvondigheden in taalgebruik, maar je krijgt de indruk dat voor iedere grap die niet volledig aanslaat er drie andere klaar liggen. Uiteraard mag ik inhoudelijk nog weinig prijs geven, maar één ding is zeker, als dit slechts een try-out was dan belooft de uitgekristalliseerde versie een avond zorgeloos vermaak van groots kaliber.
Ligt het nou aan mij of zijn er meer verwoestende orkanen dan vroeger? De omvang van de ramp in New Orleans herinner ik me niet van andere recente orkanen. De laatste was volgens mij Andrew in 1992, de grootste en duurste totdat Katrina toesloeg. En dan nu zo snel daar achteraan Rita die met orkaankracht 5 op Houston en Dallas afstormt waarvan de prognose is dat die orkaan catastrofale gevolgen kan hebben voor de olieproductie en distributie. Vanmorgen was in de krant te lezen dat ook New Orleans - dat aan de rand van het bedreigde gebied ligt - weer ontruimd moet worden en dat terwijl er nog volop wordt opgeruimd na de vorige orkaan!
Voor 2005 is een lijst van 21 namen vastgesteld voor orkanen boven de Atlantische Oceaan. Na Rita zijn er nog maar vier namen over: Stan, Tammy, Vince en Wilma. Gezien het feit dat er tussen Katrina en Rita ook weer vijf namen de revue zijn gepasseerd lijkt het me sterk dat het genoeg is om 2005 mee door te komen. In ieder geval ben ik blij dat wij wat weer betreft in een gematigd land leven.
Lensday
Klik voor grotere foto
Ik doe op dit moment het vak criminologie. Dat is een wetenschap die zich bezig houdt met het verklaren van crimineel en deviant gedrag. De criminologie houdt zich dus niet zozeer bezig met oordelen over het gedrag maar meer met het zoeken naar oorzaken, patronen en het verzamelen van gegevens over hoe mensen tot hun daden zijn gekomen.
Eén van de opdrachten die we moeten doen is een paper schrijven over een crimineel en hoe het in zijn/haar geval allemaal zo gekomen is. We moeten (in duo's) iemand zoeken die crimineel gedrag vertoont of vertoond heeft en liefst iets meer dan alleen maar te hard rijden. Dan moeten we die persoon interviewen en vervolgens het verhaal van die persoon relateren aan criminologische theorieën.
Opvallend is dat een heleboel mensen uit mijn groep studenten helemaal met de handen in het haar zitten over de vraag waar ze een crimineel moeten vinden. Nou vraag ik je. Iedereen klaagt steen en been over stijgende criminaliteit overal maar vooral op straat en nog weten mensen niet waar ze een crimineel moeten zoeken in hartje Utrecht. Ook is er blijkbaar grote gene om iemand te vragen mee te werken aan dit onderzoek. Gek genoeg schamen mijn collega's zich ervoor dat zij ervoor uit moeten komen dat ze iemand labelen met het etiket 'crimineel'.
En je kunt niet aan iemand zien of hij of zij crimineel is. Al dacht criminoloog Cesare Lombroso daar intertijd anders over. Hij meende dat je via de maat van de schedel en andere fysieke kenmerken zoals doorlopende wenkbrauwen en vaste oorlellen, kon constateren of iemand aanleg had voor crimineel gedrag.
Mijn 'partner' en ik hebben onze crimineel al gevonden. Althans dat hoop ik. Ik heb via via een naam en telefoonnummer doorgekregen. Volgende week kan ik hem bellen en de verwachting is dat hij wel zal willen meewerken. En anders weet ik nog wel andere manieren om in contact te komen met criminelen.
Het plaatje is een kunstwerk van IWAZ getiteld: "Het altijd spelende geweten van een crimineel" (klik klik).
Vandaag was het de derde dinsdag in september: hoedjesdag in Den Haag. Beatrix had een typische Beatrixhoed op: een blauw plat ding met blauwe struisveren langs de zijkant. Van Maxima had ik hoge verwachtingen gezien die enorme weelderige rode hoed die ze droeg tijdens het huwelijk van PC en Anita, maar het was een vrij brave oranje sisalhoed die ze droeg. En die Laurentien gaat er steeds beter uitzien of ze heeft een andere couturier. Haar hoed was een perfecte match met de jurk die ze droeg in pastelblauwgroen.
Ja en verder valt op dat niet iedereen een goede smaak heeft qua hoeden. Met name de ministers en staatssecretarissen hadden het heel braaf gehouden allemaal. Leuk vond ik het dopje van Melanie Schultz en erg mooi de hoed van Maria van der Hoeven met een delicaat opgerold randje. Wat minder waren de saaie hoed van Ayaan Hirschi Ali en de niet erg bijzondere hoed van Karla Peijs. Femke Halsema kwam gewoon zonder hoed en ziet er dan n natuurlijk ook heel leuk uit. Jammer is dat Erica Terpstra er niet bij was. Zij zorgde altijd voor een origineel schouwspel met haar hoedenkeuze. Volgens Edgar Vos die altijd haar hoeden ontwierp was Erica trendsetter voor de huidige hoedentraditie. Vos zag de hoofddeksels voor Erica Terpstra vooral als een 'modegrapje'. "Je wilt niet dat ze voor gek loopt, maar de hoed mag best opvallend zijn." Zijn meest gewaagde creatie voor Terpstra vond hij zelf de 'teletubbie-hoed', dat was een soort kachelpijp. Ook in de media werd die hoed indertijd ruimschoots getoond. Op plaatje hierboven (klik klik) zie je een collage van hoedjes van eerdere jaren.
Voor deze dinsdag is het thema van DiDi denken/think. Zoek iets moois uit van alles dat al gemaakt werd of maak zelf iets nieuws waar dit thema in voorkomt. Ik koos zelf onderstaand gedicht van Toon Tellegen uit de bundel 'Er ligt een appel op de schaal' voor de aftrap.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Een man dacht
Een man dacht:
wanneer zal ik eens 1 minuut niet aan haar denken?
Nu?
Hij ging zitten
en dacht 1 minuut niet aan haar.
Toen stond hij op en wandelde verder, dacht verder,
steeds verder, zonder tussenpozen,
aan haar.
Dichtbundel kopen?
Er ligt een appel op een schaal
Toon Tellegen
Vier september jl was een heugelijke dag voor ons, namelijk de 1000ste van onze reis om de wereld. De dag verbrachten we in Sossusvlei in Namibie, die plek met al die rode duinen. Wat we tevoren niet hadden kunnen denken blijkt toch het geval: ook na 1000 dagen hebben we het gevoel aan het begin van de reis te staan. Het door ons in 2000 genomen besluit is nog steeds het beste dat we ooit namen. We genieten van onze vrijheid, het buitenzijn, de natuur, cultuur en alles wat er verder bij komt kijken.
Zo langzamerhand, na tweeeneenhalf jaar zijn we wel toe aan een nieuw continent. Vandaar dat de reis nu vanaf het noordwesten van Zuid Afrika (Upington) redelijk snel naar de Karoo gaat, waar we ons een paar weken nuttig gaan proberen te maken op de schapenboerderij waar we ook vorig jaar waren. Dan met de nodige omwegen en kronkels naar Durban en een boot naar India. Iedere reiziger die wij onderweg hebben ontmoet heeft ons verzekerd dat we Azie geweldig zullen vinden. De fietsers vertelden ons dat Afrika het moeilijkste continent is om te befietsen. Lekker, dan krijgen we nu alleen maar toetjes!
Zoals altijd vallen onze avonturen te lezen op onze website
Cycletheworld. Ook donaties voor War Child, de organisatie waarvoor wij geld inzamelen, zijn daar van harte welkom. Je kunt ons mailen door op onze naam onder dit logje te klikken.
Karin van Toor & Peter Mak
Wist je dat de huidige terreurdreiging 'substantieel' is? De omschrijving die de site van de
Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (hoe komt dat soort mensen als Tjibbe Joustra trouwens steeds weer aan een andere baan?) geeft is:
- Er worden nieuwe trends en fenomenen waar dreiging vanuit gaat ontdekt
- De kans dat een aanslag in Nederland zal plaatsvinden is reëel
- Aanslagen vinden plaats in andere, met Nederland vergelijkbare landen
- Radicalisering en rekrutering vinden op aanzienlijke schaal plaats
- Nederland wordt geregeld genoemd in verklaringen van serieus te nemen terroristische netwerken
Het is het één na hoogste niveau dat wij kennen. Het volgende niveau is 'kritiek' en dat wordt bereikt als er sterke aanwijzingen zijn dat er een aanslag in Nederland zal plaatsvinden. Op het spoor is het niveau sinds 9 september j.l. verhoogd naar lichte dreiging. Dat betekent kennelijk dat er lichte sterke aanwijzingen zijn voor een aanslag. En wij leven gewoon door alsof er niks aan de hand is. Ik heb geen idee wat er achter de schermen gedaan wordt aan de mogelijke terreurdaden waarvoor lichte ernstige aanwijzingen zijn maar ik heb er niet echt vertrouwen in dat onze regering, onze AID, ons Ministerie van Justitie en onze coördinator terreurbestrijding het allemaal helemaal in beeld hebben. Jullie wel?
De foto is gemaakt door Douglas Longenecker in Battery Park City, NYC op 9/11 en komt van de
The September 11 Digital Archive.
klik foto voor vergroting
Hoewel het om het Nelson Veras Quartet gaat blijf ik maar denken dat het
Harmen Fraanje is die zijn buitenlandse maatjes
Nelson Veras: gitaar (Brazillië), Stéphane Galland: drums (België) en
Magic Malik: dwarsfluit (Noord Africa) heeft uitgenodigd heeft om samen met hem te spelen. In het
Beauforthuis: vier jonge jazzmusici die hun sporen al verdiend hebben, maar ook jong genoeg zijn om tijdens hun serieuze spel zo nu en dan te zitten dollen. Veras en Galland zijn nog het meest serieus maar alle bandleden zitten verder continue jongensachtig naar elkaar te lachen. Dat is eerder charmant dan storend. Magic Malik die met Saint Germain speelde en voor zijn eigen CD saxofonist Steve Coleman wist te interesseren, is naast zijn voortreffelijke spel continu bezig om uit te vinden wat je nog meer met een dwarsfluit kunt doen. Zo zit daar een kettinkje aan waar je leuk mee kunt draaien, en als je het mondstuk er af haalt, kun je weer heel andere effecten bereiken. Als je het kettinkje er in laat glijden kan je er leuk mee rammelen tijdens een subtiele solo van Fraanje. Harmen is heel mild en laat zich niet afleiden door die spielerei. Toch is het die experimenteerdrift die Magic Malik zo uniek maakt. Dat kwam nog het meest tot uitdrukking tijdens het magnifieke slotstuk een bewerking van Puccini's 'E lucevan le stelle' uit de opera Tosca. Zonder mondstuk en met ondersteuning van zijn stem weet hij - inclusief vervorming - de intensiteit van de dramatische aria te evenaren, of afhankelijk van de luisteraar misschien wel te overtreffen.
Fraanje is een fantastische teamplayer die geen last van ego lijkt te hebben. Hij speelt wisselende rollen. Soms vervangt hij de bas door die functie met zijn linkerhand waar te nemen terwijl zijn rechterhand op zijn knie rust, soms speelt hij de hoofdrol door zelf de meest fantastisch subtiele solo's (o.a. van eigen composities) voor zijn rekening te nemem en soms geeft hij slechts ondersteunende accenten ten dienste van het geheel. Een uniek moment was de aankondiging van een nieuwe compositie die de musici eerder op die dag gecomponeerd hadden geïnspireerd door kampioen trampolinespingster "Cockburn". De gelijknamige compostie werd die avond voor het eerst - zonder repetitie, met steun van de bladmuziek - voor publiek gespeeld! De set bestond verder uit een drietal composities van Fraanje: Voices,
Boзεog en Sonatala gevolgd door een fragiele stuk van een IJslandse componist. Uiteraard werden er ook Braziliaans/Portugeese composities gespeeld zoals de klassieker Saidas Y Banderas van Milton Nascimento. Nelson Veras, die evenals Malik woonachtig is in Parijs, is op veertienjarige leeftijd ontdekt is door Pat Methany en speelde met grootheden als de overleden pianist Michel Petrucciani. Veras lijkt zelf een beetje naar de achtergrond te verdwijnen in het geheel van zijn eigen kwartet. Hij komt weer boven drijven in stukken waarbij de focus voornamelijk op zijn spel ligt. Het spel van Stéphane Galland is wisselend geniaal met subtiele roffels en geluidjes met de bekkens maar soms lijkt hij ook even de harmonie met de overige bandleden te missen. Al met al zijn alle leden van het kwartet erg goed op elkaar ingetuned en erg sensitief in het aanvoelen van elkaars spel. Met name Harmen lijkt dat van nature te doen. Na afloop hadden we nog een leuk informeel gesprekje met Harmen waarbij hij het o.a. had over zijn nieuwe CD die in de maak is. De nieuwste CD van Veras was pas uit maar was niet na het optreden te koop. Een gemiste kans! Een bijzonder optreden en zeker voor herhaling vatbaar!
CD kopen?
Nelson Veras
Nelson Veras
Stel je het plaatje voor: in het zonnetje met z'n driëen aan een tafel in de tuin met een - van oorsprong roze - plastic tafelkleed er over heen. Onze handen bijna tot de ellebogen bedekt met natte en half opgedroogde klei. Druk boetserend brachten we de middag door. Je hebt als je met zo'n project bezig bent in feite geen tijd meer voor iets anders tot het af is. Althans zo werkt het bij mij. Heerlijk inspannend en ontspannend tegelijk. En het resultaat (drie vrouwentorso's vlnr van Amanda, van mij en van Hans) mag er zijn! Klik op de plaatjes hierboven om de grotere foto's te zien.
Na ons laatste weekend hakken en raspen bij
Marian Huyzer, hadden Hans en ik allebei de smaak van het beeldhouwen weer helemaal te pakken. Daarom gingen we gisteren naar
De Hazelaar in Soest om wat beitels en een paar stenen aan te schaffen. Na enig advies van de verkoper koos ik voor een drietal beitels en een klopper. Ook zocht ik nog een stuk albast uit en een stuk prachtige donkere speksteen waar ik al concrete plannen mee heb. De serpertijn is dan het volgende project dat daarna op stapel staat. Ik ben wel heel benieuwd naar die albast omdat die zo prachtig transparant is.
Ik moet echt niet te vaak naar De Hazelaar want je wordt er helemaal hebberig van alle mooie stenen die er liggen en het prachtige materiaal dat ze er verkopen (klik foto voor vergroting). Dat heeft op mij dezelfde aantrekkingskracht als een kantoorboekhandel. Maar ik kon me gelukkig redelijk inhouden. Maar ook Amanda was 'verkocht' en koos een paar kleine stenen uit in hele mooi kleuren waar ze grootse plannen mee heeft (die ik nog niet kan onthullen voorlopige). En we besloten zondag eens lekker te gaan kleien toen we zagen dat er een broodje klei in de aanbieding was voor weinig. We gaan dus zo aan de gang, lekker boetseren! Ik ben heel benieuwd!
Vanmiddag moesten we even een boodschap doen en op de terugweg werden we bij het kruispunt richting Austerlitz ineens aangehouden door een motoragent. "Oh Pap, je riem", riep Amanda meteen bijdehand maar de agent was daar duidelijk helemaal niet in geïnteresseerd. Hij wenkte ons dichterbij en we vroegen ons af wat er aan de hand zou zijn. "D'r is een wielerronde", klonk het vanonder de helm, "gaat u hier maar staan". En hij dirigeerde ons naast de terreinwagen die al langs de kant van de weg stond zodat onze rijhelft meteen helemaal potdicht werd afgesloten. "Alarmlichten aan graag", riep hij ons nog toe en vervolgens begon hij druk in zijn helm te praten.
Een hele serie motoragenten kwam vanaf de overkant van de weg langs, wel twintig denk ik, voordat er een auto aankwam met zwaailicht en we in de verte een wolk wielrenners konden waarnemen. Wow, ze kwamen recht op ons af met een bloedgang. Nu snapten we wel waarom we naast die andere auto moesten gaan staan. Wij moesten zorgen dat het peloton van straatbreedte tot de helft zou indikken om het kruispunt veilig te kunnen nemen. Zoeffff, zoeffff, zoeffff en voor we het goed en wel wisten waren ze al weer voorbij en kwamen er nog zeker 50 volgauto's met materiaal achteraan. Het was een korte maar ademnemende ervaring. Klik maar eens op het plaatje voor vergroting.
If you don't go after what you want, you'll never have it.
If you don't ask, the answer is always no.
If you don't step forward, you're always in the same place.
Nora Roberts
Vandaag in de Volkskrant een artikel over webloggende werknemers. Mirjam van Immerzeel wijst op de risico's voor webloggers die over hun werk schrijven. Aan de hand van een aantal voorbeelden komt ze tot een lijst van situaties waarin bloggers vragen om problemen en zet ze op een rijtje wat webloggers moeten doen om problemen te voorkomen. Hier het laatste overzicht:
- je houden aan de wet en eventuele interne reglementen
- je blog helemaal anonimiseren
- je baas en collega?s fragmenten laten lezen voor draagvlak
- een disclaimer op hun weblog zetten
- bloggen buiten werkuren en vanaf de eigen PC thuis
- precies weten hoe het zit met auteursrecht en aansprakelijkheid
Ik vraag me af welke weblogger er aan die criteria voldoet. Ik denk niet zo heel erg veel. Maar het is wel een interessant rijtje dus ik zal het in ieder geval meenemen in mijn onderzoek. De vragenlijst staat nog tot eind september online ik verwacht over een week of twee met interviews te beginnen. Met het literatuuronderzoek ben ik druk doende en ik verwacht dat in de komende weken verder af te kunnen maken. Wordt vervolgd...
Ik las vandaag bij
FrankWatching een interessant artikel over het Life and Living onderzoek dat vier keer per jaar door Trendbox wordt gehouden. Het is een onderzoek onder zo'n 6000 mensen in Nederland en geeft een aardig beeld van hoe het er in de maatschappij voor staat. In de actuele resultaten van het onderzoek zijn een aantal trends te bespeuren. Het meest aansprekende punt vindt ik de vergrijzing waar een grote nieuwe markt in zit want de ouderen van nu zijn niet suf maar hip. De rollator mag gepimpt worden (klik voor groter plaatje) en het gehoorapparaat kan ook als sieraad worden gedragen. Een ander interessant fenomeen is 'tijd als ruilmiddel'. In sommige kringen waren de personal shopper en de au-pair al gemeengoed om er voor te zorgen dat ambitieuze mannen en vrouwen tijd over houden voor een sociaal en cultureel leven. Het blijft dat ook het kopen op internet steeds populairder wordt omdat het er voor zorgt dat boodschappen doen niet meer tijd kost dan nodig is. De consument wordt dank zij datzelfde internet ook steeds kritischer. Als ze iets willen weten dan zoeken ze het even op en de moderne consument is niet meer tevreden met een standaard verkooppraatje, wil van de hoed en de rand weten en heeft er een mening over. Wel neemt de infostress - desstress die veroorzaakt wordt door overvloedige informatie steeds verder toe.
Er waren trouwens nog een aantal interessante uitspraken te horen die gaan over trends die zichtbaar zijn. Ik noem er hier een paar: Burgermedia beconcurreren officiële media via weblogs; er komt een nieuwe apartheid omdat gezinnen en middenklasse weg trekken uit de steden; er ontstaat autoriteitserosie want autoriteiten moeten knokken voor respect en tegen internet; digibeten zijn de nieuwe onderklasse; er vindt seniorisering plaats waarbij bv producten voor senioren niet op het herniaschap worden gelegd. Er is
hier nog veel meer te lezen over wat ons allemaal te wachten staat als je de deskundigen mag geloven.
Ooit wel eens geprobeerd met een biljet van tweehonderd euro te betalen? Dat lukt dus niet. Er is geen winkel die het accepteert. Zelfs als ze een bordje bij de kassa hebben met de tekst: "wij accepteren geen biljetten van 500 euro", accepteren ze nog geen biljet van 200. Ik was al tevergeefs met mijn biljet van 200 het hele dorp door geweest toen ik ineens een geweldig idee kreeg. Naar de bank natuurlijk! Vlakbij de supermarkt zit een filiaal van Fortis. Ik ging er binnen en het leek wel alsof ik een gewoon kantoor binnen was gegaan. Geen loket te bekennen. Wel twee dames.
Ik vroeg: "Kan ik hier geld wisselen?". "Nee", zei de ene dame, "dat kan tegenwoordig hier niet meer". Mijn klomp brak en dat zei ik ook. Het bleek dat ik wel kon storten als ik een rekening had bij Fortis en dan buiten bij de automaat weer pinnen maar gewoon wisselen (een biljet van 200 voor vier van 50) dat kan niet. Ik heb geen rekening bij Fortis en daar ben ik ook maar blij mee. Je zult toch een bank hebben die geen geld in huis heeft.
Morgen maar eens even naar mijn eigen bank. Kijken hoe het daar loopt allemaal. Ik vind het in ieder geval zot dat er allerlei biljetten zijn waarmee je niet kunt betalen. Het is overigens uit onderzoek gebleken dat meer dan de de helft van het aantal valse biljetten de waarde van 50 euro hebben dus al die weigering van biljetten levert ook niet het gewenste resultaat op.
Het is voorbij. Ik schreef er al
eerder over dat het De Vis niet goed ging. Vanmorgen is hij toch nog overwacht van ons heengegaan. Hij heeft niet geleden geloof ik. Hoewel hij nog wel ademde zag je gisterenavond al dat hij langzaam van ons wegglipte. Hij bereikte de respectabele leeftijd van twee jaar en vier maanden.
Voor deze DiDi met het thema 'Wind" een gedicht uit de bundel 'Volledige dichtwerken' van Guido Gezelle (1971) met de titel 'Weet gij waar de wind geboren'. De foto is gemaakt op Terschelling deze zomer toen er een enorme bui op komst was. Klik foto voor vergroting.
Weet gij waar de wind geboren,
waar de dauw geboren is?
Weet gij kunstig op te sporen
wat hierbij, hierboven is?
Weet gij wat de sterren zijn, en
wat de zon, de mane? Wat
in de bergen, in de mijnen
ligt en in de zee bevat?
Weet gij iets klaar uit te leggen
van al 't geen men u vragen kan?
Antwoord dan en wil mij zeggen:
Dichten...wat is dichten dan?
Zo'n beetje iedereen die ik ken heeft een Flickr-account en leeft zich helemaal uit met fotograferen om dat vervolgens te publiceren op het internet. Er zitten natuurlijk veel foto's tussen van gemiddelde kwaliteit en ook wel wat echte rommel maar soms stuit je al browsend tussen je Flickrcontacten ineens op juweeltjes. Je kunt die verzamelen bij jouw eigen
favorieten. Een hele creatieve nieuwe hobby, dat Flickr.
Maar er is nog veel meer creatiefs te vinden op het internet waar heel veel mensen, met soms schitterende resultaten, aan mee doen. Het eerste fenomeen waarmee ik kennismaakte bij
Anne-Floor was de artist trading card oftewel ATC. Het zijn kaartjes van 2,5 bij 3,5 inch (64 bij 89 mm). Deze kaartjes worden op allerlei mogelijke manieren versierd, vaak in series, zodat setjes van kleine kunstwerkjes ontstaan rondom een thema of met een bepaalde kleur. Achterop worden de ATC gesigneerd en voorzien van datum, titel en serienummer of naam. Vervolgens ontstaat er een levendige handel tussen de ATC-kunstenaars die zowel hun eigen kunstwerkjes als die die ze bemachtigd hebben publiceren op het internet. Kijk maar eens bij de
foto's van Anne-Floor.
Een ander creatieve uitingsvorm die ik onlangs ontdekte is het 'art journal'. Dat is eigenlijk een soort dagboek maar dan creatief. Op beeldende wijze worden thema's getekend, geborduurd, geplakt, geschilderd etc die de maker bezig houden. Een mooi art journal kun je vinden bij
Luna. Het is wat groter dan een ATC en bovendien is het geen serie maar een boek vol unieke kunstwerkjes die een periode uit het leven van de eigenaar in beeld brengen.
En dan is er ook nog het 'altered book'. Ik had het pas over zwerfboeken die een tweede leven beginnen maar dit is een andere manier om een oud boek nieuwe waarde te geven namelijk door het te interpreteren middels pimpen oftewel versieren met knip-, plak-, schilder- en tekenwerk van jezelf. Een hele speciale vorm van altered books is het laten ontstaan van gedichten door middel van obliteratie, dat wil zeggen schrappen in de originele tekst zodat alleen het gedicht zichtbaar blijft. Kijk
hier en
hier voor een paar aansprekende voorbeelden. Op het plaatje ziet je trouwens een bladzijde gemaakt door Belinda Schneider in Ann Peterson's veranderde boek (klik voor vergroting).
Ik moet zeggen dat mijn handen gaan jeuken bij het zien van al die prachtige dingen die anderen maken. Ik denk dat ik maar eens begin met knippen en plakken van mijn stapel tijdschriften. Het lijkt me geweldig om een paar kille winteravonden door te brengen met een eigen altered book (even langs bij De Slegte voor een mooi exemplaar) of mijn eigen art journal. Mocht me dat gaan lukken dan zien jullie het vanzelf verschijnen op de weblog en via mijn
Flickr Photostream.
Als thema voor Dichters op Dinsdag koos ik deze keer "wind" gechikt in het Nederlands en het Engels. Dit keer geen bijbehorende songtekst, maar een schitterend instrumentaal nummer dat je
hier kunt beluisteren. Het is Red Wind van de Noorse Jazz saxofonist
Jan Garbarek.
Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Femke Halsema riep afgelopen weekend de Linkse Lente uit nu wij na een natte zomer met een benauwd staartje weer de herfst in gaan. Ik heb ooit een kleurenanalyse gedaan en kwam er toen uit als zomertype en dat klopt wel maar de lente trekt me toch ook wel erg aan. En dan helemaal een Linkse Lente. Op de site vind je de volgende tekst:
De Linkse Lente is een nieuwe wereldtaal.
Een taal voor een ieder die gelooft dat ieder mens verschil kan maken.
Die geen beperking ziet, maar mogelijkheden.
Die algemeen belang boven eigen belang stelt.
Die gelooft dat individuen het verschil kunnen maken, zolang ze het maar met elkaar doen.
Een antwoord op de rechtste winter, waarin angst, behoud en eigenbelang als een gure wind over ons land waaien.
De linkse lente. Een platform voor wereldburgers met het hart op de tong én op de juiste plek.
(links. Waar anders?!)
Het spreekt mij wel aan en ik ben er wel door gecharmeerd. Op de site staan als initiatiefnemers van de Linkse Lente naast Femke Halsema ook nog Geert Mak, Jack Spijkerman, Nazmiye Oral, Tamar van den Dop, Britta Böhler, Ilja Pfeijffer, Adelheid Roosen, Pierre Wind, Funda Müjde, Harry de Winter, Natasja van den Berg en Sophie Koers. Zeker niet het minste gezelschap. Geïnteresseerd? Kijk op de
site en volg vanaf morgen de weblog van Femke Halsema aldaar.
Ik heb vandaag een nieuwe klamboe besteld. Mijn oude heeft in de loop der tijden een paar gaatjes opgelopen en is ook een beetje klein. Wellicht kan die nog dienst doen in de logeerkamer. Maar gezien het aantal muggen dat hier 's avonds en 's nachts in huis rondwaart is een goede klamboe geen overbodige luxe. Ik heb er betrekkelijk weinig last van maar dat is ondermeer te danken aan Hans die buitengewoon aantrekkelijk wordt gevonden door alle soorten muggen. Ze gaan dan ook massaal op hem af, zowel de onschuldige langpootmuggen die om zijn hoofd fladderen als de zoemende steekmuggen. Wist je trouwens dat alleen de vrouwtjesmuggen steken? Ze hebben bloed nodig als krachtvoedsel om eitjes te kunnen leggen zodat ze weer nieuwe muggen kunnen produceren die weer bloed nodig hebben als krachtvoedsel etc. Maar hoop gloort aan de horizon met een prachtige klamboehemel die hopelijk binnenkort zal worden bezorgd (klik voor vergroting).
Wij zijn gisteren en vandaag aan het hakken, rapsen en vijlen geweest. Een vriendin van ons geeft workshops beeldhouwen en we hadden al lang afgesproken dat na het speksteen raspen van de vorige keer we nu ook eens zouden gaan hakken. Maar daarvoor moet je dan wel twee dagen uittrekken. Na de bloedhete en benauwde nacht met knetterend onweer van vrijdag op zaterdag waren we zaterdagochtend niet bepaald in the mood. Maar eenmaal voorzien van steen, bok, beitel en hamer vonden we toch al snel de rust om heerlijk aan het werk te gaan met onze stenen. Marian leert ons: laat je leiden door de steen dus dat doen we dan. Maar zo'n steen leidt niet altijd even duidelijk voor de relatieve leek zoals wij. Ik had gisteren echt een paar dipjes dat ik echt niet meer wist hoe nu verder te gaan. We hebben er grapjes over lopen maken, over mijn proces en ik dacht er al over om mijn a.s. beeld 'worsteling' te noemen. Toen we gisteren eind van de middag nog even aan een glaasje rosé zaten had ik er een hard hoofd in hoe het verder moest, een hakkersblock zogezegd. Hans en ik waren allebei zaterdag ook echt moe na een dag hard werk.
Vanmorgen waren er weer een aantal 'nieuwe mensen' en begonnen we weer fris. Het was lekker weer om buiten te werken en ik had bedacht hoe ik verder zou gaan na mijn dip van gisteren. Dat bracht licht in de duisternis, zeker toen Marian er nog wat adviezen bij gaf. Uiteindelijk ben ik best tevreden met het resultaat dat er eind van de middag op de 'tentoonstellingsplank' lag. De foto laat een stukje van die plank zien. Op de foto (klik klik) staan de werkjes van Hans en van mij. Ik ben benieuwd of jullie ze herkennen. Hint: ze lijken qua stijl allebei wel op de
kunstwerken van de workshop van vorig jaar die we bij Marian deden.
Als je het nog nooit gedaan hebt dan kan ik het je echt aanraden (als je het al kent hoeft dat niet meer). Het is heel rustgevend en je komt in een soort trance waarbij je alle zorgen en gedachten even helemaal kwijt bent. Heerlijk dus, een soort weekend vakantie van jezelf. Lunch wordt verzorgd en de dag wordt afgesloten met een wijntje. Wat wil je nog meer? Meer weten over de workshops? Kijk
hier.
Mijn moeder overleed op 10 september 1982.
Op de foto is ze nog heel jong. Klik voor grotere foto.
Je leeft je eigen leven
wat zij er ook van vindt
je bent allang geen kind meer
al blijf je ook haar kind
je wilt erover praten
maar niet op haar manier
je zult haar best verdriet doen
maar niet voor je plezier
wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
en dan opeens, dan is-ie er, die dag...
De dag waarop je moeder sterft
dat jij wordt losgelaten
en al haar eigenschappen erft
die jij zo in haar haatte
de scherpe tong, de bokkepruik
de zure schooljuffrouw
die zullen ze dan binnenkort
herkennen gaan in jou
en hoop'lijk ook de and're kant; de aardige, de zachte
maar of je die hebt meegeërft valt nog maar af te wachten
de dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Wat al die jaren fout ging
komt dan niet meer terecht
en wat je nog wou zeggen
blijft eeuwig ongezegd
de machteloze frasen
van je genegenheid
en dat het niet haar schuld was
en ook dat het je spijt
de dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
en dan zo graag nog één keer zeggen zou
De dag waarop je moeder sterft
de dag die al je dagen
van dan af aan wat grijzer verft
al hou je niks te klagen
je hebt je goede vrienden nog
die staan je ook dichtbij
en als je soms een minnaar zoekt
dan staan ze in de rij
maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
de dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein
de dag waarna je nooit meer kind zult zijn
Tekst: Jan Boerstoel en gezongen door Karin Bloemen
If you judge people, you have no time to love them.
Mother Teresa
Vandaag kreeg ik bericht van de examencommissie van de faculteit rechtsgeleerdheid aan wie ik begin juni een verzoek om vakkenvermindering en een eerste diploma-aanvraag had gestuurd.
Het door u ingeleverde eerste deel doctoraaldiploma-aanvraag voor de opleiding NEDERLANDS RECHT, richting Arbeidsrecht en sociaal beleid, is gecontroleerd en met inachtneming van onderstaande opmerkingen in orde bevonden. Om af te studeren dient u een scriptie te schrijven die aansluit bij de door u gekozen richting en die een omvang van 8 studiepunten of meer zal hebben. Tevens dient u nog het vak Nederlands en Europees Recht van de sociale verzekeringen te behalen (5,25 studiepunten) alsmede minimaal 5,75 studiepunten aan keuzevakken.
't Is niet dat ik verwacht had dat mijn aanvraag zou worden afgekeurd hoor maar het is toch fijn de bevestiging in handen te hebben. De scriptie is zoals jullie weten in volle gang en dan alleen nog die twee vakken. Dat gaat vast wel lukken! Ik heb dus groen licht, hoezee!
Het schilderij hierboven (klik klik) is getiteld Vrouwe Justitia en werd gemaakt door Anton Lemmens.
Het gaat niet goed met De Vis. Een tijd terug schreef ik al eens over De Vis dat hij er geknakt bij zwom. Ik vermoedde toen een acuut geval van vissenjicht. Nu vanmorgen spartelde De Vis flauwtjes op zijn zij aan de oppervlakte van zijn kom. Toen ik tegen het glas tikte kwam er even een kleine opleving maar al gauw dreef hij weer, nauwelijks bewegend, tussen zijn waterplantjes rond. Ik vermoed dat het zijn tijd is en dat we binnenkort afscheid moeten nemen van onze dierbare De Vis. Hans zoekt al muziek uit en ik ben al aan het kijken naar een plekje in de tuin. Het is triest, die laatste momenten na zo'n actief en vervuld leven. En dan De Vis zo te zien aftakelen. Ik hou jullie op de hoogte.
Theme Thursday
Communicatiemiddelen zijn niet weg te denken uit onze moderne maatschappij. Internet is heel gewoon en we voelen ons helemaal geamputeerd als onze ADSL of kabel ineens even wegvalt. Bij het opruimen vond ik pas nog dit museumstuk: een akoestisch modem. De bedoeling was dat je de telefoonhoorn (die toen echt nog rond was met twee uiteinden) in de zwarte doppen van het modem drukte en dan kon je verbinding maken. Eerst wachten op een handshake (naar scherp en schel piepgeluid dat maar niet op leek te houden) en zenden maar. Je kon er gerust koffie bij gaan drinken want het ging uiteraard met een slakkengangetje. Ik heb al eens eerder geschreven over mijn
Epson PX-8 waar deze modem bij hoorde. Nou heb ik mijn eerste portable setje weer helemaal compleet gelukkig.
Iedereen weet dat er grote problemen zijn in de jeugdzorg. De spraakmakende zaak rond het meisje Savannah maar ook veel andere zaken maken pijnlijk duidelijk hoe slecht het gesteld is met de hulpverlening voor kinderen die in de problemen zitten. Je zou denken dat de jeugdzorg zelf druk bezig is met het verbeteren van de kwaliteit van de hulpverlening en het aantrekken van goede professionals die er voor kunnen zorgen dat er geen doden meer vallen zoals de kleine Savannah. Niet is minder waar. Ik kreeg de volgende tekst toegezonden van een advertentie uit het Noord Hollands Dagblad van 3 september jongsleden waarin een 'teamleider jeugdzorg' wordt gezocht.
Gevraagd wordt een 'teamleider jeugdzorg', met als taken: het geven van groepsgericht leiding, sturing en richting aan het team jeugdbescherming bestaande uit 10 tot 12 fte uitvoerende werkers.
Profiel: U hebt een HBO en /of academische opleiding afgerond en enige jaren managementervaring in een professionele omgeving. Als teamleider hebt u kennis van en inzicht in groepsdynamische processen. Tevens hebt u ervaring met personeelsbeleid en kwaliteitszorg. U hebt gevoel voor verhoudingen en kunt zich vereenzelvigen met de belangen en problemen van het management. Uw sociale vaardigheden en plan- en organisatievermogen zijn effectief en resultaatgericht. U bent een netwerker met gevoel voor de externe beeldvorming over Bureau jeugdzorg.
Vooral de combinatie van taken en profiel is heel apart. Kennelijk heb je voor het leiden, sturen en richting geven van een team dat uit fte's bestaat (niet uit personen!) nodig dat je je kunt vereenzelvigen met de belangen en problemen van het management en dat je gevoel hebt voor de externe beeldvorming van Bureau Jeugdzorg. Niks te vinden over: weten wat er speelt in het werkveld, de problemen, creativiteit in het oplossen daarvan en je netwerken gebruiken bij het opzetten van goede samenwerking ter verbetering van de kwaliteit van de hulpverlening of iets wat daar op lijkt. Het lijkt er op dat het Bureau Jeugdzorg zich grotere zorgen maakt over het eigen belang en de beeldvorming dan over de belangen van haar cliënten. Het is bijna komisch van treurigheid dat de instellingen die moeten zorgen voor de meest kwestbare groep in onze samenleving - de kinderen- niet verder kijkt dan de eigen neus lang is. En wat voor boodschap geef je dan als management aan je personeel? Dat de belangen en problemen van het management altijd voorgaan? Je zal maar een kind zijn dat in zo'n systeem terecht komt. Brrrrrr.
klik foto voor vergroting
Zojuist werd officieel bevestigd dat ik de winnaar ben van de "2005 AWARD for EXCELLENCE in LIVE MUSIC PHOTOGRAPHY" toegekend door de alsmaar groeiende
Flickr.com community. Uit zo'n
15 genomineerden kwam ik met 26 stemmen
Als eerste uit de bus. Een ruime voorsprong op nummer 2 die 13 stemmen kreeg. Behalve 'Eeuwige Roem' heb ik geen idee wat het verder nog voor spin-off kan hebben. Maar het is in ieder geval leuk erkenning te krijgen
voor mijn werk van andere 'fotografen'. Er zijn tientallen Awards toegekend voor alle mogelijke vormen van fotografie. Een overzicht is
hier te vinden. Graag bedank ik bij deze een ieder die op mij gestemd heeft.
Ik koos voor het thema 'nabijheid' van deze DiDi een gedicht van Rutger Kopland uit "Al die mooie beloften". De foto werd gemaakt tijdens de Uitmarkt 2005 van een pas de deux door twee danser van het Nationaal Ballet (klik voor vergroting).
Zoals de pagina's van een krant
in het gras langzaam om
slaan in de wind, en het is de wind
niet die dit doet,
zoals wanneer een deken in de avond,
buiten, ligt alsof hij ligt
te slapen, en het is de deken
niet, zo
niets is het, niets dan de verdrietige
beweging van een hand, de weerloze
houding van een lichaam,
en er is geen hand, er is
geen lichaam, terwijl ik toch
zo dichtbij ben.
Dichtbundel kopen?
Al die mooie beloften
Rutger Kopland
klik foto voor vergroting
Gitarist
Hans Visser (voor velen wellicht bekend van Flairck) raakte enige tijd geleden gegrepen door de Russische blues en vormt nu samen met accordioniste
Irena Fillippova en
Arthur Bont (op cajon) een trio dat zich laat inspireren door Russische muziek en cultuur. Samen met een aantal vrienden speelden zij gisteren een benefietvoorstelling voor de verbouwing van het
Beauforthuis. En we hebben genoten!
Het concert begon met een drietal nummers van
Richard Galliano, jazzmuzikant en accordeonvirtuoos die ondermeer een aantal Piazzolla klassiekers bewerkte. We kregen achtereenvolgens "New York Tango", "Song for Joss" en "Laurita" te horen. Accordeoniste Irena was haar stem bijna kwijt maar zong vervolgens toch nog het tweetalige "Moscow Parade", dat net als het vijfde nummer "Kadrill" onderdeel vormde van het programma "
With Love from Russia", een programma rond de Russische volkszanger Vladimir Vyssotski, waarmee Irena en haar ensemble in 2001 in het theater stond. Bij het traditionele "Kadrill" werd bovendien gedanst door Victoria Visser, de dochter van Hans en Irena, die zich voor de gelegenheid had gekleed in een Russisch kostuum.
Het nummer erna stond ons nog een verrassing te wachten want dat werd gezongen door de Utrechtse beeldende kunstenaar
Theo Mackaay (hij ontwierp ondermeer de grote Nederlandse filmprijs "het Gouden Kalf"). Hij zong samen met Irena het schitterende "Lied van de aarde" met een tekst van Hans Visser op muziek van Vyssotsky. Dit lied wordt overigens ook gebruikt in het
PandaDroom, het WNF-project in de Efteling.
Na "Kraanvogels", eveneens gezongen door Mackaay, maken we kennis met nog een vriendin van het trio: violiste
Judy Schomper (inderdaad, ook ooit van Flairck) die samen met Irena "Zomer" uit "De Vier Jaargetijden" van Vivaldi speelt. Hoogtepunt voor mij was de Tango Milonga van Astor Piazzola die werd gespeeld door Irena die door haar dochter Victoria begeleid werd op de vleugel.
Daarna worden we nog getracteerd op een prachtig Russisch popliedje "Regen zacht" en twee Galliano's (Viaggio en Tango pour Claude). Het concert wordt afgesloten met een Russisch traditioneel stuk met wervelende dans van
Victoria (zie ook dit
filmfragment). Hoewel dit programma pas de eerste helft was van de benefietvoorstelling kon het publiek er maar niet genoeg van krijgen en werd nog een swingende boogie gespeeld als toegift.
Het was een bijzonder programma, deze benefietvoorstelling, niet alleen door de afwisseling van muziek en gasten maar vooral door het werkelijk schitterende en gepassioneerde spel van Irena Filippova dat een rode draad is in de voorstelling. Schijnbaar moeiteloos speelt ze de meest ingewikkelde passages en de accordeon lijkt bijna een verlengstuk van haarzelf. Het is muziek die raakt en ontroert en voedsel is voor de ziel. Je kunt Irena de komende maand zien spelen op 16 september a.s. om 20.00 uur in de Oranjerie van het Universiteitsmuseum in Utrecht. Voor meer (benefiet)concerten in het Beauforthuis kijk
hier.
Het thema voor alweer de zesenveertigste DiDi is deze week 'Nabijheid / Nearness'
Ik koos daarbij een song van Nora Jones The Nearnes Of You. Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Nearness Of You
It's not the pale moon that excites me
That thrills and delights me
Oh no
It's just the nearness of you
It isn't your sweet conversation
That brings this sensation
Oh no
It's just the nearness of you
When you're in my arms and I feel you so close to me
All my wildest dreams came true
I need no soft lights to enchant me
If you would only grant me the right
to hold you ever so tight
And to feel in the night
The nearness of you
Sinds de laatste update van Blacklist hebben sommige mensen problemen met reageren en worden ze doorgeleid naar Cybersweep. Natuurlijk is dat bedoeld voor spammers en niet voor onze vaste lezerskring. Ik heb nu alles opnieuw geïnstalleerd en hoop dat het hiermee beter is geworden. Je zou me een plezier doen door e.e.a. even te testen. Mocht je nog problemen ondervinden met reageren, stuur dan even een mailtje naar
mij zodat ik er wat aan kan doen.
Wij zijn naar een bijzonder bloemencorso geweest: dat van Zundert. Nou denken velen misschien met mij: "hoe geweldig kan dat zijn in zo'n klein dorp als Zundert". Nou, heel simpel, het is niet alleen het grootste corso ter wereld maar het bestaat al vanaf 1936. En daar heb ìk in ieder geval mijn hele leven nog geen weet van gehad. Ik ben vroeger ooit wel eens met mijn ouders naar het bloemencorso in Aalsmeer geweest en dat vond ik wel mooi maar toch niet zo geweldig dat ik dat in mijn volwassen leven heb herhaald. Maar dat in Zundert daar wil ik nog wel eens een keer naar toe.
Dahlia's, daar gaat het allemaal om in het corso van Zundert waar zo'n vijfentwintig hectare dahliaveld is met wel 450.000 dahliastruiken. Maar zelfs dat is niet genoeg om alle praalwagens van een bedekking te voorzien zodat dahlia's voor de gelegenheid moeten geïmporteerd worden uit andere plaatsen in Nederland en het buitenland.
Na eindeloos zoeken naar een parkeerplek vonden we eindelijk een plaatsje op P10. Vandaar af was het nog een stukje lopen naar het centrum waar de stoet langs zou komen. We zaten al snel op de goede weg en dat was te zien aan de keurige groepjes stoelen die aan de kant van de weg stonden opgesteld. Ik dacht eerst dat die stoelen te huur werden aangeboden maar naar later bleek nodigt kennelijk ieder gezin woonachtig aan de route alle vrienden en bekenden uit voor een gezellig feestje op de dag van het corso. Wij waren samen met nog een paar anderen erg herkenbaar aan het feit dat we geen stoeltje, koeltas of rugzak met etenswaren bij ons hadden.
We waren redelijk vroeg dus moesten best een tijdje wachten op een stoepje in de zon. Maar het was de moeite waard zo bleek al snel toen de eerste wagen de bocht om kwam. Vooraan de stoet twee aanspanningen met Belgische trekpaarden er voor (je weet wel met zo'n knotje waar de meeste paarden hun staart hebben zitten). En tussen de wagens in allerlei drum- en majorettekorpsen uit allerlei plaatsen tot Friesland aan toe. Er waren totaal 17 wagens, allemaal gemaakt door buurtschappen uit de Zundertse gemeenschap. De mooiste vond ik '
illusie' (wat zie je een dier of een vrouw?), '
wirwar' (eerste prijs), '
hokjesgeest', '
face to face' (helemaal monochrome), '
weerspiegeling' en '
viva Vivaldi'. Waarmee trouwens niet gezegd is dat die anderen niet mooi waren hoor, integendeel. Op het plaatje hierboven een detail van de laatste wagen waar je een prachtige gele bloem ziet met een levend hart dat op gezette tijden ook ging bewegen (klik voor vergroting).
Op de Flickr Photostreams van
Hans en van
mij zullen de komende dagen allerlei corsofoto's gaan verschijnen. Hou het in de gaten en - nog beter - hou de site van het Zundertse corso in de gaten en ga er volgend jaar zelf je mond open laten vallen van verbazing en bewondering op de eerste zondag in september.
He who wants to do good knocks at the gate: he who loves finds the door open.
Rabrindranath Tagore
klik foto voor vergroting
Het lijkt een cryptische titel maar we hebben het over 'Rood', de charismatische eigenzinnige hoofdpersoon van de formatie
'Nighthawks at the Dinner'. Wie van de stijl van Tom Waits houdt en het legendarische concert van NATD in het
Beauforthuis op 9 oktober 2004 gemist heeft, moet nu zeker zijn of haar agenda aanpassen en er desnoods wat kilometers voor over hebben om naar Austertlitz (bij Zeist) te komen. Geheel onverwacht is namelijk bekend geworden dat Rood de plaats in gaat nemen van het geplande Hongaars zigeunerorkest, op het benefietconcert van
a.s. maandag 5 september.
Wie mijn
verslagje van destijds gelezen heeft of zelf bij een optreden is geweest, weet dat de stijl van Rood sterk verwant is aan die van Tom Waits, maar van imitatie is geen sprake. Rood blijft geheel zichzelf en brengt zijn eigen nummers in een rokerige sfeer achter de piano, waarvan je soms denkt dat die ook door Waits geschreven hadden kunnen zijn. Een groot compliment! Overeenkomst is verder dat ze beiden een schorre hese en karakteristieke stem hebben. Rood wist vorig jaar de hele zaal tot op het bot te beroeren en als je bij het Beauforthuis vraagt wat de meest indrukwekkende concerten waren in hun historie dan zal de naam van Rood zeker vallen. Er zijn nog wat kaartjes dus bel of mail met het
Beauforthuis: 0343-491858.
Klik hier voor een
kort filmpje van het optreden van vorig jaar.
Deze maand gaat de politiek praten over de plannen van Medy van der Laan met de publieke omroep. Veel medewerkers van de publieke omroep maken zich grote zorgen en terecht. Als Medy's plannen doorgaan blijft er maar bar weinig van over en kijkt Talpa misschien eindelijk de kijkcijfers waar ze al die tijd op wachten.
Stroomopwaarts begon er mee de affiche op zijn weblog te plaatsen en ik heb het arme publieke-omroep-mannetje ook in de linkerkolom van Miwian gezet met een linkje naar het
makersplatform waarop uitleg wordt gegeven.
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Rutger Kopland
Aan de ene kant van mijn tuin bloeien de vlinderstruiken van de buurvrouw uitbundig over de erfafscheiding. Aan de andere kant komen er prachtig passiebloemen aangekropen over het dak van het kippenhok van de buren. Bloeiende schoonheden rukken op vanuit de buurtuinen en ik laat het me heerlijk aanleunen!
Update: heb ik net mijn logje af gaat de ene buurvrouw ineens de vlinderstruiken snoeien. Heb je het ooit zo zout gegeten? Straks halen ze die passiebloem ook nog weg.
Ingrediënten: heerlijke zwoele zomeravond in de tuin, gezonde lichte maaltijd met ijskoud toetje, wel twintig kaarsjes en olielampjes, een knapperend houtvuurtje op het moment dat het om een uur of tien een klein beetje begint af te koelen en aangenaam gezelschap. Geef mij nog maar een paar van die avonden!
klik foto voor vergroting
5Pack is niet de naam van een nieuwste groep maar een verzameltitel voor vijf acts die allemaal bij het vooruitstrevende Nederlandse
Munich Records label zitten. Munich heeft in samenwerking met
NPS Output,
Het Bimhuis en Radio Nederland Wereldomroep georganiseerd dat er van deze vijf acts TV en DVD opnames gemaakt worden. Het nieuwe Bimhuis werd voor deze gelegenheid voor het eerst voorzien van camerarailzen en het was een uitdaging om te zien of de aanwezigheid een complete studio-uitrusting en cameramensen niet het intieme concert karakter zou verstoren. Het bleek allemaal prima te gaan en is dus voor herhaling vatbaar. Los daarvan is er ergens in het Muziekgebouw aan 't IJ, waarin het Bimhuis gevestigd is, een foto-studio ingericht door Belgische jazzfotograaf en collega
Jos Knaepen die er in opdracht van Munich foto's maakt voor de diverse DVD-, CD-hoezen en ander promotiemateriaal.
Wie zijn die vijf acts? Het programma, dat aan elkaar gepraat wordt door NPS-presentator Hans Mantel, begint met alt- en sopraansaxofoniste
Tineke Postma die ik de dag daarvoor nog in de Stadschouwburg zag
en fotografeerde in het kader van de
Uitmarkt. De 27-jarige Tineke is als 'sax-vrouw' zeker zo'n sensatie als Candy Dulfer dat destijds was. Waar Candy o.a. door aanbiedingen van Prince en Van Morrison verleid werd om een mainstream-sessie muzikant te worden, kiest Tineke met haar quintet duidelijk haar eigen koers in de jazz. Haar eerste album 'First Avenue' drong zelf door tot de top-20 in de Amerikaanse Jazz Week Charts, haar recente CD 'For the Rhythm' is eveneens lovend ontvangen en een optreden in Carnegie Hall staat al gepland. Tineke speelt die avond werk van beide CD's aangevuld met nieuwe nummers. Haar stijl is energieke en gedreven hardbob verwant aan Cannonball Adderley en John Coltrane. Tineke wordt begeleid door Rob van Bavel op piano en Fender Rhodes, Jeroen Vierdag op bas, Marcel Serierse op drums en gitarist Martijn van Iterson neemt tijdelijk de plaats waar van Edoardo Righini, die om voor mij onduidelijke reden niet deelnam aan deze sessies. Een gastoptreden was weggelegd voor trombonist en awardwinnaar
Ilja Reijngoud, die tevens de volgende act zal zijn.
klik foto voor vergroting
Hoewel de drummer pianist en gitarist uit de vorige bezetting weer meedoen met Ilja Reijngoud wordt de studio compleet omgebouwd voor de volgende DVD. Het moet trouwens gezegd worden dat het lichtplan perfect is in het Bimhuis. Op de achtergrond lamellen die steeds andere kleuren aannemen en naar mate ze meer of minder geopend zijn ook nog een spoortje licht van buiten toelaten.
Ilja is winnaar van de 10th Annual BMI/Thelonious Monk Jazz Composers Competition. Hij is daarnaast docent op het conservatorium van Rotterdam en heeft daar samen met zijn eigen leraar Bart van Lier een trombone-afdeling opgericht. Hij is op 30 albums te horen en heeft daarop samengespeeld met luminaries als Clark Terry, Toots Thielemans, Kenny Werner, George Coleman, David Murray en Tom Harrell. Ilja staat bekend vanwege zijn subtiele benadering van de trombone, verwant aan wat Chet Baker op trompet deed en beschouwt improvisatie ook als een vorm van componeren. Gitarist van Iterson lijkt hem uit te dagen een schepje er boven op te doen zodat het geheel meer funky wordt. De eerder genoemde bezetting is verder aangevuld met Marius Beets op bas. Gastoptreden: u raadt het al Tineke Postma.
klik foto voor vergroting
Na trouw en gedegen de vorige acts begeleid te hebben is het nu de beurt aan
Martijn van Iterson om als hoofdpersoon te fungeren in de opname van zijn nieuwe DVD. Zijn kwartet bestaat uit Martijn Vink op drums, Frans van Geest op bas en Karel Boehlee op piano. Op zijn achttiende ging hij studeren aan het Hilversums Conservatorium bij Wim Overgaauw waar hij eind oktober 1993 cum laude afstudeerde. Sinds 1995 is hij docent aan ditzelfde conservatorium. Na eerst wat rondgesnuffeld te hebben in de jazzrock en jazzdance raakte hij betrokken als gastsolist bij orkesten als 'de Skymasters' en het Metropoolorkest. In 1998 werd zijn eerste solo-CD uitgebracht op het label Via Records onder de titel "It's Happening". Bekende musici als Toon Roos, Theo de Jong, Peter Tiehuis, Michel van Schie en Karel Boehlee werkten hieraan mee. Ook maakte hij deel uit van de gitaar-groep 'Picks Might Fly' en speelde samen met collega gitarist Kurt Rosenwinkel. Martijn is winnaar van de prestigieuze Bird Award, ter gelegenheid waarvan Pat Metheny hem heel voorzichtig 'one of the greatest guitar players in this part of the world' noemde. Zijn CD 'The Whole Bunch' is één van de best verkopende titels bij Munich Records. Hij speelt nog steeds op de Gibson van de overleden Overgaauw die perfect geschikt is voor zijn zuivere onvervormde akoustische stijl. Zijn optreden was tevens de afronding van de eerste avond die toch minimaal drie DVD's geduurd heeft.
Een dag later werden nog opnames gemaakt van de resterende 5pack-ers:
Heleen van den Hombergh, bekend om haar album 'Rush in the woods!' Daarop zingt ze uitsluitend eigen songs die geïnspireerd zijn op het tropische regenwoud, haar grote liefde. Ze vertelt haar verhalen in dromerige melodieën, op puntige ritmes en altijd met een vleugje verleidelijkheid in haar stem. In haar band spelen maar liefst 2 musici die genomineerd werden voor de Bird Award 2005: Bert van den Brink en bassist Tony Overwater. Heleen zag ik eveneens de dag daarvoor tijdens de Uitmarkt. Tot slot pianiste
Amina Figurova met een imponerende bezetting. Helaas kon ik er de tweede dag niet bij zijn. Op de site van
Munich Records zijn van alle genoemde artiesten nummers te beluisteren.
Foto's Hans Speekenbrink
Meer 5Packfoto's
Mijn zus en haar gezin zijn weer terug uit Amerika. Tijdens het napraten in het zonnetje vertelde ze hoe goed geïnformeerd haar zonen waren over alles en de plaatsen waar ze zijn geweest en hoe gemakkelijk zich overal bewogen. Ze kennen ook allerlei situaties omdat ze daar via het internet of via spellen informatie over hebben bemachtigd. Een aantal van de vliegvelden waar ze kwamen hadden voor B en D geen geheimen (geleerd bij spellen). In San Francisco stelde mijn zwager voor om met de auto door
Lombard Street, het kronkeligste stukje straat ter wereld te rijden (klik voor vergroting). Daar voelde B helemaal niks voor en hij kon een gaap nauwelijks onderdrukken want, zo legde hij zijn vader uit, dat is oude koek. B zei: "Pap, ik heb er zelfs een huis (op de computer bedoelt hij) dus ik hoef daar echt niet naar toe".
Nou zou je zomaar kunnen denken dat B en D nerds zijn die nergens meer van kunnen genieten en de wereld vanachter een computerscherm beleven. Niks is minder waar! Het zijn leuke, sociale en intelligente jongens en grote natuurliefhebbers die met hun ouders door veel van die nationale parken zijn getrokken de afgelopen weken, afgedaald zijn in de Grand Canyon en vulkanen hebben beklommen. Maar door het internet en alles dat er mee samenhangt krijgen zij alleen informatie over de meest uiteenlopende dingen en vergaren ze op die manier kennis waar hun ouders veelal geen weet van hebben. De jongeren van die generatie leven letterlijk in een andere wereld, de wereld waar grenzen niet meer bestaan en waar je niet fysiek hoeft te reizen om dingen te beleven of ergens thuis te raken. En mijn zus wist echt niet dat haar zoon ook een huis had op Lombard Street. Bizar!
Ik koos voor het thema 'Rain' van de DiDi van deze week een gedicht van Judith Herzberg. De titel is "Vader en zoon in hevige regen" en het komt uit de bundel Botshol (1980). De foto is gemaakt op Oerol van de voorstelling Gemini van het danspaar Elshout en Händeler (klik voor vergroting).
Je zoon op je schouders.
Boven hem je paraplu
een lopend torentje
in regen van nu.
Zelf wees geweest
en wees gebleven
zit je daar zelf
op schouders
van ouders, zelf
in de vorm
van een zoontje,
en boven de hoofden
een ronde en kleine
maar troostende droogte.
Dichtbundel kopen?
Botshol
Judith Herzberg
Vandaag stond er een berichtje op de nieuws RSS feeds: "Oudste mens van de wereld overleden". Ik bestrijd dat met klem, immers nu Hendrikje van Andel overleden is is iemand anders op datzelfde moment de oudste mens ter wereld. Er is gewoon altijd een oudste mens ter wereld, hoeveel mensen er ook overlijden. Je zou eigenlijk kunnen constateren dat de oudste mens ter wereld onsterfelijk is. En dan te beweren dat iemand die onsterfelijk is is overleden, dat is een contradictio in terminis. Daar zijn er trouwens heel veel van in het normale spraakgebruik. Wat dacht je van: Vrije School, military intelligence, wereldburger, marktwerking in de zorg, duurzame ontwikkeling of
je PC beveiligen met Microsoft software. Op het plaatje een fractal met de titel 'Yin en Yang' (klik voor vergroting) wellicht ook een contradictio in terminis.
Hoewel het eindelijk mooi weer dreigt te worden is het thema van Dichters op Dinsdag: Regen/Rain.
Ik koos voor het nummer 'Early morning Rain'. Het is me niet duidelijk geworden of de song geschreven is door Gordon Lightfoot of door Bob Dylan, die het in ieder geval ook zingt. De uitvoering die ik koos wordt gezongen door Eva Cassidy. Het nummer is
hier te beluisteren.
Early Morning Rain
In the early mornin' rain
With a dollar in my hand
And an aching in my heart
And my -pockets full of sand
I'm a long ways from home
And I missed my loved one so
In the early mornin' rain
With no place to go
Out on runway number nine
Big 707 set to go
Well I'm out here on the grass
Where the pavement never grows
Where the liquor tasted good
And the women all were fast
There she goes my friend
She's rolling out at last
Hear the mighty engines roar
See the silver wing on high
She's away and westward bound
For above the clouds she flies
Where the mornin' rain don't fall
And the sun always shines
She'll be flying over my home
In about three hours time
This ol' airport's got me down
It's no earthly good to me
'Cause I'm stuck here on the ground
Cold and drunk as I might be
Can't jump a jet plane
Like you can a freight train
So I best be on my way
In the early mornin' rain
So I best be on my way
In the early mornin' rain
So I best be on my way
In the early mornin' rain
Rodin maakte een
beeld met die titel en ik maakte deze foto van A&A omdat ze vandaag 25 jaar getrouwd zijn (klik voor vergroting).
Hans en ik zijn een groot deel van het weekend op de Uitmarkt geweest waar we erg veel optredens gezien en gefotografeerd hebben. We hadden steeds de auto geparkeerd in Amsterdam-Zuid waar het parkeren een stuk goedkoper is dan op het Museumplein en op zondag zelfs gratis. Bovendien brengt tramlijn 5 je in een wip naar het Museumplein. Toen we gisteren volkomen bekaf weer terug gingen naar de auto hoefden we niet te betalen in de tram. "Loop maar door", zei de de bestuurster zachtjes. Het vreemde was dat mensen voor en achter ons wel gewoon moesten betalen. We vonden het vreemd maar prettig dus we lieten het ons lekker aanleunen. Toen ik vanavond (eerder dan Hans) weer terug ging naar de auto en in tram 5 stapte op het Museumplein wilde ik betalen en de bestuurster zei zachtjes: "het is goed zo". Ik verstond haar eerst niet en moest haar vragen het te herhalen. Ook toen moesten de mensen achter mij gewoon betalen. Een patroon begon zich af te tekenen dat vroeg om een verklaring. Er zijn een aantal mogelijkheden (waarvan ik er ondertussen zelf eentje gekozen heb als meest waarschijnlijk) die verklaren waarom het GVB mij ineens gunstig gezind is. Wat denken jullie?
klik foto voor vergroting
Zaterdag optredens bijgewoond van Wende Snijders die vergeleken met haar eerste optreden in het Beauforthuis destijds erg gegroeid is in haar rol van chansonniere. Zelfverzekerd en powerfull bracht zij repertoir van haar CD Quand tu Dors. Amanda ging na afloop nog backstage voor een handtekening en toen zag ik haar staan met Wende en op de achtergrond daarboven mijn foto van Wende op de gevel van het concertgebouw.
klik foto voor vergroting
Lucretia van der Vloot zag ik maar kort want ik wilde ook nog even Kasper van Kooten met een gastoptreden van Lange Frans en Baas B. zien. Verder o.a. nog gezien Michiel Borstlap die zijn laatste CD Coffee and Jazz promootte alsmede zijn optreden 16 september in Paradiso Amsterdam.
klik foto voor vergroting
Kraker van de dag was een verpletterend optreden van Ellen ten Damme die in een half uurtje tijd op een hilarische wijze 30 jaar Duitse muziek voorbij liet komen. Op de foto Ellen als Nina Hagen. Excuses voor de telegramstijl want we moeten weer rennen voor het programma van zondag dat in het teken van
Jazz zal staan!
All that we are is the result of what we have thought.
Buddha
klik foto voor vergrotingIk was aangenaam verrast, toen ik gisteren op weg naar de Uitmarkt onverwacht een van mijn foto's levensgroot op de gevel van het Concertgebouw zag hangen. Ik wist wel dat men mijn foto van Wende Snijders ging gebruiken voor een banner van de Robeco Zomerconcerten. Ik heb daar maanden geleden toestemming voor gegeven. Hoe dat er precies uit zou gaan zien en wanneer hij geplaatst zou worden wist ik ook niet precies. Jammer alleen dat hij niet in kleur is.
klik foto voor vergroting
De Amsterdamse
Uitmarkt is weer wervelend van start gegaan. Drie dagen lang worden er op een kleine dertig podia staaltje's afgegeven wat het publiek dat uit wil gaan in Amsterdam, kan verwachten. Diverse soorten muziek komen aan bod met op zondag een accent op jazz en verder is er theater, dans en de traditionele boekenmarkt.
Gisteren op het grote Brandpodium zagen we gepresenteerd door Dolf Jansen: The New Cool Collective big band, Beauty & the Beast, Tania Kross, Guus Meeuwis, Pete Philly & Perquisite, Wende Snijders, Encho, Maarten van Roozendaal, Nederlands Danstheater, Lange Frans en Baas B, Najib Amhali, zZz; Relax en een ode aan Ramses Shaffy. Daarna volgden nog spetterende optredens van
Tasha's World en Soulvation. Op de foto een staaltje acrobatiek, een gouden man zwevend boven de skyline van Amsterdam, als visitekaartje afgegeven door Encho namens Circus Herman Renz.
Van de week schreef ik een
logje over een initiatief dat ik had gevonden: Burgerbuddy. Gisteren kreeg ik een mailtje terug van de initiatiefnemers van dit leuke project.
Dank je wel voor je aanmelding als burgerbuddy. Er hebben zich inmiddels meer dan honderdvijftig burgerbuddy's aangeboden tegen bijna vijftig bestuurders die graag geadopteerd zouden willen worden. We zullen kijken of we jou aan een geschikte ambtenaar of politicus kunnen koppelen. Daarbij gaan we als volgt te werk: - We bieden iedere bestuurder drie mogelijke burgerbuddy's aan.
- Op basis van hun aanmeldformulieren besluit de bestuurder door welke van die drie hij of zij het liefste geadopteerd zou willen worden.
- De uitverkoren burger besluit op basis van het aanmeldformulier van de bestuurder of hij of zij met diegene in zee zou willen.
- Tijdens een eerste ontmoeting kijken burger en bestuurder of het klikt en hoe ze het burgerbuddycontact verder vorm zouden kunnen geven.
Uiteraard zullen we onze uiterste best doen om alle burgers en bestuurders die zich voor de Burgerbuddy melden aan een passend maatje te helpen. We houden je op de hoogte van onze vorderingen. Je hoort nog van ons! Veel groetjes van Wonder
Ik weet niet of er tussen jullie ook mensen zijn die de vragenlijst in hebben gevuld maar ik heb gekozen voor iemand uit 'Den Haag' en niet iemand uit mijn eigen gemeente. Waar ik nou wel benieuwd naar ben is bijvoorbeeld hoe de verhouding is tussen landelijke bestuurders/politici en lokale. Ik moet trouwens wel bekennen dat ik de respons van de bestuurders/politici wel tegen vind vallen maar misschien komt dat wel omdat de actie nog niet zo erg bekend is. Wordt vervolgd want zoals beloofd hou ik jullie op de hoogte van nieuws zodra ik dat heb.
Ik zag een herhaling van
Villa Felderhof met Ronald Giphart en Eric Hulzebosch. Dat was om meer dan één reden opmerkelijk maar de reden waarom ik het hier noem is omdat Eric Hulzebosch vertelde nog NOOIT een boek te hebben gelezen. Reden voor mij om de actie van Punt.nl te willen steunen in hun actie zwerfboek: ze willen zo veel mogelijk mensen stimuleren om op vrijdag 26 augustus a.s. een
zwerfboek in omloop te brengen (een andere dag mag ook natuurlijk).
Het idee is niet nieuw maar het is volgens mij wel de eerste keer dat het in Nederland op grote schaal wordt gedaan. Ik heb onlangs mijn boekenkast opgeruimd en daar zijn wat boeken uit overgebleven die ik wel wil wegdoen maar zonde zijn om weg te gooien. Kortom perfecte kandidaten om zwerfboek te worden. Ik doe mee met één of meerdere zwerfboeken. De bedoeling is dat je
deze tekst voorin het boek aanbrengt. Voor meer instructies en ook voor de wijze waarop je de wederwaardigheden van je boek kunt volgen kun je
hier terecht. Mijn boek (Het dagboek van Bridget Jones) is via de site te volgen bij
deze link. Nou is het wachten alleen nog op een actie zwerfcomputer, dan kan ik eindelijk al die
overjarige Mac-jes eens een zinnige toekomst bieden.
Het
Beauforthuis heeft veel te bieden. Het is niet alleen uniek omdat het een voormalig kerkje is met gothische boogramen midden in de bossen van Austerlitz, maar ook doordat het een springplank is voor jong talent in de podiumkunsten. Jazz heeft er van oudsher op veel steun kunnen rekenen en namen die nu groot zijn zoals
Michiel Borstlap,
Jesse van Ruller,
Hein vd Geyn en zelfs
Toots Thielemans zijn er kind aan huis. Een nieuwe ontwikkeling is dat veel nieuwe jonge cabaretacts hier hun eerste try-out voor een echt publiek beleven. Zo hebben
Ernst van der Pasch,
Paul Smit, Ilse Warringa, Katinka Polderman en de
Dames voor na vieren hier hun repertoir getest. Zij zijn nu min of meer gevestigde namen al zijn ze nog niet zo beroemd als Youp van 't Hek die er zijn oudejaarsconference gaat try-outen. Een leuk initiatief van het Beauforthuis is de zogenaamde
Cabaret Cocktail, speciaal voor de verbouwing van het Beauforthuis, georganiseerd en op een cabareteske manier gepresenteerd door
Dennis Struis. Publiek dat van cabaret houdt kan op zo'n avond voor 12,50 euro een verrassingspakket verwachten van twee of meer nieuwe acts en gisterenavond bleken dat
Willemijn Smeets en
Elske Rollema te zijn. Beiden zijn afkomstig van de akademie van het
Koningstheater te Den Bosch waar opvallend veel nieuw talent vandaan komt. Willemijn is nog aan het afstuderen en Elske heeft dat al achter de rug.
klik foto voor vergroting De avond begint met Willemijn, die al opvallend zelfverzekerd en brutaal (in de positieve zin van het woord) de zaal voor zich wint. Haar thema is dat het best OK is om alleen te zijn. Zij doet of de zaal vol zit met bekenden die haar brieven hebben gestuurd over hun ervaringen inzake dit thema. Het publiek wordt op een milde manier in de maling genomen en krijgt en passant nog een aantal wijze levenslessen waarbij Willemijn met aangeplakte baard en puntmuts de kabouter demonstreert die voor niemand aantrekkelijk is. De bij binnenkomst uitgereikte tissues blijken voor een man achter in de zaal te zijn die als gevolg van een verbroken relatie alsmaar zit te masturberen. Willemijn, die overigens uitstekend zingt, is best aardig op dreef maar moet toch nog het noodzakelijke stukje groei doormaken om echt te overtuigen. Ook haar grappen missen nog net die extra laag die het onderscheid vormt tussen de leukste van de klas en de rasperformer. Daar is op zich niks mis mee en doet niets af aan haar potentiële kwaliteiten, die er wel zeker zijn.
klik foto voor vergroting Elske Rollema heeft dat stadium duidelijk al achter de rug. Als een ware professional pakt ze de zaal en zet die voortdurend op het verkeerde been. Haar thema is
lulululu...liefde, dat maar niet uitgesproken kan worden en nog blijft hangen in
lust. Ze draagt een lang wit vest dat van haar moeder is geweest en waar zij (in de hippietijd) op is verwekt. Een lange reeks van mannennamen die daarbij hun bijdrage leverden komen voorbij. "Kijk maar de vlekken zitten er nog in". Uiteindelijk is dan toch duidelijk geworden wie haar echte vader is, al zit die in Nieuw Zeeland. Elske is zeer prettig gestoord, neemt in haar rode jurkje met het label aan een touwtje nog op de rug en haar rubberlaarzen het hele podium in. Het publiek op de voorste rij wordt er tot grote hilariteit van de overige aanwezigen nadrukkelijk bij betrokken. Haar verhaallijnen lopen naadloos in elkaar over waarbij ze ook regelmatig stukjes (o.a. van Kate Bush) zingt. Ook Elske zingt trouwens meer dan voortreffelijk. Er is ook nog een hobbelpaard dat deel uit maakt van de act maar het hoe en waarom is me als ik eerlijk moet zijn even ontgaan. Elske Rollema is wel een naam om te onthouden, zoveel is mij wel duidelijk.
Prachtig maar ook handig lijkt het me, dit toetsenbord van een
Russisch ontwerpbureau. Het speciale er aan is dat iedere toets een beeldschermpje bevat van 32 bij 32 pixels waardoor er allerlei verschillende pictogrammen (per applicatie bijvoorbeeld) getoond kunnen worden of heel simpel van taal kan worden gewisseld. Op het plaatje zie je een rijtje speciale programmatoetsen. Waarschijnlijk is het volgend jaar op de markt en voor iets van tweehonderd euro kun je de blits maken.
Ik kwam vanmorgen zo'n leuk initiatief tegen:
burgerbuddy. Dat is een burger die een bestuurder (ambtenaar of politicus) 'adopteert' en contact met hem of haar aan gaat om diegene te steunen, te coachen, te informeren en te inspireren bij zijn of haar werk. In principe is zo'n match voor een half jaar en daarna kun je als koppel verder gaan als het van weerszijden goed bevalt of met iemand anders gematcht worden. Zowel burgers als bestuurders kunnen zich vrijwillig aanmelden voor het project.
De bedoeling van het project is om de kloof tussen bestuurders en samenleving te verkleinen. Waarom zou de politiek daartoe het initiatief moeten nemen als de burgers dat ook kunnen. Ik heb me opgegeven en ben benieuwd of en aan wie ik gekoppeld wordt. Ik hou jullie op de hoogte.
Op het plaatje een schilderij van
Atelier De Elzenbosch van een tweespan trekpaarden (klik voor vergroting). Als die elkaars buddy niet zijn dat gaat het zeker mis.
Mijn bijdrage voor de Dichters op Dinsdag van deze week voor het thema 'Zingen' is dit gedicht van Marinus Nijhoff met de titel 'Het tuinfeest'. De foto (klik voor vergroting) maakte ik op De Parade in Utrecht.
De juni-avond opent een hoog licht
Boven de vijver, maar rond om de helle
Lamp-lichte tafel in het grasveld zwellen
De bomen langzaam hun groen donker dicht.
Wij, aan ?t dessert, eenzelvige rebellen,
Ontveinzen ?t in ons mijmerend gedicht,
Om niet, nu ?t uur eindelijk naar weemoed zwicht,
Elkanders kort geluk teleur te stellen.
Ginds, aan de overkant, gaan reeds gitaren,
En lampions, en zacht-plassende riemen,
Langzaam over verdronken sterren varen ?
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen,
Geenszins om liefde, maar om de sublieme
Momenten en het sentiment daartussen.
Vandaag zag ik op de TV een stukje van de begrafenisplechtigheid van de vorige week neergestoken Frère Roger die in 1940 de oecumenische geloofsgemeenschap van Taizé oprichtte. Een geloofsgemeenschap die heel veel nationaliteiten, rassen en geloven heeft bijeengebracht. Ook heel veel jongeren vonden de weg naar Taizé. Maar vooral denk ik dat deze geloofsgemeenschap heeft bereikt wat veel kerken niet gelukt is, om mensen spirituele bagage en rituelen mee te geven en ze te inspireren om sterker, met meer compassie en verantwoordelijkheid voor zichzelf en anderen in het leven te staan.
De liederen en gebeden uit Taizé zijn prachtig. Heel vaak duren de diensten in Taizé nog heel lang voort nadat ze zijn afgelopen omdat veel mensen het prettig vinden om nog bij elkaar te blijven en meditatieve liederen te zingen. In het koor waar ik ooit zong hebben we er ook meerdere op het repertoire gehad zoals bijvoorbeeld het Nada te turbe waarvan je
hier een stukje kunt horen.
Nada te turbe, nada t'espante
Quien a Dios tiene, nada le falte;
Nada te turbe, nada t'espante
Solo Dios basta.
We hebben vorige week toen het eventjes mooi weer was de tegels in de tuin onkruidvrij gemaakt en alle rommel van de afgelopen weken uit de tuin gehaald. Nou zul je misschien denken dat dit een peulenschil was maar dat is echt niet het geval hoor! De afgelopen weken, met al die regen, was het echt zeer groeizaam weer en op sommige plaatsen waren echt hele struiken tussen de tegeltjes gegroeid. Ik kwam toch weer erg in de verleiding om van dat biologische onkruidverdelger te kopen. Maar dan herinner ik me weer de vorige keer dat ik daarmee in de weer was op straat. Toen kwam er een vrouw langs lopen die ineens begon uit te schelden omdat ik de kostbare natuur aan het vernietigen was met vergif. Hoewel ik er toen mijn schouders over ophaalde (iemand die zo out of the blue mij uitscheldt vind ik uit principe niet echt een gesprekspartner) merk ik dat ik het me toch iedere keer herinner als ik met dat onkruid in de weer ga. Maar ik heb er zo'n hekel aan en als het zo vaak moet helemaal. Volgende keer dan toch maar weer de spuit er over met van dat biologische spul?
Op de foto kun je de groenbak zien zodanig uitpuilend van de troep dat de takken die ik van de leilindes had geknipt er niet eens meer bij konden.
Ook al gaat het allemaal niet zo best, als je maar blijft zingen is het motto van Travis. Dat is dan het thema van Dichters op Dinsdag deze week. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Sing
Baby, you?ve been going so crazy
Lately nothing seems to be going right
Solo, why do you have to get so low
You?re so...
You?ve been waiting in the sun too long
But if you sing, sing, sing, sing, sing
For the love you bring won?t mean a thing
Unless you sing, sing, sing
Colder, crying on your shoulder
Hold her, and tell her everything?s gonna be fine
Surely, you?ve been going too early
Hurry ?cos no-one?s gonna be stopped
Na na na
But if you sing, sing, sing, sing sing
For the love you bring won?t mean a thing
Unless you sing, sing, sing
Baby, there?s something going on today
But I say nothing, nothing, nothing
Nothing, nothing, nothing, nothing
Weekblad Elsevier besteedt in nr. 33 van 20 augustus aandacht aan het onderzoek naar de webloggende werknemer. Op pagina 64 wordt er een artikeltje aan gewijd onder de titel 'Verbrijzelde kaken'. Ik was nogal verbaasd over de titel maar die verwijst naar het eerst mij bekende 'weblogontslag' in maart van dit jaar. Dat gaat over iemand die op zijn weblog schrijft wat hij in zijn verbeelding drie collega's zal gaan doen. Zijn baas vond dat onacceptabel.
Het artikel kondigt vooral het onderzoek aan. Natuurlijk is er inhoudelijk nog niet veel bekend omdat het nog in volle gang is. Ik laat bovendien zeker tot eind september de vragenlijst online staan. De kans is overigens groot dat Elsevier er naar aanleiding van de publicatie van mijn afstudeerscriptie nogmaals een artikel aan zal wijden.
Zondag werd weer de Kastelentocht verreden, de tocht waar jaarlijks zo'n 100 aanspanning aan deelnemen. Wij waren even op de fiets gaan kijken tijdens de middagpauze toen alle aanspanningen te bekijken waren bij het Kasteel Doorn. Ik blijf toch de aanspanningen met Friese paarden met afstand de mooiste vinden. Die paarden vormen een prachtig plaatje, of je ze nu alleen voor de wagen laat lopen, in een tweespan, met zijn drieën of met zijn vieren. En al die varianten hebben wij gezien. Glimmend zwart met lange golvende manen en zogenaamd behang aan de benen oogsten de Friese paarden ook veel bekijks van het publiek. Op de foto een echte Friese sjees, een tweewielig rijtuigje met zo'n schoonheid er voor (klik voor vergroting). Op de Flickr pagina's van Hans en van mij (zie hiernaast in de linkerkolom) zijn voor de liefhebbers nog meer paardenfoto's te vinden.
Vriend Paolo was gisteren op Sail en maakte een aantal foto's voor Miwian Weblog. De leukste vond ik deze van de Russische marine. Hij had een vriend over uit Singapore en dan is een uitje naar Sail natuurlijk wel een goed idee. Zijn korte verslag:
"Het is een bijzonder evenement maar eigenlijk niet zo heel veel aan eerlijk gezegd. Honderdduizenden mensen, alles commercieel, veel eettentjes en rondlopen. Op enkele schepen mocht je komen kijken. Maar het is leuker om in één van die kleine bootjes tussen de schepen door de varen dan in de IJ-haven te lopen. Het heeft wel een beetje een Koninginnedaggehalte en de gemiddelde leeftijd van de bezoekers ligt even hoger dan bij de Parade".
Heel misschien gaan wij morgen nog even kijken bij de Sail out. Als het mooi weer is tenminste.
Er was gisterenavond een straatfeest in de straat tegenover mijn huis. Toevallig zag ik afgelopen week in het plaatselijke sufferdje een hele lijst van straten staan waar toestemming was gegeven voor gedeeltelijke afzetting ivm een straatfeest. Ook in mijn eigen straat wordt er volgende maand een straatfeest gehouden. En die straat was er vroeg bij want de vakanties zijn nog maar net voorbij in onze regio.
Als wij naar Albert Heijn gaan dan komen we langs het 'feestterrein' waar de voorbereidingen gisterenmiddag al in volle gang waren. Wij liepen langs het voorste hek en op het achterste hek af toen dat hek ineens door een potige man zo werd geschoven dat er niemand meer door kon. Aan de andere kant naderde een drietal ouderen waarvan er eentje in een rolstoel zat. De man van dat drietal vroeg vriendelijk of hij er even door mocht. Waarop de potige man zei: "U kunt ook omlopen, we mogen het hier afzetten weet u". Toen de mensen hem met glazige ogen van onbegrip aankeken zei hij: "Nou, voor één keertje nog dan!". Dank zij dit 'genadig' gebaar tegenover de rolstoeldame liepen wij ook gewoon door en vervolgden onze weg.
Ik dacht eerst nog heel even dat het een grapje was maar dan was het een slecht grapje tegen iemand in een rolstoel. Maar al pratend raakten we ervan overtuigd dat de potige man - eenmaal in een machtspositie om het hek te MOGEN plaatsen - zijn macht volledig wilde uitbaten. Op het plaatje een foto van het feestterrein(tje) waarop je duidelijk kunt zien dat je zelfs over de stoep van de straat niet meer kunt passeren. Die straatfeesten zijn bedoeld om de sfeer en de verdraagzaamheid in de buurt te vergroten maar dan moet je wel een andere mentaliteit hebben dan de potige man. Met zo iemand aan het roer komt er alleen maar ellende van.
De slaapkamer is over het algemeen de plek waar je je even lekker in je eigen privacy kunt terugtrekken zonder ongenode gasten die je lastig vallen of bespieden. Ook de muggen kan ik effectief op afstand houden met mijn
'geurkaarsmiddeltje'. Toch lukt het af en toe een ongenode gast toch nog om binnen te dringen in mijn privédomein. Wat vind je bijvoorbeeld van deze jongen die heel relaxt op de stang van mijn bedlamp zat. Ik had er niet zo'n zin in dat hij op het moment dat ik het licht uit zou doen een enorme sprong zou nemen en op mijn gezicht zou landen. Brrr. Dus Hans heeft hem, strategisch gewapend met een stukje keukenrol, verhuist naar een andere lokatie.
People often say that motivation doesn't last.
Well, neither does bathing - that's why we recommend it daily.
Zig Ziglar
klik foto voor vergroting
Ik ben genomineerd voor een Flickr Award:
Excellence in Live Music Photography.
Ik heb momenteel 3 votes. Terwijl mijn concurrent 13 votes heeft.
Dat wordt hard knokken, behalve 'With a little help from my friends'. Dus wie het de moeite waard acht, stemt op mij. Wat moet je doen? Eerst inloggen bij
Flickr. Dan ga je naar
deze pagina Daar kun je stemmen. Het kost nauwelijks moeite vooral niet als je al een Flickr account hebt. Ben benieuwd of ik ga winnen.
Als je denkt 'waar gaat dit over'..? Het gaat over
Mijn foto's van muziek optredens.
Update: inmiddels sta ik bovenaan met 14 stemmen er zijn nog 8 dagen te gaan
In mijn huis zijn 's zomers vreemd genoeg altijd veel muggen. Waarom dat is weet ik niet. Misschien komt het door de vijver van de buurvrouw en van het feit dat de achtertuin vrij laag licht en daardoor relatief vochtig is. Nou ja, in ieder geval zorg ik altijd wel dat ik behoorlijk goed muggenbestrijding in huis heb. Ik heb nog van dat echte tropenmuggenspul dat ooit meeging naar Bali maar ik kocht ooit samen met pot teatree-balsem ook een flesje muggenolie van hetzelfde merk. Ik had het nog nooit gebruikt maar nam het afgelopen keer mee naar Oerol. Als je een 's avonds een voorstelling bezoekt in een waterrijke omgeving dan is muggenolie een bittere noodzaak.
We hadden bij de voorstelling van de
Tweede conferentie van de Watergoden al verschrikkelijk moeten lachen om een man die erg veel hele sterke muggenolie op had en zeer ruim kon zitten omdat niemand naast hem wilde plaats nemen. Maar bij de voorstelling van
3600 Seconds overkwam mij hetzelfde. Ik had dat bewuste flesje muggenolie bij me en wilde het zekere voor het onzekere nemen dus smeerde me overvloedig in. Dat spul was alleen ontzettend sterk en penetrant van geur. Niet alleen hield het de muggen op afstand maar ook de andere toeschouwers. Mijn neef B. die een kleine twee meter verderop stond en niet wist dat ik het was die die geur veroorzaakte zei op een bepaald moment: "Jeetje, het lijkt wel of er iemand een geurkaars heeft aangestoken". Enigszins in verlegenheid gebracht moest ik toen bekennen dat ik die geurkaars was. Sindsdien moet ik iedere keer als ik die muggenolie heb gebruikt denken aan die geurkaars. Alleen ben ik nu wel iets voorzichtiger met de dosering, behalve natuurlijk als ik een beetje space om mij heen wil hebben.
Mijn vader was een liefhebber van pennen en andere mooie kantoorspullen. Ik was de enige van zijn dochters die snapte dat je gewoon zomaar voor de lol een uur kunt rond dwalen in een winkel voor kantoorbenodigdheden. En soms deden we dat dan wel eens samen: snuffelden we tussen de visitekaartjesmapjes, roken aan de leren schrijfmappen of voelden hoe bepaalde pennen in de hand lagen. Het lag dan ook altijd al voor de hand dat ik zijn setje gouden Crosspennen (pen en potlood) zou erven. Hij heeft dat aan mij gegeven wetend dat ik er veel plezier van zou hebben. Van een goede vriend kreeg ik er een bijpassende gouden vulpen bij en dat geheel vormt een prachtig setje waar ik heel zuinig op ben.
Sinds twee weken schrijf ik weer met de vulpen. Daar zat vroeger altijd zo'n pompje bij waardoor je hem niet alleen met van die losse vullingen kunt gebruiken maar ook met andere kleuren inkt uit een potje kunt schrijven. Ik heb ooit prachtige donkerrode inkt gekocht dus ik zocht me suf naar die converter, zoals dat pompje heet. Alles op zijn kop gezet en nergens te vinden. Ten einde raad nam ik contact op met Cross Europa wat de kosten waren van zo'n ding en waar ik dat zou kunnen krijgen.
Na wat heen en weer mailen over het type vulpen dat ik bezat deelden ze me mee dat ze de converter gratis en voor niks aan mij zouden opsturen. Eergisteren kwam hij en helemaal enthousiast pakte ik de envelop van Cross uit om tot de ontdekking te komen dat de converter niet past. Wat een teleurstelling. Maar even voor de zekerheid een foto gemaakt van mijn pen en nog een mailtje plus foto naar Cross. Het blijkt dat ik een pen bezit die niet meer verkocht wordt en een 'collectors item' is. Daar past een iets andere converter in dan ik had gekregen. Een tweede converter werd naar mij opgestuurd en die heb ik zojuist gevuld met Ruby-kleurige inkt. Helemaal happy ben ik. Mijn dierbare schrijfsetje weer helemaal compleet. Zo zie je maar weer eens dat het de moeite waard is om een kwaliteitsproduct te kopen want de service is fantatisch. Thanx Cross, you made my day!
klik foto voor vergroting
De Laatste dag van
Jazz Middelheim begint om drie uur met een soloconcert van meesterpianist
Fred Hersch. Gisteren trad hij nog op met zijn ?trio +2?, vandaag solo! De eerdere solo-concerten van Uri Caine en Randy Weston konden me maar matig boeien. (Dit in tegenstelling tot hun groepsoptreden). Het spel van Fred Hersch daarentegen raakte me behoorlijk. Zijn gevoelige lyrische spel was vervat in een veelkleurig palet van pianissimo?s, vol overgave en kwetsbaar gespeeld. Zijn veelal eigen composities zijn geïnspireerd door alledaagse onderwerpen, met soms veelzeggende titels als ?At the Close of the Day?, ?Endless Stars? en ?Poem in a Cloud?. De intense gevoeligheid van Hersch maakte van ?Mood Indigo? een episch stuk van een ongekende schoonheid!
klik foto voor vergroting
Verder met het
Brussels Jazz Orchestra, featuring Norma Winstone en Kenny Wheeler! In eerste instantie had ik wat moeite met de zang van Winstone, maar dat kwam weer goed in latere nummers. Het BJO imponeerde behoorlijk! Die Belgen bereiken er wel wereldklasse mee; dan weer eens de klasse van een Big Band dan weer individualistische hoogstandjes. Voor al de composities van Wheeler waren voorzien van een verfrissende aanpak, waarbij de stem van Winstone als een extra instrument fungeerde.
klik foto voor vergroting
Randy Weston maakte mijn verwachtingen helemaal waar met zijn African Rhytms Trio featuring
Dave Murray. Het karakter daarvan werd voor een belangrijk deel mede bepaald door ongebruikelijke bassist
Alex Blake, percussionist
Neil Clarke en later ook David Murray op sax.
Weston gaf zijn medemuzikanten alle ruimte en dat resulteerde in een unieke combinatie van jazz, Afrikaanse en Noord-Afrikaanse sferen, een welkome afwisseling tijdens deze dagen.
klik foto voor vergroting
Uitsmijter van de avond vormde de
Dizzy Gillespie All Star Big Band, met beroemde namen als James Moody, Slide Hamptyon en
Roy Hargrove. Hargrove die toch een zekere status heeft opgebouwd, neemt min of meer nederig deel aan dit 18 deelnemers tellende prestigieuze project. De glamour van deze Big Band vormt een gepaste afsluiter van dit geslaagde festival dat gemiddeld 3.000 bezoekers per dag telde en ten onrechte weinig bekendheid geniet bij de Nederlandse jazzliefhebbers. Veel Nederlanders zijn volledig gefocust op het hectische NSJ terwijl er op dezelfde afstand over de grens zeer relaxte en kwalitatief zeker niet mindere festivals te beleven zijn in Gent (Blue Note) en in het zeer nabije Antwerpen.
Er viel maandag een rouwkaart in de bus van een buurman en vriend van mijn ouders die vorige week overleed. Denkend aan die buurman kwamen er bij mij heel wat jeugdherinneringen boven uit de tijd toen alles nog fijn, gemakkelijk, blij en vol mogelijkheden was.
De buurman werkte bij het slachthuis en dat vond ik als kind altijd een ontzagwekkend iets. Ik had er een mengeling van angst en bewondering voor als ik me voorstelde hoe je daar iedere dag naar toe moest, naar al die dode beesten. Ik heb eigenlijk geen idee wat zijn functie precies was maar ik had wel een beeld in mijn fantasie. Omdat mijn vader een op een tekenkamer werkte stond voor mij vast dat de buurman ook een bureau had. En ik stelde me dan voor hoe de buurman dan in een hagelwit pak tussen de dode varkens en koeien door moest lopen om naar zijn bureau te gaan. En terug naar huis weer tussen die beesten door die daar hingen aan het plafond aan van die haken.
Zij woonden gezien vanaf de straat rechts van ons en we deelden een poort tussen onze huizen die toegang gaf tot de beide garages. Mijn vader en de buurman hadden een haat-liefdeverhouding met de tuin gemeen. Ze wilden het wel goed en netjes in orde hebben maar ze hadden er allebei nogal een hekel aan om daar zelf uitvoering aan te geven. Er zat echter niet veel anders op en vooral het gras (alle achtertuinen hadden toen een grasveld) moest met grote regelmaat gemaaid worden in de zomer zodat de kinderen er op konden spelen. En op zaterdagochtend in de zomer stonden mijn vader en de buurman eendrachtig het gras te maaien met zo'n zware ijzeren handmaaier en ondertussen te werken aan hun male-bonding. Het geluid van die maaimachines, die mannen die met elkaar lachten en grapjes maakten en de bijbehorende geur van versgemaaid gras brengen dierbare herinneringen boven aan de onschuld en het ongecompliceerd leven van toen. En zo brengt zo'n rouwkaart toch weer even een stukje van vroeger terug.
Mijn bijdrage voor het thema slapen van deze DiDi is het gedicht 'De argeloze hangmat' van Joost Zwagerman.
Slapen als een opgeborgen ei is wat ze wil,
ze wil flinterdunne dromen vlak boven haar ogen.
Houdt ze ze open dan is er overzicht en orde,
dan ruikt ze de logge opstaanlucht die
hoekig en bedaard de slaapkamerstilte omlijnt.
Dan is ze waar ze wezen kan.
Geen ooglid naar beneden dus. Duisternis, dat is
een vormeloze koelcel met ingevroren stemmetjes.
Het maakt haar huid één grote, opgezwollen winterteen,
geprik, gestotter, een tinteling
vol kamerzwart geroezemoes.
klik foto voor vergroting
De vierde dag van dit relaxte festival in de mooie kasteeltuin van park Brandt begint met een soloconcert van
Randy Weston op de piano. Weston is een vriendelijke reus die niets meer hoeft te bewijzen. Hij speelde met alle groten. Hij laat zijn spel gewoon maar stromen en weet later niet eens meer wat hij gespeeld heeft. Het eerste nummer duurde zowat een half uur. De Amerikaan Weston is op zoek naar zijn voorouders, naar het donkere Afrika vertrokken en heeft ook nog in Marokko gewoond. Vandaag zal hij optreden met zijn African Rhytms Trio featuring saxofonist en mede Afrika-liefhebber Dave Murray. Ik ben benieuwd hoe die combinatie uit zal pakken. Ik hoop een beetje als de Noord-afrikaanse invloeden in de live-uitvoering van 'Morning' van Yusef Lateef!
klik foto voor vergroting
De volgende naam op het programma is
Bzzz Pük aangevuld met de Vietnamese gitarist met de even moeilijke naam Nguyên Lê. De bezetting van het trio zelf is ongebruikelijk: Geoffroy De Masure op trombone, Linley Marthe op basgitaar en Stéphane Galland op drums. De trombone is het centrale instrument en Geoffroy haalt daar behalve het eigen geluid de meest wonderlijke sounds uit. Het gaat er stevig aan toe! Marthe heeft goed naar Stanley Clarke geluisterd en plukt en beukt vingervlug op de snaren. Hij speelde o.a met Joe Zawinul (Weather Report) en dat is te horen aan de verwijzingen naar progressieve rock, funk en fusion.
klik foto voor vergroting
Set drie is het
Fred Hersch Trio +2. Bezetting: Fred Hersch op piano, Drew Gress op bass, Nasheet Waits op drums,
Ralph Alessi op trompet/bugel en Tony Malaby op tenorsax. Hersch is bewonderd en geprezen door zijn medemuzikanten. Zijn lyrisch spel gaat gepaard met een onvolprezen techniek. Hij is bovendien vooral een componist en werkte aan de zijde van Stan Gets, Joe Henderson, Art Farmer, Toots Thielemans en vele anderen. Hersch is vrij onbekend bij een groot publiek, maar de ster van één van zijn leerlingen en eveneens een uitstekende pianist Brad Mehldau, die ik onlangs nog zag in het
Concertgebouw Amsterdam, schiet door al het marketinggeweld van zijn platenmaatschapij als een raket de lucht in. Wellicht een beetje zuur voor de meester zelf.
De kenners hier staan in de rij voor Hersch, wiens gezondheid te wensen over laat en dat is hem aan te zien. Het trio is goed op elkaar ingespeeld en de twee blazers vormen een natuurlijke aanvulling. Hersch stelt zich uiterst kwetsbaar op en speelt voor zover ik kon nagaan uitsluitend eigen composities.
klik foto voor vergroting
En dan de knaller van de avond:
Wayne Shorter! Uit alle windstreken stromen de bezoekers toe en de zaal is mudvol. De 71-jarige Shorter ziet er zeker tien jaar jonger uit en dat komt wellicht door zijn levenshouding. Hij is een vernieuwer en was destijds het brein achter Weather Report.
Zijn motto is "I have nothing to lose, I go for the unknown". Volgens Shorter gaat het om kwetsbaarheid en de bereidheid om verregaande risico's te nemen. Voor hem is muziek een gesprek dat elk moment een andere kant op kan gaan. Interruptie is niet vervelend maar juist interessant. Je moet niet alleen een erg goede muzikant zijn om met hem te kunnen spelen. Je moet ook in staat zijn om deel te nemen aan het 'gesprek'. Ieder heeft zijn eigen inbreng, niemand is de leider. 'Laten we proberen om allemaal leiders te zijn'. Zijn bekendste compositie is Footprints en dat is tevens de titel van de eerste CD met dit kwartet. Shorter maakte destijds deel uit van het Miles Davis Quintet. Zijn saxspel is nog steeds avontuurlijk en gewaagd. Pure improvisatie! Nooit met het verleden bezig zijn altijd gaan voor het nieuwe houdt je kennelijk jong!
Het onderstaande gesprek voltrok zich van de week op het faculteitsbureau van de juridische faculteit van de Universiteit Utrecht. De spelers op toneel zijn ondergetekende (M) en de receptioniste (R) die de studiegidsen beheert en uitgeeft aan de ontvangstbalie.
M: (allervriendelijkst) Goedenmiddag! Heeft u voor mij een studiegids?
R: Voor welke afstudeerfase, bachelor of master?
M: (zo mogelijk nog vriendelijker) Geen van beide, ik studeer doctoraal af.
R: (enigszins geirriteerd) Daar hebben we geen studiegids van.
M: (geduldig uitleggend) Op de site stond dat de studiegidsen af te halen zijn op het faculteitsbureau. Ik heb eigenlijk zondermeer aangenomen dat die mededeling voor ALLE studenten van de faculteit zou gelden en dat er ook voor de doctoraalstudenten een studiegids beschikbaar zou zijn.
R: (in de verdediging) Nee, mevrouw, daar hebben we geen studiegids van. (een uitweg zoekend) Maar welke vakken moet u doen? Zijn dat bachelorvakken of mastervakken?
M: (toonbeeld van volmaakte onschuld en zich van geen kwaad bewust) Ik zou het echt niet weten. Ik heb me in die materie absoluut niet verdiept omdat ik doctoraal afstudeer en heb alleen de inbrengregeling bekeken. Van dat nieuwe systeem snap ik helemaal niks. (glimlacht vriendelijk naar R).
R: (resoluut) U moet kiezen tussen een bachelor- of mastergids.
M: (verwonderd) Waarom moet ik kiezen?
R: (100 % zeker wetend) U kunt ze niet allebei meenemen!
M: (verwonderd en nog steeds vriendelijk) Waarom niet?
R: (al enigszins aan het twijfelen over dit standpunt dus tamelijk zwakjes) Allebei kan niet.
M: (doet er nog een schepje bovenop) Volgens mij kun je wel van allebei vakken inbrengen in het doctoraal examen.
R: (niet meer wetend wat verder nog aan bezwaren te opperen) Nou goed dan, neemt u ze dan allebei maar mee.
M: (als haar allervriendelijkste zelf en met een stralende glimlach) Dank u wel en een fijne dag nog verder!
En zo komt het dan dat ik uiteindelijk het pand verlaat met twee voor mij volkomen waardeloze studiegidsen. Sinds de bachelor/masterstructuur is ingevoerd is er geen studiegids meer uitgekomen waar wij als doctoraalstudenten iets aan hebben. Wij koesteren dus massaal de studiegids van 2002/2003 waar nog in volle glorie het op ons van toepassing zijnde programma uitgesponnen wordt. Dat, en de meest recente regelingen van het internet, is genoeg informatie voor ons, de laatste der Mohikanen. Toch willen we af en toe wel even laten horen dat we er nog zijn en daarom gaan we ieder jaar toch die volkomen nutteloze studiegidsen ophalen, als we toch een keer in de buurt moeten zijn.
Dichters op Dinsdag iets later i.v.m mijn verblijf in Antwerpen. Ik heb daar niet veel geslapen. Vandaar dat ik het thema slaap / sleep heb gekozen. Ik vond daarbij een tekst en song van Tori Amos 'Sleeps with Butterflies'. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Sleeps with butterflies
airplanes
take you away again
are you flying above where we live
then i look up, a glare in my eyes
are you having regrets about last night
i'm not, but i like rivers that
rush in
so then i dove in
is there trouble ahead for you, the acrobat
i won't push you, unless you have a net
you say the word you know i will find you
or if you need some time i don't mind
i don't hold on to the tail of your kite
i'm not like the girls that you've known
but i believe i'm worth coming home to
kiss away night
this girl only sleeps with butterflies
with butterflies
so go on and fly then, boy
balloons look good from on the ground
i fear with pins and needles around
we may fall then stumble upon a carousel
it could take us anywhere
you say the word you know i will find you
or if you need some time i don't mind
i don't hold on to the tail of your kite
i'm not like the girls that you've known
but i believe i'm worth coming home to
kiss her, waiting by this girl
this girl
you say the word you know i will find you
or if you need some time i don't mind
i don't hold onto the tail of your kite
i'm not like the girls that you've known
but i believe i'm worth coming home to
kiss away night
this girl only sleeps with butterflies
with butterflies
with butterflies
so go on and fly boy
Een prachtig filmpje is dit, de videoclip voor Fatboy's Slim met de titel 'Weapon of choice' waarin we kunnen zien dat acteur Christopher Walken ook kan tapdansen. En zweven ook! Kijk
hier en geniet. (Onlangs gezien bij Zomergasten dank zij Robbert Dijkgraaf.)
Ik ben gisteren naar die film geweest, naar de matinee. Het was hier de laatste dag van de schoolvakanties en dat werd kennelijk in veel gezinnen gevierd met een filmpje want het was echt megadruk in de bioscoop. Het is een ontzettend leuke film om te zien voor kinderen maar ook zeker voor volwassenen. Het arme jongetje Sjakie dat met zijn familie in een Anton-Pieckachtig huisje woont wint samen met vier andere kinderen dank zij een gouden ticket in zijn
Wonkareep een bezoek aan de geheimzinnige chocoladefabriek van snoeplegende Willy Wonka. Het wordt een bezoek vol avonturen waarin alle vervelende eigenschappen van de - veelal verwende kinderen - op ludieke wijze worden 'afgestraft' voor Willy Wonka en zijn
Oompa Loompas. Eén voor één verdwijnen de kinderen van het toneel tot alleen Sjakie en zijn opa nog maar over zijn en een wel heel bijzondere
lift naar huis krijgen.
Het verhaal is mierzoet, letterlijk en figuurlijk, met moraliserende trekjes en de familie als hoeksteen maar dat mag de pret niet drukken want regisseur Tim Burton heeft er, bekend als hij is om zijn levendige fantasie en unieke filmstijl, een boeiende film van gemaakt. Johnny Depp (die al eerder schitterde in Burtons Edward Scissorhands) is geknipt voor deze rol en ook de casting van de kinderen is perfect. Ik heb me geen minuut verveeld dus ook als je boven de 12 bent valt er nog heel wat te genieten bij deze film (klik
hier voor trailer).
DVD kopen?
Sjakie en de Chocoladefabriek
David Kelly
Maria Goos als zomergast van Conny Palmen leverde bij mij zeer gemengde gevoelens op. Ik was heel enthousiast over de gast van vorige week, Robbert Dijkgraaf, en over de dynamiek tussen hem en Conny Palmen maar tussen Maria en Conny kwam het maar zeer moeizaam op gang. Het 'schuurde' tussen die twee vrouwen waarbij het net leek of Conny zich af en toe doelbewust distantieerde van Maria, ook waar het niks aan het gesprek toevoegde dat ze dat deed.
Ik ben een bewonderaar van het werk van Maria Goos maar vond dat ze er niet helemaal relaxt bijzat in het begin en daardoor kwamen ook de fragmenten wat mij betreft niet goed genoeg uit de verf. En hoezeer Conny ook probeerde er lijn in aan te brengen, ze voelde totaal niet aan waar Maria het over had en sloeg de plank met regelmaat mis. Nadat Maria het benoemd had met: "wat zeg je toch een rare dingen vanavond Conny", leek het beter te gaan en viel de spanning wel wat weg. Jammer was dat het toen al tegen het einde van de uitzending liep. Het was geen aflevering om lang te onthouden en ik ben benieuwd hoe het volgende week gaat met strafpleiter Willem Anker (alleen en dus zonder zijn broer). Misschien is Conny Palmen met mannen beter dan met vrouwen? De foto van Maria Goos is van Marc van der Kort.
klik foto voor vergroting Uri Caine die mij de vorige dag nog met zijn Bedrock Trio imponeerde kon mij 'solo' nauwelijks boeien. Erg knap wel wat hij op de piano presteerde maar het raakte me niet echt; veel verwijzingen naar de Amerikaans standards, flarden ragtime maar ook wat klassieke verwijzingen, stukjes Beatles en van alles en nog wat.
klik foto voor vergroting Van geheel ander karakter was de muziek en het pianospel van
Nathalie Loriers en het Chemins Croisès Quintet. Heel ingetogen, verstild en met veel zorg brengt zij een combinatie van jazz en exotische elementen uit de wereldmuziek. Haar spel is heel subtiel met een mooi rond toucher veel ruimte voor stilte tussen de noten en veel ruimte voor haar muzikanten. In de zaal is het muisstil en het intieme sfeertje wordt nog versterkt door Loriers die steeds opstaat vanachter haar piano en staande voor het publiek vertrouwelijk de nieuwe stukken inleidt. Haar Quintet bestaat verder uit: Gianluigi Trovesi (klarinet), Karim Baggili (Ud), Tony Overwater (bas), Joël Allouche (drums).
Set 3 draait om saxofonis
Erwin Vann. Het unieke saxgeluid van Vann viel me al op tijdens de soundcheck. Het deed me een beetje denken aan de Noorse saxofonis Jan Garbarek, flarden mistige soundscapes die ijl wegsterven en weer aanzwellen, weemoedig en wanhopig soms. Naarmate de set vordert wordt het spel van Vann experimenteler en verlaten mensen de zaal. Zijn groep bestaat verder uit: Jozef Dumoulin (elektrische piano, electronics, Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Dré Pallemaerts, (drums en computer).
Hoofdact van deze dag is het
Toots Thielemans Quartet. Toots heeft veel gespeeld met pianist
Kenny Werner en ik begreep uit zijn woorden dat de
Middelheim-organisatie speciaal voor hem Werner en de andere muzikanten (Scott Colley op bas en Antonio Sanchez op drums) uit New York overgevlogen heeft (waarvoor hij dankbaar was). Tijdens de soundcheck had ik al gezien dat dit een formidabel kwartet zou zijn en dat was het! Wonderlijk hoe rasmusici zonder woorden met elkaar communiceren en elkaar verbazingwekkend snel aanvoelen en op elkaar ingespeeld raken. Toots was weer in zijn element en genoot zichtbaar van zijn medemuzikanten. Daar had hij ook alle reden toe want drummer Antonio Sanchez is de beste drummer die ik ooit zag! Ik heb het al eens eerder gezegd maar op de een of andere manier wordt een concert van Toots een bijna religieuze ervaring en je voelt het respect en de bewondering van de tot aan de nok gevulde zaal alleen maar groeien. Als zij dan ook nog Going to Sebastian (Bach) van Chick Corea spelen is de devotie compleet. Toots zelf blijft er zoals gewoonlijk heel bescheiden onder en vertrouwt het publiek toe dat hij blij is dat hij de energie nog heeft om te kunnen spelen. Hij zou niet anders kunnen. Ik hoorde dat hij zelfs een mondharmonica op het nachtkastje heeft liggen. Maar ja het is eenvoudiger om bij het ontwaken naar een mondharmonica te grijpen dan naar een contrabas.
Ik had het filmpje al eens eerder gezien maar het was helemaal weggeborgen in de krochten van mijn geheugen om daar weer met een sprongetje uit te komen toen ik vandaag de herhaling zag van het programma Zomergasten met Robbert Dijkgraaf. Een fantastische aflevering trouwens van Zomergasten met heel veel fragmenten die mij aanspraken en weer allerlei dingen in herinnering brachten die ik al lang vergeten was. Ik ben namelijk ooit mijn carrière begonnen als wiskundige en natuurkundige moet je weten.
Ik bedoel natuurlijk Powers of 10 (de machten van 10) waarin in een kleine tien minuten aanschouwelijk wordt gemaakt wat we ons moeten voorstellen bij de machten van 10 dus 10 tot de 2e macht, 3e macht etc. Op die manier neemt de film ons eerst mee naar de uiterste versten van het heelal om daarna door te dringen in de kern van een koolstofatoom in de hand van een man. Hoe relatief is alles en ook hoe groot en klein tegelijk!
Het grappige is ook dat het idee om zoiets te maken is van de Nederlander Kees Boeke (bekend van de alternatieve school De Werkplaats in Bilthoven) die het de tiendensprong noemde in zijn boek "Wij in het heelal - een heelal in ons". Het echtpaar Charles en Ray Eames (die weer het meest bekend zijn geworden als meubelontwerpers) maakten nadien de film die in Zomergasten werd getoond.
Als je hem nog nooit gezien hebt kun je
hier naar de film kijken. Als je meer wilt weten over de Powers of Ten kunt je
hier terecht.
klik foto voor vergrotingVrijdag de tweede
Jazz Middelheimag begint goed! afgezien van het muzikale kinderprogramma dat ik niet gevolgd heb, is het thema van de eerste set: 'Around the Drummer' en dat is dan letterlijk bedoeld. De drummer Teun Verbruggen blijft zitten en de muzikanten om hem heen wisselen.
Teun is niet zomaar een drummer. Hij is opgeleid aan het Conservatorium van Brussel en heeft het lak aan muzikale grenzen, Jong als hij is (1975) gaat hij op zoek naar nieuwe of andere manieren om zijn instrument te benaderen en heeft een open oor voor een scala aan genres. Dat blijkt ook al uit de lange lijst groepen waarin hij speelt, maar die ik hier niet ga noemen. Het is mooi hoe onmerkbaar de medemuzikanten van plaats verwisselen en elkaar overlappen en hoe daarmee ook de muzikale stijlen wisselen. Het begint met Jef Neve op piano en vervolgens passeren Jozef Dumoulin (piano keyboards),
Bruno Vasina (saxen), Piet Verbiest (contrabas), Gulli Gudmundson (contrabas) en Mauro Pawlowski (gitaar) de revue.
Om aan te tonen dat jazz geen nerveuze zenuwenmuziek is voor een klein publiek bestaat de volgende set uit maar liefst uit twaalf (12!) DJ's aangevuld met basguitaar, drums en saxofoon. Hier volgt de lijst: DJ Grazzhoppa, DJ Lamont, DJ Smimooz Exel, DJ Mixmonster Menno, DJ XXL, DJ Yzerbeat, DJ Cee Brown, DJ Boulaone, DJ Optimus, DJ Vindictiv, DJ Iron, DJ Raskal, VJ Zumo del Scumos, Fabrizio Cassol (sax), Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Stéphane Galland (drums).
DJ Gazzhoppa's DJ Big Band is hun naam en ze werken al een tijd samen. Het is geen kakafonie van scratch-geluiden maar de DJ's zijn goed op elkaar ingespeeld. Iedere DJ krijgt een of meerdere 'solo's en geeft daarmee een staaltje af van zijn kunnen.
Opvallend is dat DJ kennelijk een mannelijke aangelegenheid is want er was geen enkele vrouw bij. De saxofonist is fantastisch en later komt ook een even fantastische zangeres Monique Harcum de gelederen versterken. Het ziet er allemaal spectaculair uit al die DJ's achter een gigantische U-vormige DJ tafel.
klik foto voor vergroting Hoogtepunt van de avond is Uri Caine's Bedrock-trio, met bassist Tim Lefebvre en drummer Zach Danziger. Behalve piano en keyboard speelt een
Apple PowerBook (door presentator Wilfried Haesen oneerbiedig 'ene laptop' genoemd) een grote rol bij de muziek van Caine. Zijn muziek is verwant aan de fusion van Herbie Hancocks Headhunters en Return to Forever, de groep rond Chick Corea. Caine die het uiterlijk heeft van een geslaagde effectenmakelaar die op zeker speelt, is in werkelijkheid de tegenpool daarvan. Met veel zin voor avontuur weet hij met zijn trio jachtige grote stadsgeluiden op muziek te produceren. Associaties met vliegvelden snelwegen en bouwputten, komen bij mij op maar dan prettig om te horen. Het gaat vooral in een erg hoog tempo.
klik foto voor vergroting Dan komt opeens zangeres
Barbera Walker de bezetting aanvullen en blijkt de muziekvorm van Caine ook elementen van soul en gospel te herbergen. Barbera Walker heeft kwaliteit en presence en heeft gelijk na enkele minuten het publiek op haar hand. Grappig was het om te zien hoe zij haar ingeleefde boosheid op de cameraman uitleeft. Caine is zaterdag ook nog un-plugged op een andere locatie op piano te bewonderen. ik zal er zeker bij zijn!
Ik was in een kraakpand op bezoek op een verjaardag waar de huiskamer op de bovenverdieping was. Als je de trap op kwam dan kwam je eerst in de keuken en van daar af doorlopend was de huiskamer. Toen ik tussen de verjaardagsgasten door liep zag ik dat de vloer ineens ophield. Maar dat was gewoon midden in de kamer dus als je daar ongemerkt was aangekomen moest je ontzettend oppassen dat je niet over het randje liep en naar beneden kukelde. Het leek net alsof het gewoon met een schaar was afgeknipt. Ook het dak en de muren waren daar ineens weg. Eigenlijk leek het aan de buitenkant net een poppenhuis en in dit geval was er dan ook nog aan de buitenkant een enorme rode lijst omheen gemaakt, dan kon je zien als je heel voorzichtig je hoofd naar buiten stak door het gat.
En als je over het randje naar beneden keek dan was het enorm diep. Wel 30 meter en veel lager dus dan tot het straatniveau. Beneden stond een groep mensen met een vangzeil (dat ze bij de brandweer ook wel gebruiken maar dan vooral in films) voor het geval je er uit zou vallen. Dat was in mijn geval wel een geruststellende gedachte want ik heb hoogtevrees. Nog beter was het om maar weg te blijven bij dat randje. Brrr moet er niet aan denken, want zouden die mensen met dat zeil dan wel op de goede plek staan? Toch intrigeerde dat hele gedoe in de diepte me. Ik zag wel dat er beneden in de diepte allerlei dingen gaande waren en er had zich een grote menigte verzameld. Zo was er ondermeer de één of andere voorstelling op een hele grote rekstok van acrobatische kunsten door iemand die zich had gekleed als een Ninja. Die Ninjapersoon kwam me vaag bekend voor maar ik wist niet meer precies wie het was. En net toen ik het me bijna herinnerde, werd ik wakker.
Only those who will risk going too far can possibly find out how far one can go.
T. S. Elliot
Photo Friday
Die waaier heb ik in de zomer 2005 maar zelden nodig (even klikken voor vergroting). Een dikke trui en de verwarming aan zijn betere maatregelen. Het is zo donker dat ik zelfs midden op de dag het licht aan moet doen en het regent pijpestelen. Wat een treurnis!
klik foto voor vergroting
Vandaag is de 25-ste editie van
Jazz Middelheim in Antwerpen van start gegaan. De openingsceremonie die ik niet bijwoonde was op een andere locatie. Er was een heus contrabasorkest met twaalf bassisten en een drummer. Voor mij was er dan in het park achter kasteel Middelheim de eerste serieuze set: Een octet bestaande uit vijf jonge saxofonisten en een ritmesectie met een repertoire dat vooral is geschreven door Erwin Vann en Frank Vaganée. Het geheel heet "De Frisse Wind" Verder deelnemers zijn: Frank Vaganée, Jeroen Van Herzeele, Kurt Van Herck, Erwin Vann, Rony Verbiest, Eric Vermeulen, Bart De Nolf en Jan De Haas. Eén van de gasten is onze eigen (Nederlandse) drummer
Martijn Vink.
De hoofdact van die avond is getiteld 'Between a smile and a tear' afkomstig van het antwoord van Toots Thielemans op de vraag: Waar voelt u zich het meeste thuis.. Dat is dan ook tevens de titel van een documentaire geworden van Deense pianist
Nils Lan Doky. Doky had nog nooit gefilmd maar hij was zo enthousiast over de documentaire die Wim Wenders over de Buena Vista Social Club maakte, dat hij besloot om voor de Jazz hetzelfde te doen. Het idee is om zoveel mogelijk interviews, optredens en het leven achter de schermen op beeld vast te leggen van de grote legendes die inmiddels zo hoog bejaard zijn dat de spoeling steeds dunner wordt. Eén van die legendes is saxofonist Johnny Griffin, die er vanavond ook bij was. Hij schuifelde voetje voor voetje het podium op, maar hij ontpopte zich als een krasse baas die volop grapjes maakt en het publiek in de maling nam. Als het op sax spelen aan kwam, zou je zeggen dat er een jonge vent op het podium stond. De verdere bezetting bestond uit: Albert "Tootie" Heath op drums en en Mads Vinding op bas. Iets later komen ook Zweedse zangeres Lisa Nilsson en de Franse violist Didier Lockwood het podium op. Zij spelen ook de hoofdrol in de documentaire van Doky. Deze zomer gaat de film "Between a smile and a tear", die als ondertitel heeft "a tribute to the Montmartre", in première in Denemarken; in het najaar volgt de rest van Europa. En op Jazz Middelheim brengen de hoofdrolspelers de hoogdagen van de Montmartre weer tot leven. De dagen dat jazz nog gewoon kon zijn wat het is: een dialoog, een verstandhouding, een uitwisseling van ideeën. "Jazz is a form of music with a unique character," zegt Niels Lan Doky. "People of radically different backgrounds can in some strange way acquire an immediate mutual understanding and create a spontaneous common expression". Het was fantastisch om dit concert bij te wonen en Toots was weer prima in vorm. Het speelplezier straalde trouwens van al deze professionals af. De toon is letterlijk en figuurlijk gezet voor dit vijf dagen durende festival. Ik zal regelmatig verslag blijven doen.
Ik ben op zoek naar een bento box (of liefst twee eigenlijk). Een bento box is een Japanse lunchbox met allemaal vakjes, vaak met deksel. Je ziet er eentje op het plaatje (klikken voor vergroting). Ik heb gegoogled en wel allerlei winkels in de USA gevonden die het ding verkopen maar dat kost vanzelfsprekend een vermogen om naar Nederland te laten sturen en dat gaat me nou ook weer wat te ver. En het is kennelijk heel trendy om in bepaalde eetgelegenheden (zoals Blakes) gerechten te serveren in zo'n bento box dus al die restaurants hebben die dingen ook ergens vandaan. Wie tipt mij waar je in Nederland van die dingen kunt kopen? Het gaat dan om de versie met een deksel.
Als je zo naar deze etalage kijkt dan komt je eigenlijk tot de conclusie dat er wel meer zomers zijn geweest waarbij de ventilator absoluut niet nodig was en zonder enige slijtageverschijnselen in de kast kon blijven staan. De exemplaren in deze etalage zien er nog ongebruikt en picobello uit. Klik even op het plaatje voor de hele foto.
Ik heb dus inderdaad deze DVD's gezien zoals ik al had
aangekondigd en zeer tot genoegen moet ik zeggen. Het verhaal vertelt de avonturen van de twee broers Nicola en Matteo Carati die in de zomervakantie op reis gaan. Hun ontmoeting met het meisje Giorgia verandert de bestemming van hun reis en uiteindelijk ook van hun leven. Hun wegen scheiden. Nicola reist alleen naar Noorwegen en komt in het studentenverzet in Turijn terecht waar hij psychiatrie studeert. Matteo gaat in dienst omdat hij geen gat meer ziet in zijn studie en maakt via die weg carrière bij de politie. Door de keuzes die ze maken komen de broers in de roerige tijden van de zestiger en zeventiger jaren maatschappelijk lijnrecht tegenover elkaar te staan. Ondertussen leren we één voor één ook vrienden en familieleden kennen waarvan vooral de moeder van Matteo en Nicola een prachtige rol speelt. De zachtaardige Nicola krijgt samen met zijn politiek fanatieke vriendin Giulia een kind maar de mooie en snel aangebrande Matteo doet er heel lang over om een vrouw te vinden die in zijn ziel kan kijken.
Gaandeweg de film merk je dat je gegrepen bent door het verhaal en je betrokken gaat voelen bij de familie Carati en meevoelt met de dingen die zij beleven. We maken ontroerende, grappige, verdrietige en schrijnende momenten mee in de levens van de hoofdpersonen terwijl er allerlei bekende historische gebeurtenissen plaatsvinden zoals overstroming in Firenze, de terreur van de Rode Brigades en de maffiamoorden op Sicilië. De film is een dokument van recente Italiaanse geschiedenis vermengd met een schitterend familieverhaal. Ik vond het een fantastische en meeslepende film die, ook al duurt hij lang, absoluut niet verveelt dus een absolute aanrader.
DVD kopen?
Meglio Gioventu, La (3DVD)
Luigi Lo Cascio
Ik koos dit keer voor een schitterende maar ook wonderbaarlijke tekst van Eric de Jong (oftewel Spinvis) voor het thema van deze DiDi: vergeten. Hieronder kun je de tekst lezen en
hier kun je naar het nummer luisteren.
voor ik vergeet dat hier een kerk heeft gestaan
voor ik vergeet dat ik jarig was
en een tic-tac in mijn neusgat had toen we naar zeeland zijn gegaan
voor ik vergeet koninginnedag
en wie toen mijn vrienden zijn geweest
en ik niets meer weet van straten en examens en vacanties en ruzie
op een feest ergens in de Biltstraat waar ik toch niemand kende
voor ik vergeet en later alles anders heet
voor ik vergeet en ik de feiten en de cijfers en de namen van de schrijvers niet meer weet
de hele dag en alle woorden en elk uur de hele dag
en ook de nacht en de zomers en de handen van mijn vader vergeet ik op den duur
voor ik vergeet vergeten ben van die hersenscan en van die toestand met dat huis
en dat ik zo iemand was die van alles wou
en niets begreep van de film waarin hij speelde
en de lafbek die hij was
ik hou van jou
ik hou zoveel van jou
tot ik vergeet
ik jou vergeet
jou vergeet
en nog alleen maar lijk te dromen
Er is vanaf vorige week woensdag massaal gereageerd op mijn oproep aan webloggers om mee te doen aan het onderzoek naar de juridische valkuilen voor de webloggende werknemer. Er zijn nu al 425 respondenten die de vragenlijst hebben ingevuld en bovendien hebben al zo'n twintig mensen zich aangemeld voor een tweede deel van het onderzoek waarbij ik middels telefonische of chat-interviews wat verder wil doorvragen op een aantal punten. En niet alleen webloggers hebben gereageerd, er is ook veel belangstelling vanuit de media en van advocaten(kantoren) (zie bijvoorbeeld
dit artikeltje). Weblogs zijn op dit moment overal kennelijk een hot item. Dat heeft ondermeer als voordeel dat allerlei informatie ook ongevraagd op mijn pad komt en daar ben ik alleen maar blij mee natuurlijk.
De vragenlijst zal zeker in de maanden augustus en september nog online staan want zoveel tijd heb ik zeker nodig om het literatuur- en jurisprudentie onderzoek af te ronden. Bovendien, als we sommige mensen mogen geloven (
Paul Molenaar van Ilse Media afgelopen week in het Journaal), zijn er wel 400.000 weblogs in Nederland en daarmee vergeleken is 425 natuurlijk nog niet echt veel. Ook zijn er nu ook nog mensen op vakantie en ik verwacht nog wel wat toeloop nadat er ook in de schrijvende pers aandacht aan het onderwerp is besteed. Ik hou jullie op de hoogte en hoop dat jullie doorgaan mensen op het onderzoek te wijzen en tips of ideeën te mailen. Dat het een onderwerp is dat voor webloggers interessant is moge ondermeer blijken uit het feit dat van alle respondenten tot nu toe slechts 22 % aangeeft
nooit over het werk te loggen. Alle anderen - dus dat is 78 % - loggen dus meer of minder regelmatig wel over het werk en kunnen, als ze niet oppassen, gemakkelijk in één van de vele valkuilen tuimelen.
Wordt vervolgd...
Thema van DiDi voor deze week, geinspireerd door het bezoek van U2 kort geleden aan ons land. Ik kon er niet bij zijn, maar wil de groep ook wel een keer fotograferen. Ik koos een wat ouder nummer van de gelijknamige CD getiteld The Unforgettable Fire. Dus deze keer weer eens DiDi die
hier te beluisteren is.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
The Unforgettable Fire
Ice
Your only rivers run cold
These city lights
They shine as silver and gold
Dug from the night
Your eyes as black as coal
Walk on by
Walk on through
Walk 'til you run
And don't look back
For here I am
Carnival
The wheels fly and the colors spin
Through alcohol
Red wine that punctures the skin
Face to face
In a dry and waterless place
Walk on by
Walk on through
So sad to besiege your love so head on
Stay this time
Stay tonight in a lie
I'm only asking but I...
I think you know
Come on take me away
Come on take me away
Come on take me home
Home again
And if the mountain should crumble
Or disappear into the sea
Not a tear, no not I
Stay in this time
Stay tonight in...
Ever after, this love in time
And if you save your love
Save it all
Don't push me too far
Don't push me too far
Tonight
Tonight
Tonight...
Sinds gisterenavond hebben wij hier alleen maar sneeuw op de TV bij Nederland 1, 2 en 3. Ik was gisterenavond aan het kijken naar mijn eerste Zomergastenuitzending van dit seizoen - met wetenschapper Robbert Dijkgraaf als gast - toen het beeld wegviel. Heb ik eindelijk eens tijd om te kijken, zie ik alleen maar sneeuw. En vanmorgen lees ik dan allerlei lovende verhalen over de boeiende uitzending van Zomergasten van gisterenavond. Balen dus en maar goed dat op de site van
Zomergasten fragmenten te zien zijn en trouwens
Uitzending gemist is er gelukkig ook nog.
Vanmorgen meteen Casema gebeld (het valt nog niet mee om een telefoonnummer te vinden op die site) waar een antwoordapparaat mij meedeelde dat er in mijn woonplaats sprake was van een storing op de kanalen van Nederland 1, 2 en 3. Zou er hier in de regio soms iemand hier wonen die de publieke omroep geen warm hart toedraagt? Is het iemand die het niet eens is met de actie dat de NPS moet blijven? Ik zet net de TV weer aan en er is nog steeds geen uitzending te zien op 1, 2 en 3.
Ik moet zeggen dat ik het een ramp vind, alleen maar commerciëlen! Dan maar liever een DVD in de speler vanavond want ik heb nog wel iets moois liggen waarop ik me erg verheug:
La Meglio Gioventù (zie plaatje hierboven).
Ik was gisteren in het Universiteitsmuseum in Utrecht bij de Sidrac tentoonstelling (waar ik al
eerder over schreef) en daar kom je nog eens wat aan de weet. Wist je bijvoorbeeld dat een vrouw een baarmoeder heeft met zeven afdelingen? Daar kun je dus als je 7 x per dag met je vrouw sex hebt tot 7 kinderen maximaal in verwekken. Er zitten vier afdelingen aan de ene kant en drie aan de andere. De ene is voor jongens en de andere voor meisjes en mocht een zaadje in het midden een eitje terecht komen dan wordt het wis en waarachtig een hermafrodiet.
Heel leerzaam vond ik de wereldbol waarop we drie
continenten zien gescheiden door een zee. Aan de andere kant, die we niet zien, is nog een continent maar daar wist Sidrac het fijne niet van. Even verderop kun je zien hoe de klimaatzones verdeeld zijn en waar mensen wonen met welke huidskleur want ook daarvoor had Sidrac een mooi
model.
Nog veel meer wetenswaardigs is er te zien en te leren. Over de humorenleer (dat zijn lichaamssappen die met temperamenten korresponderen), over astrologie en astronomie en over relatieproblemen. Mocht er zich nog iemand afvragen of je goed moet zijn voor armen, of je altijd iedereen moet groeten en of je je vrouw mag slaan als ze zich misdraagt, Sidrac heeft overal een antwoord op.
"Ja maar dat pik ik niet!", denk je bij jezelf. Na jarenlange trouwe dienst is er eventjes iets misgegaan en zonder bedankje of afscheid wordt je in de vuilnisbak gedeponeerd als het eerste het beste prul. Daar sta je dan, te kijk voor iedereen met je prachtige rode doek, midden voor het Centraal Museum.
Maar je bent het nog niet verleerd hoor! Je kunt het nog! Je concentreert je en wacht op een geschikte windvlaag. Dat moet niet al te moeilijk zijn want het tocht hier aardig zo langs het museum. Met professionele precisie weet je meteen een goede windvlaag te kiezen en meteen stijg je op uit die stinkende bak.
Oeps, even geen rekening gehouden met dat kromme handvat. Gedver, nou blijf je hangen aan het randje. Je hebt nog een windje nodig, je wiebelt en wringt en .... ja, je bent los. Pffft, op de grond blaas je nog maar eens even uit. Dit heeft wel even inspanning gekocht van een veteraan zoals jij. Nu nog even wachten op een windje uit de andere richting en je ziet er weer als herboren uit.
Voor wie dit verhaal op beeld wil volgen: klik op het fotootje en zie het hele verhaal.
Ibrahim Ferrer de zachtmoedige zanger van de Buena Vista Social Club is vannacht in Havanna op 78 jarige leeftijd overleden. Hij kwam ziek terug uit Europa met maagklachten en trad o.a. vorige maand nog op tijdens North Sea Jazz. Ibrahim begon met zingen op 14 jarige leeftijd. Zijn carière kende vele ups en downs en mede door toedoen van Ry Cooder ging het hem de laatste jaren voor de wind. Wie de films van BVSC heeft gezien kent ongetwijfeld het ontroerende moment waarbij Ibrahim een duet zingt met Omara Portuondo en aan het einde van het nummer onzichtbaar voor het publiek maar niet voor de camera bij haar een traan van ontroering wegpinkt. Wij zagen hem enkele jaren terug live tijdens NSJ.
Bron Aljazeera/Reuters
"Lieverd, ik heb een geweldig idee, zeg maar ja."
"Echt niet, ik ken jou."
"Nou, dan weet je toch dat je gewoon ja kunt zeggen!"
"Ik zeg niks."
"Dan ga ik alleen."
"Hoe bedoel je, dan ga ik alleen. Waar ga je heen dan?"
"Naar de wereld."
Zo begon het gesprek van mijn vrienden Peter en Karin (klik foto voor meer) over "een" wereldreis en zo begint ook hun website waar je alles kunt lezen over wat ze allemaal mee hebben gemaakt sinds ze besloten om hun huis in Nijmegen te verkopen en hun baan op te zeggen. Ze hebben in 2002 al hun aardse en materiële zekerheden opgegeven en hun bezittingen verkocht om hun hart te volgen en de wijde wereld in te trekken op de fiets.
Ik liet
hun site van de week weer eens zien aan een vriendin en sindsdien ben ik er zelf ook weer op aan het browsen. Ik heb al eerder over Peter en Karin geschreven maar er staan weer allerlei nieuwe dingen en foto's op hun site en gezien het feit dat de laatste post van 30 juni is, zal er binnenkort wel weer nieuws bijkomen. Een aanrader als het weer eens even regent in ons kikkerlandje en je ondertussen al je boeken al uit hebt. Mocht je geen tijd hebben om de hele site te lezen is dit
artikel een leuk begin (laadt een beetje langzaam ivm grootte pdf). Overigens is ook nog vermeldenswaardig dat Peter en Karin fietsen voor WarChild en ik ben natuurlijk wel sponsor geworden en betaal een bedrag per jaar per door hen gefietst kilometer.
Als iemand in onze familie zegt dat iets 'bijzonder' of 'speciaal' is of nog beter 'apart' dan is dat niet best. Dan wordt daar over het algemeen mee bedoeld dat we zo gauw niks weten te zeggen dat aardiger of passender is dan dat. Ik moet dan ook altijd even grinniken als mensen - heel oprecht - dat soort uitroepen slaken en echt een compliment bedoelen te geven.
Ik herinner me dan weer die feestavond waarop A., de tweede vrouw van mijn vader, zich had uitgedost in een jurk in alle kleuren van de regenboog die er uit zag alsof hij binnen een meter afstand van open vuur spontaan vlam zou kunnen vatten. De stof was een kruising tussen lurex en trevira2000 (voor wie nog weet wat dat is) en glom je tegemoet. Ze vond hem zelf kennelijk prachtig en ze raakte er ook maar niet over uitgepraat. "Vind je mijn jurk niet mooi?", vroeg ze iedereen die ze sprak. De meeste mensen maakten zich er vanaf met een gemompeld 'ja' maar zo niet mijn zus. Ik zag haar worstelen om een goed antwoord te gaan geven toen ook haar de vraag werd gesteld. A. deed nog een duit in het zakje toen ze even moest wachten op het antwoord: "Ontzettend mooi is hij, vind je ook niet? En hij was ook heel duur!". Waarop mijn zusje, bang dat de superlatieven alleen nog maar verder zouden toenemen, riep: "ja A., het is een ehm heeeeel bijzondere stof!". En omdat ze met haar gezicht naar me toe stond en ze me recht aankeek kon ik precies zien wat ze daarmee bedoelde.
A. was ondertussen helemaal tevreden met het antwoord en had überhaupt zelden oog voor welke nuance dan ook dus die miste de interactie tussen mijn zus en mij volledig. Bij mij biggelden ondertussen de tranen van het lachen over mijn wangen, om de tekst maar vooral ook om de mimiek van mijn zus. En ook zij hield zich niet langer goed dus we hebben in een hoekje even staan bijkomen.
Dus je begrijpt, als iets heeeeel bijzonder is dan ziet het er niet uit zoals op het plaatje hier boven (klik voor groter).
Take the first step in faith. You don't have to see the whole staircase, just take the first step.
Dr. Martin Luther King Jr.
Photo Friday
Als je deze uitsnede ziet, dan valt het wel mee maar als je op het plaatje ziet dan zie je pas hoe complex het geheel er uitziet. Het zijn PVC-pijpen die ter gelegenheid van Oerol olv kunstenaar Bruno Doedens aan het strand van Terschelling werden geplant in een 'Dansend Woud'. Ik schreef er al ooit een
logje over. Je ziet aan de druppels op de pijpen wel dat het toen ook al niet zulk mooi weer was. Wanneer komt die zomer nou eens????
Nostalgie is niet zo mijn ding maar onderstaande rake tekst willen we jullie niet onthouden. Gevonden via
zijn weblog:
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 50-er/60-er/70-er jaren, nog leven? Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn?
Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Boven aan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg, Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.
Lees meer...
Het onderzoek via de netquestionnaire loopt buitengewoon goed. Op dit moment hebben er al 218 mensen de vragenlijst ingevuld en het staat nog maar sinds gisterenochtend online. Kennelijk is het mede dankzij de Miwianlezers als een lopend vuurtje rond gegaan. Ik kom door het onderzoek in contact met allerlei interessante mensen en hun verhalen en de hele dag stromen er mailtjes binnen met mensen die geïnteresseerd zijn om de pdf van het onderzoek tzt te ontvangen of deel te nemen aan verder onderzoek. Er zijn trouwens een heleboel attente loggers die mij wijzen op zaken die rechtstreeks of zijdelings met mijn onderwerp te maken hebben. Helemaal leuk vind ik dat!
Tot slot blijken ook allerlei media geïnteresseerd om aandacht te besteden aan het onderwerp. Ze zullen alleen nog eventjes moeten wachten want het onderzoek blijft nog even online staan en ik zit nog volop in literatuur- en jurisprudentie-onderzoek.
Voor wie zich ondertussen toch wat meer in het onderwerp wil verdiepen: morgenochtend wordt er in het programma
De Ochtenden van de VPRO (vanaf 9.02 op Radio 1) aandacht besteed aan een gedragscode die VNO-NCW heeft ontwikkeld ten aanzien van E-mailen en internetten op het werk voor privé-doeleinden. Als je geen tijd hebt om morgen te luisteren dan kan dat later ook online.
Ik ben niet alleen druk met mijn onderzoek naar de webloggende werknemer maar ook driftig aan het opruimen in mijn werkkamer. Ik heb besloten dat ik maar eens rigoreus moet gaan opruimen. Allerlei rommel verzamelt zich gaandeweg in mijn boekenkast en ik kan alleen nog maar iets vinden als ik die eindeloze stapels papieren doorworstel. Ik heb dus nu een heleboel weggedaan. Alle oude gedateerde aantekeningen van colleges die al niet meer bestaan ondertussen, alle losse printjes met jurisprudentie, weg er mee! Bovendien heb ik al mijn studieboeken uitgezocht en op onderwerp bij elkaar gezet en ook mijn andere boeken staan nu keurig op soort gesorteerd.
Nu de kelder en de zolder nog. Pffft dat is nog wel even een megaklus dus daar moet ik nog even moed voor verzamelen.
Misschien volgende week.
Mijn zus viert haar verjaardag vandaag in
Alcatraz, de beruchte gevangenis waar bijvoorbeeld Al Capone ooit moest brommen. Nou ja, ze is er natuurlijk niet als 'inmate' maar als verjaardagsuitstapje georganiseerd door man & zonen. We moesten er al om lachen: geen sieraden, geen zijden sjaals, geen verleidelijk geurtjes maar een dagje in de bak, echt een mannenverrassing. Maar ze vindt het zelf ook erg leuk zei ze.
Ik begrijp dat ze eerst in Chinatown Dim Sum gaan eten en daarna richting Alcatraz gaan en vanaf morgen reizen ze verder en verlaten San Francisco. Fijne verjaardag nog zusje!
Op een foto een klein stukje van thuis (klik voor vergroting).
In Nederland is nog maar zelden sprake van ontslagkwesties vanwege uitlatingen op een weblog maar in diverse media worden webloggers wel steeds vaker gewezen op de risico?s van ?loggen over de baas?. Hoeveel webloggers loggen er nou eigenlijk over hun werk en hoeveel webloggers ondervinden problemen op hun werk vanwege dat loggen? Er is niet echt zicht op de praktijk van alledag en de werkelijke juridische valkuilen waar de weblogger rekening mee moet houden. Wel zijn er vele vragen:
- Kun je ontslagen worden vanwege iets dat je op je weblog schrijft?
- Mag een werkgever je verbieden te schrijven over de werksituaties of over de collega?s?
- Als je geen namen noemt van bedrijf of collega?s, kun je dan toch problemen krijgen?
- Hoe zit het met de vrijheid van meningsuiting?
- Wat zijn de punten om rekening mee te houden als je over je werk logt?
- Wat moet je doen als je toch in moeilijkheden komt door het webloggen?
Deze en vele andere vragen worden behandeld in de scriptie die ik aan het schrijven ben in het kader van mijn afstudeeronderzoek
"De juridische valkuilen voor de webloggende werknemer". Onderdeel van de scriptie is een onderzoek naar de ervaringen van webloggers inzake loggen in relatie tot de werksituatie.
Ik zou graag willen dat er zoveel mogelijk webloggers meedoen aan dit onderzoek om in beeld te krijgen hoe de praktijk er uit ziet en hoeveel mensen wel eens problemen hebben ervaren op hun werk. Het onderzoek is anoniem en er worden geen persoonsgegevens gevraagd. Je privacy is dus optimaal beschermd en het meedoen kost een paar minuten en verplicht je verder tot niks. Als je
op deze link klikt wordt je doorgeleid naar de netquestionnaire die ik speciaal voor dit onderzoek maakte op de site van SurveyMonkey. Als je op de button in de kolom hiernaast klikt dan krijg je eerst een tekst die erg lijkt op deze en daarna kun je doorklikken naar de questionnaire.
Ik hoop dat jullie allemaal meedoen en meewerken aan een zo groot mogelijke populatie voor het onderzoek. Alvast bedankt!!!! Trouwens het plaatje kun je klikken voor vergroting en wordt rechtenvrij beschikbaar gesteld door
Fokke & Sukke.
Vaak stoppen hier vrachtwagens voor de deur omdat ze de bocht niet kunnen nemen richting AH. Ze staan dan eventjes voor de deur te twijfelen wat te doen. Van de week hoorde ik weer het bekende geronk van een stilstaande vrachtwagen. Maar er was meer: luid gepraat van mannen tegen elkaar en gerammeld van metaal op asfalt. Ik dacht ik ga toch maar eens kijken wat er aan de hand is. En ja, het riool wordt weer eens uitgespoten. Wel eens gezien hoe zo'n put er uit ziet van binnen? Kijk
hier maar eens. En het stonk trouwens ook behoorlijk. Maar we kunnen er weer een tijdje tegen bij ons in de straat.
Voor deze dinsdag is het thema van DiDi lang/long. Zoek iets moois uit van alles dat al gemaakt werd of maak zelf iets nieuws waar dit thema in voorkomt. Ik koos zelf het gedicht 'Vele maanden lang' van Herman de Coninck voor de aftrap.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Vele maanden lang
En ze omhelsde hem met al haar
zonden en monden. En zij omhelsde hem
met al haar nachten. Met al haar
opnieuws. Met heel haar altijd.
Vanwaar bleef zij die verwarring halen?
Hij liep als in zachte regen
in haar woorden en kon nergens meer wonen
ter wereld, hij zwierf in liefde.
En zij leerde hem niet meer te kunnen
zeggen wat hij voelde,
zij leerde hem voelen.
Hoeveel benen sloeg zij rond hem heen
en hoeveel slangen?
En hoe langzaam loog zij 'liefste'?
Het was een woord als vele maanden lang.
klik foto voor vergrotingWie Fleurine nog niet kent.. Zij behoort samen met de andere twee F-en Francien (van Tuinen) en Fay (Claassen) tot de top van de Nederlandse Jazz vocalisten. Zij is getrouwd met meester pianist Brad Mehldau en zij hebben twee kinderen, waarvan de jongste enkele weken oud. Zij hebben ieder een eigen carrière en het is uniek dat ze samen op het podium van het
Concertgebouw in het kader van de
Robeco Zomer Concerten stonden. Voor de pauze was Fleurine te zien met haar vaste begeleidingsband, bestaande uit Jesse van Ruller gitaar, Johan Plomp bas en Sebastiaan Kaptein drums. Dezelfde bezetting waarmee zij
vorig jaar November optrad in het Beauforthuis. Het was een feest der herkenning. veel werk van haar laatste CD Fire aangevuld met waar zij zo goed in is, zwoele, jazzy, Braziliaanse nummers. In mijn recensie van vorig jaar vroeg ik me nog af hoe zij die eigen songs in het Portugees schrijft. Deze avond verklapte zij, dat zij daarbij een beroep kan doen op vriendin en collega zangeres
Lilian Vieira van Zuco 103. Als speciale gast was José Lopretti op melodica uitgenodigd, Een instrument dat oogt als speelgoed, maar waaruit hij bij benadering het geluid van een heuse bandoneon wist te toveren.
klik foto voor vergrotingNa de pauze nemen in wisselende bezettingen ook het Gustav Klimt String Quartet en als hoogtepunt de man die niet zo vaak op Nederlandse podia te bewonderen is pianist Brad Mehldau plaats op het podium. Brad staat bekend als een perfectionist die leeft met de piano. Zijn gehoor is zo scherp dat hij de kleinste afwijkingen en storingen hoort. Tijdens de sound-check vroeg Fleurine mij vooral alleen te fotograferen als drums en bas meedoen, omdat Brad door de klik van de camera uit zijn concentratie kan raken. Behalve op filmpjes en op CD had ik hem nog niet eerder live horen spelen. Het is opvallend hoe goed het pianospel van Brad en de zang van Fleurine bij elkaar passen. Als hun huwelijk net zo harmonisch is, gaan ze nog vele gelukkige jaren tegemoet!
'You must believe in spring' van Michel Legrand werd door Fleurine in de originele taal het Frans gezongen. Het pianospel van Brad is harmonisch, virtuoos, en inventief en ondanks de vele accenten en tegenritmes heel vloeiend en natuurlijk. Zijn Lyrische stijl is verwant aan die van Bill Evans.
Meer Jazz (en andere) foto's zijn
hier te bekijken
Vanmorgen in alle vroegte heb ik mijn zus en haar gezin naar Schiphol gebracht. Dit jaar is het 25 jaar geleden dat zij trouwden en daarom ga ze nu een reis maken van vier weken door Amerika. Ze starten in San Francisco, gaan naar Las Vegas, Los Angeles, de Grand Canon, Yosemiti en nog een aantal andere parken en vliegen dan over een week of wat via New York weer terug. Voor haar zoons is het de eerste keer dat ze gaan vliegen dus extra spannend.
We waren maar extra vroeg van huis gegaan en hebben even op ons gemak op Schiphol ontbeten zodat er geen stress was over op we wel op tijd zouden zijn en of we niet in de file zouden terecht komen. Als het goed is gaat hun vliegtuig om 11.45 uur de lucht in maar ik zie net op de site dat het 11.48 zal worden.
Ze zullen SMS-en als ze aangekomen zijn. Mijn zwager moet voor zijn werk vaak naar het buitenland en vertelde toen de jongens kleiner waren altijd aan zijn zoons dat hij geheim agent was die allerlei spannende dingen deed. En als hij dan veilig ergens aan gekomen was dan belde hij op en fluisterde met geheimzinnige hese stem: "The eagle has landed". Ik verwacht nu over een uur of 11 ook een berichtje uit de USA met eenzelfde strekking per SMS, alleen die sound dat gaat niet lukken.
Op de foto één van de onderdoorgangen op Schiphol van de parkeergarage naar de vertrekhal (klik voor vergroting).
Het was een icoon en je zag hem altijd overal meteen in een gezelschap met die grijswitte kop met haar. En hij is natuurlijk beroemd geworden met de introductie van de euro op 1 januari 2002. Daarvoor was hij vijftien jaar lang president van de Nederlandsche Bank.
Duisenberg heeft de Nederlandse monetaire politiek op de Europese kaart gezet en zijn naam zal altijd met de ECB verbonden blijven omdat hij de allereerste president werd in 1998. Hij hield eigenlijk pas eind 2003 (een jaar na de afgesproken vier jaar) op met werken toen Jean-Claude Trichet hem opvolgde als president van de Europese Centrale Bank.
Hij heeft maar heel kort van zijn vrije tijd genoten want hij werd vandaag door de politie dood aangetroffen in zijn villa in Frankrijk. Nog maar 70 jaar.
Ze hadden
haar al een keer met een leuke pantomime geprobeerd te verleiden om een kaartje te kopen, de Transformers, door de papieren loper voor haar uit te rollen en haar de hand te reiken. En trouwens toen we bij de centrale kassa stonden zei ze ook al dat ze wel naar Kauw wilde. Dus toen we voor de tweede keer die avond door één van de Transformers werden aangeklampt die ons allebei een handjevol aarde aanbood van haar voorraadje, konden we niet anders meer dan een kaartje kopen.
We werden binnengeleid in een ruimte die schaars verlicht werd met rood licht, zaagsel op de grond en aan iedere lange zijde een rij krukjes. Aan de ene kopse kant stond een vrouw in een met een zaklantaarn verlichte 'etalage' te spelen met een zaklantaarn en de schaduwen die dat licht maakte. Het programmaboekje schrijft: "het publiek betreedt samen met de spelers en de muzikante (saxofoniste) een installatie. Deze installatie blijkt een wereld met een eigen taal." En dat klopte, het was een taal die wij niet helemaal spraken.
De muziek van de saxofoon was prachtig. De beelden ook (zie
hier voor meer foto's van Kauw) . Er kwam op een bepaald moment nog een vrouw die allerlei dingen ging doen met een mand met takken aan een takel. En een derde vrouw in een verlichte vitrine waaruit ze met een touw te voorschijn werd getrokken. En toen.... werd het aardedonker en klonken er alleen de indringende klanken van die saxofoon. In dat pikkedonker werden er papieren schermen opgehangen waardoor er, toen er na verloop van enige tijd weer een klein lichtje aanging, een soort schaduwspel ontstond. Met veel drama werden daarna die papieren schermen weggerukt en als gordijn gebruikt voor de 'etalage' en als verenkleed voor de 'vogel' die zich er in wikkelde.
En toen was het afgelopen. Weird, was het woord dat wij er allebei voor hadden.
Het meeste bleef bij mij nog de geur hangen die in het theatertje hing. Het was dezelfde geur als van het kippenhok van mijn buren dat op een hete zomerdag ook zo kan stinken.
In één van de sfeervolste Paradetenten Case Mondo gingen we naar de voorstelling City Animals. Drie getalenteerde jonge mensen (Jacqueline Boot, Rick Paul van Mulligen en Stefan Rokebrand, klik de foto voor vergroting) zetten in een ruim half uur het 'real life' van de stadsmens neer. Als de voorstelling begint staat de acteurs op een klein stukje vloer afgerasterd met een hekje en eet
pinda's eet van de vloer. Wij kijken naar de aapjes. Eén voor één komen de meest uiteenlopende onderwerpen voorbij: liefde, commercie, flirting, dating, schoonheidsidealen, mobieltjes, bevolkingsdichtheid, heteroseksualiteit, homoseksualiteit, plastische chirurgie en het hectische bestaan van de moderne mens van minuut tot minuut. De verhalen worden onderbroken door Jacqueline Boot die ons quizvragen stelt: welke film vind ik het leukst, wat vind ik het belangrijkste in een partner etc. Het trio maakt letterlijk theater op de vierkante meter doordat (bijna) het hele stuk zich afspeelt binnen de ruimte die door het hekje wordt afgegrendeld. Sterk spel van alle drie met een speciale pluim voor Jacqueline Boot die met haar minuten durende monoloog over haar activiteitenoverzicht als moderne jonge vrouw zonder adem te halen alles opsomt wat zij moet doen om de dag tot een goed einde te brengen. Het is een voorstelling met vaart en humor die eigenlijk nergens aan spanning inboet maar opbouwt naar een climax en dan goed op tijd ook weer ophoudt. Compliment voor Teatro die in 2004 al de Mus wonnen met de voorstelling "Dat is het punt niet". Wij hebben ervan genoten!
Meer foto's van City Animals en andere Paradevoorstellingen zijn
hier te zien.
Gisterenavond ben ik met
haar naar de Parade in Amsterdam geweest. In de Volkskrant van gisteren had ik al gelezen dat De Parade bijna verzoop in het grasloze park. Omdat de gemeente Amsterdam de renovatie van het Martin Luther Kingpark nog niet klaar had, was dat park na de onafgebroken regen van de laatste weken namelijk veranderd in een
megabodderbad. Eén van de jongere Paradegasten zag dat als een enorme uitdaging, tilde haar jurk omhoog (mèt Batmanlogo) en ging er lekker met blote voeten doorheen lopen. Maar ja, zij was nog maar een jaar of vier. In plaats van de gebruikelijke dorpspleinachtige opstelling was er daarom een doolhof gemaakt van straten en pleintjes belegd met houten pallets zodat het loopverkeer enigszins gecontroleerd en droog kon verlopen.
Ik moet zeggen ik vond het geen verslechtering. Je kon nu een aantal rondjes lopen langs de verschillende 'wijken' van de achterbuurt van het Nederlands theater (zoals artistiek directeur Terts Brinkhoff het zelf noemt in de Volkskrant). In het begin was het er nog vrij rustig maar toen we weg gingen was het in alle 'straten' druk en gezellig. Veel tenten, ook die met de
mooie staldeuren die ook op het Terschellinger Groene Strand stond, het schitterende Brandtpaviljoen en meerdere fonteintenten.
Een heerlijk biologisch dynamisch vruchtensapje op tropische wijze opgediend maakte de avond voor ons helemaal af. Voor wie er nog niet geweest is: De Parade is nog tot en met 14 augustus in het Martin Luther Kingpark in Amsterdam en je kunt voor een redelijk bedrag parkeren bij het Mirandabad.
In the future everyone will be famous for 15 minutes.
Andy Warhol
Hebben vrouwen testikels? Hoe ontstaat liefde op het eerste gezicht? Waarom zijn mensen uit het westen slimmer dan mensen uit het oosten? Kun je om de wereld reizen? Deze en nog vele andere vragen werden door middeleeuwers gesteld. Zij vonden een antwoord in Het boek van Sidrac, een veertiende-eeuwse encyclopedie over de wereld, de kosmos, liefde, lust en gedrag. Het Universiteitsmuseum in Utrecht brengt van 9 juli tot en met 30 oktober 2005 de unieke encyclopedie onder de aandacht in de tentoonstelling Sidrac - de vraagbaak van de Middeleeuwen!
Dit is een stukje uit het persbericht over het Boek van Sidrac dat te vinden is op de website. Het boek van Sidrac lijkt wel een soort van middeleeuwse Willem Wever. Je kunt op de
Sidrac website al een aantal vragen stellen over prangende kwesties die je van dag tot dag bezig houden. En ook voor recepten kun je bij Sidrac terecht zoals je
hier kunt zien. Volgens hen die er al geweest zijn is de tentoonstelling in het
Universiteitsmuseum zeker een aanrader dus hij staat ook nog bij mij op het programma.
Nu Hans op huifkartocht is heb ik eens even tijd genomen om te kijken naar de serie die ik onlangs op DVD kocht:
Carnivale. De serie gaat over een rondtrekkende kermis met lilliputters, siamese tweelingen, reptielenmensen (zie foto) en andere attracties in de tijd van de Grote Depressie. De serie volgt verhaallijnen van twee hoofdpersonen: de voortvluchtige gevangene Ben Hawkins en predikant Justin Crowe. Ben Hawkins sluit zich bij het circus aan als de bank zijn huis wil plaatswalsen wegens niet betaalde hypotheekschulden en blijkt over bijzondere gaven te beschikken. Justin Crowe is een pragmatische fanatieke gelovige die op een missie is van God. Beide mannen hebben met regelmaat nachtmerries en angstaanjagende dromen vol met cryptische boodschappen en reisjes in de tijd. Het contrast tussen het 'goede' van Justin en het 'kwade' van Ben staat centraal in de serie.
Ik heb nu alle twaalf afleveringen gezien en moet zeggen dat ik er volop van genoten heb. Het sfeertje, de kleuren en de couleur locale zijn fantastisch en zo realistisch dat je af en toe bijna de geuren kunt ruiken. De verhalen zitten vol met magie en bovennatuurlijke dingen die heel casual in het verhaal verweven zitten. Zo is er waarzegster Sofie die telepatisch communiceert met haar verlamde moeder, de blinde ziener Lodz die kennelijk veel weet over de gaven van Ben, de kleine man Samson die de besluiten en bevelen van "Management" doorgeeft aan de 'carnies', Ruthie de vrouw die meer weet van Scudder (Ben's vader die bij hetzelfde circus zat vroeger) dan ze wil vertellen en uit de dood herrijst.
Het verhaal is niet snel maar wel zo intrigerend dat ik heel benieuwd ben naar seizoen 2 en ik moet zeggen dat het sfeertje mij wel gevangen houdt en een zeker verslavend effect heeft. Kijk maar eens rond op
deze pagina. Een aanrader wat mij betreft!
DVD kopen?
Carnivàle - Season 1 (6DVD)
Michael J. Anderson
De schepper van Heer Bommel en Tom Poes (klik voor vergroting) is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden. Ik was sinds ik ooit de documentaire 'De danser, de dichter en de tekenaar' van Wim Kayzer zag, erg onder de indruk van de eruditie, wijsheid en intelligentie van Toonder. In dat programma vroeg Wim Kayzer Rudi van Dantzig, Willem Wilmink en Marten Toonder een voorlopig testament op te maken over de liefde, het lijden en de maatschappij. Een uniek document dat ik later ook op video kocht.
Met Marten Toonder verliezen wij onze beroemdste striptekenaar. Als Marten Toonder een gastrol zou spelen in een van zijn eigen Bommelavonturen, hoe zou hij dan heten? De taalschepper? De wonderinkter? De plottenbakker? Ik hou het maar op het laatste want volgens mij past die titel wel bij hem.
Gisteren in de auto hoorde ik op de radio dat er in november een boek uitkomt met de samenvatting van alle wijze dingen die Marten Toonder ooit schreef. Hij heeft het zelf nog kunnen bekijken en verbeteren dus zijn werk was helemaal af.
Afgelopen zondag had ik voor de viseters een Beurre de Montpellier gemaakt ipv de traditionele BBQ-sausjes. Deze saus/pasta smaakt heerlijk bij allerlei vissoorten dus heel bruikbaar. Op het plaatje Les Murs de Montpellier (gevonden op Google) en hieronder voor de liefhebbers het recept:
Neem een melange van de volgende kruiden: peterselie, kervel, dragon, spinazie, waterkers (60 gram per kruid). Pureer de kruiden in een vijzel of keukenmachine. Doe er vervolgens naar smaak bij: 6 fijngehakte ansjovisfilets (uit een blikje), fijngesneden knoflook, een sjalotje,15 kappertjes, 2 augurkjes, een theelepel mosterd, peper en olijfolie.
Kies een visfilet naar keuze. Bijvoorbeeld tonijn, zalm of zwaardvis kun je heel goed grillen, BBQ-en of bakken. Heb je een zachtere vis (zoals zeewolf, zonnevis of kabeljauw), dan kan het ook in de oven in een beetje water (of witte wijn) met laurierblad, tomaat, stukje citroen, takje rozemarijn en dat bedekken met aluminiumfolie. Twintig tot dertig minuten op 200 graden en dan is de vis klaar. Serveer de vis met de beurre de Montpellier, een goed gevulde salade en stokbrood.
'Theo Forever' 03-11-2004 © Lieuwe van Gogh, Ruben Pauw, Tyron Ballantine
Dit is de afbeelding (klik voor vergroting) die Max Pam in gedachten heeft als hij denkt aan het kaartje dat Theo van Gogh's zoon Lieuwe aankondigde te zullen sturen aan de moordenaar van zijn vader. Max Pam vertelde er over gisteren in het programma 'Met het oog op morgen' terugblikkend op het vonnis van de rechtbank en nadenkend over de vraag wie er nou levenslang heeft.
Misschien moeten we Mohammed B maar allemaal zo'n kaartje sturen.
Boomerang dacht daar ook zo over en brengt daarom de kaart met de graffity van Lieuwe nog een keer opnieuw uit. Vanaf 1 augustus hangt hij overal in de rekken in de horeca.
klik foto voor vergroting
Evenals bij North Sea Jazz, werd bij het Blue Note Festival het begrip Jazz ruim genomen. Als platenlabels hebben Blue Note en Verve records wat dat betreft ook de grenzen verlegd. Ook sommige Jazz magazine's gaan zwaar in de cross-over. In Gent waren er behalve pure jazz coryfeeën als MacCoy Tyner, Don Byron en Dave Holland ook muzikanten die tegen de Jazz aanleunen zoals Van Morrison, maar ook artiesten die wat verder verwijderd zijn van de pure Jazz zoals o.a. Solomon Burke, Tony Joe White, Mariza en Vaya Con Dios. Erg ver verwijderd was de formatie Nouvelle Vague, die oude 'new wave' songs in een modern jasje hebben gestoken. Als met al was het een zeer geslaagd festival dat tien dagen duurde en waarvan ik er vijf heb meegemaakt. De laatste groepen die ik zag en fotografeerde waren: Tony Joe White Niet alleen bekend door zijn 'Swamp-rock' maar ook schrijver van giga hits als Steamy Windows (Tina Turner) Rainy Night in Georgia (Ray Charles) en Polk Salad Annie (Elvis Presley) Een van de hoogtepunten wat mij betreft. White werd begeleid door slechts een drummer maar zijn fenomenale gitaarspel klonk als een volledige band. Oud en nieuw werk kwam voorbij en de eerste rijen waren duidelijk gevuld met echte fans die al zijn songteksten mee scandeerden en luid en duidelijk om verzoeknummers riepen. White was niet te beroerd om die vervolgens ook te spelen. Hoed en zonnebril zijn zijn vaste handelsmerken. Ik kon hem nog net vereeuwigen in een enkel moment
zonder zonnebril.
klik foto voor vergroting
Een verhaal apart is Solomon Burke. Bekend om de beste 'soul-stem' ever. Ik zag hem al twee keer eerder waarvan een keer met Van Morrison. Hij weegt twee honderd kilo en kon ditmaal alleen nog (achter een zwarte doek) met een rolstoel het podium opgereden worden. Dominee, begrafenis ondernemer en vader van 21 kinderen. Met koningsmantel kwam hij op en zeeg in zijn inmens brede troon. Met zijn fantastische band waarin ook een van zijn zoons speelt laat hij de een na de andere soul hit voorbij komen, Laat rozen uitdelen in het publiek en nogdigt mensen uit op het podium. Zijn kale hoofd wordt continu met een brede lap ontdaan van zweetdruppeltjes en hij weet vanuit zijn zitpositie de hele zaal te laten kolken. Een fenomeen! Ik kijk al weer uit naar de programering van volgend jaar van dit perfect georganiseerde maar toch zeer relaxte festival!
Ik merk dat er de laatste tijd allerlei mensen zijn die niet meer kunnen reageren omdat ze via de Pivot Blacklist worden geblokkeerd en doorgestuurd naar
deze site. De bedoeling is natuurlijk niet dat met de Blacklist onze normale bezoekers worden geweerd. Waarom het fout gaat en waarom het de één wel treft en de ander niet heb ik nog niet kunnen ontdekken. Wel heb ik de nieuwe versie gedownload van de Blacklist en wat instellingen veranderd en ben benieuwd of het nu allemaal werkt. Mocht je toch nog problemen ondervinden mail me dan even
hier.
Dit keer is het thema van DiDi niet zo moeilijk denk ik: Gelukkig of Happy. Daar is door vele dichters en songwriters over geschreven. Zoek iets moois uit van alles dat al gemaakt werd of maak zelf iets nieuws.
Loesje schreef ooit dat geluk een richting is en geen punt en Toon Tellegen heeft die richting gevonden zoals je kunt lezen in het gedicht "Waarom schrijf ik" uit de bundel "Er ligt een appel op een schaal".
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Waarom schrijf ik
Ik schrijf omdat ik wil schrijven
dat ik gelukkig ben.
Op een dag zal het zover zijn
en zal ik schrijven,
met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden,
en met rode oren en rode wangen:
ik ben gelukkig.
Als ik daarna ooit nog twijfel
en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij
of zelfs reddeloos verloren,
kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben:
gelukkig.
Zoals ik al schreef heeft Hans mij wat foto's meegegeven zodat jullie even kunnen meegenieten van hun huifkartocht. Helemaal lyrisch was hij aan het vertellen over het prachtige
meertje waar ze gisteren het paard uitspanden om even te gaan lunchen. Was dat een verjaardagskadootje van moeder natuur misschien? Wat Hans betreft wel denk ik.
En als je op de foto hierboven klikt dan kun je zien hoe sfeervol dat is om met paard en wagen door het Drentse landschap te gaan op zo'n lekker rustig tempo dat je overal van kunt genieten. Het knalroze tafelkleed is nog een restant van het
verjaardagsontbijt dat de meiden voor Hans hadden gemaakt die ochtend. Amanda en Nicole zijn ondertussen al ervaren
mensters die de routine van vorig jaar zo weer te pakken hadden dus ze kunnen per toerbeurt de teugels in handen nemen. Nou maar hopen dat het weer nog een beetje meer mee gaat werken want ik hoorde wel van Hans dat ze vannacht enorme stortbuien hebben gehad. Met een zonnetje is het gewoon allemaal nog net even wat leuker.
Om half drie stopten
Brigitte en Peter bij mij voor de deur en konden we alle spullen in hun auto laden die ik had ingeslagen.
Bram was ook mee dus zonder zoeken bereikten we onze bestemming in Dwingelo waar Hans, Amanda, Nicole en Tiwan (een relaxt fjordenpaard) waren neergestreken. Hans stond al op de uitkijk maar verwachtte mij aan te zien komen in mijn cabrio en was super verbaasd toen een heel andere auto met Brigitte, Peter en mij voor zijn neus stopte. Het was een echte verrassing voor hem dat zij ook waren gekomen naar zijn verjaardag.
Amanda en Nicole stonden met Tiwan, die ze net hadden uitgespannen, te wachten op het veld. Ze wilden hem nog eventje laten zien voordat hij naar de wei zou gaan. Een kanjer, dat kon je meteen zien! Het plan was om gezellig te gaan BBQ-en en ik had alle benodigdheden ervoor van huis meegenomen. Maar eerst moest de partytent worden opgezet en feestelijk versierd voor de jarige (klik op de foto om te zien hoe dat er uit zag). Daarna was er een drankje met tapas als eerste gang van het verjaardagsdiner.
Amanda en Nicole wilden nog graag even in de buitenbak rijden OP het paard dus nadat ze een hoofdstel hadden geleend togen we met zijn allen richting de rijbaan. We hadden de leidsels in gebruik genomen als longeerlijn en veilig onder controle hebben beiden een kwartiertje gestapt en een drafje gemaakt. Fantastisch vonden ze dat en het ging trouwens ook best heel goed. En toen moest de jarige natuurlijk ook nog even te paard dus zo kwam het dat Amanda met haar vader (op Tiwan) 'aan het lijntje' weer terugliep naar de huifkar.
Ondertussen was het ook wel tijd om de vuren aan te steken van de BBQ en leek het ook verstandig, gezien de steeds donker wordende lucht, om de tafel te verhuizen naar binnen in de partytent. Dat was maar goed ook dat we dat gedaan hadden want niet veel later begon het echt te miezeren. Maar wij zaten lekker droog en hebben vervolgens heerlijk gegeten. Hans maakte gebruik van zijn
Give-me-a-break-bonnen om de meiden het toetje te laten maken dus die kwamen even goed van pas.
Om 10 uur besloten we op te breken en terug te rijden naar onze respectievelijke huizen met de restanten van een heel gezellig feestje. Ik heb een paar honderd foto's van Hans alvast meegekregen dus ik zal jullie de komende dagen denk ik wel trakteren op wat mooie huifkarplaatjes via Hans zijn Flickr-account.
Ik heb net gehoord dat Hans heeft genoten van een feestelijk verjaardagsontbijt dat door Amanda en Nicole is klaargemaakt. Hij kreeg allerlei leuke kadootjes van ze maar de meest bijzondere vind ik toch wel de 'Give me a break'-bonnen voor Hansdag 2005. Die 10 bonnen mag hij op zijn verjaardag gebruiken om de meiden een extra klusje te laten doen of om te zorgen dat ze op de één of andere wijze meer dan normaal rekening met zijn wensen te houden. Hij was trouwens ook wel onder de indruk van wat de dames aan het ontbijt voor hem in petto hadden aan heerlijkheden. Dat was genieten denk ik.
Hij heeft van mij al een Flickr-Pro account gekregen maar ik heb ook nog meer. Alleen vertel ik nu nog niet wat het is want ik ga er vanavond pas heen. En stel je voor dat hij dit leest...
Ik heb nu toch weer iets leuks ontdekt:
26 things. De bedoeling is dat je bij ieder woord van de lijst van 26 van juli een foto maakt of zoekt uit de fotoarchief. Op 1 augustus a.s. post je dan je collectie en bekijkt die van andere inzenders. Mijn 26 things kun je
hier bekijken. Als je je muis even boven de foto houdt dan zie je het woord dat er bij hoort.
Gisteren begonnen ze met inpakken en vanmorgen was de auto gepakt en gezakt om op huifkarvakantie te gaan. Hans en zijn dochter hebben een traditie om er ieder jaar een weekje met de huifkar op uit te gaan en zowel vorig jaar als dit jaar is Amanda's vriendin Nicole ook mee.
De meiden hadden hun spulletjes goed voor elkaar en kwamen hier met ingepakte tassen aan. Terwijl Hans gisteren zijn spullen aan het uitzoeken was hebben wij ons dus bezig gehouden met zaken die verband houden met Hans' verjaardag morgen. Die wordt dus ergens op een camping in Drente gevierd morgen al is het dan op bescheiden schaal. En ik vertrek dus morgen om een uur of half vier richting Drente om Hans' verjaardag mee te vieren. Maar ik denk dat hem morgenmisschien ook nog wel meer leuke verrassingen te wachten staan.
Op de foto de ingepakte auto die tot de nok toe vol zat met spullen en voedsel voor enige dagen. Je weet namelijk nooit wanneer je de kans hebt om boodschappen te doen als je met zo'n huifkar op pad bent. Voor het geval dat toch moet hebben ze de skeelers bij zich alle drie.
Make no small plans for they have no power to stir the soul.
Niccolo Machiavelli
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit als kind een knuffel heb gehad waar ik altijd mee rond liep. Het zal best dat ik van die speelgoedbeesten had maar de eerste met wie ik een echte relatie kreeg was mijn pop
Elisabeth.
Toch waakt deze kipknuffel (of eigenlijk haanknuffel) naast mijn bed. Ik kreeg hem een aantal jaren geleden van mijn zusje en ik gaf er ook eentje aan haar. Ergens bij een klooster in de buurt van Barcelona vonden we deze hanen, die bovendien nog beginnen te kraaien als je op hun buik drukt.
Ben ik de enige die niet van oudsher een knuffel heeft? En hoe zit met met jullie nu? Hebben jullie er nu ook eentje binnen handbereik?
Manouvres is een voorstelling van
Conny Janssen Danst die zij speciaal voor het vijftienjarig bestaan van De Parade maakte. Het begint met vier mensen die lopende band werk zitten te doen: bestek poetsen, lepeltjes tellen en in pakjes samenbinden, suikerklontjes inpakken of er een kasteel van bouwen. Verveling is het thema en de aandacht dwaalt alle kanten op. Totdat één van de vrouwen de radio aanzet op een zender die leuke 'arbeidsvitaminen' uitzendt en haar collega's begint uit te dagen. Dan ontstaat een ingenieus spel van beweging, verleiding, afstoten en aantrekken tussen de twee mannen en twee vrouwen waarbij ook de tafels en stoelen in de choreografie worden betrokken. Vloeiende moeiteloze bewegingen die als vanzelf lijken te ontstaan maken dit tot een vloeibare schouwspel dat even abrupt eindigt als het begon. Met een blik op de klok en een geeuw van verveling pakken ze hun klusjes weer op.
Prachtige voorstelling waarbij je je ogen uitkijkt naar al die vloeiende bewegingen die de dansers geruisloos en gracieus maken. Het had van mij nog wel een half uur mogen doorgaan. Een topper!
Deze voorstelling van
Lange Poten was geprogrammeerd als publiekstrekker. We zagen ze een paar jaar geleden met het programma 'Doorgefokt' dat we toen erg leuk vonden. Nu was het thema de maatschappij onder druk' gezien door de ogen van twee dames op leeftijd. De twee vrouwen becommentariëren - vergezeld van behoorlijk wat alcohol - de situatie in de wereld waarin ze leven, een achterstandswijk met veel allochtonen. Op de verjaardag die gevierd wordt komt de ex-echtgenoot van de jarige het feest opluisteren met een jonge Poolse vriendin.
Er zitten zeker aardige en originele elementen in de voorstelling, met name in het begin. De ambitie die Lange Poten heeft namelijk 'lucht brengen in een maatschappij onder druk' komt echter niet helemaal uit de verf en het geheel blijft een beetje hangen in platachtige grappen die maar hier en daar wat verfijning hebben en soms helemaal de plank mis slaan. Kleding en decor zijn leuk en goed verzorgd maar het gezelschap heeft zich wat mij betreft verslikt in dit moeilijke thema.
De woensdagavond op De Parade weer drie voorstellingen op ons programma. We begonnen met Irene de Sirene, een rondborstige en -billige zeemeermin, die gespeeld wordt door danser/entertainer
Rinus Sprong (
DDDD). Irene ambieert een carrière boven water en laat zich opereren zodat ze - min of meer - kan lopen. De wereld ligt voor haar open maar dat valt na een aanvankelijk goede start toch behoorlijk tegen. Ze wordt niet echt gewaardeerd en niemand zit op haar bijzondere talenten te wachten. Irene staat op het punt zelfmoord te plegen en uit het raam te springen als redding komt in de vorm van een aanbod dat ze niet kan weigeren. En zo eindigt ze haar carrière op de manier die het beste bij haar past: als Irene de Sirene.
Het is een wonderschone voorstelling in een piepklein Theater de Luxe. Het decor is niet alleen prachtig maar ook nog zeer ingenieus en multi-functioneel en de aankleding (kostuum en requisieten) zijn allemaal heel goed gevonden. Optimaal gebruik van licht en schaduw en de voice-over van Mike Boddé maken het geheel af. Irene krijgt van ons een dikke 5 (in het kader van de Volkskrant publieksprijs). Recensies van de andere twee voorstellingen volgen later.
Een eenmansvoorstelling van Leon Giesen die ons een kijkje gunt in zijn
Mondo Leone op een wijze die verrassend, vol humor, ontroerend en gepassioneerd is. Hij maakte filmpjes over thema's die hem beroeren en over zijn helden en daarbij speelt hij gitaar. Klinkt heel gewoontjes als je het zo opschrijft maar zoals Leon het doet is het heel speciaal en komen film en muziek samen in een perfecte harmonie. Geweldig waren de nummers over zijn gitaar Berry (zie ook de foto van Hans hierboven), Fons (zijn gitaarleraar), Phil Lynott (de jong overleden basgitarist van Thin Lizzy), origineel die over de trein naar Den Bosch (zie ook
dit filmpje), de dansende bejaarden en Mohammed Ali en ronduit briljant die over de basgitarist van Lou Reed (ben helaas zijn naam vergeten) en het jongetje dat leert duiken.
We hebben echt genoten van zijn ode's en droomorkesten en konden er maar geen genoeg van krijgen. Net als de rest van het publiek overigens dus we hadden echt geluk dat Leon nog een paar extra nummertjes speelde omdat het de laatste voorstelling van de avond was. Hij heeft ook een CD/DVD waarop een aantal van bovengenoemde nummers te zien zijn maar zo charmant als hij life is dat kun je op een DVD nooit vastgelegd krijgen. Zeker naar toe gaan als je nog op De Parade komt!
Deze voorstelling van het Paleis voor Volksvlijt gaat over een thema dat nooit verveelt: de vrouw met een kinderwens. Hoofdpersoon is Sonja (Lottie Hellingman) wiens eisprong over een half uur gaat plaats vinden dus die NU een man zoekt bij haar kinderwens. Er zijn drie kandidaten die door Sonja gekeurd worden in het verhaal dat zich vooral afspeelt via de teksten van de liedjes. Hoewel Lottie er aardig op los zingt, de band lekker swingt en er behoorlijk wat grappige effecten in de voorstelling zitten is het geheel toch net wat te obligaat. Het is vermakelijk maar nergens echt goed en ondanks een aantal grappige wendingen komt de voorstelling voor mij niet uit boven de middenmaat.
Als je nog naar De Parade gaat dan is de voorstelling
Carmen van De Dutch Don't Dance Division een aanrader. Thom Stuart maakte de choreografie voor deze dansvoorstelling waarin het verhaal van Carmen met een aantal muzikale highlights uit de opera op geheel nieuwe wijze wordt uitgebeeld. Decor en dansers zijn uitgevoerd in een zwart/wit noppendesign en dat is niet alleen geniaal simpel maar brengt ook eenheid in de voorstelling. Tot in de kleinste details zijn de requisieten genopt en alleen dat al zorgt voor een glimlach. Maar meer nog zorgt daar de voorstelling voor die met veel humor en vaart passie, liefde, lust, geweld en jaloezie de revue laat passeren. Het is van begin tot eind een wervelende vertoning en als het afgelopen is dan moet je constateren dat het kleine half uur gewoon voorbij is gevlogen.
De foto is van Hans (klik voor vergroting).
I only know what I can see
So I imagine what could be
Where the horizon cuts the air
Look for me out there
Someday I?ll touch the blue blue sky
Someday I?ll touch the blue blue sky
Lyrics by Ian Bairnson
Luister
klik foto voor vergroting
Ken je de ervaring dat je een concert bijwoont en het overweldigende gevoel krijgt dat dit echt het beste is wat je meegemaakt hebt. Dat gevoel (dat ik wel vaker heb), had ik bij Dee Dee Bridgewater, tijdens het
Blue Note Jazz Festival in Gent. DeeDee is niet alleen een fantastische jazz-zangeres en broadway-actrice, maar vooral een entertainer. Alles was perfect aan haar optreden en zij is vooral een vernieuwer. Ze heeft de platgetreden paden van the Great American Songbook verlaten en brengt nu onder de titel 'J'ai deux amours' stoffige Franse klassiekers tot nieuw leven. Ze woont al enige tijd in Frankrijk en voor een Amerikaanse is haar uitspraak van het Frans erg goed!
Het eerste wat ze doet bij het opkomen is het publiek begroeten met de hartegroet de 'namaste'. Alle saaie routines zoals het voorstellen van de muzikanten en de toegift doet ze net even anders en beter. Ze spreekt vooral Frans met het publiek en maakt grapjes waar goed op gereageerd wordt. Haar ode aan de grote Franse chansonniers omvat bekende werken als Ne me quitte pas van Brel , La vie en rose, Mon homme, Et maintenant, Dansez sur moi, Avec le temps en Les feuilles mortes. La vie en Rose waarvan honderden twijfelachtige uitvoeringen bestaan had een swingende dampende facelift gekregen die zijn weerga niet kent. DeeDee acteert, poseert, flirt en verleidt zowel het publiek als de bandleden. De bandleden (Marc Berthoumieux (accordeon), Minino Garay (percussie), Ira Coleman (bas)), werden één voor één nog eens in het zonnetje gezet, waarbij DeeDee de indruk gaf met ieder afzonderlijk iets intiems te hebben.
Dan weer drama dan weer lichtvoetig en bovenal fantastische zang waarbij haar stem via haar geroemde scat-techniek ook als instrument gebruikt werd. Hoogtepunt van de avond vond ik het nummer Girlstalk. Niet het Elvis Costello nummer maar een 18+ nummer waarin vrouwen uitwisselen hoe je het beste het voortouw kunt nemen bij mannen. Een ronduit hilarische uitvoering met veelzeggende gebaren en mimiek. DeeDee is duidelijk een van de hoogtepunten van het Blue Note Festival en de zaal, die voller is dan daarvoor, eet uit haar hand en reageert luidkeels en adrem op de ondeugende voorzetjes van Bridgewater. De corridor voor fotografen en cameramensen was voller dan ik het eerder zag en van plaats wisselen kon onmogelijk meer. Gelukkig had ik een goede positie van waaruit ik gehele podium goed kon overzien.
Toen het rond 01:00 uur 's nachts tijd was om het af te ronden verliet de band het podium en bleef Dee Dee alleen achter. Het bekende trucje dat het publiek door hard klappen, stampen en roepen de artiesten over zou moeten halen om terug te komen, was niet van toepassing. Dee Dee had de toegiften op een geheel andere manier ingebouwd. Met een kindvrouwstemmetje haalde ze de drie mannen zogenaamd over om terug te komen. Of de drummer al klaar was met zijn peepee. Haar zelf aangeboden toegiften waren van dien aard dat het publiek tevreden en voldaan de zaal verliet na uitvoerig afscheid te hebben genomen. Dee Dee bedankte uitvoerig iedereen en bedankte zelfs messieurs et madammes les photografes. Niet eerder was een publiek zo goed in de watten gelegd en verzorgd.
Vanaf morgen tot en met zondag duurt het festival voort en er zijn nog steeds kaarten verkrijgbaar. Check de link boven voor het programma met o.a. Van Morrison, Tony Joe White, Mariza, Solomon Burke, Vaya con Dios, Cassandra Wilson en "Bueno Vista Social' Omaro Portuendo.
Meer
Jazz foto's van mijn hand en van DeeDee via de link in deze regel.
Bij het kiezen van het thema van deze week liet ik me inspireren door het Blue Note festival (in Gent)waar ik 5 dagen bij aanwezig ben. Vandaar het thema 'Blue'. Als lyric koos ik echter geen Blue Note song of artiest maar Way too Blue van Nick Drake. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Way too Blue
Don't you have a word to show what may be done
Have you never heard a way to find the sun
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Won't you come and say
If you know the way to blue?
Have you seen the land living by the breeze
Can you understand a light among the trees
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Tell us all today
If you know the way to blue?
Look through time and find your rhyme
Tell us what you find
We will wait at your gate
Hoping like the blind.
Can you now recall all that you have known?
Will you never fall
When the light has flown?
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Won't you come and say
If you know the way to blue?
Hans gaat zaterdag met Amanda en een vriendinnetje op huifkartocht. Daarom vandaag voor de verandering wasdag op maandag (eigenlijk doe ik het meestal in het weekend). En ik besloot vanmorgen om meteen de badkamer en slaapkamer eens een goede beurt te geven. Het blinkt je nu weer tegemoet allemaal maar dat is wel ten koste gegaan van mijn rug. Ik weet dat ik er voor op moet passen maar op de één of andere manier wordt ik bij die 'grote schoonmaakklussen' altijd bevangen door een soort fanatisme waardoor ik het niet meer voel. Tot het te laat is! Ik was zo'n beetje klaar met het grote werk toen voelde ik het al aan komen. Ook het bad dat ik daarna nam mocht niet meer baten. Stijf als een plank. Nu maar hopen dat ik er niet te lang last van heb!
Ik ben volgens mij in de wieg gelegd voor tante. Sommige vrouwen hebben al van jongs af aan een kinderwens en het moederschap is een levensdoel voor hen. Zo niet voor mij. Ik was er niet tegen hoor, als ik een partner had gehad die erg graag had gewild dan had ik best overwogen om kinderen te baren maar mijn (ex) echtgenoot had er al drie uit een eerdere relatie. En Hans heeft één dochter. En dus kreeg ik parttime-kinderen. Ideaal kan ik je zeggen. Het is leuk om kinderen om je heen te hebben, ze te zien opgroeien, mee te maken hoe hun persoonlijkheid zich ontwikkeld en hoe het gaandeweg zelfstandig, leuke volwassenen worden. Maar ik vond het ook altijd weer heerlijk om weer rust te hebben daarna.
Ik heb mij op een bepaald moment voorgenomen een leuke tante te worden. Dat leek me een goede ambitie. Ik heb vier neven en vind het leuk om die jongens te zien, dingen met ze te ondernemen, voor hun verjaardag naar een popconcert met ze te gaan of met ze te MSN-nen. En verwennen doe ik ze ook van tijd tot tijd. Doordat mijn ouders niet meer leven is mijn rol in de familie trouwens die van een tante die dicht tegen de oma & opafunctie aan zit. Ze kregen van mij altijd rapportgeld en als er een toneelstuk was op de basisschool waar ouders en opa & oma mogen komen dan ga ik altijd mee. En iedereen vond dat altijd heel normaal.
En een aantal jaren geleden toen onze hond overleed heb ik besloten ook qua dieren mij te beperken tot het tanteschap. Ik zou best graag een hond willen hebben maar heb er eigenlijk geen tijd genoeg voor. Toch heb ik ze graag om me heen dus tante, dat is ook in dat opzicht een goede rol voor mij. Op de foto de etalage van
De Taart van mijn Tante.
Hans moest vandaag fotograferen op de tennisbaan van onze lokale tennisclub: actiefoto's van de leden die een tournooi aan het spelen zijn. Vannacht pas laat terug uit Gent stond hij vanmorgen al weer voor dag en dauw op de tennisbaan met zijn fototoestel. Ik dacht om een uur of drie vanmiddag: "laat ik ook eens even gaan kijken, misschien kan ik ook nog een paar foto's maken". Het leek me leuk om een paar foto's te maken van het serveren precies op het moment dat de bal net het racket verlaat. Het plaatje dat ik aantrof op de baan zie je op de foto... erg weinig te beleven en de banen worden alvast gesproeid. Eén partijtje was aan de gang, daarvan is de bal die je nog net door het beeld ziet gaan.
Van die actiefoto's van mij is dus niet veel terecht gekomen. Hopelijk is het de andere dagen van het toernooi wel wat drukker.
Ik ben helemaal geen liefhebber van frisdrank. Dat komt enerzijds door de bubbels waar ik niet zo gek op ben maar vooral doordat het allemaal zo verschrikkelijk zoet is. 's Zomers is er natuurlijk ook nog ijsthee maar ook dat is vaak behoorlijk gezoet. Vruchtensap behoort wel tot mijn dagelijkse menu maar dat kun je ook niet de hele dag drinken. Dus meestal drink ik mineraalwater met een schijfje citroen om het nog een beetje op te leuken. Maar ik heb nu een nieuw drankje gevonden. Misschien zijn het de naweeën van Oerol, maar het cranberriedrankje met basilicum van Royal Club smaakt mij op dit moment heerlijk. Lekker fris, zeker als je er nog een ijsklontje bij doet en een fijngesnipperd basilicumblaadje. Overigens vind ik het pak er ook wel strak uitzien al is dat natuurlijk bijzaak (klik foto voor vergroting).
klik foto voor vergroting
Vandaag niet veel tijd om verslag te doen want veel tijd verloren met trivialiteiten. Ik zit dit te typen met het fantastische pianospel van de italiaan Dado Moroni op de nabije achtergrond. Voor mij de ontdekking van het jaar. Morini maakt deel uit van het Bert Joris Quartet. Joris op zijn beurt staat te boek als de beste Belgische trompetspeler. De Eric Vloeimans van onze zuiderburen zogezegd.
Vanaf gisterenmiddag tot middernacht stonden op het
Blue Note Jazz Festival de volgende acts op het programma: Moker, Don Byron Ivey Divey' Quartet, John Scofield trio feat. Chris Potter en de Dave Holland Big band. John Scofield en Chris Potter waren fantastisch. Scofield was goed in vorm en wist alle mogelijke wonderlijke klanken uit zijn gitaar te toveren.
Over de anderen later meer. Het programma van vandaag is ook zeer interessant. Twee Belgische toppers Ben Sluijs Quartet en zoals gezegd het Bert Joris Quartet. Verder Richard Galliano ?NY Trio? en als uitsmijter vanavond Dee Dee Bridgewater die sinds enige tijd in Frankrijk woont en vanavond Frans repertoir brengt. Ik kijk er naar uit!
Je kunt vermoeden wat hier aan de hand is als je naar het perspectief kijkt van de foto. Hoog, hoog in de lucht hangt de woonwagen waar tot voor kort nog iemand in woonde. Het zal je maar gebeuren dat je thuis zomaar in de takels wordt gehangen en wordt afgevoerd. Brrrr ik moet er niet aan denken.
Darkness cannot drive out darkness;
only light can do that.
Hate cannot drive out hate;
only love can do that.
Hate multiplies hate,
violence multiplies violence,
and toughness multiplies toughness,
in a descending spiral of destruction.
The chain reaction of evil must be broken,
or we shall be plunged into the dark abyss of annihilation.
Dr. Martin Luther King Jr.
klik foto voor vergrotingWie North Sea Jazz gewend is weet niet wat hij meemaakt. In de tuinen van een voormalig kloostercomplex is het heel relaxed vertoeven. Een aantal gebouwen en bijgebouwen zijn in gebruik en er staat ook een gigantische witte tent. De bezoekers zitten heerlijk op terrasjes onder de perenbomen wat te drinken in afwachting van de eerste voorstelling. Geen gedrang en gedoe naar de Bijloke een voormalige historische kerk, waar de eerste act begint. Dat is de veelbelovende 21-jarige vlaamse sopraan- en tenorsaxofonist Robin Verheyen. Zijn trio bestaat verder uit de nederlander Guus Bakker, die ook nog even in het trio van Michiel Borstlap speelde (akoestische bas) en Toon Van Dionant (drums). Het Robin Verheyen Trio won de vijfde editie van het concours Jong Jazztalent in Gent, het nevenpodium van het Blue Note Festival op het Goudenleeuwplein. De jury roemde Robin Verheyen voor zijn doordachte composities, gebaseerd op zijn voorliefde voor Wayne Shorter, John Coltrane, Michael Brecker en Steve Coleman. Robin sloot zijn formele opleiding af met een masteropleiding aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Professioneel gaat het hem intussen voor de wind. In 2001 speelde hij op Jazz Middelheim met een big band onder leiding van Maria Schneider. Een jaar later speelde hij op de Brussels Jazz Marathon met gitarist Pierre Van Dormael en viel hij voor het eerst in de prijzen op het concours Jazz Hoeilaart met zijn kwartet Gromm - in 2004 werd Robin er bovendien gekozen als beste solist. Het was wonderlijk om te zien hoe doe doorleefd zo'n jong talent zijn saxen bespeelde.
klik foto voor vergroting Na afloop stroomde de zaal weer even relaxed leeg en werden de terrasstoelen weer bezet in afwachting van de gigant
McCoy Tyner. Pianist Tyner speelde samen met de legende John Coltrane, tot aan diens dood. Samen maakten zij het legendarische album My favorite things. Deze avond zou Ravi Coltrane de zoon van John de tenorsax bespelen! Hoewel ik ook druk was met fotograferen werd ik gegrepen door de pure magie van dit optreden. Tyner en zijn All Stars rolden klanktapijten uit, die iets weg hadden van een vliegend tapijt die je meevoerde naar Noord Afrikaanse landschappen. Zijn herkenbare percussieve, hamerende pianostijl gaven schitterende accenten aan de vloeiende composities. Ravi Coltrane die pas op 21-jarige leeftijd Jazz begon te studeren en de uitdaging aanging om zich in de voetsporen van zijn vader te bekwamen op de tenor-sax, heeft ongetwijfeld veel talent van zijn vader in zijn genen.
klik foto voor vergroting Het publiek was euforisch en dwong zelfs een tweede toegift af die Tyner pas na lang onaflatende applaus en onder de smeekbeden van de stagemanager honoreerde. Ik was inmiddels back-stage en in de gangen daar maakte de op het podium zo serieus overkomende Tyner een grapje door met gespreide armen 'O solo mio' te zingen. Ik was dankbaar dat ik getuige mocht zijn van dit misschien wel legendarisch optreden van de bejaarde Tyner.
De McCoy Tyner All Stars bestaan uit: RMcCoy Tyner (piano); Terell Stafford (trompet); Gary Bartz (altsaxofoon); Ravi Coltrane (tenorsaxofoon); Charnett Moffett (contrabas); Eric Gravatt (drums)
Foto's
Hans Speekenbrink
Amiek had het over haar oude HEMA-rekenmachine die maar weinig respect ontvangt van haar medestudenten. Nee, dan de rekenliniaal, de voorloper van alle zakjapanners. Een rekenliniaal is een soort schuifliniaal waarmee men alle rekenkundige bewerkingen die logaritmisch behandeld kunnen worden kan uitvoeren. Het instrument bestaat uit twee ten opzichte van elkaar bewegende schalen. De hoofdliniaal bevat een glijdend gedeelte in het midden met dezelfde schaalverdeling. Op die schalen worden de logaritmen van de getallen lineair afgebeeld. Dat betekent dat de afstand tussen 1 en 2 even lang is als die tussen 2 en 4. Als je twee lijnstukken optelt en het streepje van de loper (het schuifje) op het laatste getal zet kun je het product aflezen (resultaat van de vermenigvuldiging). Vaak zit er een kwadraatschaal op de rekenliniaal en soms ook een derde macht. Wij hadden allemaal zo'n ding op school op de HBS-B en voor de klas hing een groot exemplaar voor de docent om berekeningen voor te doen. Het spreekt voor zich dat dat een bron van grappen was om die grote rekenliniaal voor het bord zodanig gammel te monteren dat hij er 'zomaar' af kon vallen.
Op het plaatje mijn oude rekenliniaal (klik voor vergroting) waarop te zien is dat 1,5 x 2 = 3 en ook dat het 4 het kwadraat is van 2 en 9 van 3. Wil je meer weten over de rekenliniaal kijk dan
hier.
Een aantal jaren geleden heb ik er een klein jaar gewerkt, bij de BBA. Eerst in het rayon Oosterhout waar een conflict was uitgebroken tussen rayonchef en chauffeurs. Ik ben toen ruim een half jaar interim-rayonchef geweest daar. Veel geleerd, hard gewerkt en ook een hele leuke tijd gehad. Nadat een nieuwe rayonchef was aangetreden in Oosterhout heb ik nog een tijdje gewerkt op het hoofdkantoor in Breda. Met name mijn tijd in Oosterhout was boeiend. Het was er lang niet altijd gemakkelijk maar ik heb er wel ontdekt hoe verknocht alle chauffeurs zijn aan 'hun' BBA. Er werd veel gemopperd maar 80 % daarvan was uit gewoonte. Er waren ook veel leuke dingen: een personeelsblad, personeelsfeesten en met Sinterklaas allemaal Zwarte Pieten achter het stuur van de bus. Daarvoor moesten mijn opvolgster en ik dan wel 's morgens in alle vroegte naar de 'uitruk' komen om de dames en heren Piet tip top op de bus te laten verschijnen.
En nu is de BBA alle concessies in Brabant kwijt. De chauffeurs zullen hun baan niet verliezen maar worden in het kader van 'mens volgt werk' na 2006 werknemer bij Arriva, Connexxion of Hermes. Het zal een hard gelag zijn dat ze niet meer voor de BBA werken en elkaars collega niet meer zijn. De meeste mensen vonden het al zo erg toen het bedrijf werd opgekocht door het Zweedse Connex, dat er met grote stappen door de porseleinkast ging. De gevolgen daarvan moeten nu onder ogen worden gezien.
Er blijft van de BBA in feite niks meer over. Er zijn nog wat concessies in Utrecht en Gelderland maar hiermee wordt het hart uit de organisatie weg gerukt. Het zou me niks verbazen als moedermaatschappij Connex zich binnenkort terugtrekt van de Nederlandse markt. Dat wil alleen maar geld verdienen en heeft aan andere dingen geen boodschap.
Volgens mij heeft de wetgever, die besloten heeft tot marktwerking in het openbaar vervoer, nooit bedacht hoeveel onrust en verdriet dat zou geven in de werksituatie van betrokkenen. En ook niet hoeveel traantjes daarom worden gelaten.
VanMan schreef onlangs iets over vakantiewerk dat hij vroeger deed en toen herinnerde ik me weer mijn weken in de wasserij van
Heliomare in Wijk aan Zee. Ik denk dat mijn vriendinnetje en ik een jaar of 15/16 waren die zomer dat wij daar werkten. We waren heel blij met dat baantje daar, vooral omdat we het mijn zijn 2-en konden doen. De wasserij stond onder leiding van Zuster Salvia en er liepen ook nog twee andere nonnen rond waarvan er eentje Zuster Jacobien heette. Deze laatste was niet helemaal van deze wereld en dat zorgde nogal eens voor hilarische momenten omdat ze ook hele gekke dingen deed en zei. In ieder geval vonden wij die heel gek. Mijn vriendinnetje en ik waren geen van beiden katholiek dus we hadden ook niet zoveel affiniteit met de religieuze referenties of de 'wees-gegroetjes' die om te haverklap voorbij kwamen.
We moesten aan de mangel werken. Zo'n grote industriële mangel (niet zo kleintje zoals op het plaatje) waar hele laken tegelijk doorheen gingen die dan aan één kant moesten worden ingevoerd om er aan de andere kant weer netjes uit te komen. Hele containers met was werkten we op een dag weg. Erg veel lakens en slopen maar ook heel veel ondergoed van het type waar wij met ons postuur van toen gemakkelijk in konden kamperen. Alleen dat al vonden we op die leeftijd natuurlijk hilarisch.
Het was er natuurlijk bloedheet in die kelder met die wasmachines en de dampende mangel. En buiten, bij onze favorieten strandtent 'De Instuif', lagen de schoolvrienden in de zon te lummelen die niet hoefden te werken om een brommer bij elkaar te sparen. Wat hebben we ons vaak 'beklaagd' maar ook verschrikkelijk gelachen om dat bijzondere baantje. Wat is jouw meest bijzondere vakantiebaantje?
Meet JP oftewel Jan Peter de Pad waarvan vandaag is gebleken dat hij de oude wasteil op het terras heeft gekraakt. Vanmorgen nog schreef ik over 'passanten' maar ik heb me schromelijk vergist. We zijn er ondertussen achter gekomen dat JP (als iemand zo dichtbij woont dan wil je ook een naam hebben) de antieke zinken wasteil als domicili heeft gekozen. Hierboven een recente foto van Jan Peter (vind je de gelijkenis ook niet treffend?) en in de inzet zijn tijdelijke woning (even klikken voor grotere foto). Ik hoop dat we in vrede kunnen samenleven en dat hij zich als een goede buur zal gedragen. Met zo'n naam kun je daar niet zomaar van uit gaan vrees ik.
Gisterenavond stonden met het lekkere weer de deuren naar de tuin wagenwijd open. Er zijn 's avonds altijd veel geluiden in de tuin van dieren en diertjes die er wonen. Op een gegeven moment hoorde ik wel heel hard geritsel en bleek deze pad bezig het terras over te steken van de ene kant naar de andere. Het is grappig met alle kikkers en padden die hier zitten want vroeg op de avond gaan ze van de rechterburen naar de linkerburen en later op de avond weer terug de andere kant op. Deze knaap was op de terugweg. Hij bleef versteend van schrik zitten toen Hans hem bij ging lichten met een zaklantaarn. Of was hij aan het wachten op de kus die hem zou veranderen in een prins? Brrrrr
Voor DiDi met het thema 'Misschien' koos ik een gedicht van Herman de Coninck met de titel 'Nog een geluk dat'. Over een glas half vol en half leeg gesproken...
Zoals met de gek uit het grapje
die zich voortdurend met een hamer
op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, zei:
"Omdat het zo prettig is, als ik ermee ophou"-
zo is het een beetje met mij. Ik ben ermee opgehouden
je te verliezen. Ik ben je kwijt.
Misschien is dat geluk: een geluk bij een ongeluk.
Misschien is geluk: Nog een geluk dat.
Dat ik aan jou kan terugdenken, bv.,
in plaats van aan een ander.
Herinner je je nog het
logje dat ik schreef over Manon Ossevoort die met haar trekker naar de Zuidpool gaat? Ze is onderweg maar eh in België vlakbij Antwerpen van de weg gehaald omdat ze geen kentekenbewijs had. In Nederland hebben trekkers geen kenteken nodig maar bij de zuiderburen wel kennelijk. Ik geloof dat het allemaal wel in orde komt en dat ze nu van de Belgische autoriteiten na keuring een Belgisch kenteken krijgt maar het is wel een grap dat ze uitgerekend in België strandt. Wil je lezen over haar avonturen onderweg zodra ze weer legaal op pad kan, dan kun je die volgen op haar
weblog.
Het thema van Dichters op Dinsdag van deze week is om geen speciale reden Misschien/Maybe. Ik koos een song van Bettie Serveert, een Nederlandse groep die wereldberoemd is in Amerika en hier slechts bij een klein publiek. De song is
hier te beluisteren en komt van hun voorlaatste CD 'Log 22'.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Captain of Maybe
You put the pleasure in my hand,
sending out those signs that I just don't understand.
All wasted, with your belly in the sand, moving so slow.
This is not a rehearsal,
this is what we've been waiting for.
Can you hear the sirens call?
They're too loud to ignore.
And you decide, you've seen enough,
this awful scene is way too rough.
Holding out for so long, but you've got it all wrong.
This is not an easy tune, it's gonna grow so slow,
but it means so much more to me than you'll ever know.
'Cause you are the Captain of Maybe,
you put the pleasure right into my hands.
If you are the Captain of Maybe,
then capture me if you can.
I'm drawing a cirkel on this invisible map of our lifes,
placing thumb-tacks on all the dreams that we've ever had.
And I agree, we've seen too much.
It sometimes seems like we're way out of touch
with the things that we cannot control,
well, you gotta let it all go.
This is not an easy tune, it's gonna take some time,
but it means so much more to me
than what we've ever left behind.
Ze zijn nog niet zo smakelijk als je dat zou willen maar het is wel een echt zomers fruit: de watermeloen. Heerlijk bij het onbijt of zomaar tussendoor. Ik weet nog wel dat ik er als kind een hekel aan had omdat we altijd watermeloen aten als er ook veel insecten waren. En die hielden er ook heel erg van dus het was altijd gestress om dat ding eerder op te hebben dan de wespen het door hadden dat er iets lekkers was. Maar nu kan ik er echt van genieten. Mmmm zoet en sappig.
Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet zijn als je op deze maandagochtend in juli in je auto stapt onderweg naar Amsterdam Osdorp waar het strafproces gaat starten tegen de moordenaar van je vader, zoon, broer of vriend. Hoe zou je je dan voelen? Wat zou er allemaal door je heen gaan? Hoe het is om een dierbare te verliezen, dat weet ik helaas wel maar dit...
Mohammed B is toerekeningsvatbaar, zo hebben de deskundigen van het Pieter Baan Centrum vastgesteld ondanks het feit dat hij acht weken lang niks tegen de onderzoekers heeft gezegd en niet mee heeft willen werken aan het onderzoek. Hij wil niet in strafrechtelijke zin worden verdedigd omdat alleen de sharia, de wet van Allah, telt voor hem en hij daarmee de bevoegdheid van de Nederlandse rechtbank niet erkent. Dat betekent ook dat zijn advocaat niet namens hem het woord zal voeren tijdens de zitting.
De rechter heeft bepaald dat hij toch op de zitting moet verschijnen, ondanks het feit dat B dat niet wilde, omdat de impact van de moord op de Nederlandse samenleving zo groot was dat B zich hiervoor in de rechtszitting moet verantwoorden.
En dan zullen de familieleden en vrienden oog in oog staan met de man die welbewust een einde heeft gemaakt aan het leven van hun Theo en daar nog geen seconde spijt van heeft gehad.
Ik probeer het me voor te stellen maar ik kan het niet bevatten...
klik foto voor vergroting
Het hectische overvolle North Sea Jazz is weer zo goed als voorbij. Jazz liefhebbers die het gemist hebben of geen zin hadden in de verstikkende drukte kunnen altijd nog naar Gent naar het
Blue Note Jazz Festival. Het officiële programma loopt van 14-24 Juli maar er waren gisteren en vandaag ook nog een paar dagen aan zee waar onder andere onze eigen Trijntje Oosterhuis optrad.
Uiteraard komen er alleen Blue Note artiesten, maar de namen van het toonaangevende label liegen er niet om. Zo zijn daar behalve Van Morrison en Solomon Burke die ik drie jaar geleden nog op (te) grote afstand tijdens NSJ fotografeerde (klik foto hierboven voor vergroting), ook de volgende indrukwekkende lijst van artiesten te bewonderen: Dee Dee Bridgewater met heel verrassend Frans repertoir, Amos Lee, McCoy Tyner All Stars, John Scofield, Dave Holland Big Band, Toots Thielemans, Charlie Haden, Jef Neve Trio, Philip Catherine, Cassandra Wilson, Tony Joe White, Vaya Con Dios, Herbalizer, Buena Vista Social Club met de legendarische Omara Portuondo en niet te vergeten koningin van de Fado Mariza. Dit is nog niet de helft van het programma. Het voordeel in Gent is dat je niet zoals bij NSJ vast komt te zitten tussen publiek dat van de ene zaal naar de andere gaat. Ik ga er een paar dagen heen, dus binnenkort meer verslag voorzien van foto's
Hans, Amanda en Nicole (Amanda's vriendin) gaan eind van deze maand op huifkarvakantie. Dit weekend was de voorbespreking van wat er allemaal mee moest en ook welke afspraken er zouden worden gemaakt. Dat had toch nog wel enige voeten in de aarde maar uiteindelijk is het naar tevredenheid afgelopen. Beide dames hebben van mij een knalroze barbecuebord gekregen met van die vakjes er op om mee te nemen. Ze hadden zelf bedacht dat het handig was om uit een flesje te drinken ipv de hele dag kopjes en glazen vies te maken. Daarom heb ik een tweetal van mijn favo waterflesjes beschikbaar gesteld voor dit nobele doel om geheel naar eigen inzicht te versieren en mooi te maken. Op die manier weet ieder altijd wat haar eigen flesje is.
Op de foto hierboven zie je het resultaat (even klikken voor vergroting). De middelste is van Amanda en de rechtse van Nicole. Als Hans lief is mag hij de linkse mee en anders wordt het een gewoon saai flesje voor hem.
Midden-Nederland heeft al een weekje vakantie. De rest van Nederland volgt snel. Veel radio en TV-programma's besteden aandacht aan de vakantieplannen van de gemiddelde Nederlander en het eerste busongeluk hebben we al weer achter de rug. De schoolvakanties zijn begonnen!
Ik hou me bij het standpunt van vorig jaar: als je niet weg hoeft in de schoolvakantie moet je het niet doen. Ik blijf dus lekker de zomer thuis en geniet van huis en tuin. Hans gaat traditiegetrouw een weekje huifkarren met Amanda en haar vriendin. Natuurlijk hebben wij Oerol al gehad en misschien doen we in het najaar nog wel een korte vakantie. Wie weet.
Maar ik ben wel benieuwd wat de plannen zijn van de Miwianlezers. Gaan jullie ook massaal huis en haard verruilen voor een mooie of iets minder mooie lokatie in een buitenland? Of blijf je op La Waranda? Ben je een kampeerder of hou je meer van luxe en all-inclusives? Ben je een zonaanbidder die het liefste de hele dag in de zon ligt te bakken of trek je er met rugzak en lichtgewichtuitrusting op uit om de bergen in Zwitserland of de Himalaya te bedwingen. Kortom, wat zijn jouw vakantieplannen?
Zoals gezegd waren we van de week bij de kapper. Hier Hans die onder handen wordt genomen door kapper Ralph. Het model van Hans' kapsel is te zien op de poster er achter. Een paar jaartjes jonger, dat wel.
The truth dazzles gradually, or else the world would be blind.
Emily Dickinson
In onze straat is het eenrichtingsverkeer. En dat is op zich een hele verbetering vergeleken met de tijd dat je nog gewoon twee kanten op mochten rijden. Maar er is meer. In de straat tegenover het huis zit een slijterij die nogal eens bevoorraad wordt door vrij grote vrachtwagens. Die straat heeft geen eenrichtingsverkeer maar om te voorkomen dat iedereen heel hard rijdt een verzameling 'schiereilanden' aan de stoep zodat je er doorheen moet slalommen.
Die grote vrachtwagens voelen er niet altijd evenveel voor omdat te doen en zich allerlei ellende met lokale bewoners op de hals te halen die er dan niet meer langs kunnen. Eén vrachtwagenchauffeur had het van de week creatief opgelost. Hij parkeerde zijn vrachtwagen op de stoep voor mijn huis en dat van mijn buurvrouw. De auto's die het straatje in moesten konden er dan gewoon nog langs. Hij liet zijn laadklep zakken en liep met zijn container naar de slijterij.
Jammer voor ons, want wij konden bijna ons huis niet meer uit en ook jammer voor degenen die rechtdoor moesten want dat was een half uur lang nagenoeg onmogelijk. Toen hij zag dat ik er foto's van aan het maken was van achter mijn raam volgde er ook nog een scheldpartij. Zo zie je maar weer: een brutaal mens heeft de halve wereld of - in zijn geval - de halve straat.
Mijn oudste neef B is nu 17 en is als een jongere van deze tijd op een bewuste manier met zijn leven en zijn toekomst bezig. Hij zit in de 5e klas van het atheneum en tot dit schooljaar ging het leren hem eigenlijk heel gemakkelijk af. Genetisch is hij van vaders zijde behept met een goede dosis ambitie en van moeders zijde met een relaxte houding ten opzichte van de door het gezag gestelde eisen, een combinatie die dit schooljaar een beetje begon te wringen. Voor het eerst in zijn hele schoolcarrière moest hij er nu toch wel behoorlijk hard voor werken en wat nog moeilijker was zijn werk naar behoren plannen. Veel meer dan wij vroeger op school moesten, zijn de leerlingen tegenwoordig al vroeg zelfstandig aan het studeren en hangt veel af van hun vermogen om e.e.a. tijdig te plannen zodat ze niet op het laatste moment in tijdnood zouden komen. Gedurende dit schooljaar had B al een paar keer ontdekt dat hij niet helemaal over de planningsvaardigheden beschikt die nodig waren en ook dat andere dingen een prominentere plek in zijn aandacht innamen dan het schoolwerk. Dreigende wolken pakten zich samen boven het eindrapport. Een paar weken geleden vroeg ik hem hoe het er mee stond en toen zei hij: "komt helemaal goed hoor Mieke, ik denk dat ik er voor kies om het jaar maar een keertje over te doen. Ik heb namelijk niet van die hele hoge cijfers en misschien kom ik anders in het examenjaar toch wel in de moeilijkheden." Ik was verwonderd en vroeg hem hoeveel onvoldoendes hij dacht te gaan krijgen. Hij vertelde me toen dat het twee of drie vijven zouden zijn. Een score waar ik in mijn middelbare schooldagen absoluut tevreden mee zou zijn geweest omdat die score er een bewijs van was dat je NET genoeg had gedaan om over te gaan en niet overbodig veel energie in het huiswerk had gestopt.
Van de week informeerde ik bij zijn moeder naar de stand van zaken. Zij wist mij te vertellen dat de school voor de volle honderd procent achter de keuze bleek te staan die B reeds enige tijd geleden had gemaakt. Overigens had B zijn moeder nog wel laten weten dat als hij er nou niet voor had gekozen een 1 te krijgen voor de opdracht die hij had ingeleverd en niet ervoor gekozen had om Frans met een laag cijfer af te ronden, het geen probleem zou hebben gevormd om een totaal andere keuze te maken dan hij nu had gedaan.
Ik moest er erg om lachen en mijn zusje trouwens ook. B heeft absoluut humor en weet zijn belangen altijd met verve te presenteren, zelfs tegen beter weten in. En hij kan daarbij ook zichzelf relativeren en dat is absoluut een goede eigenschap.
Natuurlijk is het zonde van het jaar dat hij nu over moet doen. Maar een echte ramp is het nou ook weer niet. En wie zijn mijn zus en ik om daar over te mekkeren. Wij hebben zelf allebei ook een jaar gedoubleerd op de middelbare school. Al zeiden wij toen nog niet dat we daar voor hadden gekozen maar vertelden wij aan iedereen dat we waren blijven zitten.
Op het plaatje een persoon die misschien nog aan het overwegen is wat hij zal kiezen: het beroemde beeld van Auguste Rodin, Le Penseur.
klik foto voor vergroting
"...De eerste studenten die met bonkend hart opstonden om een protest te laten horen tegen het ontslaan van hun Joodse professoren, drukkers die de moed hadden om de eerste illegale bladen op de persen te leggen, huisvrouwen die joden en illegalen als vanzelfsprekend bij hun gezin aan tafel lieten aanschuiven. Daarvoor leerde mijn vader mij een schitterend Duits woord: Zivilcourage". Deze woorden zijn een citaat uit de redevoering van Willem Alexander op Bevrijdingsdag 2005. Ze zijn te lezen in het boek 'Een royaal gebaar, naar vluchtelingen die al te lang wachten', dat werd samengesteld naar aanleiding van de actie 'Een royaal gebaar', een initiatief van
Marion Bloem en Ivan Wolffers.
Het boek is een indrukwekkende verzameling van stukken en stukjes geschreven door bekende en onbekende Nederlanders die schrijven over mensen die ze kennen en waar ze om geven. Ontwapende pleidooien van schoolkinderen die niet begrijpen waarom hun klasgenootje weg zou moeten, moeders die hun dochters relatie kapot zien gaan omdat de schoonzoon in spe een asielzoeker is. Schrijnend en tegelijk hartverwarmend. Ze brengen de woorden in praktijk van de nog maar pas overleden Karel Glastra van Loon:
Blijf niet mokkend aan de kant staan
Stel een daad en toon je moed
Laat je woede hand in hand gaan
Met het goede dat je doet.
Zivilcourage, dat is het sleutelwoord voor alle mensen die hun nek uitsteken in het boek of anderszins.
Hans kreeg een exemplaar omdat hij één van degenen is die belangeloos aan de samenstelling van het boek hebben meegewerkt. Zo'n dertigtal van zijn foto's van de actiedag op 26 april j.l. zijn prominent in een kleurenkatern midden in het boek te bewonderen. Daar is hij best trots op, niet alleen omdat het leuk is om je eigen foto's in druk terug te zien maar ook nog omdat het is voor zo'n goed doel.
Ik heb het 261 pagina's tellende boek, voorzien van veel foto's en tekeningen vandaag nog eens doorgebladerd en ik ben er iedere keer dat ik het zie weer van onder de indruk. Het is een must voor iedereen met het hart op de goede plaats en die zich betrokken voelt bij onze samenleving en gelooft in de overwinning van het gezond verstand. Het geeft trouwens ook nog informatie over vluchtelingenbeleid, asielbeleid en de gevolgen daaravn. Het kost 24,95 en
je kunt het hier bestellen. Bij dit prachtige boek krijg je dan ook nog een speciaal voor de gelegenheid gemaakte CD met bijdragen van ondermeer Ernst Jansz, George Kooymans, Huub van der Lubbe, Tjeerd Oosterhuis , Freek de Jonge, de Nits, Denise Jannah, Henny Vrienten en The Lau. Je kunt het uiteraard ook in de boekhandel bestellen met ISBN nr 90 73 187 001.
Ik moest weer hoognodig naar de kapper. Niet alleen omdat mijn haar te lang is geworden (dat is juist de bedoeling) maar omdat het blond dat iedereen van mijn kent ondertussen was voorzien van een tintje donkerdere onderlaag (de uitgroei in mijn eigen kleur). Doordat mijn haar krult zie je niet echt zo heel erg dat het is uitgegroeid, behalve wanneer het nat is, dan zie je pas goed hoeveel het is gegroeid in de laatste maanden.
Verven en bijknippen dus. Hans ging ook naar de kapper voor alleen knippen dus we waren er dit keer samen. Ik werd eerst in de verf gezet en toen dat klaar was kon Hans mooi geknipt worden. Zoiets moet namelijk even intrekken. Wil je weten hoe dat er uitziet, klik dan even op het plaatje. Maar het is weer egaal blond nu. Nu het zonnetje er nog even overheen dan bleekt het weer lekker op. Ik ben er klaar voor, hij kan NU wel komen.
Photo Tuesday
Klik op het plaatje om te zien wat er nou precies zo absurd is aan deze foto. Want geef toe, niet iedereen heeft een tandem maar zo speciaal is dat nou toch ook weer niet?
Voor de DiDi van deze week geïnspireerd op Live8 en met het thema 'Weg' koos ik deze prachtige tekst van Spinvis oftewel Erik de Jong. We zagen en hoorden hem nog deze tekst vertolken op Oerol een paar weken geleden. Kijk hier naar een clipje met "Bagagedrager".
Je droomt wel vaker van een feest
Maar hier ben je nog nooit geweest
Iedereen kijkt naar voetbal
En een vent zeurt aan je kop
Wat wil die man in hemelsnaam
Hoe kom je hier
Hoe kom je hier vandaan
En als je wegkomt
Waarheen wou je dan wel gaan
Hij praat maar door maar jij dwaalt af
Dus je weet niet wie de wedstrijd wint
Als je luistert naar de wolken
Als je luistert naar de wind
Je agenda en je zonnebril
Wat doen die hier nou
Maar je ligt weer in je eigen bed
In je eigen lot
En opeens staat alles stil
Lees meer...
Vandaag heb ik voor het eerst mijn zesjarige historie op de UU mijn Apple Powerbook mee mogen nemen naar een tentamen. Het vak was internet & recht dus ergens is het wel logisch ware het niet dat het alleen maar mocht dank zij het feit dat er GEEN toegankelijk wireless netwerk lag in de tentamenzaal en dat is dan weer niet logisch.
Overigens was het wel leuk dat de docente zich had voorgenomen alle krochten van het digitaal onderwijs-contact-systeem WebCT te gaan exploreren. Fantastisch! Er zitten dus allerlei mogelijkheden in dat systeem die a. niemand gebruikt tot nu toe en b. niet naar behoren functioneren, zo blijkt bij het gebruik. Ook aardig (al was het alleen maar voor de portemonnee) is dat alle informatie in de vorm van artikelen en jurisprudentie online beschikbaar werd gesteld of te vinden was. Voor het vak Communicatie- en Mediarecht daarentegen was ik maar liefst 62,50 euro kwijt aan readers met voor een belangrijk deel nu reeds verouderd materiaal.
Maar goed het was dus een 'open boek tentamen' in mijn geval een 'open powerbook tentamen'. Wat heb ik een lol gehad van de Spotlightfunctie in Tiger die me op willekeurig zoekwoorden in de tekst bij de verschillende documenten en pdf's bracht. Scheelt enorm veel tijd nu dat zoeken zo geavanceerd verloopt. En het resultaat dat moeten we dus afwachten maar ik heb er geen slecht gevoel over. In zit het er nu voor wat de tentamens betreft op voor dit studiejaar en dat is wel een heel relaxt idee!
Het thema van Dichters op Dinsdag van deze week is te danken aan het optreden van Paul McCartney bij Live8. Heel toepasselijk zong hij The long and winding road over de lange weg die afgelegd moet worden om te zorgen dat iedere wereldburger de beschikking heeft tot voedsel en water. Het nummer is deze keer niet 'gratis' te beluisteren maar de uitvoering van Live8 is voor 99 cent
HIER te downloaden in de iTunes Music Store. Opbrengst voor Live8
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
The long and winding road
The long and winding road that leads to your door
Will never disappear
I've seen that road before it always leads me here
Leads me to your door
The wild and windy night that the rain washed away
Has left a pool of tears crying for the day
Why leave me standing here, let me know the way
Many times I've been alone and many times I've cried
Anyway you'll never know the many ways I've tried
And still they lead me back to the long and winding road
You left me standing here a long, long time ago
Don't leave me waiting here, lead me to you door
But still they lead me back to the long and winding road
You left me standing here a long, long time ago
Don't keep me waiting here (Don't keep me wait), lead me to you door
Yeah, yeah, yeah, yeah
De laatste ronde is aangebroken voor dit studiejaar, vandaag en morgen. Vandaag 'communicatie- en mediarecht' en morgen 'internet & recht'. Twee leuke vakken die ook nogal wat met elkaar gemeen hebben en zelfs een gedeeltelijk overlap vertonen. Ik heb het hele weekend braaf in mijn boeken en readers gezeten. Gelukkig was het weer wat minder fantastisch dan voorspeld en bovendien zijn beide tentamens 'open-boek-tentamens'. Naar 'internet & recht' mag zelfs de laptop mee dus dat is helemaal fantastisch. Maar je moet het toch altijd weer afwachten. Mijn planning is strak en ik moet vanochtend nog het e.e.a. doen voordat ik met een goed gevoel het eerste tentamen in kan. Duim dus maar voor me van 15.00-17.00 uur.
Moody Monday
Hoog is een begrip dat relatief is. Voor mij is al gauw iets hoog dwz omhoog is niet erg maar naar beneden wel. De zoldertrap is al hoog voor mijn gevoel. Ik heb namelijk hoogtevrees. Ik blijf dus liever met mijn beide benen op de grond, dat voelt een stuk veiliger. Het meisje op de foto heeft meer ambitie. Zij gaat lekker hoog!
klik foto voor vergroting
Terwijl zich in Driebergen gisteren weer het professioneel opgezette Dwergpop festival voltrok, stonden wereldwijd de uit de as herrezen reuzen als Pink Floyd en de Who te spelen voor Live8. Het
Dwergpop festival beleefde weer haar 12e editie. Zo'n 15 acts komen tussen 2 uur smiddags en middernacht verdeeld over twee podia voor het voetlicht. Bluesbrother Castro en Plaeto hebben respectievelijk de Essent Award en de Classic Rock Award op zak. Er zijn DJ's en zelf een akoestische Ierse Folkband. Het weer zat niet de hele dag mee. In het begin van de middag was er een tropische regenbui. Ik was er nog net op tijd bij om de laatste drie acts mee te maken. Het viertal Plaeto maakt een aanstekelijke combinatie van oude en nieuwe rock en spelen naast veel eigen composities eigen uitvoeringen van classics. Het DJ trio Cultural Evolution geeft elke twee maanden een Drum'n'Bass feest bij Chez Be Be te Utrecht. Lekkere stevige beats originele mixes! Wat ik toch altijd blijf missen bij deze muziek is de dynamiek van een live-optreden. Terwijl CE goed werk leverde werd het hoofdpodium inclusief het licht, razendsnel omgebouwd voor C-Mon & Kypski. Het zag er allemaal veelbelovend uit met de robotverlichting projecties (van VJ-collectief Subliminal Mess) en een nostalgisch verlicht drumstel. Het kwam wat mij betreft niet helemaal uit de verf. Het scratchwerk van de twee turntable cracks was prima voor elkaar maar de rest van de band stond een beetje statisch in het donker hun werk te doen. Van een slotact had ik wat meer dynamiek verwacht.. Jammer toch dat ik net te laat was voor Bluesbrother Castro. Volgend jaar beter. De PR-vrouw zegde me voor volgend jaar een uitnodiging toe, dus een mooie gelegenheid om wat uitvoeriger te recenseren en te fotograferen. Weer terug thuis was ik mooi op tijd om nog de wederopstanding van de reuzen te zien, die onder leiding van Bob Geldof nu eens een einde willen maken aan de honger in de wereld. De kreet 'from Charity to Justice' is daarbij ijzersterk en dekt volledig de lading. Pink Floyd in originele bezetting was indrukwekkend! Roger Waters was slecht bij stem, David Gilmour zong beter en speelde als vanouds de leadgitaar en bewees daarmee hoe tijdloos zijn solo's zijn. Nick Mason zag er echt uit als een Opa maar schoot nergens tekort op zijn imposante drum-kit. Het was mooi om te zien hoe dat half-dode uitgehongerde zieke meisje op de foto destijds door de acties gered was en nu een mooie jonge vrouw is. Muziek is een grondrecht van ieder mens. Voedsel ook!
Foto's: Hans Speekenbrink
Macro Day
Een zootje door elkaar heen maar ook wel parallel, al was het maar in kleine groepjes.
Een logje van
De P. herinnerde mij weer aan de eerste TV-uitzendingen die ik ooit zag. Het was bij mevrouw De Haan die tegenover ons woonde. Zij was de eerste in de straat die zo'n apparaat bezat en dan mochten wij - alle kinderen uit de straat - op woensdagmiddag bij haar komen kijken. Helemaal fantastisch vonden we dat.
Mevrouw de Haan woonde alleen en volgens mij vond ze het zelf ook het hoogtepunt van de week als de kinderen kwamen al had ze daarna wel veel afwas van al die ranjaglazen. Ademloos keken wij wat zich daar in dat kastje allemaal afspeelde. Het was in zwart-wit natuurlijk maar we vonden het allemaal prachtig. Dappere Dodo was helemaal leuk want daar was een liedje bij dat we dan meezongen en het was speciaal voor kinderen.
En natuurlijk was Tante Hannie (die zo leuk met twee handen zwaaide naar ons na iedere uitzending) de liefste tante die we ooit hadden gezien. En wij deden dat allemaal na, dat zwaaien. Dat was nog eens genieten, lang lang geleden....
Wil je meer weten over bepaalde oude TV-uitzendingen dan kun je
hier wel het e.e.a. vinden.
Er zijn al een heleboel weblogs ter wereld die aandacht besteden aan
Live8. Technorati heeft voor
live8 zelfs een hele aparte pagina voor ingericht waar je ook kunt zien hoeveel.
Neem eens even een kwartiertje de tijd om een paar filmpjes te bekijken van
deze site en dan zie je weer waarom het zo ongelooflijk belangrijk is dat er iets aan het armoedeprobleem wordt gedaan. Kijk vooral naar het filmpje "yellow dress".
Francisco van Jole schrijft er over en ik was er net zo van onder de indruk als hij. Misschien dat het kindje op deze foto (klik klik) ook wel eens iets moeilijks zal meemaken maar zijn bed op straat zelf klaar maken zal hij waarschijnlijk niet hoeven.
Draag ook een steentje bij en log over Live8 op jouw weblog. En neem
hier een kijkje bij de Nederlandse loggers die 12 uur loggen tegen armoede.
Two things are infinite: the universe and human stupidity...and I'm not sure about the universe.
Albert Einstein
Klik op de foto om het hele plaatje te zien
Dat kan nu bij XS4all waar de dsl-abonnees vanaf vandaag hun eigen beelden de wereld in kunnen sturen via
Personal Livestream. De provider biedt het kosteloos aan. De XS4all-abonnees kunnen onbeperkt meekijken en er nog nog vijf bezoekers van andere providers meedoen. Ben je nummer 6 die wil kijken heb je pech gehad want dan komt er een foutmelding. Ik ben benieuwd wanneer de andere providers volgen mij deze dienst.
Nou heb ik een blauwe plek op mijn arm en ik weet niet hoe ik er aan kom. Misschien ergens tegenaan gestoten of ergens achter blijven haken. Al sla je me dood. Het gekke is dat ik het ook bijna niet voel. Als ik heel hard op die plek druk dan is het een beetje gevoelig maar - zoals mijn dokter altijd zegt - dan moet je maar niet drukken. Nou heb ik wel snel blauwe plekken hoor! Misschien is het wel een soort erfelijke aanleg want volgens mij zit het een beetje in de familie. Maar gek blijft het!
Photo Friday
Dit sfeervolle kamertje was onderdeel van Hotel Bukowski, één van de kunstprojecten op Oerol vorig jaar. Het waren drie containers die allemaal op een andere manier waren ingericht maar waar in ieder geval een leunstoel stond. Als je in die leunstoel ging zitten en de koptelefoon op je hoofd zette, dan hoorde je speciaal voor de gelegenheid gemaakte muziek waarbij gedichten van Charles Bukowski werden voorgedragen. Dit was zo'n moment voor jezelf zoals ik in een vorig logje beschreef maar in dat geval ook nog voorzien van voedsel voor de zintuigen.
Vinden jullie nou ook dat de tijd zo snel gaat en gebeurtenissen soms helemaal in de war lijken. Het lijkt gisteren dat het 1 januari was en nu is het jaar al weer op de helft zonder dat mijn gevoel dat heeft kunnen bijhouden. Ik heb soms het idee dat de dagen tussen mijn vingers doorglippen zonder dat ik er echt ten volle van geniet. Dit jaar had ik er ook al last van dat het zo lang duurde voordat het warm werd. Normaal gesproken is de volgorde van gebeurtenissen: 1. het wordt mooi weer 2. de tuin in orde maken 3. ik ben jarig. Dit jaar ging het totaal andersom: 1. ik ben jarig, 2. de tuin in orde maken 3. het wordt mooi weer. Vertel het me maar, ligt het aan mij? Of hebben jullie ook zulke dingen?
Heb jij dat ook wel eens dat je het gevoel hebt dat je eens even afstand moet nemen en eens even gewoon rustig met jezelf moet zijn om in harmonie te komen met de dingen die er om je heen gebeuren? Het is de laatste dagen dat ik dat gevoel heb. Maar eh... ik heb het ontzettend druk en kan me op dit moment absoluut niet veroorloven te mijmeren of te mediteren. Maandag en dinsdag heb ik nog twee tentamens en ik moet ook nog stapels administratie en klusjes wegwerken dus zelfs het weekend moet ik doorwerken. Maar daarna denk ik dat ik even in retraite ga, gewoon in mijn eigen achtertuin. Helemaal achterin is daar een prachtig plekje, vlak tegen het bos. En dan ga ik daar op mijn ligstoel liggen met mooie muziek op mijn iPod en laat het allemaal eens rustig op mij inwerken. Heerlijk lijkt me dat!!!!
De auto van mijn buurvrouw gaat ondertussen een vertrouwd deel uitmaken van het straatbeeld rondom mijn huis. Hij staat er ook al eventjes en hij staat te koop: ze wil er vanaf. Na haar scheiding heeft ze een hele tijd rondgereden in de groene
Tjaffer van mijn ex die hij op dat moment niet nodig had. Ze was er reuze door geholpen maar wilde op een gegeven moment toch een eigen autootje. Na een hele tijd sparen en rondkijken had ze hem gevonden in Frankrijk bij vrienden: een Acadiana. Helemaal blij was ze. Maar toen begon de ellende. Eenmaal in Nederland werd de auto afgekeurd door de RDW. Er bleek van alles mee mis en daarvan was haar niks bekend. Ze had 2000 euro betaald voor de auto en hij bleek nog geen duizend euro waard. Bovendien had de vriendschap ook een behoorlijke knauw gekregen door deze miskoop.
Nu staat hij al een hele tijd te koop. Er hangt een geschreven velletje op met 750 euro er op geschreven. Het is een typisch probleemgeval dat dringend behoefte heeft aan een liefdevolle geduldige hand van iemand die er uren in wil stoppen om hem weer helemaal OK te krijgen. Of iemand die onderdelen zoekt om een ander soortgelijk probleemgeval mee te helpen oplossen. Of ze er 750 euro voor zal krijgen vraag ik me af maar er moet toch ergens iemand te vinden zijn die voor een schappelijke prijs deze auto wil kopen? Is er misschien een liefhebber die mijn buurvrouw uit de brand helpt? Stuur even een mailtje dan!
De NPS zit op de schopstoel (klik op het plaatje voor vergroting). Opheffing van de NPS is onderdeel van een nieuw plan voor de publieke omroep vanaf 2008 dat de afgelopen week werd gepresenteerd. Dat er iets moest gaan veranderen in omroepland is voor iedereen duidelijk maar de opheffing van de NPS gaat voor mijn gevoel te ver. De NPS is zo'n beetje het centrum van waar het publieke bestel voor staat. En als je je realiseert welke programma's er dan gaan verdwijnen dat past naast verbijstering een grote vastberadenheid dat dit niet zou moeten gebeuren. Steun ook de actie "Red de NPS" met je handtekening. De button vind je in de linkerkolom maar je kunt ook
hier klikken voor meer informatie en de handtekeningenactie.
Bij mijn vriendin thuis zeiden ze het altijd: "Wat nu, wat nu, zei Pichegru". Zoals dat gaat met dat soort uitspraken worden die te pas en te onpas gebruikt maar toch vooral in kwesties waarin de hoofdpersoon even niet wist wat te doen. Ik was de uitdrukking en Pichegru eigenlijk totaal vergeten tot afgelopen zaterdag een column verscheen van de hand van Adriaan Jaeggi in Volkskrant Magazine afgelopen zaterdag met de titel "Wat nu?, zei Pichegru".
Jeugdsentiment sloeg toe en een heel vat met herinneringen dat lang dicht had gezeten ging weer open. Heerlijk!
Maar wie is nu eigenlijk Pichegru en wie van jullie kent hem nog?
Pichegru was een Franse generaal die in 1794/95 ons land veroverde met zijn leger en zo de weg vrijmaakte voor wat later bekend zou worden als de Franse tijd. Door de vroegtijdig ingevallen vorst trok hij in korte tijd over de bevroren rivieren. Toen Pichegru echter de grote rivieren in midden Nederland bereikte, leek dit een onneembare barrière. Wat nu, wat nu, moet Pichegru toen gezegd hebben, wat uiteindelijk heeft geleid tot de uitdrukking Wat nu, zei Pichegru (of Pietje Cru).
Een andere verklaring is dat Pichegru synoniem werd voor historische twijfelaars. Pichegru keerde zich later namelijk tegen Napoleon. Net als een andere veldheer uit het Franse leger, Jean Baptiste Bernadotte. De volledige uitdrukking zou dan moeten zijn: `Wat nu? zei Pichegru. Kan niet verrotte, zei Bernadotte'.
Dichters op Dinsdag - dit keer helaas wat later dan anders - heeft dit keer als (uitdagend) thema "zelfportret/portret". Het is goed om af en toe eens te kijken, naar jezelf en naar anderen en stil te staan bij wat je ziet. Die gedachte inspireerde mij tot het kiezen van dit thema. Zelf koos ik voor een gedicht van Rutger Kopland met de titel Zelfportret uit de bundel "Een man in de tuin" uit 2004.
Ik hoop dat jullie toch geïnspireerd zullen zijn om een leuke bijdrage te maken of te zoeken ondanks de late start en die op je weblog te plaatsen. Plaats je linkje in een reactie onder dit logje zodat iedereen kan meegenieten van je bijdrage.
Je ziet een man in de tuin
hij lijkt verzonken in zichzelf
die man ben ik, ik weet het
maar als je lang kijkt naar een foto
van jezelf verval je in gepeins ?
wie je bent en wie je bedoelt
als je ik zegt, enzovoort
ik kijk en kijk in dat gezicht
en inderdaad ? ben ik dat?
over het ik is veel nagedacht
ook door mij, maar de meningen
lopen nog steeds ver uiteen
ook die van mij ? zoals dat gaat
met woorden die niet kunnen
worden begrepen
niemand heeft ooit zichzelf gezien
maar het verlangen blijft
naar het onzichtbare ik
je zoekt in wat er van je
overbleef een man in de tuin
Photo Tuesday
Die meeuwen zijn zo brutaal, die stelen als ze de kans krijgen het eten uit je hand of van je bord. En het zijn er veeeeel. Ik gooide wel eens wat brood weg voor de vogels en binnen een tel waren er dan wel dertig meeuwen die elkaar bevochten om een korstje brood. En dat dat er niet zacht en -zinnig aan toe ging dat zal niemand verbazen.
Vandaag hoorde ik dat het medicijn softenon weer terug is op de Nederlandse markt. Het gaat om het middel thalidomide dat vroeger bekend werd onder de naam Softenon. Het middel werd indertijd berucht omdat ongeveer 15.000 baby's wereldwijd mismaakt ter wereld kwam omdat hun moeder softenon slikte tijdens haar zwangerschap als slaapmiddel of middel tegen ochtendmisselijkheid. De baby's hadden ontbrekende of onderontwikkelde ledematen.
Tegenwoordig schijnt het in gebruik te zijn als geneesmiddel bij aandoeningen zoals bloedkanker, lepra-achtige ziekten en anti-immuunziekten omdat het de vorming van nieuwe bloedvaatjes remt. Ongeveer 600 patiënten in Nederland slikken het, aldus NRC Handelsblad dat er onderzoek naar deed.
Ik vind het maar een raar idee dat een medicijn dat indertijd de oorzaak was van zoveel narigheid nu gewoon weer in roulatie is. Wat vind jij?
De zomer is nog maar net officieel begonnen en het is nu al volop komkommertijd. Zo erg zelfs dat bij AH afgelopen zaterdag geen komkommer meer te krijgen was en ik voor dit logje dus mijn toevlucht moest nemen tot een foto van een paprika. Ook voor veel weblogs lijkt de zomer in te zijn getreden. Tijd dus om lekker tot erg laat in de tuin te zitten met een roseetje of een ander drankje in plaats van achter je computer alle weblogs langs te fietsen. Sommige mensen kunnen natuurlijk e.e.a. technisch wel combineren door draadloos werken maar toch lokt het internet niet.
Wij gaan in ieder geval gewoon door met onze logjes en foto's dus mocht je je ooit vervelen, kom gerust langs en laat wat van je horen.
Macro Day
Dit is mijn witte tijger. Die kreeg ik van mijn zus toen ik pas weer alleen woonde. Ze vond dat ik toch tenminste iets van gezelschap moest hebben, al was het dan maar van pluche. Hij ligt hier nu op de bank al die tijd en wordt met regelmaat geknuffeld door deze en gene die hier op de bank verkeert.
Oeps, gisteren mijn Citaat op Zaterdag vergeten. Nu daarom maar op zondag. Eentje die gaat over hoe het één leidt tot het ander...
Hoe vindingrijker en gewiekster
de mensen worden
des te meer vreemde dingen
vinden er plaats.
Hoe meer regels
en voorschriften er zijn,
des te meer dieven en rovers
er komen.
Lau-tse
Dit plaatje kreeg ik per mail toegestuurd met de vraag: "zijn racisten dom?". Oordeel zelf!
Helpdesk Casema met Olivier... 'Helpdesk' dat klinkt bemoedigend.. Olivier.. Waar doet me dat aan denken?? Moet je horen Olivier mijn probleem is dat ik afgesloten ben omdat er een oude rekening van april nog niet betaald zou zijn. Ik heb daar geen aanmaningen of herinneringen voor gekregen want mei is gewoon betaald. Ik heb zo'n super (als een slak zo snel) abonnement van 69,95 euro per maand dus ik heb dinsdag 2 x 70 euro plus 'onder protest' 29 euro boete overgemaakt. Het is nu donderdagavond ik heb vanavond internet nodig. Dat kunt u wel vergeten klonk Olivier hooghartig. Waarschijnlijk bent u volgende week maandag weer eens aan de beurt... Hoor eens hier Olivier men had men verzekerd als ik het openstaande bedrag plus boete diezelfde avond nog over zou maken en het bewijs zou faxen dan zou ik vrijdag weer internet hebben. Heer Olivier klonk wederom hooghartig, alsof hij de troeven in handen zou hebben. Ik was volkomen afhankelijk van hem. Dat liet hij wel merken. Als Casema zo klantvriendelijk is dat men mij eerst boete laat betalen om mij vervolgens dan nog zes dagen te laten boeten voordat ik weer aangesloten wordt, dan wil ik bij deze mijn abonnement opzeggen. Dat kan mijnheer zei Olivier triomfantelijk in 2006. Want uw abo is in mei stilzwijgend verlengd met een jaar. Mijn fax ging bij deze duidelijk weer onder op het stapeltje.
Wat nazoeken via Google leert mij dat hele volksstammen zich genept voelen door Casema omdat Casema in het geniep de opzegtermijn van een maand verlengd heeft met een jaar. Hier zou een mailtje over gestuurd zijn maar ik heb geen mail bij Casema, dus ik heb dat nooit ontvangen.
Het advies aan alle internet gebruikers is dan ook: 1/ Sluit nooit een abo af bij Casema/Wannadoo kabel want je zit er jaren aan vast. 2/ Als je een abo hebt zeg het dan vandaag nog op want over een jaar ben je er pas echt van af. 3/ Sluit nooit een duur (snel) abo af want de snelheid is lager dan van een gemiddeld ADSL abonnement 4/ Mijdt Casema want je wordt genept waar je bij staat. En nu weet ik ineens weer waar de naam Olivier me aan deed denken. Er is eens een tijd een
'meester oplichter' aan het werk geweest onder de naam
Heer Olivier. Het is me ineens weer duidelijk!!
(vergelijkingen berusten op louter toeval)
Een paar weken geleden moest ik een UMTS-telefoon hebben. In een nieuw project waarin ik participeer communiceren de MT-leden met elkaar via UMTS en delen we adressen, agenda's en archieven. Op die manier besparen we op de kosten voor kantoorruimte. Nou had ik een abonnement van KPN dat nog doorloopt tot maart 2006. Dat kon ik niet omzetten naar UMTS omdat de looptijd nog even duurde. Ook een andere provider was geen optie want ook die mogen mijn abonnement niet migreren gedurende de looptijd. Ik moest dus een abonnement er bij nemen want een PC-card is in mijn laptop niet mogelijk. Op zich vond ik dat geen probleem maar toen wilde ik het UMTS data-abonnement op mijn eigen nummer en het abonnement van mijn oude nummer omzetten naar een nieuw nummer. Dat is absoluut onmogelijk en de regels bij KPN verhinderen dat van alle kanten.
Ik zit dus nu tot 2006 met twee nummers waarvan ik er eentje heb waar ik op gebeld kan worden en een andere waarmee ik kan UMTS-sen. Heel erg onhandig. In 2006 kan ik mijn abonnement weer omzetten en op mijn eigen mobiele nummer een UMTS mogelijkheid krijgen (met ook weer een nieuw telefoontje ongetwijfeld). Wat een gedoe en wat een beroerde service.
Photo Friday
Al geef je niks om het koningshuis toch heb je al Nederlander toch wel iets met de kleur oranje (al is het alleen maar vanwege de voetbal). Deze bloemen zijn trouwens wel gefotografeerd op Koninginnedag van het vorig jaar.
Theme Thursday
Dit hele kleine motje, kleiner dan een centimeter, zat gisteren tegen het raam in de schaduw. Omdat hij zo klein is en zo fragiel werd hij helemaal transparant met dat tegenlicht. Klik de foto om het hele beestje te zien.
Ooit wel eens een dronken slak gezien? Dit exemplaar had zich tegoed gedaan aan een paar druppels rose die op zijn blaadje waren gevallen. Ik dacht even dat hij dood was, keerde de schelp om en opeens kwam meneer tevoorschijn (ik vermoed dat het een mannetjesslak was). Hij kwam overeind in zijn schelp, zwaaide als een dronkenman in het rond en wentelde zich zo dat hij met zijn schelp op zijn rug op de rand van de tafel kwam te liggen. De alcohol had hem echter wat minder stabiel gemaakt en het was duidelijk dat hij zijn evenwicht niet kon bewaren. Met een trage maar zekere beweging zakte hij van de rand van de tafel en viel op de grond. In kennelijke staat is het daar slecht toeven dus ik heb hem maar even tussen de planten gezet want op de grond zou hij een zekere dood tegemoet gaan.
In
About:blank las ik er over en vandaag hoorde ik er weer iemand over praten, over de actie om Chinese webloggers te helpen om de censuur van de Chinese overheid te omzeilen. Het idee is om een weblog van een Chinese weblogger te hosten via je eigen domein. Je kunt dat aangeven door een button op je weblog te plaatsen met bovenstaand plaatje er op (klik voor vergroting) en een tag waardoor je vindbaar bent als koekoeksnest. Je stelt dan een subdirectory op je domein beschikbaar aan de Chinese weblogger en die gaat daar zijn gang zonder dat jij er (na het installeren) verder omkijken naar hebt. Hans en ik moeten eerst overleggen en goed kijken naar de consequenties als we zoiets zouden doen (vooral inzake risico's met betrekking tot de webhosting van Hans' bedrijf) maar zo op het eerste oog vind ik het een prima initiatief want ik ben helemaal tegen censuur of blokkades door internetproviders vanwege de inhoud van je website of weblog. En wat is mooier dan dat je wereldwijd op die wijze vreedzaam actie voert tegen beperking van de vrijheid van meningsuiting. Meer informatie over de actie vind je
hier.
Voor DiDi van deze week koos ik dit gedicht van de Belgische dichter Paul Snoek. Het maakt deel uit van de Leidse muurgedichten en bevindt zich in zwembad De Zijl te Leiden op een muur. De foto is natuurlijk van Terschelling omdat het water daar zo mooi is en je daar losbandig zou kunnen slapen in spartelend water.
Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het altijd alles begrijpende water.
Ik moet bekennen dat ik gek ben van het water.
Want in het water adem ik water, in het water
word ik een schepper die zijn schepping omhelst,
en in het water kan men nooit geheel alleen zijn
en toch nog eenzaam blijven.
Zwemmen is een beetje bijna heilig zijn.
Moody Monday
Met heel erg laag water vallen er allemaal boten droog op het Terschellinger westerstrand. Je kunt er dan dit plaatje aantreffen van een vrouw en een boot die samen liggen te bakken in de zon. Klik voor grotere foto twee maal.
Dichters op Dinsdag wederom geïnspireerd door Oerol (we kunnen er moeilijk los van komen). Het thema van Oerol dit jaar was 'Eindeloze Deining', vandaar dat ik koos voor 'Eindeloos' en als song koos ik Endless Love van Lionell Richie en Diana Ross wat ik stiekem altijd al een mooi nummer heb gevonden.
De song is
hier te beluisteren. Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer zeer benieuwd.
Endless Love
My love,
There?s only you in my life
The only thing that?s bright
My first love,
You?re every breath that I take
Lees meer...
klik foto voor vergroting
klik foto voor vergroting
De hele week was er gewerkt aan de verdronken stad op de Noordsvaarder in West-Terschelling. En om half 11 trok iedereen die nog op Terschelling was dan ook naar het slotspektakel dat daar plaatsvond. Toen wij er aan kwamen was het al behoorlijk druk en zat de hele berm bij het Groene Strand vol. Hans vond een plaatsje in het riet bij het orkest en ik vond een plek centraal waar ik het vrij goed kon zien. Het was een schitterend spektakel over Terschellings eigen Atlantis: de Noordsvaarder. Het stuk begon met een achterste voren gespeelde bruiloft, via een verovering van het dorp, een brandende strijdwagen, een onderzeeboot waarop de bemanning een schaap ving en slachtte, een vuurtoren die in een gezicht veranderde, een bootje dat aan kwam rijden met een kikvorsman erin en een grote brand van het dorp die uiteindelijk uitmondde in een gigantisch vuurwerk waarbij de ah's en oh's niet van de lucht waren.
klik foto voor vergroting Een afscheid dat Oerol waardig was en waar we enorm van hebben genoten. De makers en bedenkers van het spektakel (van ondermeer het Silot)eater, Tuig en de Dogtroep (bijeengebracht door Mr. Oerol Joop Mulder) werden bijgestaan door een koor en orkest van vrijwilligers en Oerolbezoekers. Minpuntje vonden wij dat er na dit geweldige feest niks meer te drinken verkocht werd op het Groene Strand. Dat is dan wel een kater hoor en land je meteen weer met twee voeten op de grond: Oerol 2005 - de eindeloze deining - is weer voorbij.
Terwijl Hans zich een plaats had veroverd bij de voorstelling van Leonce en Lena (zie vorige logje) heb ik met mijn familie een heerlijke middag doorgebracht in West-Terschelling. Zij gingen met de half-zes-boot weer naar de wal en konden gelukkig de bagage naar de boot laten brengen door het bagagevervoer van het bungalowpark waar we verbleven. Stralend zomers was het op het strand waar je al kon merken dat de laatste dag van Oerol was aangebroken.
Het was eb en veel van de schepen die voor anker lagen op de west waren dan ook droog gevallen. Bovendien werd met man en macht de laatste hand gelegd aan de 'verdronken stad' die de hoofdrol zou spelen in het slotspektakel van Oerol 2005. In het dorp werden ondertussen de laatste straattheatervoorstellingen gegeven (extra spannend want daarbij gaat vaak iets mis) en konden wij genieten van de acrobatische jongleerkunsten van Mr. Spin.
Voor de veerbootterminal was het inmiddels zo druk dat lange rijen mensen buiten stonden. Gelukkig was er Andre Manuel die zijn doosconcerten een speciaal afscheidstintje had meegegeven voor Manon Ossevoort die met haar trekker (een Deutz 6808) zondagmiddag vertrok vanaf Terschelling naar Antarctica. Daarbij werd uitbundig meegezongen door het publiek dat voor de gelegenheid van een vlaggetje was voorzien. Er werd hier en daar wel een traantje weg gepinkt en niet alleen voor Manon want naast tien dagen fantastische voorstellingen zijn er op Oerol ook vele liefdes en vriendschappen voor het leven opgebloeid.
Als mijn familie uiteindelijk ruim op tijd met hun bagage in de rij aanschuift voor de boot voel ik me ook weemoedig omdat het al weer voorbij is. Het is intens, gezellig, je wordt beroerd en ontroerd, je deelt in een paar dagen veel dingen met mensen die je dierbaar zijn en dan sta je in je eentje op de kade te zwaaien. En op de fiets naar het huisje realiseer je je dat het is omgevlogen, deze eindeloze deining.
klik foto voor vergroting
Het podium is een Perzisch tapijt op het strand van Midsland. De Hongaarse groep Krékator voert Leonce and Lena op van de Duitse schrijver Büchner. Het is een komedie die tot de literaire hoogtepunten uit de romantiek-Biedemeier periode behoort. Ondanks het frisse vrije en speelse karakter van het stuk handelt het over serieuze levensvragen: hoe moeten we leven, moeten we ons aanpassen aan de conventie of is er plaats voor vrijheid en individualisatie? Is het gezinsleven het allerbelangrijkste of gaat de liefde boven alles. Dat alles binnen drooom en werkelijkheid. Hoewel Krékator het stuk heeft terug gebracht tot de essentie is het nog een vrij lange zit in de brandende zon. Beter dat, dan met regenpakken kijken naar het andere stuk van Krékator W-Workers Circus (ook van Büchner) waarin de acteurs naakt in de koude striemende regen moesten acteren. Het stuk is deels in het Engels, deels in het Hongaars, mét vertaling. De acteurs zijn goed gekleed voor het stuk en brengen hun Oost Europese charme mee. Ondanks het gebrek aan medewerking van de Oerol-organisatie kon ik de voorstelling toch bijwonen (we konden niet meer aan kaartjes komen) door iets later op het strand aan te schuiven. Waarschijnlijk was dat geen probleem omdat het de allerlaatste voorstelling van Krékator was.
klik foto voor vergroting
Een hi-tech spektakel in de open lucht werd gisterennacht verzorgd door de Franse theatergroep Metalovoice en het Schotse Boilerhouse. Op een leeg parkeerterrein tegen de duinrand van West aan Zee stonden op twee podia twee grote cirkelvormige schermen opgesteld. Het leken twee gigantische parabolen die op elkaar gericht waren. Toen de ruimte daartussen gevuld was met de toeschouwers begonnen mannen in zwarte pakken de twee podia te verbinden met karretjes die een soort catwalk vormden. Het zag er allemaal zeer futuristisch uit alsof we op de maan geland waren. Het silhouet van de duinrand stak af tegen het rode avondlicht. 3600 seconds is een unieke theatrale kijk op tijd. Wat kun je allemaal doen in een uur of beter gezegd wat kan er door je vingers glippen als je een uur zomaar voorbij laat gaan. Waarom duurt het ene uur langer dan het andere. Wat zou je doen als het je laatste uur was. Waarom leef je niet in het moment. Vier acteurs die Frans en Engels spraken en een percussionist die op Japanse wijze met zijn stokken jongleerden en die via dramatische elektronische percussie met handen en voeten het tempo aan gaf. Op de grote schermen zag je de tijd digitaal aftellen en er werden beelden op geprojecteerd die deels van aanwezige camera's kwamen. Het geheel was strak geregisseerd en er werd veel aandacht besteed aan de veiligheid van de acteurs dei continu tussen de twee podia renden op stoelen gingen staan en in een draaistoel rondgedraaid werden. De tekst was niet altijd goed te volgen maar het was alleen al een sensatie om op die verlaten plek in de open lucht dit multimedia spektakel te ondergaan. De vorm was indrukwekkender dan de inhoud, maar het was zeker een bijzondere ervaring.
klik foto voor vergroting
Wat is er mooier dan bij een strakke blauwe lucht en een kersenbier op het strand van Formerum naar leuke muziek te luisteren. Manuela Kemp trad net als enkele jaren geleden op met haar gelegenheidsformatie the Cheddarheadz. Manuela had geen stem meer maar dat mocht de pret niet drukken de andere twee zangeressen vingen haar goed op. Het repertoir werd gevormd door leuke bekende nummers, waaronder 'What a Perfect Day' van Lou Reed. Toepasselijker kon het niet.
klik foto voor vergroting
Op Hoop van Zegen door Polly Maggoo was het eerste 'klassieke' toneelspel dat ik zag op Oerol. Mieke had haar kaartje opgeofferd aan een vriendin die geen kaartje had. Het podium was een boerenschuur genaamd de 'Cor Langerak schuur' niet ver van ons huisje. Tegen de achterwand bevonden zich de theaterstoelen in de vorm van houten plankjes op rubberen banden. Het decor was opgebouwd uit een zootje spullen en meubels die op een koninginne-markt niet zouden misstaan. Dat is geen kritiek want het werd daardoor heel naturel en charmant. Ook de over een rails open schuivende schuurdeur hoorde bij het decor. Het gezelschap bestaat uit een deel (acterende) muzikanten en acteurs. Het stuk van Herman Heijermans werd ook in 2003 opgevoerd tijdens Oerol en maakte toen al veel indruk. Het is een stuk in oud Nederlands of dialect en het gaat over vissers die onder leiding van een reder uitvaren en schipbreuk lijden. De vrouwen blijven achter en dat levert het nodige drama op. Er werden dan ook heel wat traantjes weggepinkt want de voortreffelijke acteurs wisten het heel realistisch en overtuigend te brengen. Helmert Woudenberg speelt de weerbarstige harde reder Bos en Joke Tjalsma speelde voortreffelijk de huishoudster Kniertje. Verdere rollen voor Lard Adriaan, Anouk Beugels, Constance Kruis en Mathijs Verboom. Verboom heeft samen met Anna Rottier de theatergroep Polly Maggoo in 2000 opgericht. De muzikanten zijn: Michael von Villiez, Jan Petrie en Martin Franke. De laatste was ook verantwoordelijk voor alle mogelijke knappe ondersteunende geluiden, waaronder geplons met water. Over Helmert Woudenberg (
De Jood en de NSB-er) schreven we al eerder op onze site.
Foto: Hans Speekenbrink
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Naast straat-theater zag ik vandaag ook 'strandtheater' Ik weet niet hoe het gezelschap heet maar ik noem het maar 'Mannen met babies' Geheel identiek in zandkleurige kleding dito poppen en wit geschminkte gezichten bewogen ze heel statig in formatie over het strand. regelmatige poses aannemend en zorgzaam en zorgvuldig omgaand met de baby-poppen. Een schitterend schouwspel en een ideaal object voor mij als fotograaf.
Update: In het 'Oerol Krantsje' van vandaag toevallig ook een foto van dit gezelschap. Het blijken acteurs te zijn van Du & Nichts met Im Fluß der zeit, een straat theaterstuk over het stadse leven
klik foto voor vergroting
In Midsland en West-Terschelling is er ook het nodige straat-theater op Oerol. Acts uit voornamelijk het buitenland weten in de drukke winkelstraten de Oerol-gangers te vermaken. Jongleurs, grappenmakers en kleinkunstenaars nemen je in de maling brengen je aan het lachen of weten je te ontroeren. Op de foto een monsterlijke man die een rode zakdoek uit het oor van een jongetje weet te toveren. Kinderen vinden het prachtig en zijn nergens bang voor.
Klik de foto voor vergroting
Vorige jaren hebben we altijd uitbundig genoten van de beeldende kunst op Oerol. In 2003 was er de Dayzers kunstroute waarvan ik een aantal foto's de afgelopen tijd op mijn Flickr photostream heb laten zien. Die kunstroute was goed voor een hele dag kijk en belevingsplezier. Vorig jaar was de kunstroute al drastisch ingeperkt. Een stuk of zeven kunstenaars hadden een kunstwerk ontworpen in het bos en gecombineerd met een aantal Oerovoorstellingen was het toch nog allemaal zeer de moeite waard. Ik zal de foto's daarvan binnenkort nog wel een keer op Flickr plaatsen.
Dit jaar was de beeldende kunst nagenoeg tot nihil gereduceerd. Er is nog maar één echte beeldende kunst plek: A-Tipis, waarover het programmakrantje schrijft: "het is niet zomaar een openluchttentoonstelling waar je door kan wandelen, integendeel, het is een actief dorp dat leeft en je uitnodigt om eraan deel te nemen". Liefhebbers van beeldende kunst als wij zijn, wilden we daar wel heen. Het was best een eindje fietsen helemaal naar de Elvis Plak onderaan de duinen bij Heartbreakhotel (de laatste koffie voor Ameland). Daar aangekomen zagen we een stuk of wat tenten staan. Zou dat het zijn? Ja inderdaad, dat was A-Tipis. Voor 2 Oero per persoon (achteraf bleek dat 1 Oero teveel) mochten we er in. Een prachtig programmaboekje dat er echt gelikt uitzag werd ons uitgereikt in het eerste kunstwerk: de Airport 72. We hebben achtereenvolgens een Fecatotaal (een machine die draait om poep en zelfs een schilderij van stront bevat), een Routeplanner (een performance die we niet konden zien), Ma Cabana (een houten huis op zijn kant), Gob Squad (een drijvende en steeds veranderende kaart), Dew Drop (een stalen dauwdruppelvorm), Grand Magasin (een twee maal vergrootte familietent met groot panoramaraam) en tot slot 'Come in and see, there's nothing to see' (een in elkaar stortende tent) gezien.
De titel van het laatste werk gold wat ons betreft eigenlijk wel voor de hele tentoonstelling. Het was ongeïnspireerd en saai en het nomadisch aspect gold ook voor de kunstenaars want die waren geen velden of wegen te bekennen. We vonden het helemaal niks en echt heel jammer dat dit is wat er van de beeldende kunst op Oerol is overgebleven. Het wordt tijd dat er weer een goede sponsor op staat zodat er volgend jaar weer echt iets te zien is.
Klik de foto voor vergroting
Het choreografenduo Diane Elshout en Frank Händeler waren in 2004 al spraakmakend op Oerol met hun dansmusical Sirenade. Ook dit jaar hadden ze weer een bijzonder project: een duet dat gedanst wordt in het water. Het programmablad schrijft: 'Terwijl het water langs ons heen stroomt, staan we in onze eigen geprojecteerde dromen'.
De voorstelling vond plaats in een tent waarvan een groot deel van het oppervlak in beslag genomen werd door een enorm vierkant bassin waarin een klein laagje water stond. Er omheen banken en voor de toeschouwers op de eerste rij ijsblauwe poncho's waarvan de bedoeling was om ze over je benen te leggen. Terwijl we binnenkwamen waren de dansers al in het bassin, ieder in een hoek en bewogen zich met lome trage bewegingen op futuristische muziek. En zo verliep eigenlijk het hele eerste deel. Trage vloeiende bewegingen over het bijna rimpelloze water met de prachtige spiegelingen van de man en de vrouw die om elkaar heen draaiden.
Op een bepaald moment veranderde de muziek en ook de bewegingen van de dansers worden actiever en groter. Nu snappen we helemaal waarom we poncho's hebben gekregen. Mijn vriendin en naamgenote die even was ingedommeld (rozig van de buitenlucht, wind en kabbelende geluiden) werd woest gewekt door een enorme plens water in haar gezicht.
Het meest indrukwekkende gedeelte van de voorstelling vonden we allemaal het gedeelte waarin een waterscherm ontstaat doordat uit een lange buis aan het plafond water naar beneden komt en de dansers niet alleen meer om elkaar maar ook nog aan weerszijden van en door scherm bewegen.
Prachtig waren de bewegingen, de spiegelingen in het water, de kleuren van het licht en de projecties op water en dansers. Teer de kleuren van water, publiek in het ijsblauw en de danseres in het wit en - als dissonant - de danser met een rood shirtje. We vonden de voorstelling in het begin traag en langdradig maar verderop kwam er meer vaart in en hebben uiteindelijk allemaal genoten van dit bijzondere project. De foto bij dit logje is natuurlijk van Hans en
hier kun je een filmpje bekijken.
Klik de foto voor vergroting
We hadden op het laatst nog een voorstelling bijgeboekt op donderdagmiddag voor 'iets met dans' en 'multiculti' waarvan de omschrijving ons wel aardig leek. We werden verzameld op een duin bij Halfweg en daar moesten we in het middagzonnetje wachten totdat we werden opgehaald. Toen het eenmaal zover was werden we met zijn allen een hoog duin op geleid en bovenop zagen we de 'schouwburg': een diepe beschutte duinpan met daarin een podium waarop het orkest en een aantal dansers al stond opgesteld. Door het mulle zand daalden we af naar beneden waar banken waren opgesteld hoewel ook een aantal mensen lekker tegen de randen van de duinpan aan in het zand bleven zitten.
Het orkest was in het wit gekleed, stond achterste voren opgesteld en alle orkestleden hadden een masker op hun achterhoofd. Dit Nederlandse Jeugd Strijkorkest had een prima geluid ondanks de redelijke harde wind, al weet ik niet of het voor de toeschouwers wat meer bovenin net zo goed te horen was als voor ons.
De Cubaanse dansers zetten een bruisende, enthousiaste en sprankelende voorstelling neer geïnspireerd op de Afro-Cubaanse Orishas, het godenrijk waarop mensen hun dromen, pijn en wensen projecteren. Kleurrijke kostuums, opzwepende ritmes, positieve en negatieve krachten, rituelen en passie waren de ingrediënten voor de prachtige choreografie van Feri de Geus en Noortje Bijvoets.
We werden betoverd door de prachtige muziek (waarvan het arrangement speciaal voor de productie was gemaakt) en die mooie jonge mensen die dan weer gracieus, dan weer gepassioneerd over het podium bewogen. Een perfecte harmonie van zon, wind, kleur, geluid, beweging en inspiratie.
De voorstelling is gemaakt door Stichting Le Grand Cru die eerder interculturele voorstellingen maakte met dansers uit Georgië en Zuid-Afrika. Ze gaan toeren door Nederland vertelde de dirigent aan Paolo dus als je de kans krijgt ga er dan naar kijken. Wij vonden het een hoogtepunt en een voorstelling die wij allen best nog wel een keertje zouden willen zien en horen. De foto is zoals altijd gemaakt door Hans en
hier is nog een stukje film te zien.
klik foto voor vergroting
Een van de mooiste meest indrukwekkende en daardoor meest gewilde voorstellingen van Oerol is die van The Lunatics en Payung Hitam. Dit is locatietheater ten voeten uit. Het podium is de rand van een meer omzoomd door bossen en het meer zelf. Stellages opgebouwd uit bamboe-stokken zijn zichtbaar in het geheimzinnige licht. Mysterieuze oerwoudklanken zijn medebepalend voor het sfeertje. Even je ogen sluiten en je waant je in de binnenlanden van Indonesië. Grootvader Kakek leid met zijn twee zonen een rustig bestaan in het dal. In het avondlicht van de maan maken zij plezier in en rondom het water. Op de heuvel wordt gebouwd aan een imposante constructie. (zie
filmpje van Mieke) Kalek en zijn zonen lachen om die grootheidswaanzin. Als er een grote watersnood (Tsunami) plaats vindt, worden er vele dorpelingen vermist. Grootvader is zijn kleinkinderen en zelfs de maan kwijt. Op zoek naar zijn geliefden ontmoet hij de bouwers. Na een machtsstrijd worden de (cultuur)verschillen overbrugd. Het is schitterend hoe Lunatics samen met de Indonesische acteurs een voorstelling wegzetten waar ook de cultuurverschillen en overeenkomsten in zijn verwerkt. Oeroude legendes zijn er in verwerkt. Het decor is mysterieus. Uit het duister komen steeds nieuwe creaties tevoorschijn. Gestaltes komen opdoemen uit het water. De belichting die tot rondom het meer is opgesteld is magnifiek en draag sterk bij aan de sfeer. De rode draad is de gecompliceerde relatie van de mens met zijn soortgenoten en met de natuur. De mens levert voortdurend een strijd met de oerkrachten van de natuur en weet na onvoorstelbare tegenslagen door innerlijke kracht toch steeds weer door te gaan.
Regie: Rachman Sabur en Koos Hogeweg. Black Moon is een co-productie in het kader van het 10-jarig jubileum van het Hivos-Cultuurfonds.
Het was niet zulk denderend weer afgelopen zondag maar toch nog goed genoeg om een fietstochtje te ondernemen naar Midsland aan Zee waar het Oerolpubliek onder leiding van kunstenaar Bruno Doedens met elkaar een Dansend Woud realiseert. Iedereen die wil mag er een zwiepertje planten, vier meter lange pvc-buizen die in het zand moeten worden geplaatst. Het gat moet worden voorgeboord anders blijven de buizen niet staan dus Doedens heeft een paar stalen staven voor dat doel beschikbaar. Als je veertig centimeter diep bent met de boor dan kan de 'halm' er in. Even aanstampen nog en meteen volgt jouw halm zijn soortgenoten die allemaal soepel buigen onder de straffe wind. Hans en ik planten samen een halm maar sommige mensen maken boogjes. Ons gezelschap maakt een soort iglo van over elkaar gebogen buizen en daarover weer een visnet. Met name de meiden zijn er trots op. Wat zij niet weten is dat Doedens al die boogjes weer losmaakt en de halmen plant zoals ze bedoeld zijn: als riet in de wind.
Totaal kunnen er ruim zesduizend riethalmen geplant worden en op de laatste zondag van Oerol gaan ze er allemaal weer uit.
Klik op de foto voor vergroting
"Een poëtisch verhaal in de grillige duinen van Formerum aan Zee", zo luidde de beschrijving in het Oerol programmablad. De voorstelling is geïnspireerd op leven en werk van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker en werd gemaakt door de twee theatermaaksters Tjitske Deinum en Mirjam Schilte (oftewel Warber) ism beeldend kunstenares Ger van Oort. Voordat de voorstelling begon werd ik aangeklampt door een verslaggever van Omroep Friesland met de vraag waarom ik gekozen had voor deze voorstelling. Tja, waarom spreekt iets je aan. In dit geval was het een combinatie van het feit dat het een locatievoorstelling was, de locatie waar het was, de beschrijving 'klein & intiem' en het feit dat er nog kaartjes beschikbaar waren op het moment dat ik bij de kassa stond.
Wij werden door beeldend kunstenares Ger van Oort geleid naar een plek in de duinen. Daar werd de groep toeschouwers twee keer achter elkaar aangeklampt door een vrouw die zich voorstelde als Ingrid Jonker die iemand zocht om mee te praten. Twee maal een vrouw met dezelfde naam, twee kanten van dezelfde vrouw uitgebeeld door twee actrices die op verschillende plekken in de duinen stukken van zichzelf, hun weerloosheid en hun oplossingen om zich in de wereld staande te houden lieten zien.
Wij, de toeschouwers, volgden de vrouwen van plek naar plek en het verhaal van fase naar fase. De vrouwen speelden hun verhaal uit op een dramatisch en beeldend sterke manier door gebruik te maken van objecten en de omgeving van ruige duinranden waar de silhouetten van de vrouwen met hun wapperende jurken sterk afstaken tegen de blauwe stralende lucht. De twee Ingrid Jonkers lijken in het begin behoorlijk met elkaar in strijd en elkaars tegenpool maar gaandeweg de voorstelling komen ze steeds dichter bij elkaar tot het einde waarin ze allebei hetzelfde verlangen articuleren en samen over de rand van het duin verdwijnen.
Ik vertelde de verslaggever van Omroep Friesland dan ook achteraf dat ik het een prachtige voorstelling vond die mij wel raakte en dat ik het heel mooi vormgegeven vond zo in de natuur. Hans en Paolo vonden het een vrouwelijke voorstelling. Dat was wel grappig want zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken. Toen we er over spraken bleek dat ze doelden op de ongrijpbare manier waarop de vrouwen (in het stuk) zich uitdrukken en die voor de meeste mannen misschien nog wel aan te voelen is maar in ieder geval niet te volgen. De foto bij dit logje is zoals gewoonlijk van Hans en Paolo maakt het filmpje dat je
hier kunt zien.
